سال گذشته کلی اتفاق افتاد. شرکتمو عوض کردم، کلی چیز جدید یاد گرفتم، توی مهارت‌هام رشد کردم، ولی یه جایی از مسیر، انگار مغزم خسته شد... بی‌انگیزه شدم، تمرکزم پرید، کیفیت کارم افت کرد، باگ‌های عجیب زدم، و دیگه مثل قبل صبح زود نمی‌تونستم پاشم.

یعنی من از آدمی که هم سحرخیز بود (به مدت ۱۶ سال از زندگیم)، و آدمی که عشق به کار داشتم و برای پیشرفت در کارم خستگی برام بی‌معنی بود، تبدیل شده بودم به کسی که دوست داره بیشتر بخوابه، دوست نداره بلند شه و با ذهنی خسته کار می‌کنه. افسردگی شدید، بی‌حوصلگی، و حتی بعضی وقتا به‌خاطر خستگی زیاد مجبور می‌شدم از هوش مصنوعی ایده بگیرم، نه فقط کمک!

کمک گرفتن از هوش مصنوعی خوبه، ولی نه به این شکل که از ۰ تا ۱۰۰ رو خودش انجام بده. اینطوری شما دچار اعتیاد می‌شید (که در پست بعدی با رفرنس مفصل توضیح می‌دم).

این حالت نه بخاطر صرفاً فرسودگی کاری بود، نه فقط خستگی، نه شرایط سخت.
اینجا فقط با یه چیز طرف بودم: فرسودگی ذهنی.
ریشه در مغز و روان.

🔸خیلیا فکر میکنند این چیزا حتما بخاطر موارد دیگست، مثل خواب کم که باعث میشه بدن خسته باشه ، اما همیشه مشکل از خواب نیست!

وقتی مغزت پر بشه از دوپامین های تقلبی، دیگه از چیزای واقعی و یا حتی ساده لذت نمی بره
پاداش طبیعی ذهن از بین میره، این یعنی دیگه کارای عادی ای که دوست داشتی مثل کد زدن یا کار کردن یا موارد اینچنینی ، دیگه کیف نمیده.


▪️این دوپامین‌های تقلبی دقیقاً همینان:

– پورن (بالاترین حجم دوپامین، بدون هیچ تلاش یا ارتباط انسانی)
– اسکرول بی‌هدف (توی تلگرام و اینستا، دنبال یه حس کوچیک لحظه‌ای)
– قهوه‌ی زیاد (به مغزت تلقین می‌کنی خسته نیستی، در حالی که هستی) (مغز دیگه عادت میکنه که کافئین میتونه خستگی رو از بین ببره، پس دیگه عادت میکنه بهش) (من خودم اعتیاد به قهوه داشتم)
– شیرینی و قند بالا (شات انرژی سریع، ولی افت انرژی شدید بعدش)
– فست‌فود (لذت شدید و فوری، ولی خستگی، پف، و بی‌حالی بعدش) (یکی از آیتم هایی که زیاد دنبالش میرفتم و ترک کردم)
– گیم زیاد (پاداش فوری، بدون رشد واقعی ) (همیشه این حالت درست نیست!)

وقتی مغز پر بشه از اینا، دیگه هیچ چیز واقعی حال نمی‌ده.
نه کار، نه پروژه شخصی، نه حتی خود زندگی.
مغز اعتیاد پیدا میکنه به شات های سنگین و زیاد دوپامین که هم سریعن و هم زیاد و دیگه تلاش نمیکنه خودش دنبال تولید طبیعی بره



🟡 پی‌نوشت: اعتیاد به قهوه دو فاز داره.
فاز اول تو بدن اتفاق می‌افته (گیرنده‌های آدنوزین زیاد می‌شن چون مغز همیشه داره کافئین می‌گیره)،
فاز دوم تو ذهنه: مغز یاد می‌گیره که "اگه خسته شدم، قهوه هست."
و کم‌کم کافئین اثر خودشو از دست می‌ده، و فقط خستگی می‌مونه و وابستگی.

