در سطح سازمانی، راه‌اندازی یک Docker Registry قابل اعتماد و امن برای ذخیره، مدیریت و توزیع تصاویر Docker اهمیت زیادی دارد. برخی از بهترین Docker Registryها که برای پیاده‌سازی در سطح سازمانی مناسب هستند عبارتند از:

1. Docker Trusted Registry (DTR)
ویژگی‌ها:
نسخه تجاری Docker که به صورت کامل یکپارچه با Docker Enterprise کار می‌کند.
ارائه امنیت بالا با قابلیت اسکن آسیب‌پذیری (vulnerability scanning).
پشتیبانی از کنترل دسترسی نقش‌محور (RBAC) و تنظیمات امنیتی پیشرفته.
قابلیت مدیریت تصاویر در چندین دیتاسنتر و زیرساخت ابری.
مناسب برای: سازمان‌های بزرگ با نیازهای امنیتی بالا و مدیریت متمرکز.

2. Harbor
ویژگی‌ها:
یک رجیستری متن‌باز که توسط VMware پشتیبانی می‌شود.
پشتیبانی از امضای تصویر (image signing) و اسکن آسیب‌پذیری.
یکپارچه‌سازی با LDAP و Active Directory برای احراز هویت کاربران.
مدیریت فضاها (projects) و کنترل دسترسی بر اساس نقش‌ها.
پشتیبانی از replication برای انتشار تصاویر بین رجیستری‌های متعدد.
مناسب برای: سازمان‌هایی که نیاز به یک راهکار متن‌باز قوی و امن دارند.

3. Quay
ویژگی‌ها:
توسط Red Hat توسعه یافته است و پشتیبانی تجاری نیز ارائه می‌دهد.
امکان اسکن آسیب‌پذیری و مدیریت دقیق دسترسی به تصاویر.
قابلیت replication تصاویر بین رجیستری‌های مختلف و چندین دیتاسنتر.
یکپارچه‌سازی با سیستم‌های مدیریت دسترسی و CI/CD.
پشتیبانی از ساخت خودکار تصاویر از GitHub و GitLab.
مناسب برای: سازمان‌هایی که نیاز به یک رجیستری تجاری با امکانات گسترده دارند و از فناوری‌های Red Hat استفاده می‌کنند.

4. AWS Elastic Container Registry (ECR)
ویژگی‌ها:
یک سرویس رجیستری مدیریت‌شده توسط AWS.
قابلیت یکپارچه‌سازی کامل با سرویس‌های AWS مثل ECS و EKS.
امنیت بالا با مدیریت دسترسی از طریق IAM.
قابلیت replication تصاویر در بین مناطق مختلف AWS.
مدیریت خودکار اعتبارنامه‌ها و رمزنگاری.
مناسب برای: سازمان‌هایی که از زیرساخت ابری AWS استفاده می‌کنند و به دنبال یک راهکار ساده و مدیریت‌شده هستند.

5. Google Container Registry (GCR)
ویژگی‌ها:
رجیستری مدیریت‌شده توسط Google Cloud.
امنیت قوی با یکپارچه‌سازی IAM و رمزنگاری داده‌ها.
امکان ذخیره و مدیریت تصاویر در چندین منطقه جغرافیایی.
پشتیبانی از اسکن آسیب‌پذیری و CI/CD pipeline یکپارچه.
مناسب برای: سازمان‌هایی که زیرساخت ابری Google Cloud را انتخاب کرده‌اند.

6. Azure Container Registry (ACR)
ویژگی‌ها:
سرویس رجیستری مدیریت‌شده توسط Microsoft Azure.
قابلیت اسکن آسیب‌پذیری، replication و رمزنگاری تصاویر.
پشتیبانی از multi-region replication برای توزیع تصاویر.
یکپارچه‌سازی با Azure DevOps و سایر سرویس‌های Azure.
مناسب برای: سازمان‌هایی که در زیرساخت Azure فعالیت دارند و به دنبال یک رجیستری یکپارچه هستند.

