✍ وقتی شلمچه بودم!
از دل هزاران شهید عبور کردم. در ایستگا های بهشتی کمی درنگ کردم و برایمان روایت کردند و گریستند.به ما گفتند کربلا همچنان جاری است؛عاشورای 61 هجری
تاامروز و فرداو...
هرگاه که به قدمگاههای شهیدان میرسیدیم دلم میخواست کاش من جای آنها بودم.وحسرتش را میخوردم که چرا از قافله جا ماندم...آری ,زمان ما را از قافله جا گذاشته است.اما هنوز هم میتوان آن گونه بود....
به خودم که می آمدم , سبک بار میشدم, خیلی چیزها آموخته بودم که هنوزنباید فراموششان کنم.
ترسم از این است که نکند زرق و برق شهر , این حال و هوای پاکیزه را از یادم ببرد.
کم کم به شهر نزدیک میشدیم ...دلم چه زود تنگ میشد؛برای خاک,برای نخل,برای خاکریز,برای جاده هایی که هنوز رد خمپاره ها بر آن مانده بود؛برای ترکش هایی که زنگ زده بودند و برای آسمان مردانی که سالها بود در ملکوت گمشده بودند.
پر از حیرتم ,پر از حسرت,چیزی را جا گذاشته ام .شاید رد پایم را,گناهانم را,شاید آرزوهای دور و درازم را,شاید کودکی هایم را,شاید دلم را , شاید....!