خوب تا اینایی که بهشون بر خورد دارن لفت میدن یک پست فنی بنویسم

Protocol class

داخل پایتون ما یک مفهمومی داریم به اسم protocol. این مفهوم در پایتون دوتا شده، یک پروتوکل داریم که به نحوه پیاده سازی چیزهایی مثل کانتکس منیجیر و ایتریتور و ... میگن که باید رعایت شه و به اصطلاح پرتوکول هستش.

یک پروتوکل داریم که شما از کتابخونه typing ایمپورت میکنید.

from typing import Protocol

این یکی پروتوکل خیلی جذابه.

شما با این پروتوکل میتونید یک تایپ درست کنید که ازش استفاده کنید بدون ارث بری از چیزی یا جایی. بزارید بیشتر توضیح بدم.

برای مثال من یک فانکشن دارم که ورودی EmailSMTP میگیره و از ایمیل اس‌ام‌تی‌پی متد send_mail صدا میزنه.

حالا اگه یک روزی من بخام ساپورت از فلان ایمیل سندر جدید اضافه کنم یک کلاس جدید میسازم مثلا
DogMailClint

حالا بدبختی شروع میشه. فانشکن من فقط و فقط EmailSMTP میخاد هرچی دیگه بهش بدی تایپ ارور میده. میگه این تایپش ایمیل اس‌ام‌تی‌پی نیست نوموخام.

اینجاست که شما یک پروتوکل مینویسید به این شکل:

class EmailClient(Protocol):

def send_email(addresses: list[str], content: str, attachments: list[File] | None = None):

...

اینطوری شما یک پرتوکول دارید که میگه هرچیزی که فانکشن send_email داشته باشه و ورودی و خروجیش هم مثل اینه باشه در نتیجه تایپش EmailClient هستش.

به قول معروف به این ماجرا میگن داک‌تایپینگ یا تایپ اردکی.

اگه مثل ارد راه میره، اگر مثل اردک صدا میده حتما یک اردک دیگه!

حالا برای فانشکن شما مهم نیست که تایپ ورودیش EmailSMTP باشه یا DogMailClient باشه یا هرچیز دیگه ای تا وقتی که متد send_mail داره و ورودی و خروجیش ( سیگنچر فانکشن) مثل اینه حتما همینی که من لازم دارم :)

اینطوری شما یک تایپ داریو که در حقیقت یک پروتوکل برای هر کلاسیه که میخاد این شکلی باشه :)

این پست ۳ بار نوشتم هربار مثال بد بود :)))


برای اینکه خیلی بیشتر و بهتر بفهمید میتونید این ویدیو رو ببینید:
https://youtu.be/dryNwWvSd4M?si=ZCdBUYs-xaOjIe2e

@TorhamDevCH

یک بار برای همیشه.
auto_now
هر بار که آبجکت اپدیت بشه اپدیت میشه
auto_now_add
فقط زمان ساخت ابجکت پر میشه.

برای اینکه یادمون بمونه فرقشون هم از add اخر auto now add استفاده میکنیم. چون که میگه add یعنی زمان اضافه شدن.


فردا یادم میره دوباره

@TorhamDevCH

فعلا رو همین قفلی زدم دیگه شرمنده
@TorhamDevCH

من تیر خوردم شما ادامه بدید.

ترجمه header به فارسی میشه سرآیند
ترجمه agent به فارسی میشه گماشته

meanwhile, in parallel universe, when everybody uses translated versions:

امیر جان سرآیند احراز هویت در تشریفات انتقال ابر متن در گماشته ایکس کار نمیکنه.

وای، مسافر صندلی جلویی داره با استفاده از گوگل ترنسلیت با دوست دختر AIاش چت میکنه. خودایا ویلم کن😂

این شما و این قفلی جدید

#music@TorhamDevCH

سودوئر رو از دست دادیم. امیدوارم خوشحال و خندون باشه در ادامه زندگی :)

#music@TorhamDevCH

حال کد نیست

تو بحث کردن دو روش داریم:
Strawman: یعنی ضعیف‌ترین و دم‌دستی‌ترین برداشت از حرف طرف مقابل رو می‌گیری و همونو می‌کوبی.
Steelman: یعنی قوی‌ترین و منطقی‌ترین نسخه از حرف طرف مقابل رو تصور می‌کنی و بعد اونو نقد می‌کنی.

