بعضی حرف‌ها که نمی‌زنی، به شکل درد در بدنت جا خوش می‌کنن. بعضی اشک‌هایی که نمی‌ریزی، به شکل سردرد، بی‌خوابی، یا معده‌درد خودشون رو نشون می‌دن. بدن همیشه، آخرین پیام‌رسانه.

باور کن غصه خوردن هم پروسه‌ی
جالب و نیازمند و زیباییه.
درسته غمگینه ولی کاکتوس هم خار
داره!زشته؟ نه چون ویژگیشه.
غصه خوردن و ناراحت بودن هم
زیباست و جزئی از زندگیه!
درسته که ذاتاً خوشحال کننده نیست
ولی عمیقاً توی زندگی مهمه.
مگه می‌شه کسی رو از دست بدی و بخندی؟
مگه می‌شه موفق نشی و بخندی؟
مگه می‌شه ورشکست بشی و بخندی؟
هروقت جایی که باید؛ چیزی رو تجربه نکنی،
مجبور به تجربه‌ی چیز های که نباید
توی جایی که نباید می‌شی.

هیچکس تا آخر نجات‌یافته باقی نمی‌مونه، ما هر روز دوباره باید خودمون رو از چیزی بیرون بکشیم: از تردید، از خاطره‌ها، از ترس،...از خودِ دیروزمون.

آنقدر محبت در قلبش انباشته بود
که می‌توانست تمام آدم‌های تنهای
جهان را در آغوش بگیرد و آنقدر تنها
بود که در جهان به اندازه یک آغوش
کوچک نیز برای خودش محبت
نداشت.

وقتی تمام زندگیت رو حول محور یک آدم می‌چرخونی؛ طبیعیه وقتی از دستش بدی احساس کنی همه چی برات تموم شده.

Math is not mathing

قشنگ gpt رو به نقطه ای رسوندم که سکوت رو بر همه چیز ترجیح داد🗿

سوال: داری واقعاً زندگی می‌کنی؟
یا داری ثابت می‌کنی که قوی هستی؟

Please for god sake
someone save me

اینکه هی دنبال هویت جمعی‌ و «ما» بودن میگردی، فرار از ساختن «من» قوی و مستقله. ملت‌ها، قومیت‌ها، گروه‌ها و.. قالب‌ هایی هستن که بهت حس تعلق میدن، ولی در ازاش ازت میخوان که فردیت خودت رو کادوپیچ کنی و بذاری کنار. ترس از تنها بودن، باعث میشه آدما بچسبن به پرچم‌ ها و گروه ها و خودشون رو گم کنن توی یه هویت ساختگی. قدرت واقعی توی «من» هست. منی که بلده مستقل فکر کنه، مستقل عمل کنه، و بعد اگه خواست، با من های قوی دیگه، یه «ما» واقعی بسازه، نه یه ماعه پوشالی و شعاری.
@hamidreza01

گاهی سوال این نیست که "چه‌ کاری از دستم برمیاد؟"
سوال اینه: آیا می‌تونم با کاری‌ که از دستم برنمیاد، کنار بیام؟

تا می‌خوام با آدما شروع کننده مکالمه باشم ذهنم میگه خب که چی؟

اما عزیزم، تو که غریبه نیستی؛ گاهی از جنگیدن برای چیزهایی که دیگران بدون ذره‌ای تلاش اون‌ها رو در اختیار دارن، خیلی خسته می‌شم.

آدم‌ها معمولاً طاقت شنیدن حقیقت رو ندارن. دنبال کسی‌ان که همون چیزی رو بگه که دوست دارن، نه چیزی که لازمه بشنون. چون حقیقت، مسئولیت می‌آره؛ مجبورت می‌کنه چشم‌تو باز کنی، خودتو ببینی، و شاید حتی مسیرت‌ رو عوض کنی.

اگر تعهد در ذات کسی نیست
با هیچ وسیله ای ...با هیچ محبتی
نمیشه بهش یاد داد یا اضافه کرد.
الکی خودتونو درگیر کنترل کردن و گیردادن نکنید