7. JFrog Artifactory
ویژگی‌ها:
پشتیبانی از Docker Registry همراه با مدیریت سایر انواع بسته‌ها و artifact‌ها.
پشتیبانی از دسترسی پیشرفته، کنترل نسخه، و replication.
اسکن امنیتی و مدیریت دسترسی بر اساس نقش‌ها.
یکپارچه‌سازی با ابزارهای CI/CD.
مناسب برای: سازمان‌هایی که به دنبال یک راهکار جامع برای مدیریت تمامی بسته‌ها و artifactها هستند.

جمع‌بندی:
اگر سازمان شما به دنبال یک راهکار متن‌باز و قدرتمند است، Harbor یک انتخاب عالی است. اما اگر نیاز به سرویس‌های ابری دارید، رجیستری‌های مدیریت‌شده مانند AWS ECR یا Azure ACR مناسب‌تر خواهند بود. برای راهکارهای سازمانی پیشرفته و نیاز به پشتیبانی تجاری، Docker Trusted Registry و JFrog Artifactory انتخاب‌های بسیار خوبی هستند.

https://www.irantalent.com/blog/corporate-stockholm-syndrome/

سندرم استکهلم به عارضه‌ای روان‌شناختی اشاره دارد که اغلب در موقعیت‌های گروگان‌گیری اتفاق می‌افتد؛ زمانی که گروگان‌ها شروع به شناخت و همدردی با گروگان‌گیر خود می‌کنند. این موقعیت حتی در مواقعی که گروگان‌گیر با گروگان بدرفتاری می‌کند هم اتفاق می‌افتد.

در زندگی مدرن امروز، ارزش هر انسان نشات گرفته از کارش است. بنابراین همه ما اگر برای مدتی طولانی در محیط کاری خاصی قرار بگیریم، احتمالاً سندروم استکهلم را تجربه خواهیم کرد. Corporate Stockholm Syndrome یا سندرم استکهلم سازمانی زمانی اتفاق می‌افتد که کارمندان برای مدتی طولانی در یک شرکت کار می‌کنند و به آن شرکت وفادار می‌شوند. در این موقعیت، کارفرما از این وفاداری سوءاستفاده کرده و با آن‌ها بدرفتاری می‌کند.

فرهنگِ سازمانیِ شرکتی که در آن سندرم استکهلم سازمانی حاکم است، ویژگی‌های خاصی دارد. برای مثال چنین شرکت‌هایی در اغلب اوقات، روحیه سوءاستفاده از همکاران را تحمل کرده یا حتی کارمندان را به آن تشویق می‌کنند. در این سازمان‌ها حس وفاداری به شرکت به عنوان یک اصل مهم به کارکنان تفهیم و تلقین می‌شود. این در حالی است که سازمان، هیچ‌گونه تعهد و وفاداری نسبت به سلامتی کارمندان و آینده شغلی‌شان ندارد.

مقاله ی خوبیه ، فرصت کردید مطالعه بفرمایید .
ممنون از مهندس علیمرادیان بابت معرفی این موضوع.

