اینکه هی دنبال هویت جمعی‌ و «ما» بودن میگردی، فرار از ساختن «من» قوی و مستقله. ملت‌ها، قومیت‌ها، گروه‌ها و.. قالب‌ هایی هستن که بهت حس تعلق میدن، ولی در ازاش ازت میخوان که فردیت خودت رو کادوپیچ کنی و بذاری کنار. ترس از تنها بودن، باعث میشه آدما بچسبن به پرچم‌ ها و گروه ها و خودشون رو گم کنن توی یه هویت ساختگی. قدرت واقعی توی «من» هست. منی که بلده مستقل فکر کنه، مستقل عمل کنه، و بعد اگه خواست، با من های قوی دیگه، یه «ما» واقعی بسازه، نه یه ماعه پوشالی و شعاری.
@hamidreza01

گاهی سوال این نیست که "چه‌ کاری از دستم برمیاد؟"
سوال اینه: آیا می‌تونم با کاری‌ که از دستم برنمیاد، کنار بیام؟

تا می‌خوام با آدما شروع کننده مکالمه باشم ذهنم میگه خب که چی؟

اما عزیزم، تو که غریبه نیستی؛ گاهی از جنگیدن برای چیزهایی که دیگران بدون ذره‌ای تلاش اون‌ها رو در اختیار دارن، خیلی خسته می‌شم.

آدم‌ها معمولاً طاقت شنیدن حقیقت رو ندارن. دنبال کسی‌ان که همون چیزی رو بگه که دوست دارن، نه چیزی که لازمه بشنون. چون حقیقت، مسئولیت می‌آره؛ مجبورت می‌کنه چشم‌تو باز کنی، خودتو ببینی، و شاید حتی مسیرت‌ رو عوض کنی.

اگر تعهد در ذات کسی نیست
با هیچ وسیله ای ...با هیچ محبتی
نمیشه بهش یاد داد یا اضافه کرد.
الکی خودتونو درگیر کنترل کردن و گیردادن نکنید

اگه ازم حالمو بپرسی میگم خوبم ؛
ولی اگه بغلم کنی میتونم تا صبح برات گریه کنم.

نوشته بود: من ازت فاصله نمیگیرم که بهت درس عبرت بدم؛ بلکه فاصله میگیرم چون درسی که باید میگرفتم رو گرفتم.

آدم‌ها به سه دلیل وارد زندگی‌مون میشن:
برای یک عمر، برای یک فصل، برای یک درس…

هزارتا
رویا
میمیره
تا
یاد
بگیری
زندگی
رویایی
نیست!

ترکیب جمعه، گرما و درس‌های تلنبار شده.

تا وقتی قلب، پناهگاهی داشته باشه
شخص میتونه در مواجهه با همه چیز به پیش بره.

Ishura, s2, e6

هر چقدر می‌خوابم انگار کمه.

فردا که مثل چی سرکلاسا خمیازه کشیدم و خوابم گرفت اون موقع می‌فهمم که باید این “یکم دیگه بلند می‌شم کارامو می‌کنم” گفتنامو تمومش کنم.