NEW BOT Телеграм, страница

84 views19:11

.
امروز این کتاب رو تموم کردم.
چند ماه پیش، یکی دو بار از زمان‌هایی که خیلی حالم خوب نبود، بلند شدم و برای پیاده‌روی رفتم. برام مهم نبود کجا میرم. اتفاقا می‌خواستم گم بشم! مثل اینکه کسی بهم بگه برو گم شو! و من دقیقا همین کار رو بکنم. از مسیرهای ناشناخته برم و خودم رو گم کنم. نمی‌ترسیدم چون می‌گفتم فوقش با گوگل مپز مسیر برگشت رو پیدا می‌کنم!
چند بار که این رو تکرار کردم، حس کردم که حس ماجراجویی که درش نهفته است چقدر برام لذت‌بخشه. حسی که وقتی سفر رفتم مطمئن شدم که بخشی اصیل از «علی» واقعیه.
قبل از سفر اخیری که رفتم دنبال کتابی می‌گشتم که مطالعه کنم. «نقشه‌هایی برای گم شدن» کتاب جالبی به نظر رسید که یکی از همکارا (مینا) معرفی کرد. (مخصوصا که رنگ جلدش هم آبی بود و بله من از روی جلد کتاب رو قضاوت کردم :))
فهمیدم «پرسه زدن» چقدر واقعا برام مهمه. چقدر بعضی وقتا برای اینکه حالم خوب بشه واقعا به «پرسه زدن» نیاز دارم.
نویسنده توی این کتاب یه سری افکار و خاطرات و داستان و ایده‌ها رو میگه. مدل گفتنش واقعا حس پرسه زدن میده. گاهی می‌ترسیدم چون خیلی این شاخه اون شاخه می‌شد و نمی‌تونستم همراه با کتاب پیش برم ولی بعد پیدا می‌شدم. انگار خود متن کتاب تمرینی برای «گم شدن» باشه.
تو این کتاب راجع به شک و باور و فقدان و سوگ و چیزای دیگه صحبت میشه ولی دنبال این نیست که جوابی به چیزی بده. میخواد این دید رو انتقال بده که عدم قطعیت در جهان رو قبول کنیم، بدون اینکه تلاش کنیم مرز دقیقی مشخص کنیم.
توی همین روزها خیلی از چیزا توم تغییر کرد. و توی همین روزا فهمیدم که «آبی» بیشتر از یه رنگ توی زندگیمه و چقدر مرتبطه متن کتاب: «سال‌های سال شیفته آبیِ دورترین کرانه چیزهای چشم‌رَس بوده‌ام، رنگ آفاق، رشته‌کوه‌های دور و هر چیزِ دوردست. آبیِ دوردست رنگِ یک حس است» بلکه حتی بیشتر و معانی عمیق‌تر.
من نسخه صوتی کتاب رو از #طاقچه گوش کردم با صدای مهسا ملک مرزبان و لذت بردم چون خوانش قشنگی داشت و صداش به جان می‌نشست.

101 views19:12