کیفیت تجهیزات آموزشی و کیفیت وسائل هوشمند و امکانات کمک درسی در مدارس ایران نسبت به ۲۰ سال پیش نه تنها رشد نکرده بلکه شدیدا نزول کرده است.

حتی در بعضی از مدارس به عدم وجود رسیده است. ای کاش حداقل خیرین مدرسه‌ساز کمی به فکر این موضوع باشند. مدرسه فقط دیوار و کلاس و صندلی و ... نیست. مدرسه تابلو وایتبورد و ماژیک‌های با کیفیت، آزمایشگاه، تعداد بالایی کامپیوتر خوب، ویدیوپروژکتور، تخته هوشمند و خیلی چیزهای دیگر می‌خواهد.
@harmoniclib

⚪️طبق اعلام سنجش، احتمال شروع اطلاعیه‌های ثبت‌نام از دوشنبه

◀️رئیس سازمان سنجش اعلام کرد اسامی پذیرفته‌شدگان نهایی آزمون کارشناسی ارشد سال ۱۴۰۴ منتشر شده است.

◀️پذیرفته‌شدگان لازم است برای اطلاع از زمان، نحوه و مدارک ثبت‌نام از روز دوشنبه ۱۴ مهرماه به سایت دانشگاه یا مؤسسه محل قبولی خود مراجعه کنند.

با توجه به این اطلاعیه، فرآیند انتشار اطلاعیه‌ها و ثبت‌نام در دانشگاه‌ها از فردا (دوشنبه) آغاز خواهد شد.
@harmoniclib

تمامِ نا تمام
نا‌تمام از تمام

تمامِ دایره مخرج
تمامِ دایره مدخل
تمامِ دایره بی‌سر
تمامِ دایره بی‌تَه

دایره کامل، دایره کامل‌تر
عقربه روایتِ زخم می‌کند
عقربه روایتِ گور
و روی بیابان پشتِ بیابان

تمامِ دایره دهانِ دایره
دهانِ دایره مدارِ دایره

مدارِ ورطه
روی خط
روی خطّ دایره، نزدیک
جایی برای دُور می‌شود
دور می‌شوی
-از خود دور-

می‌شوی خودِ دور

روی مدارِ ورطه آنجا
نگاهِ تو تمامِ نگاه تو نیست.
@harmoniclib
یداله رویایی

این شعر از یدالله رؤیایی (شاعر جریان «شعر حجم») نمونه‌ای درخشان از زبان و تصویرپردازی فلسفی و انتزاعی اوست. برای فهم شعر باید از سطح واژه‌ها فراتر رفت و ساختار دایره‌وار، تکرارها، و واژگان کلیدی را به عنوان استعاره‌هایی از هستی، ادراک، و جدایی از خویشتن خواند.
بیایید آن را لایه‌به‌لایه تفسیر کنیم 👇

🌕 ۱. «تمامِ نا تمام / نا‌تمام از تمام»

رؤیایی در همان آغاز، تقابل میان کمال و نقص را به بازی می‌گیرد.
«تمامِ ناتمام» یعنی چیزی که در عین کامل بودن، ناتمام است؛ مثل هستی انسان که همیشه در حال شدن است، نه بودن.
در فلسفه‌ی شعر او، هیچ چیز به‌راستی کامل نیست؛ هر کمالی در دل خود ناتمامی دارد.

🔵 ۲. «دایره» — نماد کل، تکرار، و بی‌زمانی

دایره در این شعر محور همه چیز است.
دایره در اندیشه‌ی رؤیایی می‌تواند هم:

نماد کمال هندسی و بی‌نقصی باشد،

و هم نماد تکرار، اسارت و بی‌پایانی.


وقتی می‌گوید:

> «تمامِ دایره مخرج / تمامِ دایره مدخل / تمامِ دایره بی‌سر / تمامِ دایره بی‌تَه»
یعنی دایره‌ای که هیچ آغاز و انجامی ندارد؛ زندگی و هستی‌ای که نه مدخل دارد نه مخرج، بلکه تکرار محض است.

🕰 ۳. «عقربه روایتِ زخم می‌کند / عقربه روایتِ گور»

اینجا زمان وارد صحنه می‌شود.
عقربه — نماد زمان — به جای سنجش ساعت، «زخم» و «گور» را روایت می‌کند؛ یعنی گذر زمان خود درد و مرگ را بازگو می‌کند.
پس حرکت در دایره، به‌جای رشد، نوعی چرخش بی‌پایان میان زخم و مرگ است.

