امروز تنها کسی که کارشو جلو نبرد من بودم
ولی خب روز دوست داشتنیی بود👩‍🦯

گفت: همه رو نجات دادم، جُز خودم.
گفتم: گاهی نقش مُنجی رو بازی کردن، یه دفاع روانیه تا کسی زخم ناتوانی‌هامون رو نبینه.

هر دفاع روانی، یه خاطره‌ست با لباس مبدل. اگه بهش گوش بدی، شاید بهت بگه از چی می‌ترسه.

احساس می‌کنم دائم درحال درجا زدنم. نه رو به جلو نه رو به عقب، مدت‌هاست سعی می‌کنم فقط جایی که هستم رو حفظ کنم.

مدت زیادیه درگیر اینم که مسیرمو پیدا کنم
انگار تو جای درست نیستم، انگار یه مسیری ک میدونستی درسته رو تا نزدیک مقصد اومدی ولی حالا گم شدی، میدونی نزدیک مقصدتی، ولی انگار هیچکدوم راه هایی ک میبینی درست نیست(وقتی تو گیم بالای پوینتر مپ وایسادی و بعد میفهمی مقصد زیر پات داخل تونله نه روی زمین 🌚)

این گم شدنه رو مخه، حس میکنی داره دیرت میشه و راه ها داره به روت بسته میشه
و از ترسش هیچ راهیم نمیتونی امتحان کنی
و مثل یه بچه تنها میری یه گوشه و تو خودت مچاله میشی...

از من بودن خستم🧑‍🦯

ادی، زندگی من را مجبور به تظاهر می‌کند، می‌دانم که قبل‌تر ها به تو گفته‌ام بنگر و گوش کن و نشان بده و تا مرگ را ندیدی از بدی نگذر، اما متاسفانه من برای خود فقط توانستم بنگرم، نشان ندادم و گریختم.. پل‌هایم را در پشت سرم ول کردم و حتی حال خراب کردنش راهم نداشتم. می‌دانم که من یک تنه زیر تمام حرف‌ها و باورهایی که به خودمان داشته‌ام زده‌ام، می‌دانم که گند زده‌ام، اما زندگی هیچ با روش ما مطابقت نداشت و برای همین حالا من در سیل واقعیت‌ها غرق شده‌ام..

از ته دلم، دلم می‌خواد پیش دوستام باشم، از ته دلم حوصله ارتباط برقرار کردن ندارم، از ته دلم از تنهایی می‌ترسم، از ته دلم تنهایی رو دوست دارم، از ته دلم دلم نمی‌خواد بی‌کار باشم، از ته دلم دلم ‌نمی‌خواد کار کنم، حس می‌کنم دارم از تناقض منفجر می‌شم.

افسردگی در حال ترک بدنم چون یک نفر گفت: «ناراحت نباش.»