از اونجایی که دنیا داره به سمت اتوماتیک کردن کارها میره و این موضوع برای حوزه it هم صدق می‌کنه
برای اتوماسیون شبکه، ابزارهای مختلفی وجود دارند که به شما کمک می‌کنند تا فرآیندهای مدیریت، پیکربندی، و نظارت شبکه را ساده‌تر کنید. در ادامه چند ابزار محبوب و قدرتمند برای اتوماسیون شبکه معرفی می‌شوند:
1. Ansible
توضیحات: یک ابزار متن‌باز برای مدیریت پیکربندی و اتوماسیون شبکه است. Ansible با استفاده از فایل‌های YAML و بدون نیاز به نصب Agent روی دستگاه‌های شبکه، فرآیند اتوماسیون را انجام می‌دهد.
ویژگی‌ها:
پشتیبانی از تعداد زیادی دستگاه شبکه مانند Cisco، Juniper، Arista و غیره.
سادگی در استفاده و یادگیری.
امکان یکپارچه‌سازی با سایر سیستم‌های مدیریت شبکه.
مناسب برای: مدیریت دستگاه‌های شبکه و سرورها در محیط‌های مختلف.
2. Python (Netmiko & NAPALM Libraries)
توضیحات: کتابخانه‌های پایتون مانند Netmiko و NAPALM به شما امکان مدیریت دستگاه‌های شبکه با استفاده از دستورات SSH و APIهای مختلف را می‌دهند.
ویژگی‌ها:
Netmiko: اتوماسیون دستگاه‌های شبکه با استفاده از SSH.
NAPALM: ارائه APIهای سطح بالا برای پیکربندی و مانیتورینگ دستگاه‌های شبکه.
پشتیبانی از انواع برندهای شبکه مانند Cisco، Juniper، HP و غیره.
مناسب برای: افرادی که می‌خواهند با استفاده از زبان برنامه‌نویسی پایتون اسکریپت‌های سفارشی برای شبکه خود بنویسند.
3. Cisco DNA Center
توضیحات: یک پلتفرم پیشرفته ارائه‌شده توسط سیسکو که امکان اتوماسیون شبکه، مدیریت مرکزی و تحلیل داده‌های شبکه را فراهم می‌کند.
ویژگی‌ها:
ارائه اتوماسیون شبکه بر اساس سیاست‌های مشخص.
امکان پیاده‌سازی خودکار پیکربندی‌ها و تغییرات در دستگاه‌های شبکه.
یکپارچگی با سیستم‌های دیگر برای مانیتورینگ و بهینه‌سازی.
مناسب برای: شبکه‌های بزرگ و سازمانی که از تجهیزات سیسکو استفاده می‌کنند.
4. Terraform
توضیحات: ابزاری قدرتمند برای مدیریت زیرساخت به عنوان کد (Infrastructure as Code) که می‌تواند برای اتوماسیون شبکه‌های مبتنی بر فضای ابری استفاده شود.
ویژگی‌ها:
پشتیبانی از اکثر ارائه‌دهندگان ابری مثل AWS، Google Cloud، Azure.
امکان اتوماسیون و مدیریت منابع شبکه‌ای مانند روترها، فایروال‌ها و VPNها.
امکان ادغام با سایر ابزارهای اتوماسیون مانند Ansible.
مناسب برای: شبکه‌های ابری و مجازی.
5. SaltStack
توضیحات: ابزاری برای مدیریت پیکربندی و اتوماسیون که می‌تواند برای شبکه نیز استفاده شود.
ویژگی‌ها:
مدیریت متمرکز و در لحظه برای شبکه‌های گسترده.
قابلیت اجرای دستورات سفارشی روی دستگاه‌های شبکه.
پشتیبانی از برندهای مختلف شبکه.
مناسب برای: محیط‌های بزرگ با نیازهای پیچیده اتوماسیون.
6. Puppet
توضیحات: یک ابزار مدیریت پیکربندی قدرتمند است که برای اتوماسیون شبکه نیز قابل استفاده است.
ویژگی‌ها:
مدیریت و پیکربندی خودکار دستگاه‌های شبکه.
پشتیبانی از یکپارچه‌سازی با دستگاه‌های شبکه Cisco و سایر برندها.
مناسب برای: سازمان‌هایی که به دنبال اتوماسیون پیشرفته شبکه و سیستم‌های سروری هستند.
انتخاب بر اساس نیاز:
برای محیط‌های کوچک و ساده: Ansible یا Netmiko (پایتون) می‌تواند بهترین گزینه باشد.
برای شبکه‌های بزرگ و پیچیده: Cisco DNA Center یا Puppet برای مدیریت متمرکز و خودکار مناسب‌تر هستند.
برای شبکه‌های ابری: Terraform بهترین گزینه است.

