تو روز جهانی چند شخصیتی،
تمام شخصیت‌هام خسته‌اَن.

همه چیزو که نمی‌شه گفت عزیز دلم،
بعضی چیزها هم مخصوصِ نگفتنه.

فکر می‌کنم به «رها کردنِ به موقع» کم‌توجهی شده. باور غالب و تمایل اکثریت اینه: تلاش کن، ادامه بده، پشتکار داشته باش، منظم و با دیسیپلین باش؛ و تا به هدفت نرسیدی دست از تلاش بر ندار. اَما...

ولی می‌دونی مشکل اصلی کجاست؟ اینکه خیلی سخته بفهمی کجا وقت رها کردنه. کجاست که باید دیگه بپذیری و بیخیال شی. اون مرزِ بینِ «تلاش کردن و ادامه دادن» با «رها کردن و پذیرفتن»، خیلی خیلی باریکه. نامرئیه انگار.

چون رها کردن، همیشه باختن نیست، گاهی تنها راه برنده شدنه.

به چه می اندیشی؟!         
به خزانی که گذشت؟
به بهاری که نبود؟
به امیدی که کنون رفته به باد؟
یا به عهدی که دگر رفت ز یاد؟         
به چه می اندیشی؟!         
به دوچشمی که تو را هیچ ندید؟
به دودستی که تو را هیچ نخواست؟
به رفیقی که غبار غمت از چهره نرفت؟
یا به قلبی که برایت سخن از عشق نگفت؟         
به چه می اندیشی؟!         
به بهاری دیگر به امیدی دیگر یا رفیقی دیگر...

قبلا حداقل ذوق شوق خرید برای عید رو داشتم؛ الان چون پول ندارم همونم ندارم دیگه.

Remember:
بخاطر کسی از خوابت نزن
بخاطر کسی از ورزشت نزن
بخاطر کسی از تفریحت نزن
بخاطر کسی از خانوادت نزن

میوزیک های تیریاکی

#music .☘︎ ݁˖༘⋆
@nana_nakhi

این شنبه‌‌های انتهای اسفند، تنها شنبه‌هایی در سال هست که بهشون حس بدی ندارم.

وی ریده است در کاری و بدترین حال را دارد

need 2, but it's shoegaze
( i adore how it breaks down way harder than i breakdown @ 0:36 )

بعضی‌ها از دست تو عصبانی هستن، چون اونطور که انتظار داشتن در رنج نیستی!

لزومی ندارد
نام تمام کسانی که را که دوست داری
به خاطر بسپاری

تو برای دوست داشتن آمده‌ای
نه برای داشتن
بنابراین
حرفی اگر راه گلویت را بست
کافی‌ست در دلت بگویی"یک لیوان آب"

_حسین صفا.

بدون امید، صبر کردن فقط یه عذابه.

«من همیشه به اون کسایی که حساس نیستن حسادت میکنم، هیچی رو جدی نمی‌گیرن، وحشت نمی‌کنن، میدونن چطور نادیده بگیرن، وقتشون رو با فکر کردن بیش از حد تلف نمی‌کنن، دلبستگی ندارن، من به این آدمها حسودیم میشه.»