ΔΩΡΕΆΝ ΛΆΒΑΤΕ, ΔΩΡΕΑΝ ΔΩΚΑΤΕΝ
ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΑΤΕΝ ΔΕ
ΠΆΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΊΑΝ, ΑΛΗΘΕΙΑΣ
ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ
ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ http://fwnitwnpaterwn.blogspot.com/2013/11/blog-post_20.html?m=1
ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΑΤΕΝ ΔΕ
ΠΆΣΑΝ ΟΜΟΛΟΓΊΑΝ, ΑΛΗΘΕΙΑΣ
ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ
ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ: ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ http://fwnitwnpaterwn.blogspot.com/2013/11/blog-post_20.html?m=1
Blogspot
ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ
ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ, ΑΛΗΘΕΙΑ. ΟΔΗΓΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. Η ΤΡΙΑΔΙΚΗ ΔΟΓΜΑ...
⚡️ Σχόλιο από τον επίσημο εκπρόσωπο του ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών M.V. Zakharova σε σχέση με την ένταξη του FSUE “Goszagranobshchestvo” στον κατάλογο εθνικών κυρώσεων της Τσεχίας
💬 Θεωρούμε τη συμπερίληψη από την Πράγα της «Κρατικής Ξένης Περιουσίας» της FSUE στη λεγόμενη λίστα εθνικών κυρώσεων, η οποία περιλαμβάνει «δέσμευση» των περιουσιακών στοιχείων και της ακίνητης περιουσίας της επιχείρησης στην Τσεχική Δημοκρατία, ως άλλο ένα αντιρωσικό βήμα , που επιβεβαιώνει την επίμονη πρόθεση για να πορευτούν στην αντιπαράθεση με τη χώρα μας.
Αναμένουμε επίσημη ειδοποίηση από τις τσεχικές αρχές.
Η Τσεχική Δημοκρατία, η οποία έχει περιουσιακά στοιχεία στη Ρωσία, πρέπει να καταλάβει ότι μια τέτοια επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη. Για να προστατεύσει τα νόμιμα συμφέροντά της, η Ρωσία θα λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων. σε νομικό επίπεδο.
Η Πράγα θεωρείται επίτευγμα από το γεγονός ότι ήταν η πρώτη που κατέφυγε σε τέτοια μέτρα σε σχέση με τη ρωσική περιουσία, αλλά η πρωτοκαθεδρία σε τέτοια ανάρμοστα ζητήματα είναι αμφίβολη τιμή και αναμφίβολα θα οδηγήσει σε ζημιά για τους εμπνευστές μιας τέτοιας εκστρατείας.
💬 Θεωρούμε τη συμπερίληψη από την Πράγα της «Κρατικής Ξένης Περιουσίας» της FSUE στη λεγόμενη λίστα εθνικών κυρώσεων, η οποία περιλαμβάνει «δέσμευση» των περιουσιακών στοιχείων και της ακίνητης περιουσίας της επιχείρησης στην Τσεχική Δημοκρατία, ως άλλο ένα αντιρωσικό βήμα , που επιβεβαιώνει την επίμονη πρόθεση για να πορευτούν στην αντιπαράθεση με τη χώρα μας.
Αναμένουμε επίσημη ειδοποίηση από τις τσεχικές αρχές.
Η Τσεχική Δημοκρατία, η οποία έχει περιουσιακά στοιχεία στη Ρωσία, πρέπει να καταλάβει ότι μια τέτοια επίθεση δεν θα μείνει αναπάντητη. Για να προστατεύσει τα νόμιμα συμφέροντά της, η Ρωσία θα λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα, συμπεριλαμβανομένων. σε νομικό επίπεδο.
Η Πράγα θεωρείται επίτευγμα από το γεγονός ότι ήταν η πρώτη που κατέφυγε σε τέτοια μέτρα σε σχέση με τη ρωσική περιουσία, αλλά η πρωτοκαθεδρία σε τέτοια ανάρμοστα ζητήματα είναι αμφίβολη τιμή και αναμφίβολα θα οδηγήσει σε ζημιά για τους εμπνευστές μιας τέτοιας εκστρατείας.
👍1
ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Περιμένοντας τον αντίχριστο ας λογιστούν οι χριστιανοί πόσο Χριστό έχουν.
Περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ας δουν οι χριστιανοί τη δική τους παρουσία στα δικά τους τα έργα εδώ στη Γη, ποια η παρουσία της ανθρωπιάς τους προς τους πένητες άστεγους που το κράτος της ορθόδοξης Ελλάδος τους βλέπει ως παρακατιανούς, λέσηδες, βρωμιάρηδες πολίτες.
Να τρέμετε εσείς ευσεβείς υποκριτές λαϊκοί και κληρικοί άχρηστοι αντίχριστοι νενέκοι,
διότι ο Θεός τα έργα σας είδε και άκουσε τις προσευχές των πιστών του παιδιών.
Αμήν μετανοείτε, διότι ελήλυθεν η ώρα της δικαιοσύνης Αυτού.
Λίγο πριν οι ακρίδες του Ισλάμ πουν το δικό τους Αλλάχ Ακμπάρ στην Γη....
η Ελλάς καλείται να έρθει εις μετάνοια.
κατά ιω, 16:13
Ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

Περιμένοντας τον αντίχριστο ας λογιστούν οι χριστιανοί πόσο Χριστό έχουν.
Περιμένοντας τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού ας δουν οι χριστιανοί τη δική τους παρουσία στα δικά τους τα έργα εδώ στη Γη, ποια η παρουσία της ανθρωπιάς τους προς τους πένητες άστεγους που το κράτος της ορθόδοξης Ελλάδος τους βλέπει ως παρακατιανούς, λέσηδες, βρωμιάρηδες πολίτες.
Να τρέμετε εσείς ευσεβείς υποκριτές λαϊκοί και κληρικοί άχρηστοι αντίχριστοι νενέκοι,
διότι ο Θεός τα έργα σας είδε και άκουσε τις προσευχές των πιστών του παιδιών.
Αμήν μετανοείτε, διότι ελήλυθεν η ώρα της δικαιοσύνης Αυτού.
Λίγο πριν οι ακρίδες του Ισλάμ πουν το δικό τους Αλλάχ Ακμπάρ στην Γη....
η Ελλάς καλείται να έρθει εις μετάνοια.
κατά ιω, 16:13
Ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσῃ λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.
👏1
Ο Λόγος σαρξ εγένετο... γιατί ο Λόγος ην.

Σκοπός ή τέλος των πράξεων αλλά και αρχή τους ή αιτία, εκφράζει παράλληλα το μέσο, τη ρύθμιση ή το νόμο που τις διέπει, ενώ αποτελεί και το όνομα της πιο δημοφιλούς ανάμεσά τους, της ομιλίας: τέτοιο είναι το εννοιολογικό ξετύλιγμα του λόγου στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία.
Ο λόγος πρωτοεμφανίζεται ως όρος στα γραπτά προσωκρατικών φιλοσόφων, απ’ τους οποίους σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα υπό μορφή ρητών σε έργα μεταγενέστερων συγγραφέων. Οι περισσότεροι από αυτούς συνέγραψαν σε ποιητικό λόγο κοσμογονίες και θείες...αποκαλύψεις σχετικές με την προέλευση αυτού του κόσμου.
Στο έργο του Περί Φύσεως, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (535-475 π.Χ.) προτρέπει τους ανθρώπους οὐκ ἐμού ἀλλά τοῦ λόγου ἀκούσαντες ὁμολογείν σοφόν ἐστί ἓν τὰ πάντα εἶναι 'είναι σοφό να συμφωνήσετε όχι ακούγοντας εμένα αλλά το λόγο ότι τα πάντα είναι ένα'. Ο λόγος αυτός θεωρείται από τον Ηράκλειτο κοινός και ενιαίος, παρότι οι άνθρωποι συχνά τον αγνοούν και φέρονται σα να διαθέτουν ξεχωριστή, δική τους λογική διὸ δε ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ λόγῳ· τοῦ λόγου δ’ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοί ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν. Αυτή η συμμόρφωση με τον «κοινό λόγο» είναι πολύ κοινή ιδέα στους Στωικούς και μοιάζει δανεισμένη από τον Εφέσιο φιλόσοφο. Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνια τοῦ δὲ λόγου τουδ’ ἐόντος αἰεί, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκούσαι καὶ ἀκούσαντες τὸν πρώτον. Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε, αυτοί μοιάζουν άπειροι ακόμα κι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι ἀπείροισιν ἐοίκασιν πειρωμένοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιουτέων ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη φύση του και εκθέτω το πώς έχει κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει. Αλλά από τους άλλους ανθρώπους διαφεύγουν όσα πράττουν όταν είναι ξυπνητοί τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ακριβώς όπως λησμονούν όσα πράττουν όταν κοιμούνται ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.
Παρότι ο θεϊκός αυτός λόγος αντηχεί μέσα στον καθένα, δε μπορεί κανείς να τον αναλύσει στο νου του αλλά μόνον να τον αφουγκρασθεί εσωτερικά- είναι εκείνος που σπρώχνει τον άνθρωπο στην αναζήτηση του αληθινού εαυτού του και που από προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης κατονομάζεται ως «δαιμόνιο». Και ο ίδιος ο Ηράκλειτος άλλωστε είπε ότι "διερεύνησε τον εαυτό του". Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, οι άνθρωποι «όταν ακούνε, δεν καταλαβαίνουν και γι αυτό μοιάζουν με κουφούς- σ’ αυτούς ταιριάζει η παροιμία: παρόντες απουσιάζουν» (ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι). Επιπλέον, δείχνουν να αγνοούν εκείνον «με το οποίο πάνω απ’ όλα συναναστρέφονται αδιάκοπα»( ὧ μάλιστα διηνεκῶς ὁμιλούσι, τούτῳ διαφέρονται), το Λόγο που τα κυβερνά όλα (λόγῳ, τῷ τά ὅλα διοικοῦντι)- γι αυτό και«όλα όσα συναντούν καθημερινά τους φαίνονται ξένα»(καὶ οἷς καθ᾽ ἡμέρην ἐγκυροῦσι,ταῦτα αὐτοῖς ξένα φαίνεται).Με αυτή την έννοια,το ανθρώπινο ον δεν κατέχει τη γνώση όπως την κατέχει το θεϊκό (ἦθος ἀνθρώπειον μὲν οὐκ ἔχει γνώμας, θείον δὲ ἔχει) αφού έχει αποστραφεί το θείο Λόγο, όπως πολλοί σύγχρονοι και προγενέστεροι φιλόσοφοι του Ηρακλείτου (πχ.Πυθαγόρας), τους οποίους κατηγόρησε για τη ματαιοπονία τους και το διασκόρπισμα των ερευνών τους στην κατεύθυνση της πολλαπλότητας της δημιουργίας.
Για την ίδια τη φύση αυτού του λόγου, ο φιλόσοφος αναφέρει πως αυξάνεται από τον εαυτό του- δεν χρειάζεται δηλαδή τη συνεισφορά μιας ανώτερης δύναμης για να αναπτυχθεί- και πως ανήκει στην ψυχή (ψυχῆς ἐστί λόγος ἑαυτόν αὔξων). Εντούτοις, όσο κι αν την εξερευνήσει κανείς, δε θα μπορέσει να βρει τα πέρατά της, γιατί ο «λόγος» της είναι πολύ βαθύς ( ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἄν ἐξεύροιο, πάσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν· οὕτω βαθύν λόγον ἔχει), ιδέα που λέγεται ότι πάρθηκε ίσως από την Ορφική διδασκαλία. Έτσι, κατά τον Ηράκλειτο, ο λόγος είναι μια καθαρά εσωτερική ιδιότητα, σοφία,νοημοσύνη, μέτρο και παρόμοια.
Κλικ👁️👁️
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ

Σκοπός ή τέλος των πράξεων αλλά και αρχή τους ή αιτία, εκφράζει παράλληλα το μέσο, τη ρύθμιση ή το νόμο που τις διέπει, ενώ αποτελεί και το όνομα της πιο δημοφιλούς ανάμεσά τους, της ομιλίας: τέτοιο είναι το εννοιολογικό ξετύλιγμα του λόγου στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία.
Ο λόγος πρωτοεμφανίζεται ως όρος στα γραπτά προσωκρατικών φιλοσόφων, απ’ τους οποίους σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα υπό μορφή ρητών σε έργα μεταγενέστερων συγγραφέων. Οι περισσότεροι από αυτούς συνέγραψαν σε ποιητικό λόγο κοσμογονίες και θείες...αποκαλύψεις σχετικές με την προέλευση αυτού του κόσμου.
Στο έργο του Περί Φύσεως, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (535-475 π.Χ.) προτρέπει τους ανθρώπους οὐκ ἐμού ἀλλά τοῦ λόγου ἀκούσαντες ὁμολογείν σοφόν ἐστί ἓν τὰ πάντα εἶναι 'είναι σοφό να συμφωνήσετε όχι ακούγοντας εμένα αλλά το λόγο ότι τα πάντα είναι ένα'. Ο λόγος αυτός θεωρείται από τον Ηράκλειτο κοινός και ενιαίος, παρότι οι άνθρωποι συχνά τον αγνοούν και φέρονται σα να διαθέτουν ξεχωριστή, δική τους λογική διὸ δε ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ λόγῳ· τοῦ λόγου δ’ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοί ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν. Αυτή η συμμόρφωση με τον «κοινό λόγο» είναι πολύ κοινή ιδέα στους Στωικούς και μοιάζει δανεισμένη από τον Εφέσιο φιλόσοφο. Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνια τοῦ δὲ λόγου τουδ’ ἐόντος αἰεί, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκούσαι καὶ ἀκούσαντες τὸν πρώτον. Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε, αυτοί μοιάζουν άπειροι ακόμα κι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι ἀπείροισιν ἐοίκασιν πειρωμένοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιουτέων ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη φύση του και εκθέτω το πώς έχει κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει. Αλλά από τους άλλους ανθρώπους διαφεύγουν όσα πράττουν όταν είναι ξυπνητοί τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ακριβώς όπως λησμονούν όσα πράττουν όταν κοιμούνται ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.
Παρότι ο θεϊκός αυτός λόγος αντηχεί μέσα στον καθένα, δε μπορεί κανείς να τον αναλύσει στο νου του αλλά μόνον να τον αφουγκρασθεί εσωτερικά- είναι εκείνος που σπρώχνει τον άνθρωπο στην αναζήτηση του αληθινού εαυτού του και που από προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης κατονομάζεται ως «δαιμόνιο». Και ο ίδιος ο Ηράκλειτος άλλωστε είπε ότι "διερεύνησε τον εαυτό του". Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, οι άνθρωποι «όταν ακούνε, δεν καταλαβαίνουν και γι αυτό μοιάζουν με κουφούς- σ’ αυτούς ταιριάζει η παροιμία: παρόντες απουσιάζουν» (ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι). Επιπλέον, δείχνουν να αγνοούν εκείνον «με το οποίο πάνω απ’ όλα συναναστρέφονται αδιάκοπα»( ὧ μάλιστα διηνεκῶς ὁμιλούσι, τούτῳ διαφέρονται), το Λόγο που τα κυβερνά όλα (λόγῳ, τῷ τά ὅλα διοικοῦντι)- γι αυτό και«όλα όσα συναντούν καθημερινά τους φαίνονται ξένα»(καὶ οἷς καθ᾽ ἡμέρην ἐγκυροῦσι,ταῦτα αὐτοῖς ξένα φαίνεται).Με αυτή την έννοια,το ανθρώπινο ον δεν κατέχει τη γνώση όπως την κατέχει το θεϊκό (ἦθος ἀνθρώπειον μὲν οὐκ ἔχει γνώμας, θείον δὲ ἔχει) αφού έχει αποστραφεί το θείο Λόγο, όπως πολλοί σύγχρονοι και προγενέστεροι φιλόσοφοι του Ηρακλείτου (πχ.Πυθαγόρας), τους οποίους κατηγόρησε για τη ματαιοπονία τους και το διασκόρπισμα των ερευνών τους στην κατεύθυνση της πολλαπλότητας της δημιουργίας.
Για την ίδια τη φύση αυτού του λόγου, ο φιλόσοφος αναφέρει πως αυξάνεται από τον εαυτό του- δεν χρειάζεται δηλαδή τη συνεισφορά μιας ανώτερης δύναμης για να αναπτυχθεί- και πως ανήκει στην ψυχή (ψυχῆς ἐστί λόγος ἑαυτόν αὔξων). Εντούτοις, όσο κι αν την εξερευνήσει κανείς, δε θα μπορέσει να βρει τα πέρατά της, γιατί ο «λόγος» της είναι πολύ βαθύς ( ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἄν ἐξεύροιο, πάσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν· οὕτω βαθύν λόγον ἔχει), ιδέα που λέγεται ότι πάρθηκε ίσως από την Ορφική διδασκαλία. Έτσι, κατά τον Ηράκλειτο, ο λόγος είναι μια καθαρά εσωτερική ιδιότητα, σοφία,νοημοσύνη, μέτρο και παρόμοια.
