ليست پايان نامه های تحويل داده شده به کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران در هفته اول بهمن ماه 1396
( فايلExcel )
@UT_Central_Library

نمای دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران
احتمالا دهه 40 عکسبرداری شده از خیابان آزادی تقاطع دکتر قریب
آرشيو عکس های قديمی کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران
@UT_Central_Library

اصلاحیه

نشست تخصصی پیرامون مطبوعات دوره قاجار
با حضور دکتر منصوره اتحادیه، دکتر حسین انتظامی و استاد سیدفرید قاسمی
شنبه 14 بهمن ساعت 14:30تا 16:30 در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران
@UT_Central_Library

#تقویم_فرهنگی امروز، ۸ بهمن ۱۳۹۶

۲۲ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۷۴، عبدالعزیز طباطبایی یزدی ـ عالم دینی و فهرست‌نویس ـ درگذشت.
سید عبدالعزیز طباطبایی یزدی در سال ۱۳۰۸ در نجف اشرف متولد شد. پدرش آیت‌الله سید جواد طباطبایی، از نوادگان آیت‌الله سید محمدکاظم طباطبایی یزدی صاحب «عروهُ‌الوثقی» بود. عبدالعزیز از نوجوانی به تحصیلات حوزوی روی آورد، به حوزه‌ی علمیه‌ی نجف رفت و محضر استادان برجسته‌ی آن جا را درک کرد، صرف و نحو را نزد سید هاشم حسینی تهرانی، منطق را نزد آیت‌الله سید جلیل طباطبایی یزدی و قوانین را نزد میرزای قمی و آیت‌الله فانی اصفهانی فراگرفت. دروس عالی را هم در محضر شیخ عبدالحسین رشتی مؤلف «شرح کفایه» و «کشفُ‌الاشتباه» و نیز نزد شیخ مجتبی لنکرانی مؤلف کتاب «اَوفی‌البیان» به پایان برد.
سید عبدالعزیز طباطبایی درس خارج فقه و اصول را هم از محضر آیت‌الله سید عبدالهادی شیرازی و آیت‌الله حاج سید ابوالقاسم موسوی خویی آموخت. از آن‌جا که در طول تحصیل با کتاب‌ها و مصادر علوم اسلامی آشنا شد، به کتاب‌شناسی و نسخ خطی علاقه‌مند گردید. از این رو، در سفر به ایران از کتابخانه‌های خصوصی و عمومی دیدن کرد و ضمن مطالعه، یادداشت‌هاي فراواني تهیه نمود. در ۳ بار سفر حج نیز در کتابخانه‌های مکه و مدینه نسخ خطی نفیس را دید و برخی از آن‌ها را به طور کامل رونویسی کرد.
آیت‌الله سید عبدالعزیز طباطبایی یزدی در سال ۱۳۴۲ به عراق، سوریه و لبنان سفر کرد و در یک اقامت سه‌ماهه، در کتابخانه‌های «ظاهریه»، «مجمع علمی دمشق»، «کتابخانه‌ی اوقاف حلب» و «کتابخانه‌ی دانشگاه آمریکایی بیروت» به مطالعه پرداخت. از سویی آشنایی با شیخ آقا بزرگ تهرانی تأثیر فراوانی بر او به ویژه در کوشش برای فهرست‌نویسی کتاب بر جای گذاشت. آیت‌الله سید عبدالعزیز طباطبایی یزدی به کشورهای زیادی سفر کرد و کتاب‌های کتابخانه‌های مهم آن جا را فهرست‌نویسی نمود. آثاری نیز در زمینه‌ی تصحیح، تألیف و ترجمه از این استاد برجسته باقی مانده است. کتابخانه‌ی بزرگی هم از محقق طباطبایی در شهر قم برجای مانده که از سال ۱۳۷۵ به طور رسمی فعالیتش آغاز گردیده است.
آیت‌الله سید عبدالعزیز طباطبایی یزدی ـ معروف به محقق طباطبایی ـ در ۸ بهمن ۱۳۷۴ در ۶۶ سالگی در مشهد مقدس بدرود زندگی گفت.
goo.gl/WfkLJt

گردآوری و تنظیم: #آرش_امجدی

@UT_Central_Library

نخستین جشنواره ترویج مسئولیت‌‌پذیری اجتماعی در دانشگاه تهران برگزار می‌شود
مشاهده خبر در: http://ut.ac.ir/fa/news/5185
@UT_Central_Library

