کامپیوتر هیچ اهمیتی به اسم متغیرها، کامنت‌ها و مرتب بودن کد نمی‌ده، ولی آدم‌ها چرا. به احتمال زیاد کسی که چند ماه بعد باید برگرده سراغ کد و اون رو ادیت کنه خود شمایید و می‌تونید با رعایت چند نکته ساده خودتون رو از کلی سردرد نجات بدید:

- از اسم‌های معنادار استفاده کنید. مثلا getUserById خیلی بهتر از gu هست.
- همیشه سعی کنید کد رو جوری بنویسید که خودش رو توضیح بده و نیازی به کامنت نداشته باشه، اگه این اتفاق نیوفتاد با کامنت منطق کد خودتون رو توضیح بدید.
- تابع‌ها رو کوچیک نگه دارید و همیشه سعی کنید هر تابع یه کار رو به خوبی انجام بده و بیشتر از این نشه.

رعایت این نکات ساده کار روی پروژه رو خیلی راحت‌تر می‌کنه و از باگ‌های زیادی هم جلوگیری می‌کنه.

اگه کاری وجود داره که شما لازمه اون رو بیشتر از دو بار انجام بدید، بهتره که اون کار با اتوماسیون انجام بشه.

نوشتن تست نه تنها اتلاف وقت نیست بلکه کد شما رو بیمه می‌کنه. اگه تست‌های خوبی بنویسید، نگهداری و توسعه پروژه در آینده خیلی راحت‌تر می‌شه.

شما وقتی سریع‌تر رشد می‌‌کنید که ببینید بقیه چطوری کد زدن و برای حل مشکلات، چه راه‌کارهایی رو در نظر گرفتن. برای این‌ کار پروژه‌های open-source می‌تونن حسابی به کمک شما بیان و با کارهای زیر می‌تونید کلی از اون‌ها یاد بگیرید:

- روزانه ریپوهای مختلف با فریمورک‌های مورد استفاده خودتون رو ببینید.
- پول‌ریکوست‌های مختلف رو نگاه کنید که یاد بگیرید بقیه چطوری کدها رو ریویو و ریفکتور می‌کنن.
- پترن‌ها و مثال‌هایی که تو داکیومنت‌ها خیلی مشخص نیستن رو با دیدن این پروژه‌ها یاد بگیرید.

دقت کنید هرچقدر کدهای بیشتری ببینید، در مقابله با موارد مختلف راه‌حل‌های بیشتری تو ذهنتون دارید و می‌تونید بهترین راه‌ها رو خیلی سریع انتخاب و پیاده کنید.

داکیومنت نوشتن فقط این نیست که چطوری پروژه‌ ران می‌شه، فلان بخش چطوری کار می‌کنه و... بخش خیلی مهمی از داکیومنت به این بر می‌گرده که شما چه تصمیماتی رو به چه دلیلی گرفتید.

- یه فایل DECISIONS.md داشته باشید که تصمیمات مختلف رو اونجا بنویسید.
- راه‌های جایگزین و دلیل رد شدنشون رو بنویسید.
- به جای نوشتن طومار با لیست‌های کوتاه کار رو جمع کنید.

با همچین کار ساده‌ای اگه فرد دیگه‌ای بخواد روی پروژه کار کنه آن‌بوردینگ اون خیلی سریع اتفاق میوفته و همچنین باعث می‌شه شما تصمیمات گذشته رو تکرار نکنید.

- مغز شبیه یک عضله رفتار می‌کنه. وقتی مدت طولانی تحت فشار باشه، نه تنها پیشرفت نمی‌کنه بلکه خسته می‌شه و عملکردش افت می‌کنه. مغز شما در شبانه‌روز زمان‌هایی لازم داره که انرژی مصرف نکنه تا بتونه کیفیت خودش رو حفظ کنه.

- هرچقدر بیشتر فشار بیارید، احتمال رسیدن به نتیجه بهتر کمتر می‌شه. مغز وقتی تحت فشار نیست، در پس‌زمینه افکارتون رو به هم وصل می‌کنه و برای همین وقتایی که دوش می‌گیرید یا قدم می‌زنید، ایده‌های جدید به ذهنتون می‌رسه. اگر ذهن همیشه درگیر باشه فرصتی برای این پردازش‌ها نداره.

- داشتن علایق مختلف باعث می‌شه مغز از تک‌بعدی شدن خارج بشه و خلاقیت خیلی بیشتری پیدا کنه. وقتی کل زندگی به کیبورد و مانیتور محدود می‌شه، کمتر پیش میاد ذهن بیرون از این فضا فکر کنه. اما فعالیت در چند حوزه مختلف، وسعت نگاه و خلاقیت شما رو به شکل قابل توجهی بالا می‌بره.