همه چیزم نیاز به مرتب شدن داره، روانم، ارتباطام و حتی احساساتم.

به قول عباس کیارستمی،
از خیابان به خانه پناه می برم و
‏از خانه به خیابان.

این حجم از موانع و دست انداز خیلیه
بسمه
حس پرایدیو دارم که با صد تا داره تو اهواز با جاده های سیاهچال دارش میرونه
وقتشه بزنم بغل استراحت کنم....

دلم می‌خواد خیالم حداقل از یک چیز راحت باشه.

آدم بعضی وقت‌ها نمی‌دونه اینی که داره تجربه می‌کنه حاصلِ بلوغه یا از درون مُرده.

از راکد موندن بیشتر از هر چیزی بدم میاد.

تا نداری درد، درمان هم مخواه. درد پیدا کن که درمانت کنند.

احساسات آدم انگار همیشه نسبت به یادگیری گارد داره، مثلا باید انقدر ناامید بشه تا بپذیره یک موضوع جداً تموم شده.

‏بعد از هر سفری، شما یا دوستیت با هم‌سفرت عمیق می‌شه یا برای همیشه می‌ذاریش کنار

هنوز نتونستم اینو بفهمم: اُمید داشتن و ادامه دادن،
بزرگ‌ترین "قدرت" انسانه؟ یا بزرگ‌ترین "ضعفِش"؟

تا سرت رو میچرخونی باز شنبه میاد، من هنوز خسته‌ام.

«اگر زیادی آدم بسازی باشی، آدم‌ها به چیزهایی که برات مهم هستند کمتر اهمیت میدن؛ چون می‌دونن تو در نهایت قراره کوتاه بیای.»

کاری که میتونی انجام بدی
کاری که امروز میتونی انجام بدی