نمايشگاه ايپاس ١٤٠٣
غرفه B11
zkteco.com

اگه به دنبال یاد گیری داکر هستید بهتون پیشنهاد میکنم حتما این کتاب رو بخونید داخل این کتاب کامل از صفر تا صد کار با داکرو توضیح داده اگرم نسخه فیزیکیش رو نخواستید میتونید از سایت
Refhub.ir
پی دی اف شو دانلود کنید .

ONLYOFFICE and Nextcloud

از جمله ابزارهای قدرتمندی هستند که برای ایجاد یک محیط همکاری آنلاین استفاده می‌شوند.
ONLYOFFICE Document Server
یک پلتفرم برای ویرایش آنلاین اسناد،
صفحات گسترده و ارائه‌هاست، که امکاناتی مانند ویرایش مشترک، نظردهی و مدیریت نسخه‌ها را فراهم می‌کند.
Nextcloud
یک سیستم مدیریت فایل مبتنی بر وب است که به کاربران امکان بارگذاری، به اشتراک‌گذاری،
و مدیریت فایل‌ها را می‌دهد و می‌تواند با ONLYOFFICE یکپارچه شود تا تجربه ویرایش آنلاین فراهم کند.

دلایل متعددی وجود دارد که ممکن است بخواهید ONLYOFFICE و Nextcloud را به‌عنوان جایگزینی برای سرویس‌هایی مانند Google Sheets یا Office 365 انتخاب کنید. برخی از این دلایل عبارت‌اند از:

1. کنترل بیشتر بر داده‌ها
با استفاده از ONLYOFFICE و Nextcloud، شما داده‌های خود را روی سرورهای شخصی خودتان نگهداری می‌کنید. این باعث می‌شود که به‌جای اعتماد به سرورهای ابری شرکت‌های دیگر مانند گوگل یا مایکروسافت، به داده‌های خود دسترسی کامل داشته باشید و آن‌ها را بهتر مدیریت کنید. این خصوصاً برای شرکت‌ها و سازمان‌هایی که امنیت اطلاعات اهمیت بالایی دارد، جذاب است.

2. کاهش وابستگی به سرویس‌های ابری تجاری
استفاده از Google Sheets و Office 365 شما را به زیرساخت‌های آن‌ها وابسته می‌کند. در حالی که استفاده از ONLYOFFICE و Nextcloud شما را از این وابستگی رها می‌کند. این مزیت زمانی اهمیت پیدا می‌کند که یک شرکت به هر دلیلی بخواهد سرویس‌های ابری تجاری را ترک کرده و به زیرساخت‌های داخلی یا محلی خود روی بیاورد.

3. سفارشی‌سازی بالا
دو برنامه ی ONLYOFFICE و Nextcloud به شما امکان می‌دهند که محیط کاری را به‌طور کامل برای نیازهای خاص خود تنظیم کنید. از افزودن افزونه‌ها گرفته تا تنظیمات دسترسی و همکاری، شما می‌توانید سیستم را بر اساس نیازهای سازمانی و تجاری خودتان تغییر دهید. این سطح از سفارشی‌سازی در سرویس‌های ابری مانند Google و Microsoft به راحتی ممکن نیست.

4. هزینه‌های پایین‌تر در بلندمدت
با اینکه Google Sheets و Office 365 ممکن است در ابتدا رایگان یا با هزینه‌های کمتری شروع شوند، اما در بلندمدت و برای تیم‌ها و سازمان‌های بزرگ، هزینه‌های اشتراک این سرویس‌ها می‌تواند افزایش پیدا کند. با نصب و مدیریت ONLYOFFICE و Nextcloud بر روی سرور خود، شما کنترل بیشتری بر هزینه‌ها خواهید داشت و از مدل پرداخت مکرر فاصله می‌گیرید.

5. انطباق با مقررات حریم خصوصی
در برخی کشورها و صنایع، مقررات سخت‌گیرانه‌ای برای حفظ حریم خصوصی داده‌ها و اطلاعات وجود دارد. با استفاده از سرورهای شخصی و محلی ONLYOFFICE و Nextcloud، شرکت‌ها و سازمان‌ها می‌توانند راحت‌تر با مقرراتی مانند GDPR (حفاظت از داده‌های عمومی اروپا) یا سایر قوانین داخلی مطابقت داشته باشند.

