В этой стране дешеветь
Может лишь только рубль.
В этой стране "Сеть" -
37-го дубль.

В этой стране "Умирать" -
Скажут и ты пойдёшь.
В этой стране гать
Ближе, чем в поле рожь.

В этой стране на парад
Танки детей везут.
В этой стране, брат,
Вечно идёт суд.

На этой большой земле
Каждый гордыней сыт.
За тех, кто сидит в Кремле,
И на войне убит.

В этих бездонных краях
Толчок никогда не слит.
Среди олигархов яхт,
В дворцах партийных элит.

В этой стране в молоке
Матери льётся стресс,
Прут бурлаки по реке.
Рабы "целинят" лес.

В этой стране по дворам
Тюремный туризм  скрыт,
Бесплатно здесь страх и срам,
Совесть всегда в кредит.

Свобода только взаймы...
Тошно там стало мне,
С Бутырок до Колымы,
Поправки идут по стране...

2020 г.

Саша "Нефер". Рукописи из шкатулки. Москва: Радикальная теория и практика, 2021.

Рэп я начал слушать в начале нулевых. Как и многие в то время начинал с Касты и Многоточия. Но серьёзно увлёкся хип-хопом примерно в середине 2010-х. Тогда на топе были совратитель малолетних Oxxxymiron и окончательно скурвившийся сегодня ватник Schokk. Я начал их изучать. Потом я прочесал русский рэп вдоль и поперёк. До этого наткнулся на Ленина Пакет (Бабангида), показавший мне ещё до всех этих Антихайпов, что рэп может быть совсем другой. Или, например, Вандальский. Очень заходил. Я взахлёб смотрел батлы. Ежемесячные, Слава КПСС, Замай и прочее. Я искал в рэпе современную поэзию. Честно говоря, очень сильно подсел на этот жанр, хотя мои субкультурные корни - это несомненно панк-рок. (Не забывай свои корни, Помни, есть вещи на порядок выше...) И в определённом моменте мне показалось, что вот она современная русская словесность - вся её красота и сила в рэпе. Там я искал для себя вдохновение, иногда находил. Эта музыка помогала мне в критические моменты жизни. Однажды, в очередном разговоре про современную Россию с коллегами на семинаре в моём университете, я сказал, что рэп стал заметен и довольно влиятелен в общественно-культурной жизни России. Тогда рэперы стали посещать оппозиционные митинги и публично высказываться. Их звали на телевидение. Они собирали стадионы. По ним писали диссертации. Тогда же выстрелил Fаce со своим альбомом "Пути неисповедимы", который я заслушал до дыр и тд. Мой профессор поинтересовался, а может ключ к изменениям в России - в рэперах? Может они смогут повлиять на общество своим остросоциальным словом, добавят свежести в бунт и молодости в закостенелую оппозицию? Я ответил, что вряд ли. Но то, что на данном отрезке времени рэп был общественным феноменом, это факт. Сегодня я слушаю рэпа намного меньше. Могу иногда Макулатуру послушать. Но это больше поэзия, чем рэп. А большинство тех "бунтарей" очень быстро, почувствовав запах зелёных, забыли про улицу. Да и украинский вопрос провёл демакрационную линию. Но это не значит, что они не талантливы. Нет. Они просто балаболы.

Мне говорят, что я бездарность.
Литературная нелепость.
В ней графоманская вульгарность
Сокрушена как Бреста крепость.

Мои шальные зарисовки,
Души ущербной наработки,
Не променяю на кроссовки,
Я босоногий, но не кроткий!

Я нищий Блок, хмельной Довлатов,
В поэзии как опечатка,
Я кладезь рифм плюс пара матов,
Я вам пощёчина перчаткой!

Казалось, смысл - стихи в журнале
И критиков ворчливых свора.
Рэп умер сам, а рок взорвали,
Воскрес лишь Генри Дэвид Торо.

Беда словестному подполью,
Я настоящий андерграунд!
Пишу стихи своею болью,
Кричу всём понторезам: "Раунд!".

2018 г.

Саша "Нефер". Рукописи из шкатулки. Москва: Радикальная теория и практика, 2021.