Κλικ👁️👁️
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
Στο ομώνυμο έργο του Παρμενίδη από την Ελέα (Περί Φύσιος), το λέγειν αποτελεί μια από τις τρεις πρωταρχικές δυνάμεις που συνιστούν την ενότητα της ύπαρξης, το 'είναι', το 'νοείν' και το 'λέγειν'. Των τριών τους προηγείται το είναι ως απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει το νοείν και το λέγειν, διότι τα όντα καθεαυτά υπάρχουν πριν έρθει ο νους και τα συλλάβει και γίνουν στη συνέχεια περιεχόμενα του έναρθρου λόγου. Εδώ λοιπόν ο λόγος είναι το τελικό στάδιο έκφρασης, η ομιλία, η εξωτερίκευση του νοείν. Ενδέχεται, βέβαια, η σκέψη και ο λόγος να αναφέρονται σε φανταστικά όντα (μη-όντα), για τούτο και είναι χρήσιμο να μην επαφίεται κανείς απόλυτα στις αισθήσεις του προκειμένου να γνωρίσει και να κατανοήσει τον κόσμο αλλά να καταφεύγει στη χρήση του λόγου= λογική δύναμη που ενυπάρχει μέσα του: Μηδέ σ’ ἔθος πολύπειρον ὁδόν κατὰ τήνδε βιάσθω ούτε η πολύπειρη συνήθεια να σ’ εξαναγκάσει να κατευθύνεις σ’ αυτήν την οδό [τον έλεγχο για την ύπαρξη του μη είναι], νωμᾶν ἄσκοπον ὄμμα καὶ ἠχήεσσαν ἀκουήν καὶ γλώσσαν το βλέμμα άσκοπο εδώ κι εκεί να έχεις και την ακοή σου πλήρη από ήχους και να δίδεις ονομασίες χρησιμοποιώντας τυχαία τη γλώσσα, κρίναι δὲ λόγῳ πολύδηριν ἔλεγχον αλλά να κάμεις με τη λογική σου τον περιμάχητον έλεγχο. Με τη σωστή χρήση του λόγου, ο άνθρωπος γίνεται ισόθεος και ανάγεται στον απόλυτο κόσμο του «εόντος». Σ' αυτό το σημείο ο λόγος γίνεται νοημοσύνη, λογισμός, σοφία, όπως και στον Ηράκλειτο.
Η έννοια του λόγου απαντάται και σε αρκετά έργα του Πλάτωνα, πάντοτε όμως ως λογική δύναμη μέσα στον άνθρωπο, ως διάκριση με την οποίαν έχει προικισθεί για να μπορεί να παίρνει ανά πάσα στιγμή ορθές αποφάσεις και να αποφεύγει να ενδώσει σε επιβλαβείς επιθυμίες: τὸ μὲν ᾧ λογίζεται λογιστικόν...τὸ δὲ ᾧ ἐρᾷ τὲ καὶ πεινῇ καὶ διψῇ καὶ περὶ τὰς ἄλλας ἐπιθυμίας ἐπτόηται ἀλόγιστον τὲ καὶ ἐπιθυμητικόν.. (Πολιτεία, d-e). Επιπλέον, ο λόγος, με τη δύναμη της διαλεκτικής, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην «ἀρχή τῶν πάντων», στην αλήθεια: αὐτός ὁ λόγος ἅπτεται τῇ τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει ... ἐπί τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος αὐτής... (Πολιτεία, b-c). Όπως τονίζει στη συνέχεια του έργου ο Σωκράτης, τα αληθινά στολίδια τα συλλαμβάνει κανείς με το λόγο και τη διάνοια και όχι με την όραση (με τις αισθήσεις): ...τὰ ἐνόντα φέρει, ἃ δὴ λόγῳ καὶ διανοίᾳ ληπτά, ὄψει δὲ οὔ (Πολιτεία, d-e). Ο λόγος, ως διάκριση στον άνθρωπο, τον οδηγεί στη σωφροσύνη, σε αντίθεση με την επιθυμία, που τον άγει υποχρεωτικά στην ύβρη: Δόξης μὲν οὖν ἐπί τὸ ἄριστον λόγῳ ἀγούσης καὶ κρατούσης τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως ἑλκούσης ἐπί ἡδονάς καὶ ἀρξάσης ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ ὕβρις ἐπωνομάσθη (Φαίδρος, 238Α). Δίνεται μάλιστα η εύστοχη παρομοίωση της ψυχής με άμαξα που σύρεται από δυο άλογα, καθένα απ’ τα οποία εκπροσωπεί το έλλογο και το άλογο (επιθυμητικό) μέρος της- ο ηνίοχος, στη θέα ενός ελκυστικού προσώπου ή αντικειμένου, βρίσκει τον μεν έναν ίππο υπάκουο και εγκρατή, τον δε άλλον ανυπότακτο κι ορμητικό, οπότε αναγκάζεται να τραβήξει τα χαλινάρια για να συγκρατήσει την άμαξα από την άλογη πορεία της (Φαίδρος, 253 D).
Ο λόγος είναι επίσης το τμήμα της νόησης που αντιλαμβάνεται το παντοτινά ον, που δεν έχει γένεση, σε αντιδιαστολή με το μη ον, το μεταβλητό, που γίνεται αντιληπτό μέσω της γνώμης και της άλογης αίσθησης: τί τὸ ὂν ἀεί, γένεσιν δὲ οὐκ ἔχων, καὶ τί τὸ γιγνόμενον μὲν ἀεί, ὂν δὲ οὐδέποτε; τὸ μὲν δὴ νοήσει μετὰ λόγου περιληπτόν, ἀεί κατὰ ταὐτὰ ὄν, τὸ δ’ αὖ δόξῃ μετ’ αἰσθήσεως ἀλόγου δοξαστόν (Τίμαιος, 28α). Το αμετάβλητο, βάσει του οποίου ο Θεός έπλασε το σύμπαν, γίνεται αντιληπτό από το λόγο και τη φρόνηση αλλά και η ανεύρεση της εικόνας που χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για τη δημιουργία του είναι έργο των κατάλληλων λόγων- συλλογισμών, που, όμοια με το σταθερό ον που ερμηνεύουν, θα πρέπει να είναι αμετάβλητοι: ἄρα τοὺς λόγους, ὧνπέρ εἰσίν ἐξηγηταί, τούτων αὐτών καὶ συγγενείς ὄντας· τοῦ μὲν οὖν μονίμου καὶ βεβαίου καὶ μετὰ νοῦ καταφανοῦς μονίμους καὶ ἀμεταπτώτους... (Τίμαιος, 29 b).
Η έννοια του λόγου απαντάται και σε αρκετά έργα του Πλάτωνα, πάντοτε όμως ως λογική δύναμη μέσα στον άνθρωπο, ως διάκριση με την οποίαν έχει προικισθεί για να μπορεί να παίρνει ανά πάσα στιγμή ορθές αποφάσεις και να αποφεύγει να ενδώσει σε επιβλαβείς επιθυμίες: τὸ μὲν ᾧ λογίζεται λογιστικόν...τὸ δὲ ᾧ ἐρᾷ τὲ καὶ πεινῇ καὶ διψῇ καὶ περὶ τὰς ἄλλας ἐπιθυμίας ἐπτόηται ἀλόγιστον τὲ καὶ ἐπιθυμητικόν.. (Πολιτεία, d-e). Επιπλέον, ο λόγος, με τη δύναμη της διαλεκτικής, μπορεί να οδηγήσει τον άνθρωπο στην «ἀρχή τῶν πάντων», στην αλήθεια: αὐτός ὁ λόγος ἅπτεται τῇ τοῦ διαλέγεσθαι δυνάμει ... ἐπί τὴν τοῦ παντὸς ἀρχὴν ἰών, ἁψάμενος αὐτής... (Πολιτεία, b-c). Όπως τονίζει στη συνέχεια του έργου ο Σωκράτης, τα αληθινά στολίδια τα συλλαμβάνει κανείς με το λόγο και τη διάνοια και όχι με την όραση (με τις αισθήσεις): ...τὰ ἐνόντα φέρει, ἃ δὴ λόγῳ καὶ διανοίᾳ ληπτά, ὄψει δὲ οὔ (Πολιτεία, d-e). Ο λόγος, ως διάκριση στον άνθρωπο, τον οδηγεί στη σωφροσύνη, σε αντίθεση με την επιθυμία, που τον άγει υποχρεωτικά στην ύβρη: Δόξης μὲν οὖν ἐπί τὸ ἄριστον λόγῳ ἀγούσης καὶ κρατούσης τῷ κράτει σωφροσύνη ὄνομα· ἐπιθυμίας δὲ ἀλόγως ἑλκούσης ἐπί ἡδονάς καὶ ἀρξάσης ἐν ἡμῖν τῇ ἀρχῇ ὕβρις ἐπωνομάσθη (Φαίδρος, 238Α). Δίνεται μάλιστα η εύστοχη παρομοίωση της ψυχής με άμαξα που σύρεται από δυο άλογα, καθένα απ’ τα οποία εκπροσωπεί το έλλογο και το άλογο (επιθυμητικό) μέρος της- ο ηνίοχος, στη θέα ενός ελκυστικού προσώπου ή αντικειμένου, βρίσκει τον μεν έναν ίππο υπάκουο και εγκρατή, τον δε άλλον ανυπότακτο κι ορμητικό, οπότε αναγκάζεται να τραβήξει τα χαλινάρια για να συγκρατήσει την άμαξα από την άλογη πορεία της (Φαίδρος, 253 D).
Ο λόγος είναι επίσης το τμήμα της νόησης που αντιλαμβάνεται το παντοτινά ον, που δεν έχει γένεση, σε αντιδιαστολή με το μη ον, το μεταβλητό, που γίνεται αντιληπτό μέσω της γνώμης και της άλογης αίσθησης: τί τὸ ὂν ἀεί, γένεσιν δὲ οὐκ ἔχων, καὶ τί τὸ γιγνόμενον μὲν ἀεί, ὂν δὲ οὐδέποτε; τὸ μὲν δὴ νοήσει μετὰ λόγου περιληπτόν, ἀεί κατὰ ταὐτὰ ὄν, τὸ δ’ αὖ δόξῃ μετ’ αἰσθήσεως ἀλόγου δοξαστόν (Τίμαιος, 28α). Το αμετάβλητο, βάσει του οποίου ο Θεός έπλασε το σύμπαν, γίνεται αντιληπτό από το λόγο και τη φρόνηση αλλά και η ανεύρεση της εικόνας που χρησιμοποιήθηκε ως πρότυπο για τη δημιουργία του είναι έργο των κατάλληλων λόγων- συλλογισμών, που, όμοια με το σταθερό ον που ερμηνεύουν, θα πρέπει να είναι αμετάβλητοι: ἄρα τοὺς λόγους, ὧνπέρ εἰσίν ἐξηγηταί, τούτων αὐτών καὶ συγγενείς ὄντας· τοῦ μὲν οὖν μονίμου καὶ βεβαίου καὶ μετὰ νοῦ καταφανοῦς μονίμους καὶ ἀμεταπτώτους... (Τίμαιος, 29 b).
Πραγματικά, το αληθινά ον έχει μόνο έναν αληθινό ταιριαστό λόγο, το «είναι», δίχως παρελθόν ή μέλλον, μια και αποτελεί άφθαρτη και αμετάβλητη οντότητα: τῇ δὲ τὸ ἔστιν μόνον κατὰ τὸν ἀληθῆ λόγον προσήκει (Τίμαιος, 38α). Ο λόγος δεν είναι η ομιλία που δημιουργεί όπως στην αρχή της Γένεσης στην Παλαιά Διαθήκη. Η δε ομιλία-λόγος δόθηκε στον άνθρωπο ως μέσο για τη διάδοση της γνώσης που φωλιάζει σε κάθε δημιούργημα και φαινόμενο του σύμπαντος, τα οποία ανακαλύπτει χάρη στις υπόλοιπες αισθήσεις και δεξιότητές του (Τίμαιος, 47c-d). Η ίδια η ψυχή του ανθρώπου κατοικεί στο σώμα σε χωριστά διαμερίσματα- ως λόγος-λογική, καταλαμβάνει το ανώτερο μέρος του (κεφάλι- αυχένα) ενώ ως επιθυμία- αίσθημα το κατώτερο· μάλιστα, το κατώτερο τμήμα των ορμών, διαχωρίζεται και από το αισθηματικό μέσω του διαφράγματος, μια και δεν είναι σε θέση να κατανοήσει καθόλου τα ανώτερα μέρη. (Τίμαιος, 70-71c).
Ο Λόγος στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, Ψυχή, Θεός, Θείο, Μεταφυσική, Ηράκλειτος, Διογένης Λαέρτιος, Πλάτων, Αριστοτέλης, Παρμενίδης, Στωικοί
Στο έργο Κρατύλος, όπου ο Πλάτωνας διερευνά το θέμα της προέλευσης των ονομάτων, ο λόγος ταυτίζεται και με την ονομασία ενός πράγματος αλλά και με την πράξη που αφορά τον ορισμό του με βάση την αληθινή του φύση- την πράξη δηλαδή που του αποδίδει το όνομα εκείνο που ταιριάζει στην ουσία του. Γι αυτό, η ονοματοθεσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο αλλά πρόκειται για έργο ενός νομοθέτη, γεγονός που καθιστά τον ίδιο το λόγο «νόμο» και πράξη αποδίδουσα τη θεϊκή νομοτέλεια- εκείνος είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τους κατάλληλους φθόγγους που μιμούνται την ουσία των πραγμάτων και τη φανερώνουν (Κρατύλος, 423e). Και πάλι εδώ δεν πρόκειται για το λόγο ως ομιλία που δημιουργεί τα πράγματα- αυτά υπάρχουν και τα αληθινά ονόματα τους δίνονται. Δεν είναι ότι τα ονόματα δημιουργούν ή γίνονται τα πράγματζ. Όποιος, όμως, είναι σε θέση να γνωρίζει τα αληθινά ονόματα, γνωρίζει και τα ίδια τα πράγματα (Κρατύλος, 435 d)- όσο για τα αληθινά ονόματα, δε μπορεί παρά να τέθηκαν από κάποια ανώτερη δύναμη κι όχι από τον άνθρωπο, ώστε να καθίστανται εξ ανάγκης σωστά (Κρατύλος, 438b-c).
Συνέχεια της συζήτησης αυτής περί ονομάτων θα μπορούσε να αποτελεί η εκτενής αναφορά στον «οριστικό λόγο» στα έργα του Αριστοτέλη Περί Ψυχής και Μετά τα Φυσικά. Κατ’ εκείνον, ο λόγος του ορισμού ενός πράγματος δεν πρέπει να δηλώνει μόνο το γεγονός (την ύπαρξή του), όπως κάνουν οι περισσότεροι ορισμοί, αλλά μέσω αυτού να γίνεται φανερή και η αιτία (οὐ γὰρ μόνον τὸ ὅτι δεῖ τὸν ὁριστικόν λόγον δηλοῦν, ὣσπερ οἱ πλεῖστοι τῶν ὁρισμῶν, ἀλλά καὶ τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι, Περί Ψυχής, 413α 15-20). Με βάση αυτό το σκεπτικό, για κάθε πράγμα υπάρχει ένας ορθός ορισμός που αναφέρει την κύρια ιδιότητά του, με άλλα λόγια, ένα όνομα που αγγίζει καθεαυτή την ουσία του. Όσα μέρη του πράγματος είναι φθαρτά, δε θα πρεπε να συμπεριλαμβάνονται στον οριστικό λόγο του, μια και δεν αποτελούν την ουσία του, όπως οι σάρκες και τα οστά που είναι φθαρτά δε συνιστούν τον άνθρωπο και άρα δε θα πρεπε να συμπεριλαμβάνονται στον ορθό ορισμό του. Πρόκειται, στην περίπτωσή τους, για μεταγενέστερα στοιχεία, υλικά όπως τα ονομάζει, που προέκυψαν από τα πρώτα, μη υλικά, που δε φθείρονται και επομένως συνιστούν την ουσία (ὦσθ’ ὅσα μὲν μέρη ὡς ὕλη καὶ εἰς ἃ διαιρείται ὡς ὕλη, ὕστερα· ὅσα δὲ ὡς τοῦ λόγου καὶ τῆς οὐσίας τῆς κατὰ τὸν λόγον, πρότερα ἤ πάντα ἤ ἔνια, Μετά τα Φυσικά, 1035b 12-15). Αυτή η ουσία των όντων και κατά συνέπεια και ο οριστικός λόγος που την εκφράζει, δεν έχουν την ανάγκη υλικής εκδήλωσης για να υπάρξουν ούτε και παύουν να υφίστανται μετά την καταστροφή ακόμα κι όλων των υλοποιήσεών τους- δίνει ένα παράδειγμα με τον κύκλο, που δεν καταστρέφεται ως ουσία έστω κι αν κάποιος σβήσει όλους τους ζωγραφιστούς ή σπάσει όλους τους ξύλινους κύκλους που έχουν κατασκευαστεί. Ο Αριστοτέλης θεωρεί την ύλη ἄγνωστον καθ’ αὑτή, που σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνει αντικείμενο μελέτης (Μετά τα Φυσικά, 1035α, 10-11).