6. ویرایش مشترک و همزمان
یکی از قابلیت‌های کلیدی که Google Sheets و Office 365 به کاربران ارائه می‌دهند، ویرایش مشترک و همزمان است. با ONLYOFFICE، شما همچنان می‌توانید از این قابلیت بهره‌مند شوید، بدون اینکه مجبور به استفاده از زیرساخت‌های ابری آن‌ها باشید. این ابزار همکاری و ویرایش همزمان را در محیطی امن‌تر ارائه می‌دهد.

در نهایت، استفاده از ONLYOFFICE و Nextcloud جایگزینی عالی برای سرویس‌های تجاری ابری مانند Google Sheets و Office 365 است، به‌ویژه اگر کنترل بیشتر بر داده‌ها، امنیت بالاتر، یا هزینه‌های پایین‌تر در بلندمدت برای شما اهمیت دارد.

1. نصب ONLYOFFICE Document Server
برای نصب ONLYOFFICE Document Server از Docker، دستور زیر را اجرا کنید:

docker run -i -t -d -p 80:80 --restart=always --name onlyoffice-document-server onlyoffice/documentserver

فایل تنظیمات ONLYOFFICE :

sudo vim /etc/onlyoffice/documentserver/local.json

2. نصب Nextcloud
برای نصب Nextcloud از Docker، دستور زیر را اجرا کنید:

docker run -d -p 8080:80 --restart=always --name nextcloud nextcloud

انواع دسترسی‌ها در ONLYOFFICE:
دسترسی به ویرایش (Edit):

به کاربران اجازه می‌دهد که اسناد را به‌طور کامل ویرایش کنند. این نوع دسترسی برای کسانی مناسب است که نیاز به تغییر یا افزودن محتوای سند دارند.
دسترسی فقط مشاهده (View):

کاربران می‌توانند سند را مشاهده کنند اما نمی‌توانند آن را تغییر دهند. این گزینه برای افرادی مناسب است که فقط به مشاهده محتوا نیاز دارند، مانند بررسی‌کنندگان یا ناظران.
دسترسی به نظردهی (Comment):

کاربران می‌توانند نظراتی را اضافه کنند اما نمی‌توانند خود سند را ویرایش کنند. این نوع دسترسی برای کسانی مناسب است که می‌خواهند بازخورد ارائه دهند بدون اینکه به محتوای اصلی دست بزنند.
دسترسی به بررسی تغییرات (Review):

به کاربران امکان می‌دهد تغییرات را پیشنهاد دهند (با استفاده از ویژگی ردیابی تغییرات) بدون اینکه تغییرات نهایی را مستقیماً اعمال کنند. صاحب سند می‌تواند تغییرات پیشنهادی را تأیید یا رد کند.
چگونه دسترسی‌ها را در ONLYOFFICE مدیریت کنید:
یکپارچگی با سیستم‌های مدیریت فایل:

سرویس ONLYOFFICE معمولاً با سیستم‌های مدیریت فایل مثل Nextcloud یا OwnCloud یکپارچه می‌شود. در این پلتفرم‌ها، می‌توانید دسترسی‌های مختلف را برای هر سند یا فولدر تعیین کنید.
در Nextcloud، مثلاً می‌توانید هنگام به اشتراک‌گذاری یک سند، نوع دسترسی (ویرایش، مشاهده، یا نظر دادن) را تعیین کنید.
مدیریت دسترسی به صورت مستقیم:

اگر ONLYOFFICE را بدون یکپارچه‌سازی با دیگر سیستم‌ها استفاده می‌کنید، می‌توانید کاربران را به‌طور مستقیم اضافه کرده و برای هر کاربر نوع دسترسی را مشخص کنید.
به‌طور معمول، هر سند به شما اجازه می‌دهد که یک لیست دسترسی ایجاد کنید که مشخص می‌کند کدام کاربر یا گروه چه نوع دسترسی به سند دارد.
کنترل‌های پیشرفته:

