در مورد «سلف لاو» و «خودمهربانی» اینجا با هم زیاد حرف زدیم. این موزیک از روزبه بمانی، یک مرور و یادآوری دلنشین، از این موضوعه. بذاریدش توی موزیک‌های مورد علاقه و هر از چندگاهی بهش گوش کنید تا دوباره یادتون بیاد: اشکالی نداره، تقصیر تو نبود و تو تا همونجا بلد بودی.

حس می‌کنم بی‌رویا شده‌م و فقط دارم هدف‌هام رو تیک می‌زنم. این روزها بیشتر شبیه کسی‌م که ماشینی رو روشن کرده و راه افتاده، اما سیستم صوتی‌ ماشین خرابه و هیچ موسیقی‌ای پخش نمی‌شه. رانندگی در سکوت، با بک‌گراند صدای گاز و بوق. گاهی دلم می‌خواد مکث کنم، یک‌جایی کنار جاده وایسم و دوباره از خودم بپرسم: «اگر هیچ‌کس نگاه نمی‌کرد، باز هم همین مسیر رو می‌رفتی؟»

مشکل اصلی من نگاه ها نیست
مشکل اصلی من بقاست، نسبت انرژی و زمانی که برای بقا دارم خرج میکنم، به چیزی که دارم دریافت میکنم زیر صفره

اگر مثل ماینکرفت با شکم خالی و نیمه جون خالی هم میشد سالها و ماه ها زنده بود، بله خیلی کارهای دیگه میکردم

همینجوری الکی الکی
یه هفته‌ست خواب به چشمون نمیاد
علنآ ۳ روزه نخوابیدم، نهایت یکی دو ساعت خوابم برده باشه🤕

اونایی که سین زدین پنج صبحی
زوال عقل در کمین است برامون

تو نباید همه چیز رو در مورد خودت بفهمی تا شروع کنی. شروع کردن خودش یکی از راه‌های فهمیدنه. بعضی جواب‌ها فقط وسط مسیر پیدا می‌شن، نه پشت میز تحلیل.

خیلی وقت‌ها مشکلت این نیست که نمی‌دونی باید چیکار کنی؛ مشکلت اینه که جرئت نداری به کاری که می‌دونی انجامش لازمه، متعهد بمونی.

وقتشه کم کم برم با سرمایه‌م بیزینس خودمو راه بندازم

آدم بعضی اوقات میبازه، هیچی هم یاد نمیگیره. همیشه شکست پلی به سوی پیروزی نیست. شاید اصن هیچی یاد نگیری، فقط یه بازنده بودی، یه نادون.

​یکی از چیزهای جالبی که اینجا (آلمان) متوجهش شدم، «تجربه‌ی پیشرفت» بود.
از وقتی اینجا ساکن شدم، مکان‌ها و امکانات علاوه بر بازسازی، واقعاً پیشرفت کردن.
اینکه می‌بینی اتوبوسی که همیشه سوارش می‌شدی نو شده، بزرگ‌تر شده و امکاناتش بیشتر شده، به تو این حس رو میده که تو یه باتلاق نیستی.
​اینکه تا دیروز مجبور بودی اسم غذاهای خارجی سلف دانشگاه رو گوگل کنی تا بفهمی چی هستن، اما حالا تلویزیون‌های بزرگ گذاشتن که عکس غذای همون روز رو نشون میده؛ یعنی یه نفر داره به دغدغه‌های تو فکر می‌کنه، براش راهکار ارائه میده و مهم‌تر از همه اینکه اون راهکارها به کرسی عمل میشینن.
​نبودن تو جریانی که مدام در حال بدتر شدنه، حس جالبی بود؛ خواستم با شما به اشتراک بذارمش.

رشد ، از دریچه‌ی دردی و رنجی شروع میشه که بنظرت بی‌معناست و هرروز با خودت میگی چرا این اتفاق افتاد واسه من.
اما عمیق‌تر که بهش نگاه کنی چیز‌هایی رو در تو روشن کرد که هیچ اتفاقی نمیتونست.

«سلام بر آن‌هایی که وقتی تو را خاموش یافتند، رهایت نکردند مگر بعد از آن‌که نور و روشنایی را به تو بازگرداندند.»

آدم وقتی زیاد منتظر نتیجه می‌مونه، مسیرشو نمی‌بینه و فراموش می‌کنه. مقصد همیشه جذابه، ولی بخش زیادی از آرامش توی خودِ رفتنه.

میگن کاراهایی رو بکنید که در دراز مدت تاثیرشو ببینین

یعنی هیچکدوم از کارهام تا الان نباید یه نتیجه ای میدادن؟ دیگه کی؟ وقت مردنم می‌خوام نتیجه شونو ببینم؟
چیز اساسیی که توی مسیرم ندارم ارامشه....

شایدم
توقع رنج است.