🏜 ۴. «و روی بیابان پشتِ بیابان»

تصویر بیابان تکرار می‌شود؛ بی‌نهایت گسترده، بی‌پناه، و تهی.
مثل روان انسانی که در خلأ معنا، از خود تهی می‌شود.
در این چشم‌انداز، دایره از معنا تهی می‌شود و فقط حرکت در خلأ باقی می‌ماند.

🌀 ۵. «مدارِ ورطه / روی خط / روی خطّ دایره، نزدیک / جایی برای دُور می‌شود»

در این بخش شاعر از هندسه‌ی هستی سخن می‌گوید.
«مدارِ ورطه» ترکیبی پارادوکسیکال است: مدار یعنی نظم، ورطه یعنی سقوط.
یعنی انسان در نظمی سقوط‌گونه در حال چرخیدن است.
«روی خط دایره» بودن یعنی نزدیک شدن به مرکز و در عین حال جدا شدن از آن.

🚶 ۶. «دور می‌شوی / -از خود دور- / می‌شوی خودِ دور»

اینجا شعر به نقطه‌ی اگزیستانسیالیستی خود می‌رسد.
حرکت در مدار و دایره، به تدریج «من» را از «خود» جدا می‌کند.
شاعر می‌گوید: آن‌قدر دور می‌شوی که خودِ دورت می‌شوی — یعنی هویتت در فاصله حل می‌شود.
انسانِ مدرنِ رؤیایی، در چرخش هستی، از خودش بیگانه می‌شود.

👁 ۷. «نگاهِ تو تمامِ نگاهِ تو نیست»

آخرین جمله خلاصه‌ی کل شعر است.
ادراک ما از جهان ناقص است؛ حتی نگاه ما، تمامِ نگاهِ ما نیست.
انسان نه خودش را به تمامی می‌بیند، نه جهان را.
دایره کامل است، اما درک ما از آن ناقص — پس شعر، بازی میان کمال و ادراک ناقص است.

✳️ جمع‌بندی:

شعر در کلیت خود تصویری از هستی چرخان، تکرارشونده، و تهی از نقطه‌ی آغاز و انجام ارائه می‌دهد.
در این چرخش، انسان به تدریج از خویش دور می‌شود و در پایان درمی‌یابد که «تمامِ نگاهش، تمامِ نگاهش نیست».
در واقع این شعر درباره‌ی گم‌گشتگی در کمال است — درباره‌ی ناتمامی درون تمامیت هستی.
@harmoniclib

نمونه کاری دیگر از الجزری
@harmoniclib

کتابخانه ۴۰۰ میلیون دلاری در عربستان
@harmoniclib

احتمالاتی بود خلاصه...
@harmoniclib

پیام ارسالی:

این یه مکانیسم هست با دو تا پیستون که با چرخ دنده وسط (قهوه ای) و یک مکانیسم میل لنگ مانند که به همون چرخ دنده وصله کار میکنه. (میل لنگ عمودیه. تکیه گاه ثابتش پایینه و با حرف ب مشخص شده و به سمت چپ چرخدنده قهوه ای وصله)


پیستون سمت چپ با نیروی جریان آب از لوله سمت چپش به جلو و عقب می‌ره و هم چرخ دنده قهوه ای رو می چرخونده و هم پیستون سمت راست رو جلو و عقب می‌بره.

پیستون سمت راست نقش یک‌پمپ هوا رو داره که هوا رو به سمت بالا پمپ میکنه ( توجه کنید دو تا شیر یک طرفه سیاه رنگ در مسیر هوا هست که مسیر هوا به سمت پایین لوله رو بستند)


چرخ دنده سیاه رنگ وسط تصویر توسط چرخ دنده قهوه ای رنگ زیرش می چرخه و اون چرخ و فلک سمت راست رو می چرخونه که جفتشون هم محور هستند.

چرخ و فلک سمت راست احتمالا یه جور بادبزن هست برای منقل کباب😝 . (کابرد دیگری به ذهنم نمی رسه). شایدم چرخ و فلک بچه ها هست.😊

از نظر مکانیکی این سیستم بعید هست کار بکنه.

فانکشن اصلی ش با توجه به تصویر نامعلومه.

از همه بدتر معلوم نیست چرا در بالای تصویر باید لوله هوای خروجی به لوله آب جوینت بشه 🤔

بیشتر این طرح ها تخیلی بودند و امکان ساختنشون ممکن نیست
@harmoniclib

کره نامتناهی
👇👇👇
https://youtube.com/shorts/4gXJEijj2-U?si=5ZoiGEJYz4zOxPoJ

سطح اطلاعات بالا
@harmoniclib
مقصر کیست؟!