Ο Λόγος στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, Ψυχή, Θεός, Θείο, Μεταφυσική, Ηράκλειτος, Διογένης Λαέρτιος, Πλάτων, Αριστοτέλης, Παρμενίδης, Στωικοί
Στο έργο Κρατύλος, όπου ο Πλάτωνας διερευνά το θέμα της προέλευσης των ονομάτων, ο λόγος ταυτίζεται και με την ονομασία ενός πράγματος αλλά και με την πράξη που αφορά τον ορισμό του με βάση την αληθινή του φύση- την πράξη δηλαδή που του αποδίδει το όνομα εκείνο που ταιριάζει στην ουσία του. Γι αυτό, η ονοματοθεσία δεν είναι κάτι αυθαίρετο αλλά πρόκειται για έργο ενός νομοθέτη, γεγονός που καθιστά τον ίδιο το λόγο «νόμο» και πράξη αποδίδουσα τη θεϊκή νομοτέλεια- εκείνος είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τους κατάλληλους φθόγγους που μιμούνται την ουσία των πραγμάτων και τη φανερώνουν (Κρατύλος, 423e). Και πάλι εδώ δεν πρόκειται για το λόγο ως ομιλία που δημιουργεί τα πράγματα- αυτά υπάρχουν και τα αληθινά ονόματα τους δίνονται. Δεν είναι ότι τα ονόματα δημιουργούν ή γίνονται τα πράγματζ. Όποιος, όμως, είναι σε θέση να γνωρίζει τα αληθινά ονόματα, γνωρίζει και τα ίδια τα πράγματα (Κρατύλος, 435 d)- όσο για τα αληθινά ονόματα, δε μπορεί παρά να τέθηκαν από κάποια ανώτερη δύναμη κι όχι από τον άνθρωπο, ώστε να καθίστανται εξ ανάγκης σωστά (Κρατύλος, 438b-c).
Συνέχεια της συζήτησης αυτής περί ονομάτων θα μπορούσε να αποτελεί η εκτενής αναφορά στον «οριστικό λόγο» στα έργα του Αριστοτέλη Περί Ψυχής και Μετά τα Φυσικά. Κατ’ εκείνον, ο λόγος του ορισμού ενός πράγματος δεν πρέπει να δηλώνει μόνο το γεγονός (την ύπαρξή του), όπως κάνουν οι περισσότεροι ορισμοί, αλλά μέσω αυτού να γίνεται φανερή και η αιτία (οὐ γὰρ μόνον τὸ ὅτι δεῖ τὸν ὁριστικόν λόγον δηλοῦν, ὣσπερ οἱ πλεῖστοι τῶν ὁρισμῶν, ἀλλά καὶ τὴν αἰτίαν ἐνυπάρχειν καὶ ἐμφαίνεσθαι, Περί Ψυχής, 413α 15-20). Με βάση αυτό το σκεπτικό, για κάθε πράγμα υπάρχει ένας ορθός ορισμός που αναφέρει την κύρια ιδιότητά του, με άλλα λόγια, ένα όνομα που αγγίζει καθεαυτή την ουσία του. Όσα μέρη του πράγματος είναι φθαρτά, δε θα πρεπε να συμπεριλαμβάνονται στον οριστικό λόγο του, μια και δεν αποτελούν την ουσία του, όπως οι σάρκες και τα οστά που είναι φθαρτά δε συνιστούν τον άνθρωπο και άρα δε θα πρεπε να συμπεριλαμβάνονται στον ορθό ορισμό του. Πρόκειται, στην περίπτωσή τους, για μεταγενέστερα στοιχεία, υλικά όπως τα ονομάζει, που προέκυψαν από τα πρώτα, μη υλικά, που δε φθείρονται και επομένως συνιστούν την ουσία (ὦσθ’ ὅσα μὲν μέρη ὡς ὕλη καὶ εἰς ἃ διαιρείται ὡς ὕλη, ὕστερα· ὅσα δὲ ὡς τοῦ λόγου καὶ τῆς οὐσίας τῆς κατὰ τὸν λόγον, πρότερα ἤ πάντα ἤ ἔνια, Μετά τα Φυσικά, 1035b 12-15). Αυτή η ουσία των όντων και κατά συνέπεια και ο οριστικός λόγος που την εκφράζει, δεν έχουν την ανάγκη υλικής εκδήλωσης για να υπάρξουν ούτε και παύουν να υφίστανται μετά την καταστροφή ακόμα κι όλων των υλοποιήσεών τους- δίνει ένα παράδειγμα με τον κύκλο, που δεν καταστρέφεται ως ουσία έστω κι αν κάποιος σβήσει όλους τους ζωγραφιστούς ή σπάσει όλους τους ξύλινους κύκλους που έχουν κατασκευαστεί. Ο Αριστοτέλης θεωρεί την ύλη ἄγνωστον καθ’ αὑτή, που σημαίνει ότι δε μπορεί να γίνει αντικείμενο μελέτης (Μετά τα Φυσικά, 1035α, 10-11).
Όμως, το ίδιο περίπου ισχύει, κατά τα λεγόμενά του, και για τον οριστικό λόγο που, αν και υπαρκτός, δε μπορεί ούτε να εκφωνηθεί, ούτε να αποδειχτεί ούτε να μελετηθεί- βρίσκεται στην ψυχή (ειδητικός λόγος) και απέχει απ’ όλους τους υλικούς χαρακτηρισμούς που της αποδίδονται για να περιγράψουν την ουσία της (Μετά τα Φυσικά, 1036 b- 1040a) καὶ σῳζομένων τῶν λόγων ἐν τῇ ψυχῇ τῶν αὐτῶν οὐκ ἔσται ὁρισμὸς οὔτε ἀπόδειξις.
Πέρα όμως από τη χρήση του λόγου με την έννοια των λέξεων που ορίζουν ένα πράγμα, ο Αριστοτέλης διατηρεί και την πλατωνική σημασία του ως «λογική» ή «λογιστικό μέρος της ψυχής», που αποτελεί θεμελιακό κριτήριο για την εύρεση και εξάσκηση του μέτρου στην ανθρώπινη ζωή, που στη δική του ορολογία αποδίδεται με τον όρο «μεσότητα». Η μεσότητα, προϋπόθεση της ευτυχίας, δε μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο μέσω του ορθού λόγου, που θα υποδείξει στον άνθρωπο σε ποιο βαθμό πρέπει να εκδηλώνει κάθε συναίσθημα ή παρόρμησή του. Μέσω αυτού, προσεγγίζεται η προαίρεση, ουσία της αρετής, που αποτελεί με τη σειρά της γεννήτορα της ευτυχίας (Μεγάλα Ηθικά, 1185b-1186b 30). Οι πράξεις μας είναι σύμφωνες με τον ορθό λόγο όταν το άλογο μέρος της ψυχής (τα πάθη) δεν εμποδίζουν το λογικό της μέρος (το νου) να επιτελέσει το έργο του, όπως οφείλουν να κάνουν άλλωστε, υποτασσόμενα στην υπηρεσία του καλύτερου τμήματος της ψυχής. (ἔστιν οὖν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅταν τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς μὴ κωλύῃ τὸ λογιστικόν ἐνεργείν τὴν αὑτοῦ ἐνέργειαν· τότε γὰρ ἡ πρᾶξις ἔσται κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον..., Μεγάλα Ηθικά, 1208α 10-20).
Ευρύτατα χρησιμοποιεί την έννοια 'λόγος' ένας άλλος φιλόσοφος της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης, ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς, που έζησε σε μια ελληνόφωνη ιουδαϊκή κοινότητα από το 30π.Χ. μέχρι το 50 μ.Χ. Στα έργα του, ο λόγος προσδιορίζεται ως η σταθεροποιητική αρχή του κόσμου ή η αρετή της ανθρώπινης ψυχής και μοιάζει με τη λέξη «ρήμα» των κειμένων της Αγίας Γραφής. Τα χαρακτηριστικά αυτού του λόγου παραθέτονται στους Νόμους Περί Αλληγορίας (Legum Allegoriae) ως εξής: ὁρᾷς τῆς ψυχῆς τροφῆν οἵα ἐστί λόγος θεοῦ συνεχής, βλέπει κανείς ότι η τροφή της ψυχής είναι τέτοια, ο συνεχής αυτός λόγος του θεού ἐοικώς δρόσῳ κύκλῳ πᾶσαν περιειληφώς καὶ μηδὲν μέρος ἀμέτοχον αὑτοῦ ἐῶν· που περιβάλλει τα πάντα σαν κύκλος δροσιάς, χωρίς να αφήνει τίποτα απέξω φαίνεται δ’ οὐ πανταχοῦ ὁ λόγος οὗτος, ἀλλ’ ἐπ’ ερήμου παθών καὶ κακιῶν, που δε φανερώνεται παντού, αλλά στις ερήμους παθών και κακιών καὶ ἔστι λεπτός νοήσαι τε καὶ νοηθῆναι, καὶ σφόδρα διαυγῆς καὶ καθαρός ὁραθήναι πολύ λεπτός για να τον συλλάβει και να τον κατανοήσει κανείς με το νου, εξαιρετικά διαυγής και διάφανος για να γίνει αντιληπτός με την όραση, καὶ ἔστιν ὡσεὶ κόριον μοιάζοντας με σπόρο κόλιανδρου φασί δὲ οἱ γεωπόνοι τὸ σπέρμα τοῦ κορίου διαιρεθέν εἰς ἄπειρα καὶ τμηθέν καθ’ ἕκαστου τῶν μερῶν που, όπως λένε οι γεωπόνοι, ακόμα κι αν διαιρεθεί σε απειροστά μέρη και κοπεί σε καθένα απ’ αυτά καὶ τμημάτων σπαρέν βλαστάνειν οὕτως, ὡς καὶ τὸ ὅλον ἠδύνατο· καθένα από αυτά είναι σε θέση να αναπαράγει ολόκληρο το φυτό αν σπαρεί, ακριβώς όπως και ο αρχικός σπόρος τοιούτος καὶ ὁ θεοῦ λόγος, καὶ δι’ ὅλων ὠφελητικός καὶ διὰ παντός μέρους και τοῦ τυχόντος τέτοιος είναι και ο λόγος του Θεού, και ολόκληρος ωφέλιμος και σε καθένα τυχαίο τμήμα του(ΙΙΙ, 169-170).
Ως κατὰ ἐβδομάδα κινούμενος τέλειος λόγος (Ι 19-21) αποτελεί την γενεσιουργό αρχή του νου και των αισθήσεων, όταν δε ἐπιγένηται τῇ ψυχῇ, ἐπέχεται ᾑ ἐξάς καὶ ὅσα θνητά ταύτη ποιεῖν δοκεῖ, που σημαίνει ότι υπεισέρχεται ως έβδομο στοιχείο στα έξι θνητά μέρη του κόσμου που εκπροσωπούνται από τις έξι μέρες της δημιουργίας και καταλύει τη θνητότητά τους (Ι 16). Ο άνθρωπος εκπίπτει και απομακρύνεται από το θείο λόγο ενδίδοντας σε ακόρεστες επιθυμίες για ηδονές διαπίπτει γὰρ τότε τῇ ψυχῇ καὶ ὁ σπερματικός καὶ γεννητικός τῶν καλῶν λόγος ὀρθός (ΙΙΙ 150) και η μόνη λύση για την επαναφορά στην πρώτιστη κατάστασή του δεν είναι άλλη από τον "σωφροσύνης λόγον" (ΙΙ 79), ο οποίος μοιάζει με τεχνητό φίδι που κατασκευάζεται ειδικά για να πολεμήσει ενάντια στο φίδι της Εύας (ΙΙ 79) και η λειτουργία του συνίσταται στο να δάκνειν καὶ τιτρώσκειν[...] καὶ
Πέρα όμως από τη χρήση του λόγου με την έννοια των λέξεων που ορίζουν ένα πράγμα, ο Αριστοτέλης διατηρεί και την πλατωνική σημασία του ως «λογική» ή «λογιστικό μέρος της ψυχής», που αποτελεί θεμελιακό κριτήριο για την εύρεση και εξάσκηση του μέτρου στην ανθρώπινη ζωή, που στη δική του ορολογία αποδίδεται με τον όρο «μεσότητα». Η μεσότητα, προϋπόθεση της ευτυχίας, δε μπορεί να επιτευχθεί παρά μόνο μέσω του ορθού λόγου, που θα υποδείξει στον άνθρωπο σε ποιο βαθμό πρέπει να εκδηλώνει κάθε συναίσθημα ή παρόρμησή του. Μέσω αυτού, προσεγγίζεται η προαίρεση, ουσία της αρετής, που αποτελεί με τη σειρά της γεννήτορα της ευτυχίας (Μεγάλα Ηθικά, 1185b-1186b 30). Οι πράξεις μας είναι σύμφωνες με τον ορθό λόγο όταν το άλογο μέρος της ψυχής (τα πάθη) δεν εμποδίζουν το λογικό της μέρος (το νου) να επιτελέσει το έργο του, όπως οφείλουν να κάνουν άλλωστε, υποτασσόμενα στην υπηρεσία του καλύτερου τμήματος της ψυχής. (ἔστιν οὖν κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον πράττειν, ὅταν τὸ ἄλογον μέρος τῆς ψυχῆς μὴ κωλύῃ τὸ λογιστικόν ἐνεργείν τὴν αὑτοῦ ἐνέργειαν· τότε γὰρ ἡ πρᾶξις ἔσται κατὰ τὸν ὀρθὸν λόγον..., Μεγάλα Ηθικά, 1208α 10-20).
Ευρύτατα χρησιμοποιεί την έννοια 'λόγος' ένας άλλος φιλόσοφος της ιουδαιοχριστιανικής παράδοσης, ο Φίλων ο Αλεξανδρεύς, που έζησε σε μια ελληνόφωνη ιουδαϊκή κοινότητα από το 30π.Χ. μέχρι το 50 μ.Χ. Στα έργα του, ο λόγος προσδιορίζεται ως η σταθεροποιητική αρχή του κόσμου ή η αρετή της ανθρώπινης ψυχής και μοιάζει με τη λέξη «ρήμα» των κειμένων της Αγίας Γραφής. Τα χαρακτηριστικά αυτού του λόγου παραθέτονται στους Νόμους Περί Αλληγορίας (Legum Allegoriae) ως εξής: ὁρᾷς τῆς ψυχῆς τροφῆν οἵα ἐστί λόγος θεοῦ συνεχής, βλέπει κανείς ότι η τροφή της ψυχής είναι τέτοια, ο συνεχής αυτός λόγος του θεού ἐοικώς δρόσῳ κύκλῳ πᾶσαν περιειληφώς καὶ μηδὲν μέρος ἀμέτοχον αὑτοῦ ἐῶν· που περιβάλλει τα πάντα σαν κύκλος δροσιάς, χωρίς να αφήνει τίποτα απέξω φαίνεται δ’ οὐ πανταχοῦ ὁ λόγος οὗτος, ἀλλ’ ἐπ’ ερήμου παθών καὶ κακιῶν, που δε φανερώνεται παντού, αλλά στις ερήμους παθών και κακιών καὶ ἔστι λεπτός νοήσαι τε καὶ νοηθῆναι, καὶ σφόδρα διαυγῆς καὶ καθαρός ὁραθήναι πολύ λεπτός για να τον συλλάβει και να τον κατανοήσει κανείς με το νου, εξαιρετικά διαυγής και διάφανος για να γίνει αντιληπτός με την όραση, καὶ ἔστιν ὡσεὶ κόριον μοιάζοντας με σπόρο κόλιανδρου φασί δὲ οἱ γεωπόνοι τὸ σπέρμα τοῦ κορίου διαιρεθέν εἰς ἄπειρα καὶ τμηθέν καθ’ ἕκαστου τῶν μερῶν που, όπως λένε οι γεωπόνοι, ακόμα κι αν διαιρεθεί σε απειροστά μέρη και κοπεί σε καθένα απ’ αυτά καὶ τμημάτων σπαρέν βλαστάνειν οὕτως, ὡς καὶ τὸ ὅλον ἠδύνατο· καθένα από αυτά είναι σε θέση να αναπαράγει ολόκληρο το φυτό αν σπαρεί, ακριβώς όπως και ο αρχικός σπόρος τοιούτος καὶ ὁ θεοῦ λόγος, καὶ δι’ ὅλων ὠφελητικός καὶ διὰ παντός μέρους και τοῦ τυχόντος τέτοιος είναι και ο λόγος του Θεού, και ολόκληρος ωφέλιμος και σε καθένα τυχαίο τμήμα του(ΙΙΙ, 169-170).
Ως κατὰ ἐβδομάδα κινούμενος τέλειος λόγος (Ι 19-21) αποτελεί την γενεσιουργό αρχή του νου και των αισθήσεων, όταν δε ἐπιγένηται τῇ ψυχῇ, ἐπέχεται ᾑ ἐξάς καὶ ὅσα θνητά ταύτη ποιεῖν δοκεῖ, που σημαίνει ότι υπεισέρχεται ως έβδομο στοιχείο στα έξι θνητά μέρη του κόσμου που εκπροσωπούνται από τις έξι μέρες της δημιουργίας και καταλύει τη θνητότητά τους (Ι 16). Ο άνθρωπος εκπίπτει και απομακρύνεται από το θείο λόγο ενδίδοντας σε ακόρεστες επιθυμίες για ηδονές διαπίπτει γὰρ τότε τῇ ψυχῇ καὶ ὁ σπερματικός καὶ γεννητικός τῶν καλῶν λόγος ὀρθός (ΙΙΙ 150) και η μόνη λύση για την επαναφορά στην πρώτιστη κατάστασή του δεν είναι άλλη από τον "σωφροσύνης λόγον" (ΙΙ 79), ο οποίος μοιάζει με τεχνητό φίδι που κατασκευάζεται ειδικά για να πολεμήσει ενάντια στο φίδι της Εύας (ΙΙ 79) και η λειτουργία του συνίσταται στο να δάκνειν καὶ τιτρώσκειν[...] καὶ
αναιρεῖν τὸ πάθος, δηλαδή, να δαγκώνει και να πληγώνει και να καταστρέφει το πάθος (ΙΙ 99).