سرویس ONLYOFFICE دارای ویژگی‌های پیشرفته‌ای برای کنترل دسترسی است که به شما اجازه می‌دهد دسترسی‌های خاص‌تری را ایجاد کنید. به عنوان مثال، می‌توانید تعیین کنید که کاربران فقط بخش‌های خاصی از سند را ویرایش کنند یا اینکه دسترسی‌ها به مدت زمان محدودی فعال باشند.
نتیجه‌گیری:
سرویس ONLYOFFICE ابزارهای کاملی برای مدیریت دسترسی کاربران ارائه می‌دهد، که به شما امکان می‌دهد به‌طور دقیق مشخص کنید که هر کاربر چه عملیاتی (ویرایش، مشاهده، نظردهی و غیره) بر روی اسناد انجام دهد. این ویژگی باعث می‌شود که سرویس ONLYOFFICE یک گزینه بسیار انعطاف‌پذیر برای همکاری گروهی و اشتراک‌گذاری اسناد باشد، به‌ویژه در محیط‌های کاری که نیاز به کنترل دقیق دسترسی‌ها دارند.

دوستان ربات کانال به نشانی زیر راه اندازی شده :
https://news.1rj.ru/str/bootrampbot
خوشحال میشیم نظرات و پیشنهاداتتون رو برامون بفرستید.😊

داکر کامپوز چیست؟
داکر کامپوز (Docker Compose) یک ابزار کاربردی برای داکر است که به شما کمک می‌کند چندین کانتینر را که به هم وابسته هستند، به‌صورت هم‌زمان مدیریت کنید و آن‌ها را با یک دستور بالا بیاورید یا متوقف کنید. به زبان ساده، اگر شما یک اپلیکیشن دارید که برای اجرا نیاز به چندین سرویس مختلف دارد (مثل وب‌سرور، دیتابیس، و سرور کش)، با داکر کامپوز می‌توانید همه این سرویس‌ها را با یک فایل کانفیگ در کنار هم تعریف و به راحتی اجرا کنید.

مثالی ساده
فرض کنید یک پروژه وب دارید که از سه بخش تشکیل شده:

وب‌سرور (برای نمایش صفحات وب)
دیتابیس (برای ذخیره‌سازی اطلاعات)
سرور کش (برای افزایش سرعت دسترسی به داده‌ها)
در داکر کامپوز، به‌جای اینکه هر کدام از این بخش‌ها را جداگانه و با دستورات متفاوت اجرا کنید، یک فایل به نام docker-compose.yml می‌سازید که تمام این کانتینرها را در آن تعریف می‌کنید. سپس با یک دستور (docker-compose up) همه چیز با هم اجرا می‌شود.

مزایای داکر کامپوز
سادگی: نیازی نیست هر بار چندین دستور اجرا کنید؛ فقط یک فایل و یک دستور کافی است.
قابل حمل بودن: فایل docker-compose.yml حاوی تمامی تنظیمات است و می‌توانید آن را به هرکسی بدهید تا پروژه شما را دقیقاً به همان صورت اجرا کند.
مدیریت وابستگی‌ها: اگر سرویس‌های شما به هم وابسته باشند، داکر کامپوز به ترتیب مناسب آن‌ها را اجرا می‌کند.

نحوه استفاده
شما می‌توانید با نوشتن یک فایل docker-compose.yml، سرویس‌ها و تنظیمات مربوط به هر کانتینر را تعریف کنید.

دستور Nohub چیست و چطور میتونه به ما کمک کنه؟

در لینوکس، nohup (مخفف No Hangup) یک دستور است که برای اجرای یک فرآیند به‌صورت مستقل از ترمینال به کار می‌رود. این دستور به فرآیند این امکان را می‌دهد که حتی پس از بسته شدن ترمینال نیز به کار خود ادامه دهد.