دکترای فیزیولوژی داشتند؟!
@harmoniclib

👈جهت شرکت در کلاس‌های خصوصی آمادگی برای

مسابقات ریاضی دانشجویی کشور

به آی‌دی
👇👇👇
@meisami_mah
پیام دهید.

آرتور شوپنهاور
@harmoniclib

معرفی دانشگاه هاروارد
@harmoniclib

و گفت :
ما به اندکی ادب نیازمندتریم
از بسیاری علم.
@harmoniclib
تذکره الاولیا
عطار نیشابوری

پیام ارسالی:

ایران یک دکتری گراف، ترکیبیات یا جبر میگیری و راننده اسنپ میشی. اگر خیلی اراده پولادین داشته باشی میتونی وارد حوزه‌های کاربردی‌تر بشی اونجا قاعدتا حقوق خیلی عالی هم باید باشه. خارج اوضاع فرق داره. دیشب یک آگهی استخدام از دانشگاه کلتک دیدم که میگفت اساتید ما بین ۱۵۰-۴۰۰ هزار دلار در سال در آمد دارند. در اطرافیانم هستند کسانی با حقوق بالای ۱۵۰ هزار دلار و ۸۰۰ هزار دلار هم با واسطه شنیدم در صنعت مثلا کسی که در متا یا گوگل کار کنه.
@harmoniclib

فکر می‌کنید این آقا چه کسی هستند و چه کاره‌اند؟!
@harmoniclib
👇👇👇

ژاک رووُبو (Jacques Roubaud, زادهٔ ۵ دسامبر ۱۹۳۲ در کلرمون-فران، فرانسه) شاعر، رمان‌نویس، مترجم و ریاضی‌دان فرانسوی است. او یکی از چهره‌های شاخص پیوند میان ریاضیات و ادبیات در قرن بیستم به شمار می‌آید.

او دکترای ریاضی داشت و استاد منطق و ریاضیات در دانشگاه سوربن بود. در سال ۱۹۶۶ به Oulipo پیوست؛ این گروه ادبی متشکل از نویسندگان و ریاضی‌دانانی بود که با استفاده از ساختارها و محدودیت‌های ریاضی و منطقی، متون ادبی نو می‌آفریدند.

رووُبو هم در قالب‌های سنتی شعر فرانسوی (مثل سونات) می‌نوشت و هم در قالب‌های نو. علاوه بر شعر، رمان‌های تجربی نیز منتشر کرد. بسیاری از آثارش بر اساس الگوهای ریاضی (مانند ترکیبیات، احتمال، و نظریهٔ گراف‌ها) ساخته شده‌اند. او همچنین برخی آثار مهم ادبیات انگلیسی را به فرانسه ترجمه کرد.


رووُبو از معدود شاعرانی است که هم در جهان ریاضیات و هم در جهان ادبیات جایگاه تثبیت‌شده دارد. او در مجموعه‌ای از شعرهایش، ساختار فیبوناچی را به کار گرفت. در این روش:

سطر اول یک واژه دارد،

سطر دوم هم یک واژه،

سطر سوم دو واژه،

سطر چهارم سه واژه،

سطر پنجم پنج واژه،

و همین‌طور بر اساس دنباله‌ی فیبوناچی ادامه پیدا می‌کند.

مثلاً (یک بازآفرینی آزاد بر اساس همان ایده):

من
تو
کنار هم
در سکوت نرم
واژه‌ها جوانه می‌زنند

در اینجا، طول سطرها (۱،۱،۲،۳،۵) همان دنباله فیبوناچی است.

رووُبو حتی در برخی کارهایش از نظریه گراف یا ترکیبیات برای تعیین جایگزینی کلمات یا چینش بندها استفاده می‌کرد؛ یعنی شعر نه فقط یک بیان عاطفی، بلکه یک «مسئلهٔ ریاضی» هم بود.
@harmoniclib

Jacques Roubaud
خیلی ظاهر بامزه و جذابی داره

ریاضیدان-شاعر پیر شد باید این شکلی باشه
@harmoniclib

اولین ویدیوی اختصاصی از تدریس

پروفسور الکساندر گروتندیک

را منتشر می‌کنیم.
@harmoniclib
جهت ثبت‌نام در کلاس‌های ایشان پیام دهید.

کلاس مباحثی در هندسه جبری ( ۲)

تناقض در ریاضیات
درستی و نادرستی
👇👇👇
https://youtube.com/shorts/Vyo4ZPJA5pE?si=0t2VmhP2oL4xQ20b