تو بحث‌های تکنیکال و تو حوزه خودمون، حداقل steelman باشید. یعنی قبل از اینکه یه ایده رو بکوبید، سعی کنید بهترین حالت ممکنش رو در بیارید و بعد نقد کنید. ولی می‌بینم یک عده اخیرا کلا دلیلی نمیارن؛ ایده رو از بیسیک می‌زنن و میگن «کلا خوب نیست» بدون حتی یه خط استدلال! جملشون هم انگلیسی مینویسن که مثلا جذبه بیشتری داشته باشه :)) اینطوری نه بحث جلو میره، نه کسی چیزی یاد می‌گیره. اگه می‌خواید نقد کنید، اول قوی‌ترین نسخه‌ی ایده رو بسازید، بعد برید سراغ نقد.

@PyBackendHub

یک سوال رو میخوام مطرح کنم , شما یک فانکشن parent دارید. داخل این فانکشن شما باید یوزر رو بگیرید (`getUser`) و بعد سه تا فانکشن inner1 و inner2 و inner3 رو صدا بزنید و یوزر رو بهشون بدید تا یک پردازشی تو دیتابیس انجام بده.
فانکشن inner1 و inner2 یوزر آیدی میگیرن و نیاز دارن یوزر لاک باشه تو دیتابیس وگرنه ممکنه ریس کاندیشن بخوره. ولی فانکشن ۳ براش مهم نیست چون پردازشی که میکنه ریس کاندیشن نمیخوره.

سوالی که پیش میاد اینه که شما چطور توابعتون رو طراحی میکنید که این مشکل به وجود نیاد؟ کدتون احتمالا این شکلیه.

def parent(): 
    user = get_user(lock=True)
    inner1(user)
    inner2(user)
    inner3(user)

همونطور که میبینید نحوه استفاده inner1 و inner2 کاپل شده به یوزر. من اگه حواسم نباشه lock=true رو نذارم کدم در برابر ریس کاندیشن سیف نیست. اگه یک نفر دیگه یک جای دیگه دوباره inner1 رو استفاده کنه و یادش بره یوزر رو لاک کنه بازم همین مشکلو داریم. درواقع یک استیت مشترک بین چند فانکشن داریم که فقط میشه چشمی دنبالش کرد... قبل اینکه پست بعدیو بخونید یکم بهش فکر کنید ببینید راه حلی داره این موضوع؟


@PyBackendHub

برند تایپ یا همون New Type یعنی یه تایپ جدید بسازی رو همون تایپ قدیمی، بدون این که تو ران‌تایم هیچ خرجی داشته باشه. یه جورایی مثل اینه که سابکلس بسازی ولی واقعاً سابکلس نکردی.

فایده‌ش چیه؟ به تایپ‌چکر می‌فهمونی مثلا UserId با یه string فرق داره. تو ران‌تایم هردوش استرینگن ولی تو تایپ دیگه یکی نیستن.

تو مثال ما، یه UserId درست می‌کنیم، بعد یه برند جنریک به اسم Locked<T>. اگه تو getUser(true) صدا بزنیم خروجیش میشه Locked<UserId>. حالا توابعی که می‌خوان یوزر لاک شده باشه فقط همینو قبول می‌کنن. یعنی دولوپر مجبوره قبل استفاده یوزر رو لاک کنه، وگرنه تایپ‌چکر گیر میده و کدت دیپلوی نمیشه.

اگه اینو نداشتیم، باید تو هر تابع دوباره یوزر رو لاک می‌کردیم که هم تکراری میشه هم ران‌تایم گرون‌تر.

مزایا:
- جلوی خطا رو می‌گیره
- خودش یه جور داکیومنت زنده‌ست
- یه بار لاک می‌کنی، ران‌تایم سریع‌تره
- نگه داری کدتون رو راحت تر میکنه (maintainability)

ضررش؟ فقط دو سه خط تایپ بیشتر می‌نویسی، همین. که البته مقایسه کنی با کدی که باید بیشتر مینوشتی چون این تایپا رو نداشتی هیچ بود.

@PyBackendHub

#music@TorhamDevCH

فعلا پست‌های مانی بخونید

خوب شرکت هم استکش رو از پایتون به گولنگ داره تغییر میده و بنده ماه آخرم و تعدیل میشم :)
here we go again

برم رزومه رو مرتب کنم

Quick reminder: Google.com

new 🔒
#music@TorhamDevCH

عجب

خیلی جالب بود. :)
همش از یک کاغذ شروع شد =)

https://www.youtube.com/watch?v=Pu7LvnxV6N0


golang used the same thing for it's complier btw :D

@TorhamDevCH