کتاب جایگاه ایرانیان شیرازی الاصل در توسعه تمدن و فرهنگ شرق آفریقا
نویسنده: امیر بهرام عرب احمدی
اقامت مهاجران ايراني در قاره آفريقا بمدت 5 قرن و تاثير آنان بر تمدن شرق آفريقا
@UT_Central_Library

کتاب هند فرهنگی
تالیف دکتر محمد مهدی توسلی
تجربيات و فعاليت های فرهنگی نويسنده و همچنين مقالات و یادداشت هايی درخصوص شبه قاره هند
@UT_Central_Library

تغییر زمان نشست تخصصی مطبوعات دوره قاجار
به اطلاع می رساند، جلسه نشست تخصصی نشریات دوره قاجار که قرار بود روز دوشنبه، 9 بهمن ماه جاری، برگزار شود، به دلیل تعطیلی ناشی از نزولات آسمانی، به روز شنبه 14 بهمن ماه، ساعت 14:30 الی 16:30 در محل تالار نفیس کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران با حضور مهمانان بزرگوار و شما عزیزان برگزار خواهد شد.
مهمانان ارجمند :
1. سرکار خانم دکتر منصوره اتحادیه: پژوهشگر تاریخ قاجار، دکتری از دانشگاه ادینبورگ و استاد محترم دانشگاه تهران
2. جناب آقای دکتر حسین انتظامی: قائم مقام و دستیار ارشد وزیر و معاون مطبوعاتی سابق در وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی
3. جناب آقای سید فرید قاسمی :نویسنده و پژوهشگر برجسته در حوزه تاریخ مطبوعات ایران
"شرکت برای عموم آزاد است"
@UT_Central_Library

قابل توجه مراجعين محترم کتابخانه مرکزی
با توجه به بارش برف و اطلاعيه استانداری تهران، دوشنبه 9 بهمن ماه 1396 ، دانشگاه تهران تعطيل می باشد.
نشست مطبوعات دوره قاجار، روز شنبه 14 بهمن، ساعت 14:30 برگزار خواهد شد.
http://www.irinn.ir/fa/news/560706/
@UT_Central_Library

#تقویم_فرهنگی امروز، ۹ بهمن ۱۳۹۶

۸۱ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۱۵، آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی ـ بنیان‌گذار حوزه‌ی علمیه‌ی قم ـ رحلت کرد.
آیت‌الله حاج شیخ عبدالکریم حائری یزدی در سال ۱۲۳۹ در میبد یزد متولد شد. تحصیلات مقدماتی را در مکتب‌خانه‌ی اردکان گذراند. برای ادامه‌ی تحصیل به یزد رفت و در حوزه‌ی علمیه‌ی محمدتقی خان به تحصیل پرداخت. بعدها، مدتی برای تکمیل تحصیلات، در کربلای معلّی اقامت گزید. سطوح عالیه را نیز در حوزه‌ی علمیه‌ی سامرا در محضر میرزا ابراهیم محلّاتی، آیت‌الله محمدتقی شیرازی و آیت‌الله شیخ فضل‌الله نوری به پایان رساند. شیخ عبدالکریم حائری یزدی پس از رسیدن به مرتبه‌ی اجتهاد، به نجف اشرف مهاجرت کرد. به دنبال چند سال اقامت در آن جا، به اراک رفته مدت ۸ سال اداره‌ی حوزه‌ی علمیه‌ی اراک را عهده‌دار بود، تا این‌که در ۱۳۰۱ به قم رفت و «حوزه‌ی علمیه‌ی قم» را بنیان گذاشت.
آیت‌الله حائری یزدی در طول زندگی علمی خود شاگردان متعددی را تربیت کرد، از آن میان؛ آيات عظام: سید محمدتقی خوانساری، شیخ محمدعلی اراکی، حضرت امام خمینی و محمدرضا گلپایگانی رحمه‌الله عليهم.
آیت‌الله عبدالکریم حائری یزدی ـ بنیان‌گذار حوزه‌ی علمیه‌ی قم ـ در ۹ بهمن ۱۳۱۵ در ۷۶ سالگی زندگی را بدرود گفت و در حرم حضرت فاطمه‌ی معصومه سلام‌الله علیها به خاک سپرده شد.
goo.gl/pfuZTe
گردآوری و تنظیم: #آرش_امجدی