🟡 پی نوشت: قبل از اینکه به فرسودگی کاری (Burnout) برسی، معمولاً اولش دچار فرسودگی ذهنی می‌شی.
چون مغزی که دیگه از کار کردن پاداش نمی‌گیره و دیگه از خودش خلاقیتی نمی‌زنه، کم‌کم دچار خفگی می‌شه.
نه حال فکر کردن داره، نه انگیزه ساختن.
همینجاست که انرژی روانی ات ته می‌کشه، و بعدش فرسودگی کاری از راه می‌رسه.

🔸من سعی کردم این مشکلات رو کم کنم و خودمو بهبود ببخشم.
▫️ مواردی که تحقیق کردم و دیدم واقعا جواب میدن تا مغز از حالت «بقا» به حالت «زندگی» بره:
- داشتن روتین خواب درست (در یک بازه ی خاص بخوابید و سعی کنید همیشه حفظش کنید تا مغز بتونه خستگی رو کنترل کنه و حتی چرخه خواب خودشو درست کنه چون ساعت خواب مغز با بدن فرق میکنه)
- دوش آب سرد یا شستن صورت با آب سرد (افزایش نوراپی‌نفرین، و کمک به بیدار شدن مغز مخصوصا اوایل این روتین)
- ورزش کوتاه مثل پیاده روی، اسکوات (اسکات) یا شنا طوری که بدن کمی گرم بشه (اختیاریست اما موثر هستش)
- مدیتیشن در شب (شب ها قبل خواب کمی مدیتیشن کنید مثل نفس های عمیق یا گوش دادن به آهنگی آرامش بخش تا مغز ترس و وسوه هارو کنترل کنه و خودشو آماده خوابیدن کنه اینجوری خواب عمیقی خواهید داشت)
-استراحت کوتاه مغزی بین کار های سنگین ( اگر شما کار های سنگین فکری میکنید یا ساعت خوابتون درست نیست حتما بعد از ظهر یا عصر به مدت 10-20 دقیقه به سکوت فکری برید و بزارید مغز استراحت کنه)

❓حالا چطوری سمت موارد مصنوعی مثل گیم، اسکرول یا حتی قهوه بریم بدون اینکه مغز فکر کنه داریم فرار می‌کنیم یا وابسته‌شیم؟

بعد از انجام یه تسک سخت یا موفقیت کوچیک، اون کارو انجام بده تا مغز شرطی بشه به این مدل: کار = پاداش

اما این ایده فقط رو کاغذ قشنگه...
تو عمل همیشه مغز طبق نقشه ما بازی نمی‌کنه.
گاهی سریع می‌فهمه داری گولش می‌زنی
و دوباره می‌ره سراغ راحت‌ترین مسیر.


اگه مثل من تعادل کار و زندگی ندارید، سعی کنید با روتین هایی که گفتم و روش های خودتون روانتون رو سالم و مغز رو خوشحال نگه دارید بعد مدتی خودشون کنار میان باهاتون.

@ZenMaxe

🔴 هوش مصنوعی، قاتل خلاقیت یا دستیار؟

🔸 هوش مصنوعی یه تیغه‌ی دولبه‌ست. اگه زیادی باهاش کار کنی، ممکنه کم‌ کم بیشتر زخمی بشی. و اگه حواست نباشه، اون‌قدری زخمی می‌شی که دیگه شاید نشه درستش کرد.

هوش مصنوعی دو فاز داره:
🟢 فاز خوب، وقتی هستش که تو داری فکر می‌کنی، ایده داری، ساختی، نوشتی یا نوشتی کدت رو و حالا از AI کمک می‌خوای تا بهترش کنه، کامل‌ترش کنه یا تست براش بنویسه.
مثل اینا:

- write unit test for this code

- i have problem X and my idea for solving that is Y, what is you're suggest?
توی این حالت، تو هنوز خلاقی. مغزت فعاله. AI شده مثل یه مشاور قوی.