کاربرد nohup
به‌طور معمول وقتی شما یک فرآیند را از طریق ترمینال اجرا می‌کنید، اگر ترمینال بسته شود، فرآیند نیز متوقف می‌شود. nohup این مشکل را حل می‌کند و فرآیند را از ترمینال جدا می‌کند تا حتی پس از قطع ارتباط یا بستن ترمینال، فرآیند در حال اجرا باقی بماند.

استفاده از nohup پشت هر دستوری
شما می‌توانید nohup را تقریباً برای هر دستوری استفاده کنید، اما نکته‌ای که باید به آن توجه کنید این است که nohup خروجی فرآیند را به یک فایل به نام nohup.out می‌فرستد. اگر می‌خواهید خروجی در جای خاصی ذخیره شود، می‌توانید آن را به فایل دیگری هدایت کنید.

مثال:

nohup your-command > output.log &

& در انتهای دستور باعث می‌شود که دستور در پس‌زمینه اجرا شود و شما بتوانید از همان ترمینال استفاده کنید.

کاربرد nohup با دستورات Docker
در مورد داکر، می‌توانید nohup را برای دستوراتی مثل docker pull استفاده کنید تا مطمئن شوید که حتی پس از قطع ارتباط با سرور، عملیات ادامه پیدا می‌کند.

مثال برای pull کردن یک تصویر Docker:

nohup docker pull ubuntu:latest > pull.log &

در این مثال، تصویر ubuntu:latest در پس‌زمینه و بدون وابستگی به ترمینال دانلود می‌شود و خروجی آن در فایل pull.log ذخیره می‌شود.

تو موقعیت های این چنینی و حتی مشابه که برای یک سرویس چندین و چند کانتینر نیاز هست اجرا بشه ، بهترین ابزار برای این کار
Docker Compose
هست .

vim docker-compose.yaml

version: '3.8'

services:
  db:
    image: mysql:latest
    container_name: nextcloud_db
    restart: always
    environment:
      - MYSQL_ROOT_PASSWORD=${MYSQL_ROOT_PASSWORD}
      - MYSQL_DATABASE=nextcloud
      - MYSQL_USER=
      - MYSQL_PASSWORD=${MYSQL_PASSWORD}
    volumes:
      - db_data:/var/lib/mysql

  nextcloud:
    image: nextcloud:latest
    container_name: nextcloud
    restart: always
    ports:
      - "8080:80"
    volumes:
      - nextcloud_data:/var/www/html
    environment:
      - MYSQL_HOST=db
      - MYSQL_DATABASE=nextcloud
      - MYSQL_USER=
      - MYSQL_PASSWORD=${MYSQL_PASSWORD}

  onlyoffice:
    image: onlyoffice/documentserver:latest
    container_name: onlyoffice
    restart: always
    ports:
      - "8081:80"
    volumes:
      - onlyoffice_data:/var/www/onlyoffice
    environment:
      - JWT_ENABLED=true
      - JWT_SECRET=onlyoffice_secret_key

volumes:
  db_data:
  nextcloud_data:
  onlyoffice_data:

و در نهایت هم اجرای دستور :

docker-compose up -d

توی فایل داکر کامپوز ، Volume تعریف کردیم ، و با توجه به اسناد و توصیه های گفته شده ، بعد از اینکه به هر دلیلی داکر کامپوز و یا خود کانتینر ها دچار ایراد شدند و یا در بدترین حالت ، حذف شدند ، میتونیم با کمک همین Volume مجدد کانتینر هارا بالا آورده و تمامی دیتا های مرتبط را بازیابی کنیم.

فایل .ENV چیست؟

فایل .env یک فایل متنی است که معمولاً برای ذخیره متغیرهای محیطی (environment variables) در برنامه‌ها و پروژه‌ها استفاده می‌شود. این فایل به شما اجازه می‌دهد تا تنظیمات و اطلاعات حساس مانند پسوردها، کلیدهای API، و پیکربندی‌های خاص را بدون قرار دادن آن‌ها در کد منبع اصلی ذخیره کنید. این کار می‌تواند امنیت و مقیاس‌پذیری برنامه‌های شما را بهبود بخشد.