@UT_Central_Library

📃 دریافت مقاله با عنوان "بررسي رابطه بين کيفيت خدمات ارائه در کتابخانه هاي دانشگاهي(کتابخانه مرکزي و مرکز اسناد دانشگاه تهران)"
http://lis.aqr-libjournal.ir/article_42410.html

@UT_Central_Library

📃 دریافت مقاله با عنوان "قانون پيشگيري و مقابله با تقلب در تهيه آثار علمي"
http://www.magiran.com/view.asp?Type=pdf&ID=1778453&l=fa

@UT_Central_Library

‍ اعتماد به نفس بجا یا تکبر بی جا
نگاهی به نکته ای از مقدمه ترجمه رساله «گفتار در روش» دکارت از دوره ناصری/ رسول جعفریان

بارها در این باره بحث شده است که ما ایرانی ها، زیاده از حد اعتماد به نفس داریم و به طور اعجاب آوری از خود ستایش می کنیم. به نظرم نمونه های فراوانی برای اثبات این نوع نگاه وجود دارد. اما باید افزود، از جهتی دیگر، اعتماد به نفس خود را از دست داده ایم؛ زیرا سالها بلکه دهها سال است که دریافته ایم چه نقاط ضعفی داریم. ما در قرن گذشته، یک سره خود را با فرنگی ها مقایسه کرده ایم، و تقریبا در بسیاری از مظاهر زندگی، حس کم داشتن را با تمام وجود در خود و نسل جدید، تقویت کرده ایم. این مسأله یکی از شکاف های موجود میان مردم ماست که هم می توان «زمانی» در باره آن نظر داد و مثلا گفت، قدیم ترها اعتماد به نفس بیشتر داشتیم و حالا کمتر؛ و هم می توان، همین الان جامعه را دو بخش کرد و گفت، برخی مان زیاده از حد اعتماد به نفس داریم، و برخی دیگر، خودباخته و مثلا غرب زده هستیم. هر کدام اینها، اعتماد به نفس بیش از حد یا خودباختگی، ضررهای خاص خود را دارد. اینجا می خواهم یک نمونه از موارد اعتماد به نفس بی جایی را که در آستانه عصر جدید داشتیم بیان کنم، اعتماد به نفسی که سبب شد ما شرایط ذهنی خود را برای درک تغییرات در علم جدید آماده نکنیم و همچنان بر معلومات سابق اصرار بورزیم. کسی که فکر می کند همه چیز دارد، نیاز به دانستن امر دیگری ندارد و این مشکل اصلی ما بوده و هست.
این روزها، ترجمه رساله «گفتار در روش» دکارت، ترجمه ملا لاله زار همدانی و امیل برنه فرانسوی را ـ که پس از چاپ سنگی اول که برای ناصرالدین شاه صورت گرفته بود، حالا به صورت انتقادی منتشر شده، و مصحح محترم جناب معتمد دزفولی نسخه ای را هدیه کردند ـ ملاحظه می کردم. ترجمه به نام «حکمت ناصریه» یا «کتاب دیاکرت» یا همان دکارت، منتشر شده است.
مترجم در مقدمه، پس از توضیحی که در باره انگیزه خود از ترجمه بدست داده، و اصل آن توصیه کنت دو گوبینو بوده است، برای این که کسی فکر نکند انتشار این اثر، خدای ناکرده، به معنای آن است که ما محتاج افکار دیگران شده ایم، توضیحی می دهد و به مقایسه حکمت ایرانی با حکمت غربی می پردازد. این پس از آنی است که از رساله دکارت ستایش کرده و می گوید که مولف آن را «در حکمت الهی تألیف نموده، و حقایق مراتب را با نکات و امثال وحکایات شیرین و روایات رنگین ادا کرده، و گهرهای گرانمایه از خزانه خاص خیال به سلک تنظیم و ترتیب کشیده....». سپس می گوید:
«اگرچه به فضل الهی، حکمای عالی مقدار و علمای ذوی العز و الاقتدار در این دولت جاوید آیت، موجود، و از این تألیفات مستغنی هستند، [و] اگرچه سها در برابر آفتاب ظهوری ندارد، و موج حصیر با نقش حریر جلوه نیارد، مع ذلک، چون به حکم حکمت و فراست، وجود هر شیء بر عدمش و علم هر چیز بر جهلش، شرف دارد، و هیچ چیز در دنیا بی فایده نخواهد بود».
هم، آن تعریف از کتاب، و هم این ستایش از داشت های خود، ممکن است تعارف درشهری باشد، اما به هر روی، این که کسی تصور کند، روی کوهی از معرفت نشسته و دیگر پیاده هستند، نشانگر این است که این شخص، از ماهیت علم بی خبر و از تفسیر آن اساسا بی اطلاع است.