Ο λόγος μοιάζει να αποτελεί κάτι ανάμεσα σε θεό και ανθρώπους, έναν αρχάγγελο πρεσβευτή που «οὔτε ἀγέννητος ὡς θεός ὤν οὔτε γεννητός ὡς ὑμείς, ἀλλά μέσος τῶν ἄκρων, ἀμφοτέροις ὁμηρεύων»(ΙΙΙ 205-206), που «οὐδέποτε λήγει» (ΙΙΙ 130) και που τρέφει ως «μάννα» (άφθαρτη τροφή) τη «φιλοθεάμονον ψυχήν» (ΙΙΙ 79), που, σε αντίθεση με όσες στρέφονται στα ελκυστικά εγκόσμια αγαθά πρὸς τὰ κρόμυα καὶ τὰ σκόρδα, τὰ περιοδυνώντα τὰς κόρας (ΙΙΙ 79), εκείνη λαχταρά την αλήθεια. Ως ενδιάμεσο σκαλοπάτι μεταξύ θεού και ανθρώπων, ο λόγος δεν αρκεί για να θρέψει ψυχές όπως του Ιακώβ, που μοιάζει να τον έχουν υπερβεί και να τρέφονται απευθείας από το θεό κι όχι από το λόγο, που θεραπεύει απλώς από ασθένειες (πάθη) τον άνθρωπο ἀλλ’ οὗτοι μὲν εὔχονται θεοῦ λόγου τραφῆναι, ὁ δὲ Ιακώβ καὶ τοῦ λόγου ὑπερκύψας ὑπ’ αὐτοῦ φήσι τρέφεσθαι τοῦ θεοῦ ... ὡραῖος οὕτος ὁ τρόπος, τροφέα τὸν θεόν, οὐχί λόγον, ἡγεῖται, τὸν δὲ ἄγγελον, ὃς ἐστί λόγος, ὥσπερ ἰατρόν κακῶν (ΙΙΙ 177).
Για το παγκόσμιο «σπίτι», το σύμπαν, αιτία υπήρξε η αγαθότητα του δημιουργού, υλικό του τα τέσσερα στοιχεία και όργανο για την υλοποίησή του, ο λόγος του θεού εὑρήσεις ... αἴτιον μὲν αὐτοῦ τὸν θεόν ὑφ’ οὗ γέγονεν, ὕλην δὲ τὰ τέσσερα στοιχεία ἐξ’ ὧν συνεκράθη, ὄργανον δὲ λόγον θεοῦ δι’ οὗ κατεσκευάσθη, τῆς δὲ κατασκευής αἰτίαν τὴν ἀγαθότητα τοῦ δημιουργοῦ (Περί της κατά Μωϋσέα κοσμοποιίας, 127). Εδώ το όργανο είναι μάλλον η ομιλία δια της οποίας ο Θεός δημιουργεί στην αρχή της Γένεσης: όπως, και είπεν ο Θεός 'Γεννηθήτω το φώς' και έγινεν φως. Αλλά, μετά, στην περίπτωση του ανθρώπου, ο λόγος ως όργανο για ευτυχία είναι ο λογισμός, η διάκριση, ο ορθός λόγος, Έτσι λόγον ἡ φύσις δυνατώτατον σύμμαχον ἀνθρώπῳ δημιουργήσασα η φύση δημιούργησε για τον άνθρωπο το λόγο σαν ισχυρότατο σύμμαχο τὸν μὲν αὐτῷ χρῆσθαι δυνάμενον ὀρθώς ἀπέδειξεν εὐδαίμονα καὶ λογικόν ὄντως που όποιον μπορεί να τον χρησιμοποιεί καθιστά ευτυχισμένο και λογικό τὸν δὲ μὴ δυνάμενον ἄλογον τε καὶ κακοδαίμονα εκείνον δε που δε μπορεί, παράλογο και δυστυχή (Περί της κατά Μωϋσέα κοσμοποιίας, 39).
Ο Λόγος στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, Παρμενίδης, Στωικοί, Ψυχή, Θεός, Θείο, Μεταφυσική, Ηράκλειτος, Διογένης Λαέρτιος, Πλάτων, Αριστοτέλης,
Ο θεϊκός λόγος εμφανίζεται ακόμη ως αναπότρεπτη κινητήριος δύναμη του σύμπαντος την οποία ο άνθρωπος οφείλει να αναγνωρίσει ως τέτοια και να πάψει να θεωρεί τα γεγονότα καρπούς των πράξεών του, αποδεχόμενος τα πάντα χωρίς να αποδίδει μομφές σε άλλους για όσα στην πραγματικότητα δεν είναι ικανοί να επηρεάσουν οὐχ’ ἅττ’ ἂν ἐπιτηδεύεις ἀγαθῶν μετουσίας ἤ κακῶν ἐστίν αἰτία ἀλλ’ ὁ δίοπος καὶ κυβερνήτης τοῦ παντός λόγος θεῖος, ῥᾷον ἄν ἔφερες τὰ συμπίπτοντα παυσάμενος τῶν συκοφαντιῶν καὶ ἐπιγράφειν ἡμῖν ἅ μὴ δυνάμεθα» (Περί των Χερουβίμ, 36). Αυτή η δύναμη του λόγου πραγματοποιεί κυκλικές κινήσεις που οι άνθρωποι αποκαλούν ‘γυρίσματα της τύχης’ χορεύει γὰρ ἐν κύκλῳ λόγος ὁ θείος, ὅν οἱ πολλοί τῶν ἀνθρώπων ὀνομάζουσιν τύχην (Περί της κατά Μωϋσέα κοσμοποιίας, 176). Στην πραγματικότητα, όμως, ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον ατυχής, μια και καθόλου αφημένη στην τύχη δεν είναι η εξέλιξη των εγκόσμιων πραγμάτων, καθώς ο θείος λόγος φροντίζει για τη διατήρηση όλων των ισορροπιών μεταξύ των φυσικών δυνάμεων· οὐδὲ γῆ πᾶσα διαλυθήσεται πρὸς παντὸς ὕδατος ούτε όλη η γη δε θα διαλύεται από όλο το νερό, ὅπερ αὐτῆς οἱ κόλποι κεχωρήκασιν το οποίο οι κόλποι της έχουν δεχτεί, οὐδ’ ὑπό ἀέρος σβεσθήσεται πῦρ ούτε από τον αέρα δε θα σβήνει η φωτιά, οὐδ’ ἔμπαλιν ὑπό πυρός ἀήρ ἀναφλεχθήσεται ούτε και από τη φωτιά δε θα αναφλέγεται ο αέρας, τοῦ θείου λόγου μεθόριον τάττοντος αὑτὸν μια και ο θείος λόγος τάσσεται στο σύνορο μεταξύ τους καθάπερ φωνῆεν στοιχείων ἀφώνων όπως το φωνήεν παρεμβαίνει μεταξύ στοιχείων αφώνων (δηλ. των συμφώνων) ἵνα τὸ ὅλον ὥσπερ ἐπί τῆς ἐγγραμμάτου μουσικῆς συνηχήσῃ ώστε το σύνολο να ακουστεί αρμονικά όπως στη σωστή μουσική σύνθεση (Περί φυτουργίας, 121-122). Εδώ ο λόγος είναι αναλογία ή μέτρο.
Ο λόγος μοιάζει να αποτελεί κάτι ανάμεσα σε θεό και ανθρώπους, έναν αρχάγγελο πρεσβευτή που «οὔτε ἀγέννητος ὡς θεός ὤν οὔτε γεννητός ὡς ὑμείς, ἀλλά μέσος τῶν ἄκρων, ἀμφοτέροις ὁμηρεύων»(ΙΙΙ 205-206), που «οὐδέποτε λήγει» (ΙΙΙ 130) και που τρέφει ως «μάννα» (άφθαρτη τροφή) τη «φιλοθεάμονον ψυχήν» (ΙΙΙ 79), που, σε αντίθεση με όσες στρέφονται στα ελκυστικά εγκόσμια αγαθά πρὸς τὰ κρόμυα καὶ τὰ σκόρδα, τὰ περιοδυνώντα τὰς κόρας (ΙΙΙ 79), εκείνη λαχταρά την αλήθεια. Ως ενδιάμεσο σκαλοπάτι μεταξύ θεού και ανθρώπων, ο λόγος δεν αρκεί για να θρέψει ψυχές όπως του Ιακώβ, που μοιάζει να τον έχουν υπερβεί και να τρέφονται απευθείας από το θεό κι όχι από το λόγο, που θεραπεύει απλώς από ασθένειες (πάθη) τον άνθρωπο ἀλλ’ οὗτοι μὲν εὔχονται θεοῦ λόγου τραφῆναι, ὁ δὲ Ιακώβ καὶ τοῦ λόγου ὑπερκύψας ὑπ’ αὐτοῦ φήσι τρέφεσθαι τοῦ θεοῦ ... ὡραῖος οὕτος ὁ τρόπος, τροφέα τὸν θεόν, οὐχί λόγον, ἡγεῖται, τὸν δὲ ἄγγελον, ὃς ἐστί λόγος, ὥσπερ ἰατρόν κακῶν (ΙΙΙ 177).
Για το παγκόσμιο «σπίτι», το σύμπαν, αιτία υπήρξε η αγαθότητα του δημιουργού, υλικό του τα τέσσερα στοιχεία και όργανο για την υλοποίησή του, ο λόγος του θεού εὑρήσεις ... αἴτιον μὲν αὐτοῦ τὸν θεόν ὑφ’ οὗ γέγονεν, ὕλην δὲ τὰ τέσσερα στοιχεία ἐξ’ ὧν συνεκράθη, ὄργανον δὲ λόγον θεοῦ δι’ οὗ κατεσκευάσθη, τῆς δὲ κατασκευής αἰτίαν τὴν ἀγαθότητα τοῦ δημιουργοῦ (Περί της κατά Μωϋσέα κοσμοποιίας, 127). Εδώ το όργανο είναι μάλλον η ομιλία δια της οποίας ο Θεός δημιουργεί στην αρχή της Γένεσης: όπως, και είπεν ο Θεός 'Γεννηθήτω το φώς' και έγινεν φως. Αλλά, μετά, στην περίπτωση του ανθρώπου, ο λόγος ως όργανο για ευτυχία είναι ο λογισμός, η διάκριση, ο ορθός λόγος, Έτσι λόγον ἡ φύσις δυνατώτατον σύμμαχον ἀνθρώπῳ δημιουργήσασα η φύση δημιούργησε για τον άνθρωπο το λόγο σαν ισχυρότατο σύμμαχο τὸν μὲν αὐτῷ χρῆσθαι δυνάμενον ὀρθώς ἀπέδειξεν εὐδαίμονα καὶ λογικόν ὄντως που όποιον μπορεί να τον χρησιμοποιεί καθιστά ευτυχισμένο και λογικό τὸν δὲ μὴ δυνάμενον ἄλογον τε καὶ κακοδαίμονα εκείνον δε που δε μπορεί, παράλογο και δυστυχή (Περί της κατά Μωϋσέα κοσμοποιίας, 39).
Ο Λόγος στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία, Παρμενίδης, Στωικοί, Ψυχή, Θεός, Θείο, Μεταφυσική, Ηράκλειτος, Διογένης Λαέρτιος, Πλάτων, Αριστοτέλης,
Ο θεϊκός λόγος εμφανίζεται ακόμη ως αναπότρεπτη κινητήριος δύναμη του σύμπαντος την οποία ο άνθρωπος οφείλει να αναγνωρίσει ως τέτοια και να πάψει να θεωρεί τα γεγονότα καρπούς των πράξεών του, αποδεχόμενος τα πάντα χωρίς να αποδίδει μομφές σε άλλους για όσα στην πραγματικότητα δεν είναι ικανοί να επηρεάσουν οὐχ’ ἅττ’ ἂν ἐπιτηδεύεις ἀγαθῶν μετουσίας ἤ κακῶν ἐστίν αἰτία ἀλλ’ ὁ δίοπος καὶ κυβερνήτης τοῦ παντός λόγος θεῖος, ῥᾷον ἄν ἔφερες τὰ συμπίπτοντα παυσάμενος τῶν συκοφαντιῶν καὶ ἐπιγράφειν ἡμῖν ἅ μὴ δυνάμεθα» (Περί των Χερουβίμ, 36). Αυτή η δύναμη του λόγου πραγματοποιεί κυκλικές κινήσεις που οι άνθρωποι αποκαλούν ‘γυρίσματα της τύχης’ χορεύει γὰρ ἐν κύκλῳ λόγος ὁ θείος, ὅν οἱ πολλοί τῶν ἀνθρώπων ὀνομάζουσιν τύχην (Περί της κατά Μωϋσέα κοσμοποιίας, 176). Στην πραγματικότητα, όμως, ο χαρακτηρισμός είναι μάλλον ατυχής, μια και καθόλου αφημένη στην τύχη δεν είναι η εξέλιξη των εγκόσμιων πραγμάτων, καθώς ο θείος λόγος φροντίζει για τη διατήρηση όλων των ισορροπιών μεταξύ των φυσικών δυνάμεων· οὐδὲ γῆ πᾶσα διαλυθήσεται πρὸς παντὸς ὕδατος ούτε όλη η γη δε θα διαλύεται από όλο το νερό, ὅπερ αὐτῆς οἱ κόλποι κεχωρήκασιν το οποίο οι κόλποι της έχουν δεχτεί, οὐδ’ ὑπό ἀέρος σβεσθήσεται πῦρ ούτε από τον αέρα δε θα σβήνει η φωτιά, οὐδ’ ἔμπαλιν ὑπό πυρός ἀήρ ἀναφλεχθήσεται ούτε και από τη φωτιά δε θα αναφλέγεται ο αέρας, τοῦ θείου λόγου μεθόριον τάττοντος αὑτὸν μια και ο θείος λόγος τάσσεται στο σύνορο μεταξύ τους καθάπερ φωνῆεν στοιχείων ἀφώνων όπως το φωνήεν παρεμβαίνει μεταξύ στοιχείων αφώνων (δηλ. των συμφώνων) ἵνα τὸ ὅλον ὥσπερ ἐπί τῆς ἐγγραμμάτου μουσικῆς συνηχήσῃ ώστε το σύνολο να ακουστεί αρμονικά όπως στη σωστή μουσική σύνθεση (Περί φυτουργίας, 121-122). Εδώ ο λόγος είναι αναλογία ή μέτρο.
Ακριβώς για να εισχωρήσει σε ολόκληρο το σύμπαν, σε όλες τις απόψεις της δημιουργίας, ο λόγος πολλαπλασιάζεται και σχηματίζει «ἀρχετύπους καὶ ἀσωμάτους ἀκτίνας τῆς λογικῆς πηγῆς τοῦ τελεσφόρου θεοῦ» που, όσο πλησιάζουν στην εκδηλωμένη δημιουργία, γίνονται αντιληπτές σαν εικόνες των αρχικών αθάνατων λόγων που οι άνθρωποι αποκαλούν από συνήθεια αγγέλους (Περί τους θεοπέμπτους είναι τους ονείρους, 115). Οι περιγραφές θα μπορούσαν να οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι κατονομάζονται «λόγοι» οι θεϊκοί νόμοι, εκπορευόμενοι από τον ένα λόγο, την ενιαία σοφία του Δημιουργού· σε άλλο σημείο πάλι, αποκαλούνται λόγοι οι ψυχές ή η λογική (διάνοια) στο νου του ανθρώπου, με άλλα λόγια, το «εκλεκτότερο», λεπτότερο κομμάτι του εκάστοτε εξεταζόμενου τμήματος της δημιουργίας, που επιλέγεται να επιτελέσει το ρόλο της κεφαλής στο σώμα ψυχαί δ’ εἰσίν ἀθάνατοι οἱ λόγοι οὗτοι. τούτων δὴ τῶν λόγων ἕνα λαβών, ἀριστίνδην ἐπιλεγόμενος τὸν ἀνωτάτῳ καὶ ὡσανεί σώματος ἡνωμένου κεφαλήν πλησίον ἱδρύεται διανοίας τῆς ἑαυτοῦ· καὶ γὰρ αὕτη τρόπον τινὰ τῆς ψυχῆς ἐστί κεφαλή (Περί τους θεοπέμπτους είναι τους ονείρους, Ι 128). Θα τολμούσε κανείς να συσχετίσει αυτή την πολύπλευρη εισχώρηση του λόγου στην υλική δημιουργία με την εισχώρηση του Απολύτου στα πάντα, εκ των οποίων αποτελεί την πολύτιμη ουσία « Εγώ είμαι ο Εαυτός που βρίσκεται στις καρδιές όλων των πλασμάτων. Είμαι η αρχή, η ζωή και το τέλος όλων των όντων. Από τις Γραφές είμαι οι Βεδικοί Ύμνοι. Είμαι η ηλεκτρική ενέργεια στις δυνάμεις της φύσης. Από τις αισθήσεις είμαι ο καταγράφων νους. Και είμαι η νοημοσύνη μέσα σε όλες τις ζωές» (Μπχάγκαβατ Γκίτα, κεφ. 10. στ. 20-42).