У меня есть определённое количество личной лирики. Очень личной. Частью этого творчества я обязательно поделюсь. Считаю, что именно она является самой сильной стороной в моём стихосложении. Всё потому, что её источник зарождается в наиболее глубинных переживаниях и в самых сокровенных страданиях. Как-то разговаривал на эту тему со своим старинным другом. Известный беларуский музыкант, прекрасный гитарист, личность творческая. Для него вдохновение приходит в минуты радости. Его творчество - это восторг и эйфория. Он созидает, когда счастлив. У меня совсем наоборот. Мне кажется, что лучшее, что я написал (это не касается научных и публицистических текстов), было написано во время тяжёлых внутренних скитаний. Душевные муки - вот настоящие виртуозы слова. Для меня лучшая муза - это боль. Миры, по которым путешествует мой лирический герой, порой пересекаются с реальностью. Иногда он вторгается в будущее, предвидя и касаясь сопряжённых миров окружающих меня людей. Так и с этим стихом.

Со следами былой красоты
Ты стояла под старою елью,
Заедала печаль карамелью,
И мурлыкали рядом коты.

Я лениво поглядывал в даль,
Карамели совсем не хотелось.
Поцелую тебя noch einmal,
Так назойливо в мыслях вертелось.

Хотя нет, поцелуй сохраню.
Вдруг при смерти окажемся рядом.
Пахнет хвоей в лиловом раю,
И слезинки становятся градом.

Заведёт память степью в леса,
Фотографии станут седыми,
Нас охотник пугает борзыми,
Мы не верим в его чудеса.

Мы простились, слова подмели,
А июнь нас избавил от хлама.
Правда, мысли остались в пыли.
Правда, дети спросили: "Где мама?"

2015 г.

Я гарадзенец. Я вельмі люблю свой родны горад і ганаруся, што нарадзіўся і выхаваўся ў атмасферы горада на памежжы розных культур. З багатай гісторыяй і прыгожымі краявідамі. Горадня, Гародня, Гродна. Сама назва хавае ў сабе перакрыжаваную тоеснасць. Каралеўскі горад з правінцыйным лёсам. Часцяком кажуць пра нейкую гарадзенскую ідэнтычнасць. Нешта ў гэтым ёсць. Апошні раз я быў у Горадні 5 гадоў таму. Не хачу сеяць паражэнчыя настроі, але можа стацца так, што ўжо ніколі не пабачу горада над Нёманам. Але горад гэта не толькі і не столькі архітэктура ці ландшафты. Горад гэта людзі, які ствараюць унікальную атмасферу месца і з'яўляюцца ягонай душой. Я ўдзячны лёсу, што мог пазнаёміцца з шэрагам выдатных гарадзенскіх асабістасцей. І я вельмі рады, што і сам належу да гарадзенскага калейдаскопу. Калі сустракаюцца гарадзенцы і гарадзенкі, Горадня ажывае вакол нас. Мы і ёсць Горадня!

Лучший город дня
Это Горадня
Вам не голодно
Во мне боль одна
В люке холодно
В руки молот на
Кусок полотна
Сок на Яны грудь
Во мне яда ртуть
В мире я да муть
Друг не обессудь
Луг сменяет лес
Вместо пресса вес
Постоянный стресс
Постоял и слез
Словно шаг назад
Сов нашла гроза
Сон наш бирюза
Собирай рюкзак
И вперёд шагни
Перелёт, огни
Глазом не моргни
Вазам подмигни
И полей цветы
Разведи мосты
Амстердама стиль
Не сгорай, остынь...

2018 г.

Калі вам усе гэтыя дэмакраты і патрыёты будуць казаць, што ў новай Беларусі не будзе месца на гвалт і свавольства так званых праваахоўных органаў - можаце пасмяяцца ім у твар. Няма добрых і справядлівых мянтоў. Не кажучы ўжо пра такія антыгуманістычныя, строга іерархічныя структуры, якія з'ўляюцца квінтэсенцыяй дзяржавы, як, напрыклад, КДБ. "Сілавікі" паўсюль аднолькавыя. І якая розніца на якой мове цябе будуць біць? Ці будзе гэта ОМОН ці АМАП, ці надзенуць "наручники" цi кайданкі. Ці будуць цябе "пытать" ці катаваць, ці ты будзеш пакутваць у ШИЗО ці ШЫЗА. Філасофія ўсіх гэтых устаноў сама па сабе антычалавечая. Няма веры "былым" амапаўцам ды чэкістам. Калі, канешне, яны не іскупяць сваё мінулае крывёю.

