ادی، زندگی من را مجبور به تظاهر می‌کند، می‌دانم که قبل‌تر ها به تو گفته‌ام بنگر و گوش کن و نشان بده و تا مرگ را ندیدی از بدی نگذر، اما متاسفانه من برای خود فقط توانستم بنگرم، نشان ندادم و گریختم.. پل‌هایم را در پشت سرم ول کردم و حتی حال خراب کردنش راهم نداشتم. می‌دانم که من یک تنه زیر تمام حرف‌ها و باورهایی که به خودمان داشته‌ام زده‌ام، می‌دانم که گند زده‌ام، اما زندگی هیچ با روش ما مطابقت نداشت و برای همین حالا من در سیل واقعیت‌ها غرق شده‌ام..

از ته دلم، دلم می‌خواد پیش دوستام باشم، از ته دلم حوصله ارتباط برقرار کردن ندارم، از ته دلم از تنهایی می‌ترسم، از ته دلم تنهایی رو دوست دارم، از ته دلم دلم نمی‌خواد بی‌کار باشم، از ته دلم دلم ‌نمی‌خواد کار کنم، حس می‌کنم دارم از تناقض منفجر می‌شم.

افسردگی در حال ترک بدنم چون یک نفر گفت: «ناراحت نباش.»

<<< ترکیب سلتیک و لوفای✨🌾🌻
@averagebpdguy

جلسات تراپی معجزه‌ نیستن،اما هر کدومشون مثل یه «آجر» می‌مونن
بعضیاش خرابت می‌کنن، بعضیاش هم می‌سازنت
و تو یه روز برمی‌گردی به عقب نگاه میندازی و زندگی‌ای رو می‌بینی که خودت با دستای خودت ساختیش

از دست دادن خودت، به قدری بی سر و صدا اتفاق میفته که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده.

اعتماد شبیه کاغذ می‌مونه،اگه یک بار مچالش کنی شاید بشه دوباره به زور صافش کنی ولی رد کاری که کردی هیچوقت از بین نمی‌ره.

مهربونی با خودت، پایه‌ی سلامت روانه.

چرا انقد بدبخته😭😂

گفت: دیگه بریدم، این رنج‌ داره خفه‌ام می‌کنه و تنها چیزی که برام مونده خشم و اندوهه.
گفتم: رنج میاد که چیزی رو بهمون یاد بده، چیزی که فراموش کردیم و باید به یاد بیاریم.
جواب داد: درسته. اما من دیگه از این مفهوم که «رنج از من انسان بهتری می‌سازه» حالم داره بهم می‌خوره. چرا کسی نمی‌گه رنج قبل از اینکه از من انسان بهتری بسازه، پوستم رو می‌کَنه و استخون‌هام رو خورد می‌کنه؟
درست گفت، ازش عذرخواهی کردم.

واقعیت اینه که رنج قبل از هر چیز باید بهش احترام گذاشته بشه، باید به حساب آورده بشه؛ بعد از اون می‌شه به درسی که می‌خواد بهمون یاد بده، فکر کرد.

«بعدا دیره. بعدا وجود نداریم.
الان منو ببوس.»