Στη λεγόμενη Στωική Διδασκαλία, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τους εκπροσώπους της Αρχαίας και Μέσης Στοάς (τέταρτος έως πρώτος προ Χριστού αιώνας), η έννοια του λόγου κατέχει κεντρική θέση. Από τα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσμα του Ζήνωνα, του Χρυσίππου, του Ποσειδώνιου και του Παναίτιου, αλλά κυρίως από τις ποικίλλες αναφορές άλλων συγγραφεών στο έργο τους, συνάγεται το συμπέρασμα πως θεωρούσαν το λόγο τη θεϊκή δημιουργική δύναμη, διαμέσου της οποίας ρυθμίζονται οι λειτουργίες ολόκληρου του σύμπαντος. Ο Θεός βγήκε από την αρχική του απομόνωση και δημιούργησε τα τέσσερα στοιχεία, απ’ όπου προήλθε ολόκληρη η υλική δημιουργία - ενυπάρχει, εντούτοις, και ο ίδιος σε καθένα από τα δημιουργήματά του «όπως στο νεογέννητο εξακολουθεί να υπάρχει σπέρμα» καὶ ὥσπερ ἐν τῇ γονῇ τὸ σπέρμα περιέχεται, οὕτω καὶ τούτων σπερματικόν λόγον ὄντα τοῦ κόσμου ( Διογένης Λαέρτιος, VII, 136). Μάλιστα, ο σπερματικός αυτός λόγος εξατομικεύεται για κάθε είδος της δημιουργίας και καθορίζει ως νόμος όλη του την εξέλιξη ἐστί δὲ φύσις ἔξις ἐξ αὑτῆς κινουμένη κατὰ σπερματικούς λόγους ἀποτελούσα τε καὶ συνέχουσα τὰ ἐξ’ αὑτῆς ἐν ὡρισμένοις χρόνοις καὶ τοιαῦτα δρῶσα ἀφ’ οἵων ἀπεκρίθη (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων 148-149). Αν και άϋλος, ο λόγος συνυπάρχει με το υλικό μέρος του όντος, το οποίο δεν ποιεί αλλά πάσχει (είναι δηλαδή αποδέκτης της δημιουργίας του λόγου) ἀρχάς εἶναι τῶν ὅλων δύο, τὸ ποιοῦν καὶ τὸ πάσχον, τὸ μὲν οὖν πάσχον εἶναι τὴν ἄποιον οὐσίαν τὴν ὕλην, τὸ δὲ ποιοῦν τὸν ἐν αὐτῇ λόγον τὸν θεὸν (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων, 134).
Χάρις στην δύναμη του λόγου, τον «τόνον», το σύμπαν διέπεται απ’ άκρη σ’ άκρη από την αρχή της «συμπαθείας», σύμφωνα με την οποία τα εγκόσμια όντα αλληλεπιδρούν· στη δική του δύναμη οφείλονται και οι ευνομούμενες σχέσεις τους, μια και ο ίδιος εξακολουθεί να διαρρέει το σύμπαν και μετά τη δημιουργία του και να το συντηρεί σε μια νομοτελειακή τάξη, την οποίαν οι στωικοί φιλόσοφοι αποκαλούν «ειμαρμένη»: ἔστι δ’ εἱμαρμένη αἰτία τῶν ὄντων εἰρομένη ἤ λόγος καθ’ ὅν ὁ κόσμος διεξάγεται (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων 148-149). Χάρη στην πύρινη υφή του («πυρ τεχνικόν»), ο κοσμικός λόγος συντηρεί και αυξάνει τα πλάσματα, σε αντίθεση με το εγκόσμιο πυρ, το «άτεχνο», που καίει και καταστρέφει· αποτελεί δε μια από τις ποικίλλες εκφράσεις της Φύσης, η οποία «..κινείται μόνη της και δημιουργεί ως πύρινο πνεύμα ή τεχνικόν πύρ» (SVF 2, 1132 κ.
Στη λεγόμενη Στωική Διδασκαλία, όπως αυτή διαμορφώθηκε από τους εκπροσώπους της Αρχαίας και Μέσης Στοάς (τέταρτος έως πρώτος προ Χριστού αιώνας), η έννοια του λόγου κατέχει κεντρική θέση. Από τα ελάχιστα σωζόμενα αποσπάσμα του Ζήνωνα, του Χρυσίππου, του Ποσειδώνιου και του Παναίτιου, αλλά κυρίως από τις ποικίλλες αναφορές άλλων συγγραφεών στο έργο τους, συνάγεται το συμπέρασμα πως θεωρούσαν το λόγο τη θεϊκή δημιουργική δύναμη, διαμέσου της οποίας ρυθμίζονται οι λειτουργίες ολόκληρου του σύμπαντος. Ο Θεός βγήκε από την αρχική του απομόνωση και δημιούργησε τα τέσσερα στοιχεία, απ’ όπου προήλθε ολόκληρη η υλική δημιουργία - ενυπάρχει, εντούτοις, και ο ίδιος σε καθένα από τα δημιουργήματά του «όπως στο νεογέννητο εξακολουθεί να υπάρχει σπέρμα» καὶ ὥσπερ ἐν τῇ γονῇ τὸ σπέρμα περιέχεται, οὕτω καὶ τούτων σπερματικόν λόγον ὄντα τοῦ κόσμου ( Διογένης Λαέρτιος, VII, 136). Μάλιστα, ο σπερματικός αυτός λόγος εξατομικεύεται για κάθε είδος της δημιουργίας και καθορίζει ως νόμος όλη του την εξέλιξη ἐστί δὲ φύσις ἔξις ἐξ αὑτῆς κινουμένη κατὰ σπερματικούς λόγους ἀποτελούσα τε καὶ συνέχουσα τὰ ἐξ’ αὑτῆς ἐν ὡρισμένοις χρόνοις καὶ τοιαῦτα δρῶσα ἀφ’ οἵων ἀπεκρίθη (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων 148-149). Αν και άϋλος, ο λόγος συνυπάρχει με το υλικό μέρος του όντος, το οποίο δεν ποιεί αλλά πάσχει (είναι δηλαδή αποδέκτης της δημιουργίας του λόγου) ἀρχάς εἶναι τῶν ὅλων δύο, τὸ ποιοῦν καὶ τὸ πάσχον, τὸ μὲν οὖν πάσχον εἶναι τὴν ἄποιον οὐσίαν τὴν ὕλην, τὸ δὲ ποιοῦν τὸν ἐν αὐτῇ λόγον τὸν θεὸν (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων, 134).
Χάρις στην δύναμη του λόγου, τον «τόνον», το σύμπαν διέπεται απ’ άκρη σ’ άκρη από την αρχή της «συμπαθείας», σύμφωνα με την οποία τα εγκόσμια όντα αλληλεπιδρούν· στη δική του δύναμη οφείλονται και οι ευνομούμενες σχέσεις τους, μια και ο ίδιος εξακολουθεί να διαρρέει το σύμπαν και μετά τη δημιουργία του και να το συντηρεί σε μια νομοτελειακή τάξη, την οποίαν οι στωικοί φιλόσοφοι αποκαλούν «ειμαρμένη»: ἔστι δ’ εἱμαρμένη αἰτία τῶν ὄντων εἰρομένη ἤ λόγος καθ’ ὅν ὁ κόσμος διεξάγεται (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων 148-149). Χάρη στην πύρινη υφή του («πυρ τεχνικόν»), ο κοσμικός λόγος συντηρεί και αυξάνει τα πλάσματα, σε αντίθεση με το εγκόσμιο πυρ, το «άτεχνο», που καίει και καταστρέφει· αποτελεί δε μια από τις ποικίλλες εκφράσεις της Φύσης, η οποία «..κινείται μόνη της και δημιουργεί ως πύρινο πνεύμα ή τεχνικόν πύρ» (SVF 2, 1132 κ.
ε.) αλλά και «..εκδηλώνεται ως Ψυχή του Κόσμου, Θεός, Πρόνοια, Δημιουργός, Ορθός Λόγος» (SVF 1, 158, 176, SVF 3, 323).
Στην ατομική του διάσταση, ο ίδιος λόγος συνιστά για τον άνθρωπο τον «εν ημίν» λόγο των Στωικών· χάρις στην ομοιότητά τους, ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σε πλήρη αρμονία με τον κοσμικό λόγο ακολουθώντας απλά την ίδια του τη φύση, που διέπεται από τις αρχές του ατομικού του λόγου (διόπερ πρῶτος ὁ Ζήνων ἐν τῷ Περὶ ἀνθρώπου φύσεως τέλος εἶπε τὸ ὁμολογουμένως τῇ φύσει ζῆν, ὅπερ ἐστὶ κατ' ἀρετὴν ζῆν· ἄγει γὰρ πρὸς ταύτην ἡμᾶς ἡ φύσις, Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων VII, 87). Ζωή αντίθετη στο Λόγο – Φύση μπορεί να διέπεται μόνο από πάθος, το οποίο συνιστά ὁρμὴ πλεονάζουσα (ἔστι δὲ αὐτὸ τὸ πάθος κατὰ Ζήνωνα ἡ ἄλογος καὶ παρὰ φύσιν ψυχῆς κίνησις ἢ ὁρμὴ πλεονάζουσα, Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων VII, 101). Ενώ για τα ζώα, το να ζουν σύμφωνα με τη φύση τους ισοδυναμεί με το να ζουν με βάση τις φυσικές ορμές τους, για τα όντα που έχουν λογική (άνθρωποι) δίνεται μια ανώτερη ρύθμιση, δηλαδή ο λόγος=διάκριση, που κάποτε μπορεί και να εναντιώνεται (υπερεπιβάλλεται) στη φυσική ορμή για την "τελειότερη προστασία τους": τούτοις μὲν [στα ζώα] τὸ κατὰ φύσιν ζῆν τῷ κατὰ τὴν ὁρμὴν διοικεῖσθαι. τοῦ δὲ λόγου τοῖς λογικοῖς κατὰ τελειοτέραν προστασίαν δεδομένου, τὸ κατὰ λόγον ζῆν ὀρθῶς γίνεσθαι <τού> τοῖς κατὰ φύσιν. τεχνίτης γὰρ οὕτως ἐπιγίνεται τῆς ὁρμῆς (Διογένης Λαέρτιος VII, 86).
Σημαντικότερη πτυχή αυτής της εναρμόνισης είναι ο σεβασμός απέναντι στα πάντα, εφόσον όλα εμπεριέχουν τον ίδιο το Θεό και εξελίσσονται με βάση την επιθυμία του, όπως αυτή εκδηλώνεται στον ιδιαίτερο σπερματικό λόγο που τα οριοθετεί διόπερ τέλος γίνεται τὸ ἀκολούθως τῇ φύσει ζῆν γι αυτό και γίνεται σκοπός να ζει κανείς σύμφωνα με το φυσικό νόμο, ὅπερ ἐστί κατὰ τε τὴν αὐτοῦ καὶ κατὰ τὴν τῶν ὅλων όπως ακριβώς υπάρχει αυτός μέσα στον ίδιο και σε όλα τα άλλα πλάσματα, οὐδὲν ἐνεργοῦντας ὧν ἀπαγορεύειν εἴωθεν ὁ νόμος ὁ κοινός χωρίς να κάνει τίποτα που να απαγορεύεται από τον κοινό αυτό νόμο, ὅσπερ ἐστίν ὁ ὀρθός λόγος, διὰ πάντων ἐρχόμενος που δεν είναι άλλος από τον κοινό λόγο, τον διερχόμενο από τα πάντα, ὁ αὐτός ὤν τῷ Διί, καθηγεμόνι τούτῳ τῆς τῶν ὄντων διοικήσεως ὄντι ο ίδιος που ενυπάρχει και στο Δία, αποτελώντας τον καθοδηγητή του στη διοίκηση των όντων (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων, 88). Σεβόμενος και αποδεχόμενος το λόγο σε κάθε εκδήλωσή του, ο άνθρωπος κατακτά τη στωική αταραξία, ισοδύναμη της μακαριότητας που μνημονεύεται από άλλους φιλοσόφους αλλά και από τη Βεδική Παράδοση. Αρωγός του σε αυτή την προσπάθεια είναι ο ίδιος ο λόγος, που στη δική του περίπτωση (ανθρώπινη ενσωμάτωση) εκδηλώνεται σα δύναμη διάκρισης που οδηγεί στην εκάστοτε ορθή επιλογή ἄλλοι δὲ τινες τῶν ἀρχαιοτέρων Στωικῶν τὸν ορθὸν λόγον κριτήριον [της αληθείας] ἀπολείπουσιν, ὡς ὁ Ποσειδώνιος ἐν τῷ Περί Κριτηρίου φησί» (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων, 54). Μέσω αυτού του λόγου-διάκρισης, ο σπερματικός λόγος του ανθρώπου αναπτύσσεται πλήρως κι ανθίζει, αποδίδοντας τον λόγο-καρπό της ανθρώπινης ενσωμάτωσης.
Στην ατομική του διάσταση, ο ίδιος λόγος συνιστά για τον άνθρωπο τον «εν ημίν» λόγο των Στωικών· χάρις στην ομοιότητά τους, ο άνθρωπος μπορεί να βρεθεί σε πλήρη αρμονία με τον κοσμικό λόγο ακολουθώντας απλά την ίδια του τη φύση, που διέπεται από τις αρχές του ατομικού του λόγου (διόπερ πρῶτος ὁ Ζήνων ἐν τῷ Περὶ ἀνθρώπου φύσεως τέλος εἶπε τὸ ὁμολογουμένως τῇ φύσει ζῆν, ὅπερ ἐστὶ κατ' ἀρετὴν ζῆν· ἄγει γὰρ πρὸς ταύτην ἡμᾶς ἡ φύσις, Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων VII, 87). Ζωή αντίθετη στο Λόγο – Φύση μπορεί να διέπεται μόνο από πάθος, το οποίο συνιστά ὁρμὴ πλεονάζουσα (ἔστι δὲ αὐτὸ τὸ πάθος κατὰ Ζήνωνα ἡ ἄλογος καὶ παρὰ φύσιν ψυχῆς κίνησις ἢ ὁρμὴ πλεονάζουσα, Διογένης Λαέρτιος, Βίοι Φιλοσόφων VII, 101). Ενώ για τα ζώα, το να ζουν σύμφωνα με τη φύση τους ισοδυναμεί με το να ζουν με βάση τις φυσικές ορμές τους, για τα όντα που έχουν λογική (άνθρωποι) δίνεται μια ανώτερη ρύθμιση, δηλαδή ο λόγος=διάκριση, που κάποτε μπορεί και να εναντιώνεται (υπερεπιβάλλεται) στη φυσική ορμή για την "τελειότερη προστασία τους": τούτοις μὲν [στα ζώα] τὸ κατὰ φύσιν ζῆν τῷ κατὰ τὴν ὁρμὴν διοικεῖσθαι. τοῦ δὲ λόγου τοῖς λογικοῖς κατὰ τελειοτέραν προστασίαν δεδομένου, τὸ κατὰ λόγον ζῆν ὀρθῶς γίνεσθαι <τού> τοῖς κατὰ φύσιν. τεχνίτης γὰρ οὕτως ἐπιγίνεται τῆς ὁρμῆς (Διογένης Λαέρτιος VII, 86).
Σημαντικότερη πτυχή αυτής της εναρμόνισης είναι ο σεβασμός απέναντι στα πάντα, εφόσον όλα εμπεριέχουν τον ίδιο το Θεό και εξελίσσονται με βάση την επιθυμία του, όπως αυτή εκδηλώνεται στον ιδιαίτερο σπερματικό λόγο που τα οριοθετεί διόπερ τέλος γίνεται τὸ ἀκολούθως τῇ φύσει ζῆν γι αυτό και γίνεται σκοπός να ζει κανείς σύμφωνα με το φυσικό νόμο, ὅπερ ἐστί κατὰ τε τὴν αὐτοῦ καὶ κατὰ τὴν τῶν ὅλων όπως ακριβώς υπάρχει αυτός μέσα στον ίδιο και σε όλα τα άλλα πλάσματα, οὐδὲν ἐνεργοῦντας ὧν ἀπαγορεύειν εἴωθεν ὁ νόμος ὁ κοινός χωρίς να κάνει τίποτα που να απαγορεύεται από τον κοινό αυτό νόμο, ὅσπερ ἐστίν ὁ ὀρθός λόγος, διὰ πάντων ἐρχόμενος που δεν είναι άλλος από τον κοινό λόγο, τον διερχόμενο από τα πάντα, ὁ αὐτός ὤν τῷ Διί, καθηγεμόνι τούτῳ τῆς τῶν ὄντων διοικήσεως ὄντι ο ίδιος που ενυπάρχει και στο Δία, αποτελώντας τον καθοδηγητή του στη διοίκηση των όντων (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων, 88). Σεβόμενος και αποδεχόμενος το λόγο σε κάθε εκδήλωσή του, ο άνθρωπος κατακτά τη στωική αταραξία, ισοδύναμη της μακαριότητας που μνημονεύεται από άλλους φιλοσόφους αλλά και από τη Βεδική Παράδοση. Αρωγός του σε αυτή την προσπάθεια είναι ο ίδιος ο λόγος, που στη δική του περίπτωση (ανθρώπινη ενσωμάτωση) εκδηλώνεται σα δύναμη διάκρισης που οδηγεί στην εκάστοτε ορθή επιλογή ἄλλοι δὲ τινες τῶν ἀρχαιοτέρων Στωικῶν τὸν ορθὸν λόγον κριτήριον [της αληθείας] ἀπολείπουσιν, ὡς ὁ Ποσειδώνιος ἐν τῷ Περί Κριτηρίου φησί» (Διογένης Λαέρτιος VII, Ζήνων, 54). Μέσω αυτού του λόγου-διάκρισης, ο σπερματικός λόγος του ανθρώπου αναπτύσσεται πλήρως κι ανθίζει, αποδίδοντας τον λόγο-καρπό της ανθρώπινης ενσωμάτωσης.
