اصلاً من متخصّصم یا نه؟ شاید نکته اصلی همینه! 🤔

داشتم یه مقاله به اسم I Don't Know If I'm An Expert (And That Might Be the Point) می‌خوندم که نویسنده مقاله داستان رو از جایی شروع می‌کنه که همه‌مون ممکنه توش گیر کرده باشیم. اون یه شرکت امنیت سایبری داره، کلی مدرک معتبرِ جهانی تو جیبشه و حتی شش تا کتاب هم نوشته . اما می‌گه وقتی داشتم رزومه‌م رو پر می‌کردم و به بخش «تخصص‌ها» رسیدم، یهو خشکم زد! نه اینکه چیزی بلد نباشم، نه؛ مشکل اینجاست که می‌گه: «من هر روز دارم یه چیز جدید یاد می‌گیرم و همین باعث شده از خودم بپرسم: اصلاً من متخصصِ چیزی هستم یا نه؟» 🤯

---

تله‌ای به اسم «مطمئن بودن» ⚠️

حقیقتش اینه که ما توی دنیایی زندگی می‌کنیم که انگار مجبوریم همه‌ش ادای «آدم‌های همه‌چیز‌دون» رو دربیاریم. نویسنده می‌گه: «من می‌تونم برم توی دفتر یه مشتری و براشون خفن‌ترین سیستم‌های دفاعی رو طراحی کنم، اما آگاهانه واژه متخصص رو برای خودم به کار نمی‌برم.» چرا؟ چون توی دنیای تکنولوژی، وقتی می‌گی «مطمئنم»، یعنی یادگیری رو متوقف کردی. و این شروعِ سقوطِ مهارته 📉.

دقت کردین؟ یه برنامه‌نویس تازه‌کار با یه دوره دو روزه می‌نویسه «متخصص ری‌اکت»؛ یا یکی دیگه با دو تا سخنرانی می‌شه «رهبر فکری». نویسنده معتقده این تورمِ مدارک و القاب، باعث شده واژه متخصص بی‌معنی بشه. این نمایشِ «قطعیت»، مثل یه نقابه که نمی‌ذاره بقیه بفهمن ما هنوز چقدر چیزها رو نمی‌دونیم 🎭.

معیار واقعی چیه؟ ✨

نویسنده یه پیشنهاد باحال داره. می‌گه به جای اینکه بپرسیم «من متخصصم؟»، بیایم این چندتا سوال رو از خودمون بپرسیم تا همزادپنداری‌مون با واقعیت بیشتر بشه:

⬅️ آیا این کار رو اون‌قدر تکرار کردم که سوراخ‌سمبه‌هاش رو بشناسم؟

⬅️ آیا خروجی کارم توی دنیای واقعی (نه فقط روی کاغذ) جواب داده؟

⬅️ آیا کسی حاضر هست بابت تجربه‌ قبلی‌م، دوباره بهم پول بده؟

⬅️ می‌تونم این موضوع رو جوری به بقیه یاد بدم که واقعاً بفهمن؟

خودِ نویسنده با همین معیارها می‌گه: «من توی امنیتِ کسب‌وکارهای کوچیک کارم درسته، چون امتحان پس دادم. اما مثلاً توی بحث‌های سنگینی مثل کوبرنتیز، با اینکه خیلی‌ها ممکنه بگن متخصصی، ولی خودم می‌دونم که هنوز راه دارم.»

پارادوکسِ عجیبِ یادگیری 🌀

نکته قشنگِ حرفش اینجاست: «هرچی بیشتر می‌فهمم، کمتر احساس تخصص می‌کنم.» این یه جور پارادوکسه، ولی دقیقاً همینه که نشون می‌ده تو واقعاً بلدی! تازه‌کارها فکر می‌کنن تهِ کوه رو دیدن، ولی حرفه‌ای‌ها می‌دونن که این مسیر تمومی نداره. نویسنده می‌گه: «اگه یه پزشک بگه من بعد دانشگاه دیگه هیچی یاد نگرفتم، فرار نمی‌کنی؟ خب توی دنیای فنی هم همینه. تواضع فکری نشونه بی‌سوادی نیست؛ نشونه اینه که تو می‌فهمی چقدر بازی جدیه.» 🎯

حرف آخر: نمایش رو تموم کنیم ✋

حرف حسابش اینه: بیایم به جای اینکه با کلمات قلمبه‌سلمبه رزومه‌مون رو پر کنیم، با «خروجی‌هامون» حرف بزنیم. به جای اینکه بگیم «من متخصص هوش مصنوعی‌ام»، بگیم «من مدل‌های ML رو برای انطباق در حوزه سلامت با دقت ۹۹.۷٪ در طول ۱۸ ماه پیاده‌سازی کردم».

اون در نهایت می‌گه: «شاید هنوزم با کلمه متخصص راحت نباشم، ولی می‌دونم سیستم‌هایی ساختم که جلوی حملات واقعی رو گرفتن. این برای من از هر عنوانی باارزش‌تره.»

—-

💡 مثل همیشه کنجکاو بمونید :)

🆔 @MdDaily