دقیقا نمی‌دونم چرا نمی‌خوابم، نه کاری برای کردن دارم نه کسی رو برای صحبت، بخواب دیگه.

از اون مدل خستگی‌هایی که آدم حتی حوصله نداره توضیحش بده، چون می‌دونه ته حرفش به تمام سوال‌ها دوباره همینه: هیچ‌چیز. هیچ‌کس. هیچ‌جا.

«وقتی تصمیم گرفتن برات سخته، معمولاً نه برای اینکه نمی‌دونی چی درسته، بلکه چون نمی‌تونی با از دست دادن کنار بیای.
‏هر انتخاب، یه جور سوگواره؛ باید بتونی برای راهی که نمی‌ری، عزاداری کنی.
‏بدون این مهارت، همیشه سر دو راهی می‌مونی.»

من مسئول آرامش دیگران نیستم، پس بی‌مسئولیتم؟

بنظرم این قضیه که ارامش (امنیت روانی) همدیگه رو خراب نکنیم (نرینیم توش) خودش بیشتر از این قضیه آرامش ایجاد کردنه اولویت داره

آدم برای خوب شدن، اول باید
میل به زندگی کردن داشته باشه.

دیگه از آدم‌هایی که مدام باید حدسشون بزنم فاصله می‌گیرم.
اگر ناراحتی ازم؛ بهم بگو.
اگر دلت برام تنگ شده؛ ابرازش کن.
اگر حوصله نداری؛ بیانش کن.
مگه پانتومیم بازی می‌کنیم باهم که لالمونی گرفتی؟!
+آقای خاکستری

هرکی ذره‌ای برای فرار از این جهنم کم بذاره، به خودش ظلم کرده.

هربار میخوام بگم خدایا شکرت ایران یه شگرد جدید رو میکنه ک چیز دیگه ای بگم

احتمالا اگر کسی این روزها بغلمون می‌کرد، همه‌چیز آسون‌تر می‌شد.

اب منطقه مام قطع شد

ایران ویروسی بود دوستان اصلا نصب نکنید