Па пратэстоўцах ды дэманстрантах страляюць нават у найбольш "дэмакратычных" краінах. Мяне круцілі і білі як беларускія мусара, так і польскія. Мяне імкнулася завербаваць польская разведка. Майго пакойнага цесця прабавала запалохаць СБУ, апавядаючы яму, які я страшэнны анархіст, дзеяч еўрапейскага маштабу! Казалі, што лепш ягонай дачцы трымацца ад мяне далей, бо будуць праблемы. Маё прозвішча гучала ў КДБ, калі дапытвалі маіх сяброў...

У Горадні на КБМ быў легендарны гараж. Культавы для гарадзенскай панк-сцэны. Хто толькі там не рэпетыраваў, выступаў, імпрэзаваў... Пра гэтае месца і людзей, якія яго тварылі, можна напісаць калектыўную манаграфію. У траўні 2001 г. там былі запланаваныя 2 канцэрты. У нас у ліцэі былі нейкія доўгія выходныя, святы, майскія, Радаўніца... Мы с сябрамі, зразумела, рыхтаваліся да канцыкаў. Выбрывалі віскі, ставілі іракезы. Падавалася, што на канцэрт 7 траўня прышоў увесь нефармальны горад. Процьма людзей. Падчас выступу прыехалі мянты. Спачатку патруль, адзін бобік, другі. Пазней нас акружылі нават на дахах іншых гаражэй. Ўзялі ў асаду, так бы мовіць. Памятаю, як у гараж набілася столькі людзей, а нейкі начальнік пачаў пытацца: хто тут галоўны? Яму адказалі, што ў нас няма галоўных. У нас роўнасць. Яны доўга не маглі зразумець, што з намі рабіць. Прыехаў АМАП. Канцэрт сарвалі, пачалі шманаць, правяраць дакументы, перапісваць дадзеныя. Больш старэйшых нефармалаў троху білі. Шчыра кажучы, я баяўся толькі аднаго, што у мяне могуць быць праблемы перад выпускнымі экзамінамі ў ліцэі. Асабіста я не слухаў гэтай аўдыцыі, але пазней, падаецца, па гарадзенскаму радыё перадавлі, што міліцыя накрыла нешта на кшталт прытону нейкіх наркаманаў ды алкаголікаў на гаражах. Мне нехта такое казаў. На шчасце, у мяне праблем не было. Можа толькі ў асабістую справу дадалі нейкія нататкі.

Мая тэчка ў органах з'явілася раней. Недзе за год да гэтага, мусара абвінавацілі мяне ў тым, што я нажом парэзаў адну асобу і яна апынулася ў рэанімацыі. Таму што я быў валасаты і падобны на 90% да гэтага разніка. Але гэта іншыя гісторыя.

Пасля падзей на гаражах я напісаў гэты вершык. Тады я быў не такі злы і з'едлівы, але ўжо тады зразумеў, у якой краіне мы жывем. З цягам часу станавілася ўсё горш. Зараз краіна належыць да іх. А што будзе з імі пасля патэнцыйных перамен? З гэтым павуціннем масавых структур, іх сямей і знаёмых. Выбачыць ім усё? Замяніць на іншых "лепшых"? Мусарам няма веры. Не было і не будзе.

Гаражи 7.05.2001

Ментовский край
Страна ментов
Тотальный рай
Для всех скотов
Построй сарай
И будь готов
Сам выбирай
Порядок слов
Я выбрал май
Страну всех снов
Теперь прощай
И будь здоров
Горячий чай
И вкусный плов
А ты давай
Найди мне ров
И закопай
Средь мусоров

2001 г.

Саша "Нефер". Рукописи из шкатулки. Москва: Радикальная теория и практика, 2021.

Толькі што прачытаў уброс Нашай Нівы пра "памілаванне амаль усіх анархістаў", які яны паўтарылі за губопікаўскім каналам. Навошта СМІ, якія павінны быць прафесійнымі, гэта робяць? Без свайго каментара і фактаў. Хочуць быць першымі? Ці наўмысна сеюць дэзінфармацыю? А можа ў іх ёсць інсайдэрскія сувязі з прашладнымі крыніцамі ў органах? Пытанечка да іх.