@UT_Central_Library

‍ 🔹 اولین چاپ دیوان حافظ کدام است؟

نخستین چاپ دیوان حافظ در سال 1791 میلادی (حدود 1170شمسی) توسط یک سیاستمدار و فرهنگ دوست تبریزی به نام ابوطالب تبریزی، فرزند محمد بیگ‌خان، در شهر کلکتۀ هندوستان انجام گرفته است. انتشار دیوان حافظ توسط ابوطالب تبریزی، سرآغاز حافظ پژوهی در عصر جدید و توجه گستردۀ علاقه‌مندان فرهنگ اسلام و ایران به ادبیات فارسی در سراسر جهان به شمار می‌رود. بعد از این چاپ بود که دو کشور عثمانی و مصر، به بررسی شعر حافظ روی آوردند و سخنوران دنیا، با شعر و اندیشه حافظ آشنا شدند. ابوطالب در ذیل شرح حال حافظ در کتاب خلاصة‌الافکار، گزارش می‌دهد که به پیشنهاد یکی از دوستان انگلیسی‌اش، دیوان حافظ را از روی 12 نسخه خطی تصحیح کرده و آن را در اواسط سال 1206ق در 1200 نسخه چاپ کرده است. از نکات ارزشمند تاریخی در این تصحیح، اشاره به نام دست‌اندرکاران چاپخانه و وظایف آنها در چاپ این کتاب است که از حیث تاریخ چاپ، بسیار مهم است.
goo.gl/YbFCvY
منبع: طاهری خسروشاهی، محمد، «دربارۀ ابوطالب تبریزی؛ بانی نخستین چاپ دیوان حافظ»، در: مجله فرهنگی و هنری سفینه تبریز، ش1، صص61-65
📎تصویر پیوست تصویری از حافظِ ابوطالب تبریزی است.
برگرفته از کانال مرکز کتاب پژوهی ایران

@UT_Central_Library

#تقویم_فرهنگی امروز، ۱۰ بهمن ۱۳۹۶

۷۲ سال پیش در چنین روزی در سال ۱۳۲۴، مهری باقری ـ زبان‌شناس و از مفاخر فرهنگی ایران ـ متولد شد.
مهری باقری در ۱۰ بهمن ۱۳۲۴ در تهران زاده شد. پس از پایان تحصیلات متوسطه، رشته‌ی زبان و ادبیات فارسی را برای ادامه‌ی تحصیل برگزید. در دوره‌ی کارشناسی ارشد، با علاقه به زبان‌شناسی و زبان‌های باستانی ایران و برای تکمیل تحصیلات و استفاده از منابع گسترده‌تر و تحقیق و پژوهش، به آلمان رفت. مهری باقری در سال ۱۳۵۲ دانشنامه‌ی دکتری گرفت. «مقدمات زبان‌شناسی»، «تاریخ زبان فارسی»، «ترجمه‌ی کارنامه‌ی اردشیر بابکان»، «تحولات تاریخی اصوات زبان فارسی» و چندین مقاله‌ی علمی در زمینه‌ی «زبان‌شناسی»، «روایات سنتی» و «فرهنگ عامه»، از جمله آثار دکتر مهری باقری است. وی در سال ۱۳۸۰ به عنوان چهره‌ی ماندگار برگزیده شد و انجمن آثار و مفاخر فرهنگی او را به عنوان یکی از مفاخر فرهنگی ایران‌زمین معرفی کرده است.
دکتر مهری باقری ـ زبان‌شناس و از مفاخر فرهنگی ایران ـ امروز ۷۲ ساله شد.
goo.gl/7w2yfx
گردآوری و تنظیم: #آرش_امجدی