Έτσι έγινε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος

Έτσι έγινε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.
Τότε οι Εβραίοι έριχναν τα τείχη των ξένων χωρών με τις τρομπέτες και την κιβωτό των δέκα εντολών.
Σήμερα το κάνουν...αντί για τρομπέτες έχουν τα ΜΜΕ με τους ευσεβείς κλέφτες και απατεώνες εξευτελιστές της Ορθοδόξου Θεο-παιδείας του ανθρώπου.
Αντί τις δέκα εντολές .. έχουν της εκκλησία τους....τις στοές των πεφωτισμένων.
Και αντί για κατασκόπους έχουν την πόρνη εκκλησία του αντιχρίστου... που διαστρέβλωσε την Ελληνική παιδεία των Αγίων Πατέρων μας.
Και γκρέμισε το κάστρο της αλήθειας του Θεού.
Οι Εβραίοι βγάζουν νόμους για την χώρα μας… που επιτρέπει τους ισλαμιστές να μπουν ειρηνικά στην νέα τους πατρίδα.
Και όλη η προσωπική περιουσία της Ελλάδος πέρασε όπως της Ιεριχούς η πόλη τα έθνη και η Ελλάδα μας στα χέρια του Ισραήλ.
Ιεριχώ : ο εσωτερικός χώρος του ανθρώπου
Το κάστρο του αυτεξουσίου του
Της ψυχής το βασίλειο.
Ιωάννη εν Χριστώ

Έτσι έγινε ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος.
Τότε οι Εβραίοι έριχναν τα τείχη των ξένων χωρών με τις τρομπέτες και την κιβωτό των δέκα εντολών.
Σήμερα το κάνουν...αντί για τρομπέτες έχουν τα ΜΜΕ με τους ευσεβείς κλέφτες και απατεώνες εξευτελιστές της Ορθοδόξου Θεο-παιδείας του ανθρώπου.
Αντί τις δέκα εντολές .. έχουν της εκκλησία τους....τις στοές των πεφωτισμένων.
Και αντί για κατασκόπους έχουν την πόρνη εκκλησία του αντιχρίστου... που διαστρέβλωσε την Ελληνική παιδεία των Αγίων Πατέρων μας.
Και γκρέμισε το κάστρο της αλήθειας του Θεού.
Οι Εβραίοι βγάζουν νόμους για την χώρα μας… που επιτρέπει τους ισλαμιστές να μπουν ειρηνικά στην νέα τους πατρίδα.
Και όλη η προσωπική περιουσία της Ελλάδος πέρασε όπως της Ιεριχούς η πόλη τα έθνη και η Ελλάδα μας στα χέρια του Ισραήλ.
Ιεριχώ : ο εσωτερικός χώρος του ανθρώπου
Το κάστρο του αυτεξουσίου του
Της ψυχής το βασίλειο.
Ιωάννη εν Χριστώ
Forwarded from Λιολιος Παναγιωτης🔊 (Παναγιωτης Λιολιος)
Ο Λόγος σαρξ εγένετο... γιατί ο Λόγος ην.

Σκοπός ή τέλος των πράξεων αλλά και αρχή τους ή αιτία, εκφράζει παράλληλα το μέσο, τη ρύθμιση ή το νόμο που τις διέπει, ενώ αποτελεί και το όνομα της πιο δημοφιλούς ανάμεσά τους, της ομιλίας: τέτοιο είναι το εννοιολογικό ξετύλιγμα του λόγου στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία.
Ο λόγος πρωτοεμφανίζεται ως όρος στα γραπτά προσωκρατικών φιλοσόφων, απ’ τους οποίους σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα υπό μορφή ρητών σε έργα μεταγενέστερων συγγραφέων. Οι περισσότεροι από αυτούς συνέγραψαν σε ποιητικό λόγο κοσμογονίες και θείες...αποκαλύψεις σχετικές με την προέλευση αυτού του κόσμου.
Στο έργο του Περί Φύσεως, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (535-475 π.Χ.) προτρέπει τους ανθρώπους οὐκ ἐμού ἀλλά τοῦ λόγου ἀκούσαντες ὁμολογείν σοφόν ἐστί ἓν τὰ πάντα εἶναι 'είναι σοφό να συμφωνήσετε όχι ακούγοντας εμένα αλλά το λόγο ότι τα πάντα είναι ένα'. Ο λόγος αυτός θεωρείται από τον Ηράκλειτο κοινός και ενιαίος, παρότι οι άνθρωποι συχνά τον αγνοούν και φέρονται σα να διαθέτουν ξεχωριστή, δική τους λογική διὸ δε ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ λόγῳ· τοῦ λόγου δ’ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοί ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν. Αυτή η συμμόρφωση με τον «κοινό λόγο» είναι πολύ κοινή ιδέα στους Στωικούς και μοιάζει δανεισμένη από τον Εφέσιο φιλόσοφο. Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνια τοῦ δὲ λόγου τουδ’ ἐόντος αἰεί, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκούσαι καὶ ἀκούσαντες τὸν πρώτον. Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε, αυτοί μοιάζουν άπειροι ακόμα κι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι ἀπείροισιν ἐοίκασιν πειρωμένοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιουτέων ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη φύση του και εκθέτω το πώς έχει κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει. Αλλά από τους άλλους ανθρώπους διαφεύγουν όσα πράττουν όταν είναι ξυπνητοί τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ακριβώς όπως λησμονούν όσα πράττουν όταν κοιμούνται ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.
Παρότι ο θεϊκός αυτός λόγος αντηχεί μέσα στον καθένα, δε μπορεί κανείς να τον αναλύσει στο νου του αλλά μόνον να τον αφουγκρασθεί εσωτερικά- είναι εκείνος που σπρώχνει τον άνθρωπο στην αναζήτηση του αληθινού εαυτού του και που από προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης κατονομάζεται ως «δαιμόνιο». Και ο ίδιος ο Ηράκλειτος άλλωστε είπε ότι "διερεύνησε τον εαυτό του". Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, οι άνθρωποι «όταν ακούνε, δεν καταλαβαίνουν και γι αυτό μοιάζουν με κουφούς- σ’ αυτούς ταιριάζει η παροιμία: παρόντες απουσιάζουν» (ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι). Επιπλέον, δείχνουν να αγνοούν εκείνον «με το οποίο πάνω απ’ όλα συναναστρέφονται αδιάκοπα»( ὧ μάλιστα διηνεκῶς ὁμιλούσι, τούτῳ διαφέρονται), το Λόγο που τα κυβερνά όλα (λόγῳ, τῷ τά ὅλα διοικοῦντι)- γι αυτό και«όλα όσα συναντούν καθημερινά τους φαίνονται ξένα»(καὶ οἷς καθ᾽ ἡμέρην ἐγκυροῦσι,ταῦτα αὐτοῖς ξένα φαίνεται).Με αυτή την έννοια,το ανθρώπινο ον δεν κατέχει τη γνώση όπως την κατέχει το θεϊκό (ἦθος ἀνθρώπειον μὲν οὐκ ἔχει γνώμας, θείον δὲ ἔχει) αφού έχει αποστραφεί το θείο Λόγο, όπως πολλοί σύγχρονοι και προγενέστεροι φιλόσοφοι του Ηρακλείτου (πχ.Πυθαγόρας), τους οποίους κατηγόρησε για τη ματαιοπονία τους και το διασκόρπισμα των ερευνών τους στην κατεύθυνση της πολλαπλότητας της δημιουργίας.
Για την ίδια τη φύση αυτού του λόγου, ο φιλόσοφος αναφέρει πως αυξάνεται από τον εαυτό του- δεν χρειάζεται δηλαδή τη συνεισφορά μιας ανώτερης δύναμης για να αναπτυχθεί- και πως ανήκει στην ψυχή (ψυχῆς ἐστί λόγος ἑαυτόν αὔξων). Εντούτοις, όσο κι αν την εξερευνήσει κανείς, δε θα μπορέσει να βρει τα πέρατά της, γιατί ο «λόγος» της είναι πολύ βαθύς ( ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἄν ἐξεύροιο, πάσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν· οὕτω βαθύν λόγον ἔχει), ιδέα που λέγεται ότι πάρθηκε ίσως από την Ορφική διδασκαλία. Έτσι, κατά τον Ηράκλειτο, ο λόγος είναι μια καθαρά εσωτερική ιδιότητα, σοφία,νοημοσύνη, μέτρο και παρόμοια.
Κλικ👁️👁️
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ

Σκοπός ή τέλος των πράξεων αλλά και αρχή τους ή αιτία, εκφράζει παράλληλα το μέσο, τη ρύθμιση ή το νόμο που τις διέπει, ενώ αποτελεί και το όνομα της πιο δημοφιλούς ανάμεσά τους, της ομιλίας: τέτοιο είναι το εννοιολογικό ξετύλιγμα του λόγου στην αρχαία ελληνική φιλοσοφία.
Ο λόγος πρωτοεμφανίζεται ως όρος στα γραπτά προσωκρατικών φιλοσόφων, απ’ τους οποίους σώζονται ελάχιστα αποσπάσματα υπό μορφή ρητών σε έργα μεταγενέστερων συγγραφέων. Οι περισσότεροι από αυτούς συνέγραψαν σε ποιητικό λόγο κοσμογονίες και θείες...αποκαλύψεις σχετικές με την προέλευση αυτού του κόσμου.
Στο έργο του Περί Φύσεως, ο Ηράκλειτος ο Εφέσιος (535-475 π.Χ.) προτρέπει τους ανθρώπους οὐκ ἐμού ἀλλά τοῦ λόγου ἀκούσαντες ὁμολογείν σοφόν ἐστί ἓν τὰ πάντα εἶναι 'είναι σοφό να συμφωνήσετε όχι ακούγοντας εμένα αλλά το λόγο ότι τα πάντα είναι ένα'. Ο λόγος αυτός θεωρείται από τον Ηράκλειτο κοινός και ενιαίος, παρότι οι άνθρωποι συχνά τον αγνοούν και φέρονται σα να διαθέτουν ξεχωριστή, δική τους λογική διὸ δε ἕπεσθαι τῷ ξυνῷ λόγῳ· τοῦ λόγου δ’ ἐόντος ξυνοῦ ζώουσιν οἱ πολλοί ὡς ἰδίαν ἔχοντες φρόνησιν. Αυτή η συμμόρφωση με τον «κοινό λόγο» είναι πολύ κοινή ιδέα στους Στωικούς και μοιάζει δανεισμένη από τον Εφέσιο φιλόσοφο. Αν και ο λόγος αυτός είναι αιώνια τοῦ δὲ λόγου τουδ’ ἐόντος αἰεί, οι άνθρωποι είναι ανίκανοι να τον καταλάβουν και πριν τον ακούσουν και αφού τον ακούσουν για πρώτη φορά ἀξύνετοι γίνονται ἄνθρωποι καὶ πρόσθεν ἢ ἀκούσαι καὶ ἀκούσαντες τὸν πρώτον. Γιατί, ενώ τα πάντα συντελούνται σύμφωνα μ' αυτόν το λόγο γινομένων γὰρ πάντων κατὰ τὸν λόγον τόνδε, αυτοί μοιάζουν άπειροι ακόμα κι όταν αποκτήσουν εμπειρία λέξεων και πράξεων σαν αυτές που εγώ διηγούμαι ἀπείροισιν ἐοίκασιν πειρωμένοι καὶ ἐπέων καὶ ἔργων τοιουτέων ὁκοίων ἐγὼ διηγεῦμαι, όποτε διακρίνω το κάθε τι σύμφωνα με τη φύση του και εκθέτω το πώς έχει κατὰ φύσιν διαιρέων ἕκαστον καὶ φράζων ὅκως ἔχει. Αλλά από τους άλλους ανθρώπους διαφεύγουν όσα πράττουν όταν είναι ξυπνητοί τοὺς δὲ ἄλλους ἀνθρώπους λανθάνει ὁκόσα ἐγερθέντες ποιοῦσιν, ακριβώς όπως λησμονούν όσα πράττουν όταν κοιμούνται ὅκωσπερ ὁκόσα εὕδοντες ἐπιλανθάνονται.
Παρότι ο θεϊκός αυτός λόγος αντηχεί μέσα στον καθένα, δε μπορεί κανείς να τον αναλύσει στο νου του αλλά μόνον να τον αφουγκρασθεί εσωτερικά- είναι εκείνος που σπρώχνει τον άνθρωπο στην αναζήτηση του αληθινού εαυτού του και που από προσωπικότητες όπως ο Σωκράτης κατονομάζεται ως «δαιμόνιο». Και ο ίδιος ο Ηράκλειτος άλλωστε είπε ότι "διερεύνησε τον εαυτό του". Στις περισσότερες περιπτώσεις, όμως, οι άνθρωποι «όταν ακούνε, δεν καταλαβαίνουν και γι αυτό μοιάζουν με κουφούς- σ’ αυτούς ταιριάζει η παροιμία: παρόντες απουσιάζουν» (ἀξύνετοι ἀκούσαντες κωφοῖσιν ἐοίκασι· φάτις αὐτοῖσιν μαρτυρεῖ παρεόντας ἀπεῖναι). Επιπλέον, δείχνουν να αγνοούν εκείνον «με το οποίο πάνω απ’ όλα συναναστρέφονται αδιάκοπα»( ὧ μάλιστα διηνεκῶς ὁμιλούσι, τούτῳ διαφέρονται), το Λόγο που τα κυβερνά όλα (λόγῳ, τῷ τά ὅλα διοικοῦντι)- γι αυτό και«όλα όσα συναντούν καθημερινά τους φαίνονται ξένα»(καὶ οἷς καθ᾽ ἡμέρην ἐγκυροῦσι,ταῦτα αὐτοῖς ξένα φαίνεται).Με αυτή την έννοια,το ανθρώπινο ον δεν κατέχει τη γνώση όπως την κατέχει το θεϊκό (ἦθος ἀνθρώπειον μὲν οὐκ ἔχει γνώμας, θείον δὲ ἔχει) αφού έχει αποστραφεί το θείο Λόγο, όπως πολλοί σύγχρονοι και προγενέστεροι φιλόσοφοι του Ηρακλείτου (πχ.Πυθαγόρας), τους οποίους κατηγόρησε για τη ματαιοπονία τους και το διασκόρπισμα των ερευνών τους στην κατεύθυνση της πολλαπλότητας της δημιουργίας.
Για την ίδια τη φύση αυτού του λόγου, ο φιλόσοφος αναφέρει πως αυξάνεται από τον εαυτό του- δεν χρειάζεται δηλαδή τη συνεισφορά μιας ανώτερης δύναμης για να αναπτυχθεί- και πως ανήκει στην ψυχή (ψυχῆς ἐστί λόγος ἑαυτόν αὔξων). Εντούτοις, όσο κι αν την εξερευνήσει κανείς, δε θα μπορέσει να βρει τα πέρατά της, γιατί ο «λόγος» της είναι πολύ βαθύς ( ψυχῆς πείρατα ἰών οὐκ ἄν ἐξεύροιο, πάσαν ἐπιπορευόμενος ὁδόν· οὕτω βαθύν λόγον ἔχει), ιδέα που λέγεται ότι πάρθηκε ίσως από την Ορφική διδασκαλία. Έτσι, κατά τον Ηράκλειτο, ο λόγος είναι μια καθαρά εσωτερική ιδιότητα, σοφία,νοημοσύνη, μέτρο και παρόμοια.
Κλικ👁️👁️
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΥΣ ΜΗ ΟΡΓΙΖΟΝΤΕΣ ΜΕ ΤΟ ΑΔΙΚΟ

Η Βεβήλωση της Θείας Χάριτος της Αγίας Τριάδος Είναι ασυγχώρητη και αναθεματέα από το Ουράνιο σύνταγμα των εν σαρκί αγγέλων Ορθοδόξων Αγίων βασιλέων.
***
Ξένοι λαοί σε μια εικόνα μιας ψυχής του γενίτσαρου και του αφέντη του…
το ισλάμ στα άγια των Αγίων Ελλήνων πάνω,
και το Ισραήλ που τους παραδίνει το κλειδί της

βασιλείας του μεσσία τους εν Ελλάδι,
αντί του Χριστού μας την παιδεία.
Όχι γιατί χρωστάνε χρήματα,
αλλά γιατί το χρήμα είναι ο δικός τους θεός... και ο ου κλέψεις είναι ο κλέφτης,
ο ου φονέψεις είναι ο δολοφόνος,
ο ου πορνέψεις είναι ο πόρνος.
Ο μόνος κύριος και Θεός που αληθινά λατρεύουν είναι να κλέβουν και με τα κλεμμένα να κυβερνούν.
Χριστός ανέστη! Και του θανάτου τους εργάτες θάνατο χαρίσει αιώνιον αθάνατον.