У любым выпадку вельмі хацелася б, каб гэта было праўдай. Я не веру, што анархістаў так лёгка выпусцяць. Акіхіру Гаеўскага-Ханаду вызвалілі бо ён меў падвойнае грамадзянства, беларускае і японскае. Наколькі я ведаю, іншыя анархісты і анархісткі не маюць такіх прывілеяў. Аднак я хацеў бы вельмі памыляцца і шчыра веру, што момант вызвалення маіх сяброў і таварышаў наступіць хутчэй, чым скончацца іх велізарныя прысуды.

Товарищам

Я не писал манифестов,
В тех странах, где правит ряса.
Италия пахнет песто,
А Польша воняет мясом.

И не дописывал оду
В республиках, полных сои.
Штаты воруют свободу,
Китай раздаёт помои.

Всюду газетные будки,
Много ли люди читают?
В Минске сажают на сутки,
В Окрестина жёстко пытают.

Пусть повесть я не закончу
Под фонарём в переулке,
Слог одиозный, стих гончий,
Рукописи из шкатулки…

Ветру отдам за бесценок,
Чтобы разнёс их по свету,
Чтобы, разрушив застенок,
Вышли товарищи к лету!

2018 г.

Саша "Нефер". Рукописи из шкатулки. Москва: Радикальная теория и практика, 2021.

Для мяне сённяшняя дата нічога не значыць. Гэта проста дзень з гістарычнага календара. Магу зразумець тых, для каго яна сапраўды мела сэнс. Напрыклад, для людзей, якія прайшлі вайну і жілі ў БССР. Аднак сёння рабіць з гэтага дня нейкі магічны культ (вайны), мякка кажучы, маветон. Мне асабіста ні цёпла, ні халадно ад 3 ліпеня.

Зрэшты, 27 ліпеня таксама не ўваходзіць у пантэон маіх свят. Так, у 90-я гэта была важная дата. Разваліваўся савок, для суверынітэту істотна было пазначыць свае сімвалічныя межы. Але гэтак званая незалежнасць была задушана ў зародку.

Што тычыцца Дня Волі, то і гэтая дата мне, як прыхільніку безуладдзя, не ўяўляецца нейкай вызначальнай у маім жыцці. Безумоўна, 25 сакавіка знамянальная дата для дзяржаўнасці Беларусі і я перакананы, што для вялікай колькасці беларускага грамадства яна важная. І я шаную іх погляд. Як гісторык я таксама пагаджаюся з тым, што ў новай Беларусі яна павінна заняць свае адпаведнае месца ў календары. Гэта будзе выходны дзень, сімвалічна прыгадваючы аб трагічнай гісторыі краіны пад белымі крыламі. Дзень Волі ўжо ўкараніўся ў культуры памяці беларусаў і беларусак. Гэта факт. Аднак гэта не лібертарны сімвал, а дзяржаўны.

І самае галоўнае. Апрача гістарычных дат, які будуюць падмурак свядомасці і прыналежнасці да канцэпту пад назвай Беларусь, нам патрэбныя якасна новыя сімвалы. Намацальныя і гуманістычныя, ад моцы і глыбіні якіх будзе залежаць кірунак развіцця краіны і грамадства.

І я перакананы, што новы Дзень ці нават Дні Волі, Свабоды, Незалежнасці... яшчэ перад намі. Я не ведаю, у якіх абставінах і калі гэта адбудзецца. Усё ж такі хацелася б верыць, што менавіта гэтыя патэнцыяльныя падзеі-змены змогуць не толькі аб'яднаць нас, але і пачаць сапраўды новую старонку беларускай гісторыі.

Без вертыкалей улады, усёмагутнасці капіталізму, імперскага падданства, культа вайны ды сілавікоў. З непадробленным працоўным і тэрытарыяльным самакіраваннем, з як найшырэйшай прамой дэмакратыяй і канфедэрацыйным сацыяльным ладам. І, натуральна, з выпрацаванымі механізмамі, якія будуць прадухіляць не толькі аўтарытарныя тэндэнцыі, але і развіццё любых іерархічных і антыгуманістычных схільнасцяў ды намераў.

Калі шчыра
мне абрыдла
та сатыра
тое быдла
памяркоўнае быццё
дзевак плач
сяброў ныццё
неўдалыя пратэсты
дэмакратыі зноў тэсты
летні дождж
прыемна лье
хай салома
ўся згніе

2008 г.

