رابطه های ما اینروزها به اندکی ادب و احترام بیشتر نیاز دارد تا رومانتیک.

پاییز "بغل میخوام" ترین فصل ساله.

اگه از تکرار اشتباه خسته‌ای، یعنی داری به نقطه‌ی تغییر نزدیک می‌شی.

گاهی‌ام ترس از شکست، خودش رو با تعلل و اهمال‌کاری شدید نشون می‌ده.

دوستان درجریانید که با حقوق‌های 15 تا 20 میلیون تومانی که تو آگهی‌های استخدام می‌زنید، حتی پول شام و ناهار هم برای یک ماه درنمیاد؟
20 میلیون رو تقسیم بر 30 کنی میشه حدودا روزی 650 هزار تومان! یعنی در واقع روزی 2 تا همبرگر!

پیشنهاد می‌کنم از این به بعد خودتون رو سبک نکنید و به جای رقم حقوق نوشتن تو آگهی استخدام، بزنید تامین 2 وعده غذای گرم در روز!
واقعا چرا انقدر بی‌انصاف شدید؟ مگه خودتون دستتون تو خرج نیست؟

@Linuxor ~ Hosein Salimi

پول خیلی زیاد میخواهم :(

حتی وقتی می‌افتی‌ باارزشی.

یکی از استادای دانشگاهمون ترم پیش یه چیزی گفت که سعی می‌کنم به خودم مدام یادآوریش کنم:

«کوچک‌ترین کاری که ما می‌تونیم بکنیم، اینه که تو ذوق آدم‌هایی که دارن هر کاری رو - حتی کوچیک یا با نقص - انجام می‌دن نزنیم.»

حالا چرا کانتکست دادم؟
چون دو موقعیت به ذهنم اومد که ممکنه با اون جمله اشتباهن وصل بشن، اما مربوط نیستن.

۱) مثلن فرض کن شما یه کلاسی ثبت‌نام کردی و معلم اون کلاسه داره مزخرف تحویلت می‌ده. خب طبیعتن اون جمله مال اینجا نیست، چون شما پول دادی، زمان می‌ذاری، و از معلمه هم توقع می‌ره چیزی رو که بابتش هزینه می‌گیره درست انجام بده. پس حق داری انتقاد کنی یا توقع بهبود داشته باشی.

۲) اما برعکسش، فرض کنید توی یه کانالی عضو هستید که یکی از روزمره و چیزایی که می‌خونه یا براش جالبه پست می‌ذاره. اینجا شما نه حق اشتراک می‌دی بابت خوندنش، نه می‌تونی توقع داشتی باشی که محتواش رو به سلیقه‌ت عوض کنه. ‌خلاصه هیچ انتظاری نمی‌تونی از صاحب کانال داشته باشی. می‌تونی در بهترین حالت فقط دیگه اون کانال رو دنبال نکنی.


و البته خیلی مثال‌های دیگه.

تا وقتی نری تو دل تاریکی و نبینی چخبره
ترست قرار نیست بریزه!
شروع کن اون کار لامصبو که ازش میترسی!

کاش تو زندگی واقعیم مث دولینگو میتونستی الماس بدی و زمان اضافی بخری

"امیدوارم صبرت، بزرگ‌تر از رنجت باشه."

ذهن زخمی به جز دفاع، زبان دیگه‌ای بلد نیست. برای همین گاهی مهربونی تو رو با خطر اشتباه می‌گیره.

شاید وقتش رسیده که بالاخره، برای خودت بجنگی، برای چیزی که واقعا می‌خوای.

از کجا بفهمیم چیزی که داریم براش می‌جنگیم چیزیه که برای خودمون میخوایم، چون خواستن چیزی که برای ما نیست هم بازم خواستن برای خودمون نمیشه؟

در دهه‌ی بیست‌سالگی، انسان به درک تازه‌ای از خودش می‌رسه.
می‌فهمه که بسیاری از هدف‌های گذشته،
نه از درون او، بلکه از بیرون آمده بودند
از توقع، از مقایسه، از جهانِ شلوغِ دیگران.
در همین سال‌هاست که احساس عقب‌ماندگی پررنگ می‌شود،
چون ذهن ما تازه دارد می‌فهمد
زندگی مسابقه نیست، مسیر است.
درکِ این حقیقت درد دارد،
اما پس از آن آرامشی آرام و عمیق می‌آید:
آرامشِ کسی که دیگر عجله ندارد برای «رسیدن»،
چون فهمیده باید اول بودن را یاد بگیرد.