@UT_Central_Library

کتابخانه هولوگرافیک؛ توسعه عدالت اطلاعاتی در استعاره کتابخانه آیینه‌گون در برابر دانش لازمه توسعه عدالت اطلاعاتی در سطح ملی، ایجاد زمینه دسترسی برابر به منابع علمی است. یکی از بزرگترین منابع توزیع اطلاعات در کشور، کتابخانه‌ها هستند که به دلایل گوناگون، گاهی فقط در دسترس عده معدودی از افراد قرار می‌گیرند.کتابخانه در واقع، فضای توسعه نرم‌افزاری دانش است. به عبارت دیگر، کتابخانه با ایجاد امکان دسترسی به محتوا و الگوهای گوناگون تفکر و مراوده علمی، زمینه را برای توسعه دانش فراهم می‌کند. ایده «کتابخانه هولوگرافیک» بر ایده مقدس «نشر دانش به منزله تکلیف» بنا نهاده شده است که همه بتوانند در همه جای کشور و جهان، بدون محدودیت، به بیشترین اطلاعات مورد نیاز دست یابند.
در این امتداد، باید با توسعه کتابخانه الکترونیک، امکان دسترسی به منابع دانش را برای همه اقشار جامعه قرار ‌داد تا امکان دانش افزایی و عدالت‌گستری در سیر دانش اندوزی برای همه فراهم ‌آید. برای دریافت متن کامل مقاله به این آدرس مراجعه فرمایید:https://jlib.ut.ac.ir/article_57953.html

@UT_Central_Library

اهدای نسخه ای از تاریخ بیهقی از سوی عبدالحی حبیبی به سعید نفیسی

استاد عبدالحی حبیبی (1289 ـ 1353ش) از پژوهشگران افغانی به نام است که شماری از آثار وی در باره تاریخ افغانستان شهرت دارد و با فرهیختگان ایرانی معاصر خویش ارتباط نزدیک داشته است.
در میان نسخه های سعید نفیسی که به کتابخانه مرکزی آمده است، نسخه ای نسبتا جدید (از حوالی 1300 قمری) از تاریخ بیهقی هست که اول وآخر آن افتاده، و مفتی صدرالدین تاشکندی آن را از روی نسخه چاپ طهران که به کوشش ادیب پیشاوری آماده شده، تکمیل کرده است.
در دو صفحه نخست کتاب، دو یادداشت از عبدالحی حبیبی آمده است. یکی اهداء نامه او خطاب به سعید نفیسی است که در آن چنین آمده است:
کراچی، 12 مارچ 1956
به حضور حضرت استاد، سرآمد فضلای روزگار، آقای سعید نفیسی، یادگار اقامت منفای کراچی تقدیم شد. عبدالحی حبیبی افغانی
در صفحه مقابل آن، یادداشت دیگری در باره این نسخه آمده است که نکات سودمندی در آن وجود دارد. عبدالحی حبیبی در این یادداشت در باره نسخه و ویژگی های آن توضیح داده و چنین نوشته است:

این نسخه در کابل خریداری شد، از حیث صحت خیلی خوبست، چون با نسخه مطبوع آقای نفیسی مقابلت شد، در برخی عبارات با آن فرق دارد، و حتی با نسخه بدلهای آن متفاوتست، بنابر این نسخه مستقلی شمرده می شود.
در برخی عبارات که با نسخ مطبوع اختلاف موجود است، آنچه درین نسخه آمده، از حیث قیمت ادبی نیز مزیت دارد، اما خط و کاغذ نسخه جدید است، و غالبا در حدود 1300 ه ق در ایران نوشته شده و کاغذ آن هم انگلیسی است.
آغاز و آخر کتاب افتاده بود، و آن را غالبا مرحوم مفتی صدرالدین تاشکندی که در حدود 1317 ش در قندهار مفرور بود و همانجا مرد، و از نوابع علما و سیاسیون قرن حاضر بود، از روی نسخه طهرانیه مطبوعه سید احمد ادیب پیشاوری تکمیل کرده است، و بعد از مرگ او این نسخه به کابل افتاده و من خریدم، روان مفتی شاد باد، که چه مصایبی در راه حق دید و در غربت بمرد. 22 جون 1955منفای مئگمری، عبدالحی حبیبی
این نسخه به شماره 5933 در کتابخانه مرکزی دانشگاه نگهداری می شود.
(جالب این که در فهرست دانشگاه، در باره این نسخه، هیچ اشاره ای به این نکته نشده است!).
goo.gl/T1a5K6

@UT_Central_Library