NEW BOT Телеграм, страница

یکی از پرسش های بنیادین در علم و فلسفه این است که حیات چیست؟ موجود زنده چه ویژگی هایی دارد که آن را از غیرزنده جدا میکند؟ چطور میشود با رویکردی طبیعت گرایانه به این پرسش پاسخ داد که حیات چطور بر روی زمین ایجاد شده است؟

رویکردهای کلاسیک فیزیک و زیست شناسی محدودیت های بسیاری برای پاسخ گویی به این پرسش دارند. برای فهم این محدودیت ها باید از مسیر فهم چارچوب های فکری این علوم عبور کرد و آنها را شناخت. برای پیدا کردن راه نجات هم باید چارچوب های جدیدی را تعریف کرد. بخش بزرگی از بنیان های محدود کننده فیزیک کلاسیک آنها هستند که ادعا میکنند جهان (از جمله موجودات زنده) با مجموعه مشخصی از قوانین جهان شمول هدایت میشوند که میشود این قوانین را با زبان واحدی در شکل ریاضیات توصیف و بررسی کرد. در این میان پیش فرض های بزرگی هم داریم مانند تقارن، بسته یا ثابت بودن فضای حالات جهان، دترمینیستیک بودن جهان و ...

زیست شناسی پساداروینی و بخصوص علوم مولکولی از دریچه دیگری اما داگما های جدی ای را ایجاد کردند که شاید بزرگترین آنها این باشد که "ژن" کنترل کننده فنوتیپ های یک موجود زنده است.

طی چند صد سال گذشته دانشمندانی بودند که با این رویکردهای داگماتیک مخالف بودند اما حرفشان را کمتر شنیده ایم. این دانشمندان جایگزین هایی ارائه میکنند که در عین حال که طبیعت گرایانه است اما فروکاست گرایانه نیست.

در مجموعه جلسات جدیدی که درباره چیستی حیات برگزار میکنیم بحث خواهیم کرد که چرا فیزیک کلاسیک (دینامیک نیوتنی و کوآنتوم) در توضیح حیات ناتوان است و چاره ای جز فروکاستن حیات به مجموعه ای دترمینیستیک از قواعد شیمی-فیزیکی ندارد زمانی که همسایه این علوم ترمودینامیک حرف های دیگری برای گفتن دارد. درباره این خواهیم گفت که چرا ژن کنترل کننده رفتار نیست و چطور ژن فضای امکانات را مشخص میکند در حالی که ارگانیسم در ارتباط با محیط این فضای امکان را واقعیت میبخشد. به بیان دنیس نوبل میشود حتی گفت ارگانیسم رفتار ژن را کنترل میکند و شبکه ژنی یک طرح برنامه نویسی شده برای فنوتیپ های جاندار نیست. در واقع اصلا برنامه نیست.

It’s time to admit that genes are not the blueprint for life

برای فهم حیات باید استعاره ماشینی بودن جهان را کنار گذاشت. فیزیک کلاسیک به ما این ایده را داده که هر آنچه بررسی کرده اصل جهان بوده و آنچه را نمیتوانسته توضیح بدهد جزو استثناهاست. اما به بیان الیا پروگژین داستان برعکس است. فیزیک کلاسیک فقط استثناهای ایده آل را به ما داده و کمتر درباره پیچیدگی های اصلی جهان هستی به خصوص موجود زنده به ما یاد میدهد و حال زمان مرگ این علوم رسیده است.

"Classical science, the mystical science of simple, passive world, belongs to the past, killed not by philosohical criticism or empirical resignation but by the internal development of science itself."

داگماهای کلاسیک این دو حوزه هر چند در توضیح برخی پدیده ها پیروز بوده، جزئیات اصلی مشاهدات ما را زیر قالی پنهان کرده و آنها را نادیده گرفته. در این مجموعه جلسات جدید درباره اندیشمندان و چارچوب های اندیشه ای بحث میکنیم که این پنهان کاری رو تاب نیاوردن. در این جلسات درباره استثنا دانشمندانی صحبت میکنیم که درباره بخش اصلی هستی با ما سخن میگن نه دانشمندان خط فکری متداول که درباره استثنا های هستی به ما گفتن.

با این توضیحات به ویدیو Paramecium aurelia که گذاشتم برگردید و حرکات آن را تماشا کنید. اگر علوم کلاسیک در ما نخورانده بودند، کدام یک از ما باور میکردیم که این موجود یک ماشین است؟

Nature

It’s time to admit that genes are not the blueprint for life

Nature - The view of biology often presented to the public is oversimplified and out of date. Scientists must set the record straight, argues a new book.

1.38K views05:30