Και τους εν τω άγιω τάφο προσκυνούντες Αυτόν...την Βασιλεία του.
Ιωάννης εν Χριστώ

Η Βεβήλωση της Θείας Χάριτος της Αγίας Τριάδος Είναι ασυγχώρητη και αναθεματέα από το Ουράνιο σύνταγμα των εν σαρκί αγγέλων Ορθοδόξων Αγίων βασιλέων.
***
Ξένοι λαοί σε μια εικόνα μιας ψυχής του γενίτσαρου και του αφέντη του…
το ισλάμ στα άγια των Αγίων Ελλήνων πάνω,
και το Ισραήλ που τους παραδίνει το κλειδί της

βασιλείας του μεσσία τους εν Ελλάδι,
αντί του Χριστού μας την παιδεία.
Όχι γιατί χρωστάνε χρήματα,
αλλά γιατί το χρήμα είναι ο δικός τους θεός... και ο ου κλέψεις είναι ο κλέφτης,
ο ου φονέψεις είναι ο δολοφόνος,
ο ου πορνέψεις είναι ο πόρνος.
Ο μόνος κύριος και Θεός που αληθινά λατρεύουν είναι να κλέβουν και με τα κλεμμένα να κυβερνούν.
Χριστός ανέστη! Και του θανάτου τους εργάτες θάνατο χαρίσει αιώνιον αθάνατον.
Και τους εν τω άγιω τάφο προσκυνούντες Αυτόν...την Βασιλεία του.
Ιωάννης εν Χριστώ
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΧΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ!

Τον μίσησαν και τον μισούν αυτοί που αυτός αγάπησε.
Μα τον μίσησαν και τον μισούν γιατί ποτέ δεν αγάπησε τον φθόνο τους, την μισαλλοδοξία και την υποκρισία τους.
Με εγκώμια και ωσαννά τον προϋπαντούσαν για να τον πείσουν πως είναι πατριώτες του Υψίστου Θεού, μόνο και μόνο για να ευλογήσει τα αντίχριστα θέλω τους.
Παιδόφιλοι,straight και transexual gay…
Πείθουν τον κόσμο πως ο σατανάς έχει την δύναμη Θεού, με εξουσία να κλέβει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και πως η ανθρωπιά μόνο στην εικόνα βαπτίζεται την θεανθρωπιά του Ιησού Χριστού.
Και για παιδεία της ουσίας στην καρδιά του ανθρώπου φυτεύουν του αντιχρίστου τα ωσαννά, τα εν ανθρώποις ευδοκία, τον φθόνο, το μίσος, το ψέμα και την υποκρισία.
***
Όποιος Χριστόν εβαπτίσθηκε παιδιά μου, Χριστόν ενδύθηκε·
τουτέστιν όταν κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού είσαι το ένα με όλους τους άλλους.
Κι αν δεν το γνωρίζεις αυτό και δεν το γνωρίζουν και οι άλλοι, τότε δες και ποιος είναι ο διάβολος που λέει ότι αυτός που κοινωνάς είναι ένας άλλος από σένα.
Αδέλφια μου, εμείς Σώμα Χριστού εσμέν.
Ξυπνήστε, χάσατε την ψυχή σας.
Τα παιδιά σας, την περιουσία σας, τα Όσια και Ιερά σας.
Η Εκκλησία της Ελλάδος πρόδωσε την ανθρωπιά μας.
Αδερφωθείτε ήγγικεν η ώρα του Ιησού Χριστού.
Ιωάννης εν Χριστώ

Τον μίσησαν και τον μισούν αυτοί που αυτός αγάπησε.
Μα τον μίσησαν και τον μισούν γιατί ποτέ δεν αγάπησε τον φθόνο τους, την μισαλλοδοξία και την υποκρισία τους.
Με εγκώμια και ωσαννά τον προϋπαντούσαν για να τον πείσουν πως είναι πατριώτες του Υψίστου Θεού, μόνο και μόνο για να ευλογήσει τα αντίχριστα θέλω τους.
Παιδόφιλοι,straight και transexual gay…
Πείθουν τον κόσμο πως ο σατανάς έχει την δύναμη Θεού, με εξουσία να κλέβει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και πως η ανθρωπιά μόνο στην εικόνα βαπτίζεται την θεανθρωπιά του Ιησού Χριστού.
Και για παιδεία της ουσίας στην καρδιά του ανθρώπου φυτεύουν του αντιχρίστου τα ωσαννά, τα εν ανθρώποις ευδοκία, τον φθόνο, το μίσος, το ψέμα και την υποκρισία.
***
Όποιος Χριστόν εβαπτίσθηκε παιδιά μου, Χριστόν ενδύθηκε·
τουτέστιν όταν κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού είσαι το ένα με όλους τους άλλους.
Κι αν δεν το γνωρίζεις αυτό και δεν το γνωρίζουν και οι άλλοι, τότε δες και ποιος είναι ο διάβολος που λέει ότι αυτός που κοινωνάς είναι ένας άλλος από σένα.
Αδέλφια μου, εμείς Σώμα Χριστού εσμέν.
Ξυπνήστε, χάσατε την ψυχή σας.
Τα παιδιά σας, την περιουσία σας, τα Όσια και Ιερά σας.
Η Εκκλησία της Ελλάδος πρόδωσε την ανθρωπιά μας.
Αδερφωθείτε ήγγικεν η ώρα του Ιησού Χριστού.
Ιωάννης εν Χριστώ
Το σχόλιό μας:
Να θυμίσουμε τα κοινά μεταξύ Ταλμούδ και Κορανίου:
ΚΟΙΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΑΛΜΟΥΔ ΚΑΙ ΚΟΡΑΝΙΟΥ (ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ)
Βασικός εχθρός του μωαμεθανισμού, είναι ο χριστιανισμός. Πουθενά στο Κοράνι δεν είναι γραμμένο κάτι εναντίον άλλων «θεών» ονομαστικά π.χ. ινδουισμό, βουδισμό κλπ. Μόνο ο γενικός όρος «άπιστοι» υπάρχει με όλο του το μένος να εκδηλώνεται εναντίον των χριστιανών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους εβραίους: βασικός εχθρός είναι ο χριστιανισμός. Βέβαια, το Ταλμούδ τους (ιερό τους βιβλίο) μιλά για όλους τους μη-εβραίους: "Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ".TALMUD: Baba Mezia, 114b …και ζούμε για να τους υπηρετούμε εμείς δηλαδή ως τα ζώα τους με ανθρώπινη μορφή!
Ας περάσουμε όμως σε μια σύντομη παράθεση για να δούμε κοινά σημεία, και επιτέλους να κατανοήσουμε το γιατί η χριστιανοσύνη και η Ελλάς βάλλεται από παντού:
ΚΟΡΑΝΙ
Γράφει στο 25,2: Εκείνος (ο Αλλάχ) στον Οποίον ανήκει το βασίλειο των ουρανών και της γης, και δεν πήρε (δεν γέννησε) παιδί και δεν έχει συνέταιρο στη βασιλεία Του, κι έχει, δημιουργήσει κάθε πράγμα, και που το τακτοποίησε σε κατάλληλες (αρμονικές) αναλογίες. Στο 37,152 . “Ο ΑΛΛΑΧ έχει (γεννήσει) παιδί;” Σίγουρα είναι ψεύτες.
ΕΒΡΑΙΟΙ
Σταύρωσαν τον Υιό του Θεού ως βλάστημο και φυσικά αρνούμενοι ότι είναι Υιός του Θεού.
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,75 γράφει: Ο Μεσσίας ο γιός της Μαριάμ, (ενν. δηλαδή της Παναγίας) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένας Απόστολος. Τόσοι και τόσοι απόστολοι πέρασαν πριν απ’ αυτόν. Η μητέρα του ήταν μια φιλαλήθης (κι ενάρετη) γυναίκα. Και οι δύο έτρωγαν το (καθημερινό φαγητό). Κοίταξε, πως ο Αλλάχ τους φανέρωσε τις εντολές του. Κι έπειτα δες με ποιους τρόπους (οι βλάσφημοι) απομακρύνονται από την αλήθεια!
TALMOUD ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
SANHEDRIN 103A. Ό υποδείξας την κατάπτωσιν της ηθικής και ο ατιμάσας τον εαυτόν του".
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 4,157-158 γράφει: 157 Γιατί ακόμη καυχήθηκαν: “Φονεύσαμε τον Χριστό Ιησού, το παιδί της Μαριάμ, τον Απόστολο του ΑΛΛΑΧ”. Κι όμως δεν τον σκότωσαν, κι ούτε τον σταύρωσαν, αλλ’ έτσι φαίνεται σ’ αυτούς. Εκείνοι όμως που είχαν διαφορετική γνώμη (που διαφώνησαν) σ’ αυτό (το θέμα), είναι γεμάτοι αμφιβολίες, γιατί δεν γνωρίζουν (θετικά), αλλά μόνο εικασίες ακολουθούν, και μια βεβαιότητα ότι δεν τον σκότωσαν, 158. αλλά ο ΑΛΛΑΧ τον σήκωσε ψηλά κοντά Του. (τον πήρε σ’ ένα μέρος που να μην μπορούν οι εχθροί να τον βρουν) γιατί ο ΑΛΑΧ είναι Πανίσχυρος, Σοφός.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ: καταρχήν το χωρίο αθωώνει τους εβραίους. Έπειτα δίνει εντολή σποράς αμφιβολιών για το τι έγινε όσον αφορά την σταύρωση, όπως ακριβώς και σήμερα όσον αφορά το πώς σταυρώνουν τους λαούς. Σαν επακόλουθο δεν υπάρχει κατά αυτούς ανάσταση Χριστού, όπως και σήμερα δεν θέλουν να υπάρχει ανάσταση των χριστιανών και της Ορθοδοξίας και τρέμουν μην τυχόν γίνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι κάνουν κάθε τι για να μην δοθεί το Φως της Αλήθειας του Χριστού που σε βγάζει από την λήθη. Γι αυτό υπάρχει αυτό το μένος εναντίον των χριστιανών και γίνονται σφαγές συνεχώς…
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο πνευματικό, αλλά και υλικό. Σταυρώνουν τους λαούς σήμερα και σε υλικό επίπεδο. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η εντολή του Ταλμούδ: SCHABBATH 104B. "Ωνομάσθη παράφρων (ο Χριστός και κάθε βαπτισμένος τον Χριστό) και ουδείς δίδει προσοχή εις τους παράφρονας". Παράφρων δηλαδή όποιος ζητά την ανάσταση του λαού!
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,72 γράφει: Βλαστημούν βέβαια όποιοι λένε ότι: “Ο ΑΛΛΑΧ είν’ ο Χριστός, ο γιός της Μαριάμ”. Ο Χριστός είπε: “Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Λατρεύετε τον ΑΛΛΑΧ, τον Κύριό Μου και Κύριό σας”. Και σίγουρα όποιος συνδυάζει άλλους θεούς με τον ΑΛΛΑΧ, τότε ο ΑΛΛΑΧ θα τους απαγορεύσει γι’ αυτόν, τον Παράδεισο και σπίτι του θα είναι η Φωτιά.Κι εκεί δεν θα υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τους κακοποιούς.
Κοιτα
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
Να θυμίσουμε τα κοινά μεταξύ Ταλμούδ και Κορανίου:
ΚΟΙΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΑΛΜΟΥΔ ΚΑΙ ΚΟΡΑΝΙΟΥ (ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ)
Βασικός εχθρός του μωαμεθανισμού, είναι ο χριστιανισμός. Πουθενά στο Κοράνι δεν είναι γραμμένο κάτι εναντίον άλλων «θεών» ονομαστικά π.χ. ινδουισμό, βουδισμό κλπ. Μόνο ο γενικός όρος «άπιστοι» υπάρχει με όλο του το μένος να εκδηλώνεται εναντίον των χριστιανών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους εβραίους: βασικός εχθρός είναι ο χριστιανισμός. Βέβαια, το Ταλμούδ τους (ιερό τους βιβλίο) μιλά για όλους τους μη-εβραίους: "Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ".TALMUD: Baba Mezia, 114b …και ζούμε για να τους υπηρετούμε εμείς δηλαδή ως τα ζώα τους με ανθρώπινη μορφή!
Ας περάσουμε όμως σε μια σύντομη παράθεση για να δούμε κοινά σημεία, και επιτέλους να κατανοήσουμε το γιατί η χριστιανοσύνη και η Ελλάς βάλλεται από παντού:
ΚΟΡΑΝΙ
Γράφει στο 25,2: Εκείνος (ο Αλλάχ) στον Οποίον ανήκει το βασίλειο των ουρανών και της γης, και δεν πήρε (δεν γέννησε) παιδί και δεν έχει συνέταιρο στη βασιλεία Του, κι έχει, δημιουργήσει κάθε πράγμα, και που το τακτοποίησε σε κατάλληλες (αρμονικές) αναλογίες. Στο 37,152 . “Ο ΑΛΛΑΧ έχει (γεννήσει) παιδί;” Σίγουρα είναι ψεύτες.
ΕΒΡΑΙΟΙ
Σταύρωσαν τον Υιό του Θεού ως βλάστημο και φυσικά αρνούμενοι ότι είναι Υιός του Θεού.
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,75 γράφει: Ο Μεσσίας ο γιός της Μαριάμ, (ενν. δηλαδή της Παναγίας) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένας Απόστολος. Τόσοι και τόσοι απόστολοι πέρασαν πριν απ’ αυτόν. Η μητέρα του ήταν μια φιλαλήθης (κι ενάρετη) γυναίκα. Και οι δύο έτρωγαν το (καθημερινό φαγητό). Κοίταξε, πως ο Αλλάχ τους φανέρωσε τις εντολές του. Κι έπειτα δες με ποιους τρόπους (οι βλάσφημοι) απομακρύνονται από την αλήθεια!
TALMOUD ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
SANHEDRIN 103A. Ό υποδείξας την κατάπτωσιν της ηθικής και ο ατιμάσας τον εαυτόν του".
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 4,157-158 γράφει: 157 Γιατί ακόμη καυχήθηκαν: “Φονεύσαμε τον Χριστό Ιησού, το παιδί της Μαριάμ, τον Απόστολο του ΑΛΛΑΧ”. Κι όμως δεν τον σκότωσαν, κι ούτε τον σταύρωσαν, αλλ’ έτσι φαίνεται σ’ αυτούς. Εκείνοι όμως που είχαν διαφορετική γνώμη (που διαφώνησαν) σ’ αυτό (το θέμα), είναι γεμάτοι αμφιβολίες, γιατί δεν γνωρίζουν (θετικά), αλλά μόνο εικασίες ακολουθούν, και μια βεβαιότητα ότι δεν τον σκότωσαν, 158. αλλά ο ΑΛΛΑΧ τον σήκωσε ψηλά κοντά Του. (τον πήρε σ’ ένα μέρος που να μην μπορούν οι εχθροί να τον βρουν) γιατί ο ΑΛΑΧ είναι Πανίσχυρος, Σοφός.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ: καταρχήν το χωρίο αθωώνει τους εβραίους. Έπειτα δίνει εντολή σποράς αμφιβολιών για το τι έγινε όσον αφορά την σταύρωση, όπως ακριβώς και σήμερα όσον αφορά το πώς σταυρώνουν τους λαούς. Σαν επακόλουθο δεν υπάρχει κατά αυτούς ανάσταση Χριστού, όπως και σήμερα δεν θέλουν να υπάρχει ανάσταση των χριστιανών και της Ορθοδοξίας και τρέμουν μην τυχόν γίνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι κάνουν κάθε τι για να μην δοθεί το Φως της Αλήθειας του Χριστού που σε βγάζει από την λήθη. Γι αυτό υπάρχει αυτό το μένος εναντίον των χριστιανών και γίνονται σφαγές συνεχώς…
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο πνευματικό, αλλά και υλικό. Σταυρώνουν τους λαούς σήμερα και σε υλικό επίπεδο. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η εντολή του Ταλμούδ: SCHABBATH 104B. "Ωνομάσθη παράφρων (ο Χριστός και κάθε βαπτισμένος τον Χριστό) και ουδείς δίδει προσοχή εις τους παράφρονας". Παράφρων δηλαδή όποιος ζητά την ανάσταση του λαού!
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,72 γράφει: Βλαστημούν βέβαια όποιοι λένε ότι: “Ο ΑΛΛΑΧ είν’ ο Χριστός, ο γιός της Μαριάμ”. Ο Χριστός είπε: “Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Λατρεύετε τον ΑΛΛΑΧ, τον Κύριό Μου και Κύριό σας”. Και σίγουρα όποιος συνδυάζει άλλους θεούς με τον ΑΛΛΑΧ, τότε ο ΑΛΛΑΧ θα τους απαγορεύσει γι’ αυτόν, τον Παράδεισο και σπίτι του θα είναι η Φωτιά.Κι εκεί δεν θα υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τους κακοποιούς.
