بی‌هدف بودن در اکثر موارد به دلیل تنبلی نیست، بلکه به گم کردنِ معنایِ زندگی مربوط می‌شه، وقتی انسان هویتِ درونی‌ش رو گم می‌کنه دنیای بیرونی هم براش تار و مبهم می‌شه و اونوقت دیگه مسئله‌ی اصلی نخواستن انجام کار نیست، بلکه ندانستن دلیل انجام اونه
و این، خاموش‌ترین گونه‌ی فروپاشی‌ست

هرچی می‌کشم از دست زوال عقل آدماست.

فاصله ى «من ميخوام با خودش ازدواج كنم،
به خانوادش چیکار دارم»
تا پله های دادگستری کمتر از شش ماهه...
حالا هرجور خودتون صلاح میدونید

احساس می‌کنم دائم درحال درجا زدنم. نه رو به جلو نه رو به عقب، مدت‌هاست سعی می‌کنم فقط جایی که هستم رو حفظ کنم.

مشکلم با احساساتم این بود که برای ماندنشان باید درد را تا لحظه‌ی آخر تحمل می‌کردم، چون زمانی که از بین می‌رفتند، التماس هم برای برگشتشان کافی نبود.

I pursued meaning, trying to unravel my soul.
I chased it so far, I went over the edge.
Now I don’t know what I lost first..‌
the meaning, or myself.
And maybe the only thing left to lose
is the illusion that anything ever mattered.

I walked the edge of reason, hoping for clarity.
But meaning wasn’t there...
only mirrors, cracking one by one.
Now I’m scattered in their shards,
a ghost of the one who asked "why?"

-خودم؟
@averagebpdguy

قراره با اهنگای این یارو زخمیتون کنم

‏همیشه پس ذهنم اضطراب این وجود داره که یک چیزی رو باید تغییر بدم. رفتارم با آدم‌ها، سبک زندگیم، وزنم، کسایی که باهاشون حرف می‌زنم، رویه فعالیتم توی جمع‌های مختلف و هزارچیز بزرگ و کوچیک دیگه. انگار که فکرش هیچ‌وقت تموم نمی‌شه.

«بالغ شدن» يعنى بفهمى يه گفتگوى عميق
و يه معذرت خواهى، مى تونه خيلى ازتنش ها رو
حل كنه؛ ولى خيلى از آدما به اين اندازه بالغ نشدن.

نظریه نامحبوب
سیگار کشیدنو میشه باهاش کنار اومد
ولی ژست و عکس گرفتن باهاش نهایت چیپ بودنه.

تفاوت ظریفی وجود داره بین رها کردن و تسلیم شدن. در تسلیم شدن انفعال و شکست نهفته‌ست، اما رها کردن یعنی سبک شدن و بهتر و قوی‌تر ادامه دادن.

هرگز تسلیم نشو، اما یاد بگیر که چه زمانی وقت رها کردنه.