کاربردهای اصلی فایل .env:

تنظیم متغیرهای محیطی:

فایل .env می‌تواند حاوی متغیرهایی باشد که در زمان اجرا به برنامه‌ها ارسال می‌شود. برای مثال:

DB_HOST=localhost
DB_USER=root
DB_PASSWORD=yourpassword

حفاظت از اطلاعات حساس:

اطلاعات حساس مانند پسوردها و کلیدهای API را می‌توانید در فایل .env ذخیره کنید تا در کد اصلی برنامه در معرض دید قرار نگیرد.

پیکربندی آسان:

با استفاده از فایل .env، می‌توانید به راحتی پیکربندی‌های مختلفی برای محیط‌های مختلف (توسعه، تست، تولید) داشته باشید. به‌عنوان مثال، می‌توانید یک فایل .env.dev برای محیط توسعه و یک فایل .env.prod برای محیط تولید داشته باشید.

سازگاری با ابزارها:

بسیاری از ابزارها و فریمورک‌ها، مانند Docker، Laravel، و Ruby on Rails، از فایل‌های .env به‌عنوان منبع متغیرهای محیطی پشتیبانی می‌کنند.

نحوه استفاده از فایل .env:

ایجاد فایل:

در دایرکتوری پروژه خود، یک فایل به نام .env ایجاد کنید.

نوشتن متغیرها:

متغیرهای مورد نیاز را در فایل .env بنویسید.

بارگذاری متغیرها:

در زبان‌های برنامه‌نویسی مختلف، می‌توانید با استفاده از کتابخانه‌های مختلف، این متغیرها را بارگذاری کنید. برای مثال، در PHP با استفاده از vlucas/phpdotenv، یا در Node.js با استفاده از dotenv.

نتیجه‌گیری
استفاده از فایل .env یکی از بهترین شیوه‌ها برای مدیریت تنظیمات و متغیرهای محیطی در پروژه‌های نرم‌افزاری است و می‌تواند به افزایش امنیت و کارایی برنامه‌های شما کمک کند.

در فایل داکر کامپوز بالا هم از همین متغیر محیطی env برای حفظ پسورد های دیتابیس استفاده شده اس.

چرا مهارت‌های نرم در استخدام IT مهم هستند؟
مهارت‌های نرم پلی حیاتی بین تیم‌های فنی و غیر فنی فراهم می‌کنند. مهارت‌هایی مانند ارتباطات و کار تیمی به تیم‌ها کمک می‌کنند تا به طور مؤثرتری با هم کار کنند، پروژه‌ها را جلو ببرند و تجربه مشتری را به عنوان یک عامل رشد دهنده کلیدی برای سازمان‌ها بهبود بخشند.
برای مثال، اگر یکی از کارکنان IT نتواند به مدیرعامل توضیح دهد که مشکل فقط این نیست که او نمی‌تواند یک مشکل را به سرعت برطرف کند، زیرا که ایجاد تغییرات برای رفع این مشکل باعث خرابی یک اپلیکیشن بسیار مهم خواهد شد، کل شرکت در دردسر بزرگی خواهد افتاد!
تجزیه موضوعات پیچیده به زبانی قابل فهم نیز کمک می‌کند تا همه بخش‌ها در یک جهت حرکت کنند. این به معنای برآورده کردن انتظارات پروژه‌ ها به طور شفاف‌تر، تصمیم‌گیری سریع‌تر و همسویی بهتر بین اهداف کسب‌وکار و فناوری است.
متخصصان IT که می‌توانند مشکلات فنی را برطرف کنند و تأثیر آن را بر کاربر درک کنند، به بهبود تحویل پروژه کمک کرده و رضایت مشتریان را افزایش می‌دهند.