🔴 اما فاز بد، اون‌جاست که کارو به‌ کل می‌سپری به هوش مصنوعی. یعنی قبل اینکه خودت فکر کنی، بنویسی یا حتی تلاش کنی، می‌ری سمتش.
و چون معمولاً جواب خوب و سریع تحویلت می‌ده، مغزت یاد می‌گیره:

"چرا فکر کنم؟ یکی دیگه هست که بهتر از من جواب می‌ده."

و این یعنی خاموش شدن موتور خلاقیت، شروع وابستگی، و افت تدریجی توانایی حل مسئله.
شبیه همون داستان اعتیاد به دوپامین مصنوعی می‌شه، فقط این بار به‌جای قهوه و فست فود و ...، معتاد جواب آماده‌ی هوش مصنوعی شدی.


References:
- AI Is Changing Your Brain (Whether You Like It Or Not)


@ZenMaxe

در مهندسی نرم‌افزار، باید سراغ کتاب‌هایی برویم که مثل تیشه، فرود می‌آیند روی یخِ ذهن‌مان.
نه آن‌هایی که فقط تکنیک و ابزار یاد می‌دهند،
بلکه آن‌هایی که نگاه‌مان را به هم می‌ریزند، باورهای کهنه‌مان را خرد می‌کنند،
و ما را از مهندسیِ تقلیدی، می‌کِشند به سمت مهندسیِ اندیشمندانه.

کتابی که قلبت را نلرزاند، فکرت را زخمی نکند، و وادارت نکند که از نو فکر کنی،
کتابی که خواب‌زده بودنت را صدا نزند —
واقعاً ارزش خواندن دارد؟

✍️ الهام‌گرفته از کافکا

اگر قرار باشه که همه مون بریم شرکت های بزرگ و خفن، دیگه کی شرکت های کوچیک رو بزرگ کنه؟

به فکر ساختن باشید، وقتی از یه شرکت بزرگ میای بیرون شاید هیچ خاطره ای از کارهات نداشته باشید.

ولی وقتی یه بیزینس کوچیک رو هل میدید رو به جلو، ۱۰ سال بعدش هم به دست آوردهاتون فکر می‌کنید.

پس نکته‌ی اول:
وقتی موفقیت دیگران رو می‌بینی، اونارو شفاف و promote کن، اجازه نده توی دلت دونه‌ی حسادت کاشته بشه، از ابتدا اون بذر رو نابود کن و عادت کن که از موفقیت همکاران و دوستان خودت لذت ببری و بهشون بگو تا براشون قابل اعتماد بشی.
برنامه‌نویس هستی؟ وقتی همکارت کارش رو بهت نشون میده تا بگه یه کار باحال کرده تشویقش کن، همون اول نیا بگو حالا اینو اینطوری کنی بهتر میشه اونطوری کنی قشنگ‌تره! فقط بگو ایول چقدر خوب، چه باحال و حرفه‌ای، چقدر کارمون آسون شد. فردا بیا بگو من یه ایده به ذهنم رسید کاری که قشنگ انجامش دادی رو یه تغییر کوچیک بدیم. ببینم نظرت چیه؟

تنها چیزی که توی این دوران بهم آرامش میده

نمیدونم کانکشن فعلیم چقدر دیگه جواب میده
و اینکه ایا دیگه سرورم از میان میره یانه.

دارم هرچی که نیاز دارمو میزنم دانلود (از جمله پکیج های کاریم)

وضعیت

3 درصد ایران به اینترنت دسترسی دارند

وضعیت خیلی وخیمه
تمامی گروه ها خالین

الان جز یک درصد از جامعه هستیم
ادیت: از نظر اینترنت

اینجوری که دارن میزنن کانکشنارو
فکر کنم بشیم زیر 1 درصد

واقعا برام سواله ما چطوری وصلیم؟
به هرکی میگم چطوری وصله میگه با بدبختی بعد خودش یوتیوبه.
(شامل خودمم میشه)