Асабістае не заўсёды палітычнае. Прыватнае можа быць шырэйшым за палітыку ці наадварот - вельмі агранічаным і блізарукім. Па вялікаму рахунку, для мяне любоў неразрыўна звязана з маімі перакананнямі. Мае палітычныя погляды абапіраюцца на мае ідэалы. Маі пачуцці суцэльныя ў сваіх крыніцах з поглядамі. У іх аднолькавы фундамент. Гэта прынцыпы, на якіх я з пераменным поспехам будую вакол сябе свой сусвет.

Дваццаць гадоў таму я ўпершыню зразумеў, што такое каханне. І колькі каштуе здрада. Зразумеў па-даросламу. Першы раз у жыцці я адчуў, як гэта мець праблемы са сном. Калі цябе перапаўняюць думкі, а нервы "дрыжаць як падбіты каршун". Але ўсё можна пераадолець. Гэты першы, вельмі моцны, досвед інсамніі закаханага юнака я стараўся перадаць у рыфмах. Не ведаю ці атрымалася, але тады мне стала лягчэй.

Болит, трясёт
то в жар, то в пот
трудней заснуть
чем бросить пить
вина глотнуть
и ночь прожить
а утром страх
в желудке рак
глаза в слезах
а я дурак
хочу быть с ней
я всё отдам
и отрекусь
на сердце шрам
а в мыслях грусть
подрос в цене
литовский лит
но нет её
трясёт, болит...

2005 г.

Учора мінула 15 гадавіна смерці польскага анархіста Рафала Гурскага.

Я быў знаёмы з ім усяго некалькі гадоў, але гэтага хапіла, каб ён застаўся ў маёй памяці назаўжды. Для мяне Рафал быў своеасаблівым прыкладам. Старэйшы таварыш, ветэран руху, які не разгубіў да сваіх 35 гадоў ідэалы маладосці.

Рафал быў і практыкам, і тэарэтыкам. Таленавіты публіцыст, які захапляўся і папулярызаваў гісторыю анархізму. Аўтар некалькіх кніг і мноства артыкулаў. Рэдактар ​​анарха-часопісаў. Генератар ідэй. Смелы і ідэйны чалавек. Шматразова затрымоўваўся паліцыяй. Трымаў галадоўкі. Просты ў зносінах і канкрэтны ў дзеяннях.

Мне пашчасціла паўдзельнічаць з ім у розных акцыях. Дэманстрацыі і пікеты за правы працоўных, акупацыі офісаў нядобрасумленных працадаўцаў, блакады высялення кватэранаймальнікаў, антываенныя акцыі, пікеты пад консульствам РФ, розныя лакальныя мерапрыемствы супраць вар'яцтва гарадскіх уладаў...

Прыкаваны да ложка, ён да апошняга заставаўся актыўны. Калі сустрэчы нашай групы праходзілі ў яго дома, ён жартаваў, ён прапаноўваў ідэі, ён натхняў. Вельмі светлы чалавек, якога забіў рак. Легенда сучаснага польскага анархізму. Маральная і інтэлектуальная апора руху. Менавіта на такіх людзях і трымаецца ўвесь наш крохкі анархізм.

Порог
переступая его

порок
не замечая его

рок
получается сам

и не важно что храм
на погосте стоит

болит
или может ты спишь

щит
полагается вдруг

и тогда снова стук
в прежний дом

потом
будет новый двор

сном
ты питаешься лишь

том
глупых книг

новый миг
старых дел

беспредел
помнишь наш

уцелел
тот забытый гараж

удел
твой валяться и ждать

ну а Родину-мать
ненавидя терпеть

спеть
под мостом можешь им

тлеть
ты покинешь седым

плеть
по спине молодой

пусть хлестают меня
я останусь с тобой

2002 г.

Мне тут зрабіў рэкламу невялічкую Уладзік Бохан. Беларускі анархіст, мастак і акцыяніст, які, ствараючы ў сваёй дзейнасці новыя формы мастацкага супраціву, у той жа час працягвае, але ўжо ў імперскіх маштабах (!), традыцыю легендарнай газеты "Навінкі".

Калі хто зацікаўлены, то вось ангельскамоўны навуковы артыкул (да публікацыі якога я трошкі быў датычны) аб традыцыі détournement у "Навінках". Што цікава, то гэтая праца месцамі пераклікаецца з аналізам таварыша з суседняга канала.

Як апісаць простымі словамі прыгажосць і прывабнасць жанчыны, якую кахаеш? Без усялякіх гэтых напышлівых і прыгладжаных эпітэтаў?

На напісанне гэтага верша мяне натхніла творчасць да сама асоба Анатоля Трафімчыка. Беларускага гісторыка, літаратуразнаўцы ды паэта. З Толікам я пазнаёміўся яшчэ на Першым Міжнародным Кангрэсе даследчыкаў Беларусі, які шмат гадоў таму адбыўся ў Коўне. Толік не толькі таленавітая асоба, але хлопец вясёлы, з іскрамётным пачуццём гумару, сапраўдная душа кампаніі. На жаль, мы з ім не бачыліся і не размаўлялі вельмі-вельмі даўно. Але ягоная літарацкая творчасць заставіла дробны след і ў маіх рыфмоўках.

Таму, калі карнавал, то сёння давайце нешта лёгкае, вясёлае, летняе. Ніякай палітыкі. Толькі асалода ды панк-рок.

Груди

Балаганы, чердаки,
Липовые люди,
Суета и бардаки,
Глажу твои груди.

Банки, шклянки, кавардак,
Грязь, бычки в посуде,
В голове одна бурда,
Вспоминаю груди.

Похотливое вчера
Давит, жжёт и судит,
Ядовиты вечера,
Но прекрасны груди.

Вот заладил баламут,
Ни слова о простуде,
Съел орешки и кунжут,
Но вкуснее груди.

Распахнул балкон, глотнул
Воздуха на блюде,
Улыбнулся, встал на стул,
Крикнул: «Груди! Груди!»

2012 г.

Саша "Нефер". Рукописи из шкатулки. Москва: Радикальная теория и практика, 2021.

Я ніколі не гнаўся за кар'ерай і грашыма. Ніколі не імкнуўся стаць буржуем. У той самы час я ніколі не думаў, што зарабляць грошы (бюджэтнікі, шалом!) буду навукай. У школе ды ліцэi я лепш за ўсіх у класе ведаў гісторыю, удзельнічаў у алімпіядах. Вельмі любіў перадачу для падлеткаў "Умники и умницы". Так, яе вядучы вядомы вястун імперыі, але сама перадача была захапляльнай (для мяне). Аднак я не планаваў звязваць з гісторыяй сваё жыццё.

У старэйшых класах я хацеў паступаць на журналістыку. Увогуле, я вучыўся ў філалагічным класе. Праз некаторыя дзіўныя абставіны я патрапіў на гістфак. Але і падчас вучобы ва ўніверсітэце я не думаў станавіцца прафесійным гісторыкам. Толькі на апошнім годзе даведаўся пра магчымасць аспірантуры са стыпендыяй ды скарыстаўся гэтай магчымасцю. Пасля абароны дысертацыі трэба было вызначацца, што далей. Працаўладкавацца па прафесіі ў ВНУ даволі цяжка. Дактароў-гумантарыяў (PhD) хапае, а працоўных месц не. Неяк прыпадкова мой прафесар параіў мне падавацца на грант пост-док. І нейкім цудам у мяне атрымалася патрапіць на гэты прэстыжны 2-гадовы грант. Менавіта тады я зразумеў, што гэтая сцежка надоўга. Мо і назаўсёды.

З іншага боку, я ніколі не быў нейкім супер амбіцыйным студэнтам ці дактарантам. Асабліва ў часы дактарантуры я жыў актывізмам. І калі б я ў маладосці прысвячаў больш часу навуцы, сёння б безумоўна хадзіў ў прафесарах. Аднак я аддаваў перавагу сацыяльнай дзейнасці.

Іншы аспект. У мяне заўсёды была дылема, што больш важнае: тэорыя ці практыка? Калі практыка, то якая? Іллегалізм і паўстанчы анархізм ці гарадскі актывізм або, напрыклад, прафсаюзная дзейнасць? Чым я толькі не займаўся ў пошуках свайго месца ў шырокай гаме лібертарных тэорый і практык. Раней я аддаваў перавагу практыцы, але з часам сітуацыя змянілася. Не, практыку я не пакінуў. Проста яна стала якасна іншай.

Думаю, што вельмі цяжка знайсці гармонію паміж сваімі поглядамі і рэчаіснасцю, калі яны ў цябе даволі радыкальныя. Тым не менш, як мне падаецца, я ўрэшце рэшт знайшоў адносны баланс паміж тым, што я хацеў бы рабіць для справы і тым, што я ўмею і раблю лепш за ўсё. Прыярытэты расстаўлены. Але ж так было не заўсёды.