Κοιτα
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΕΔΩ
Το σχόλιό μας:
Να θυμίσουμε τα κοινά μεταξύ Ταλμούδ και Κορανίου:
ΚΟΙΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΑΛΜΟΥΔ ΚΑΙ ΚΟΡΑΝΙΟΥ (ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ)
Βασικός εχθρός του μωαμεθανισμού, είναι ο χριστιανισμός. Πουθενά στο Κοράνι δεν είναι γραμμένο κάτι εναντίον άλλων «θεών» ονομαστικά π.χ. ινδουισμό, βουδισμό κλπ. Μόνο ο γενικός όρος «άπιστοι» υπάρχει με όλο του το μένος να εκδηλώνεται εναντίον των χριστιανών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους εβραίους: βασικός εχθρός είναι ο χριστιανισμός. Βέβαια, το Ταλμούδ τους (ιερό τους βιβλίο) μιλά για όλους τους μη-εβραίους: "Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ".TALMUD: Baba Mezia, 114b …και ζούμε για να τους υπηρετούμε εμείς δηλαδή ως τα ζώα τους με ανθρώπινη μορφή!
Ας περάσουμε όμως σε μια σύντομη παράθεση για να δούμε κοινά σημεία, και επιτέλους να κατανοήσουμε το γιατί η χριστιανοσύνη και η Ελλάς βάλλεται από παντού:
ΚΟΡΑΝΙ
Γράφει στο 25,2: Εκείνος (ο Αλλάχ) στον Οποίον ανήκει το βασίλειο των ουρανών και της γης, και δεν πήρε (δεν γέννησε) παιδί και δεν έχει συνέταιρο στη βασιλεία Του, κι έχει, δημιουργήσει κάθε πράγμα, και που το τακτοποίησε σε κατάλληλες (αρμονικές) αναλογίες. Στο 37,152 . “Ο ΑΛΛΑΧ έχει (γεννήσει) παιδί;” Σίγουρα είναι ψεύτες.
ΕΒΡΑΙΟΙ
Σταύρωσαν τον Υιό του Θεού ως βλάστημο και φυσικά αρνούμενοι ότι είναι Υιός του Θεού.
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,75 γράφει: Ο Μεσσίας ο γιός της Μαριάμ, (ενν. δηλαδή της Παναγίας) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένας Απόστολος. Τόσοι και τόσοι απόστολοι πέρασαν πριν απ’ αυτόν. Η μητέρα του ήταν μια φιλαλήθης (κι ενάρετη) γυναίκα. Και οι δύο έτρωγαν το (καθημερινό φαγητό). Κοίταξε, πως ο Αλλάχ τους φανέρωσε τις εντολές του. Κι έπειτα δες με ποιους τρόπους (οι βλάσφημοι) απομακρύνονται από την αλήθεια!
TALMOUD ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
SANHEDRIN 103A. Ό υποδείξας την κατάπτωσιν της ηθικής και ο ατιμάσας τον εαυτόν του".
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 4,157-158 γράφει: 157 Γιατί ακόμη καυχήθηκαν: “Φονεύσαμε τον Χριστό Ιησού, το παιδί της Μαριάμ, τον Απόστολο του ΑΛΛΑΧ”. Κι όμως δεν τον σκότωσαν, κι ούτε τον σταύρωσαν, αλλ’ έτσι φαίνεται σ’ αυτούς. Εκείνοι όμως που είχαν διαφορετική γνώμη (που διαφώνησαν) σ’ αυτό (το θέμα), είναι γεμάτοι αμφιβολίες, γιατί δεν γνωρίζουν (θετικά), αλλά μόνο εικασίες ακολουθούν, και μια βεβαιότητα ότι δεν τον σκότωσαν, 158. αλλά ο ΑΛΛΑΧ τον σήκωσε ψηλά κοντά Του. (τον πήρε σ’ ένα μέρος που να μην μπορούν οι εχθροί να τον βρουν) γιατί ο ΑΛΑΧ είναι Πανίσχυρος, Σοφός.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ: καταρχήν το χωρίο αθωώνει τους εβραίους. Έπειτα δίνει εντολή σποράς αμφιβολιών για το τι έγινε όσον αφορά την σταύρωση, όπως ακριβώς και σήμερα όσον αφορά το πώς σταυρώνουν τους λαούς. Σαν επακόλουθο δεν υπάρχει κατά αυτούς ανάσταση Χριστού, όπως και σήμερα δεν θέλουν να υπάρχει ανάσταση των χριστιανών και της Ορθοδοξίας και τρέμουν μην τυχόν γίνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι κάνουν κάθε τι για να μην δοθεί το Φως της Αλήθειας του Χριστού που σε βγάζει από την λήθη. Γι αυτό υπάρχει αυτό το μένος εναντίον των χριστιανών και γίνονται σφαγές συνεχώς…
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο πνευματικό, αλλά και υλικό. Σταυρώνουν τους λαούς σήμερα και σε υλικό επίπεδο. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η εντολή του Ταλμούδ: SCHABBATH 104B. "Ωνομάσθη παράφρων (ο Χριστός και κάθε βαπτισμένος τον Χριστό) και ουδείς δίδει προσοχή εις τους παράφρονας". Παράφρων δηλαδή όποιος ζητά την ανάσταση του λαού!
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,72 γράφει: Βλαστημούν βέβαια όποιοι λένε ότι: “Ο ΑΛΛΑΧ είν’ ο Χριστός, ο γιός της Μαριάμ”. Ο Χριστός είπε: “Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Λατρεύετε τον ΑΛΛΑΧ, τον Κύριό Μου και Κύριό σας”. Και σίγουρα όποιος συνδυάζει άλλους θεούς με τον ΑΛΛΑΧ, τότε ο ΑΛΛΑΧ θα τους απαγορεύσει γι’ αυτόν, τον Παράδεισο και σπίτι του θα είναι η Φωτιά. Κι εκεί δεν θα υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τους κακοποιούς.
👁️👁️
⬇️
ΕΔΩ
ΕΔΩ
Να θυμίσουμε τα κοινά μεταξύ Ταλμούδ και Κορανίου:
ΚΟΙΝΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΑΛΜΟΥΔ ΚΑΙ ΚΟΡΑΝΙΟΥ (ΕΒΡΑΙΩΝ ΚΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ)
Βασικός εχθρός του μωαμεθανισμού, είναι ο χριστιανισμός. Πουθενά στο Κοράνι δεν είναι γραμμένο κάτι εναντίον άλλων «θεών» ονομαστικά π.χ. ινδουισμό, βουδισμό κλπ. Μόνο ο γενικός όρος «άπιστοι» υπάρχει με όλο του το μένος να εκδηλώνεται εναντίον των χριστιανών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τους εβραίους: βασικός εχθρός είναι ο χριστιανισμός. Βέβαια, το Ταλμούδ τους (ιερό τους βιβλίο) μιλά για όλους τους μη-εβραίους: "Οι εβραίοι αποκαλούνται ανθρώπινα όντα, αλλά οι μη-εβραίοι δεν είναι άνθρωποι. ΕΙΝΑΙ ΚΤΗΝΗ".TALMUD: Baba Mezia, 114b …και ζούμε για να τους υπηρετούμε εμείς δηλαδή ως τα ζώα τους με ανθρώπινη μορφή!
Ας περάσουμε όμως σε μια σύντομη παράθεση για να δούμε κοινά σημεία, και επιτέλους να κατανοήσουμε το γιατί η χριστιανοσύνη και η Ελλάς βάλλεται από παντού:
ΚΟΡΑΝΙ
Γράφει στο 25,2: Εκείνος (ο Αλλάχ) στον Οποίον ανήκει το βασίλειο των ουρανών και της γης, και δεν πήρε (δεν γέννησε) παιδί και δεν έχει συνέταιρο στη βασιλεία Του, κι έχει, δημιουργήσει κάθε πράγμα, και που το τακτοποίησε σε κατάλληλες (αρμονικές) αναλογίες. Στο 37,152 . “Ο ΑΛΛΑΧ έχει (γεννήσει) παιδί;” Σίγουρα είναι ψεύτες.
ΕΒΡΑΙΟΙ
Σταύρωσαν τον Υιό του Θεού ως βλάστημο και φυσικά αρνούμενοι ότι είναι Υιός του Θεού.
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,75 γράφει: Ο Μεσσίας ο γιός της Μαριάμ, (ενν. δηλαδή της Παναγίας) δεν είναι τίποτ’ άλλο, παρά ένας Απόστολος. Τόσοι και τόσοι απόστολοι πέρασαν πριν απ’ αυτόν. Η μητέρα του ήταν μια φιλαλήθης (κι ενάρετη) γυναίκα. Και οι δύο έτρωγαν το (καθημερινό φαγητό). Κοίταξε, πως ο Αλλάχ τους φανέρωσε τις εντολές του. Κι έπειτα δες με ποιους τρόπους (οι βλάσφημοι) απομακρύνονται από την αλήθεια!
TALMOUD ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
SANHEDRIN 103A. Ό υποδείξας την κατάπτωσιν της ηθικής και ο ατιμάσας τον εαυτόν του".
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 4,157-158 γράφει: 157 Γιατί ακόμη καυχήθηκαν: “Φονεύσαμε τον Χριστό Ιησού, το παιδί της Μαριάμ, τον Απόστολο του ΑΛΛΑΧ”. Κι όμως δεν τον σκότωσαν, κι ούτε τον σταύρωσαν, αλλ’ έτσι φαίνεται σ’ αυτούς. Εκείνοι όμως που είχαν διαφορετική γνώμη (που διαφώνησαν) σ’ αυτό (το θέμα), είναι γεμάτοι αμφιβολίες, γιατί δεν γνωρίζουν (θετικά), αλλά μόνο εικασίες ακολουθούν, και μια βεβαιότητα ότι δεν τον σκότωσαν, 158. αλλά ο ΑΛΛΑΧ τον σήκωσε ψηλά κοντά Του. (τον πήρε σ’ ένα μέρος που να μην μπορούν οι εχθροί να τον βρουν) γιατί ο ΑΛΑΧ είναι Πανίσχυρος, Σοφός.
ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΑ: καταρχήν το χωρίο αθωώνει τους εβραίους. Έπειτα δίνει εντολή σποράς αμφιβολιών για το τι έγινε όσον αφορά την σταύρωση, όπως ακριβώς και σήμερα όσον αφορά το πώς σταυρώνουν τους λαούς. Σαν επακόλουθο δεν υπάρχει κατά αυτούς ανάσταση Χριστού, όπως και σήμερα δεν θέλουν να υπάρχει ανάσταση των χριστιανών και της Ορθοδοξίας και τρέμουν μην τυχόν γίνει κάτι τέτοιο. Δηλαδή και οι εβραίοι και οι μουσουλμάνοι κάνουν κάθε τι για να μην δοθεί το Φως της Αλήθειας του Χριστού που σε βγάζει από την λήθη. Γι αυτό υπάρχει αυτό το μένος εναντίον των χριστιανών και γίνονται σφαγές συνεχώς…
Το θέμα όμως δεν είναι μόνο πνευματικό, αλλά και υλικό. Σταυρώνουν τους λαούς σήμερα και σε υλικό επίπεδο. Στο ίδιο πνεύμα είναι και η εντολή του Ταλμούδ: SCHABBATH 104B. "Ωνομάσθη παράφρων (ο Χριστός και κάθε βαπτισμένος τον Χριστό) και ουδείς δίδει προσοχή εις τους παράφρονας". Παράφρων δηλαδή όποιος ζητά την ανάσταση του λαού!
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,72 γράφει: Βλαστημούν βέβαια όποιοι λένε ότι: “Ο ΑΛΛΑΧ είν’ ο Χριστός, ο γιός της Μαριάμ”. Ο Χριστός είπε: “Ω! Παιδιά του Ισραήλ! Λατρεύετε τον ΑΛΛΑΧ, τον Κύριό Μου και Κύριό σας”. Και σίγουρα όποιος συνδυάζει άλλους θεούς με τον ΑΛΛΑΧ, τότε ο ΑΛΛΑΧ θα τους απαγορεύσει γι’ αυτόν, τον Παράδεισο και σπίτι του θα είναι η Φωτιά. Κι εκεί δεν θα υπάρχει κανείς για να βοηθήσει τους κακοποιούς.
👁️👁️
⬇️
ΕΔΩ
ΕΔΩ
ΤΑΛΜΟΥΔ
SCHABBATH (116A) TOS. "Τα Ευαγγέλια ονομαζόμενα τεύχη της ανομίας, είναι αιρετικά βιβλία".
SCHABBATH (116A). Όι Ταλμουδισταί συμφωνούν ότι τα βιβλία των Χριστιανών πρέπει να καίγονται".
ZOHAR (11, 25Α). Οι Χριστιανοί πρέπει να καταστραφούν, ως ειδωλολάτρες".
Bar Nachmani, “Bammidhar baba” (172, Γ.4, 173, Γ.1): “Στην εποχή του Μεσσία, οι Εβραίοι θα εξαλείψουν όλους τους λαούς του κόσμου”.
Rosh Hashanah 17a: "Οι Χριστιανοί ("minim") και όλοι οι υπόλοιποι που απορρίπτουν το Ταλμούδ θα πάνε στην κόλαση και θα τιμωρούνται εκεί για όλες τις γενιές."
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,51 γράφει: Ω! Σεις που πιστέψατε! Μη κάνετε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, φίλους και προστάτες σας! Δεν είναι παρά μονάχα μεταξύ τους φίλοι και προστάτες. Κι εκείνος ανάμεσά σας (ενν. μεταξύ των μουσουλμάνων) που πιάνει (φιλίες) μ’ αυτούς είναι ένας απ’ αυτούς. Ο ΑΛΛΑΧ δεν καθοδηγεί τον άδικο και παράνομο λαό. Στο 3,28: Οι Πιστοί δεν παίρνουν προστάτες και δεν κάνουν φίλους άπιστους, αλλά τουναντίον τους πιστούς. Κι αν κανείς κάνει τούτο, τότε να μην περιμένει καμιά βοήθεια από τον ΑΛΛΑΧ. Εκτός αν προφυλαχθείτε απ’ αυτούς, ώστε να μπορέσετε να προστατεύετε τον εαυτό σας.
TALMOUD ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
ORACH CHAIIM, 113. "Απόφευγε να παρουσιάζεσαι ότι τρέφεις σεβασμόν προς τον Ιησούν".
CHOSCHEN HAM. (26, 1). Ό Εβραίος δεν πρέπει να προσφεύγη εις Χριστιανόν Δικαστήν ή Χριστιανικούς Νόμους".
ZOHAR (11, 64Β). "Αι γεννήσεις των Χριστιανών πρέπει να ελαττωθούν αριθμητικώς".
HILKOTH AKUM (IX, 2). "Να αποστείλης δώρα εις τους Χριστιανούς, μόνον εάν αυτοί είναι άθρησκοι",
BABHA KAMA (113B). "Επιτρέπεται να εξαπατά τις τους Χριστιανούς".
ZOHAR (1, 25Β). "Εκείνοι, οι οποίοι κάνουν καλό εις τους Χριστιανούς, ουδέποτε θα αναστηθούν".
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 34,33 γράφει: …Και έτσι έκρυψαν τη μετάνοιά (τους), όταν είδαν τα βασανιστήρια. Και θα βάλουμε χαλινάρια στους λαιμούς των άπιστων. Μήπως (είναι δυνατό) ν’ ανταμειφθούν διαφορετικά από ό,τι (κακό) έκαναν; Στο 47,8: Εκείνοι όμως που αρνούνται (τον ΑΛΛΑΧ) γι’ αυτούς είναι η καταστροφή, κι ο ΑΛΛΑΧ θα ματαιώσει τα έργα τους. Στο 34,5: Αυτοί όμως που προσπαθούν να ματαιώσουν τις Εντολές Μας, -γι’ αυτούς θα υπάρξει μια Τιμωρία, -ένας οδυνηρός εξευτελισμός.
ΤΑΛΜΟΥΔ
"Όποιος δεν εκτελεί τας εντολάς του Ραββίνου, είναι άξιος θανάτου" (Κείμενον ERUBIN, FOLIO 21, β)
"Τα λόγια των Ραββίνων είναι λόγια Θεού ζώντος!" (BACHAIAD PENT FOLIO 201, COL.4) και "Εάν ο ραββίνος σου λέγη ότι το δεξί σου χέρι είναι αριστερό και το αριστερό σου δεξί, πρέπει να πιστέψης τα λόγια του!" (AD. DEUTER., XVII, 11), (δηλ το σημερινό σύστημα είναι ο θεός τους και σε αυτό πρέπει όλοι μας να υπακούμε)
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 9,123 γράφει: Ω! Εσείς που πιστέψατε! Πολεμάτε τους Άπιστους που σας ζώνουν τριγύρω, κι ας βρουν στο πρόσωπό σας τραχύτητα, και μάθετε, ότι ο ΑΛΛΑΧ βρίσκεται μαζί μ’ αυτούς που τον φοβούνται.
ΤΑΛΜΟΥΔ
Κείμενον ERUBIN, FOLIO 21, β: "Όποιος δεν εκτελεί τας εντολάς του Ραββίνου, είναι άξιος θανάτου".
Maimonides, Hilchot Rozeach 1, l: “Μόνο όποιος σκοτώνει έναν εβραίο καταπατεί την εντολή «ου φονεύσεις»”.
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 4,84: Πολέμα λοιπόν υπέρ του ΑΛΛΑΧ. Ευθύνη δεν έχεις παρά μόνο για τον εαυτό σου. Να εξεγείρεις τους πιστούς στη μάχη. Ίσως ο ΑΛΛΑΧ αναχαιτίσει τη δύναμη των απίστων. Γιατί ο ΑΛΛΑΧ είν’ άφθαστος σε δύναμη κι ο πιο αυστηρός στην τιμωρία.
Στο 8,39: Και πολεμήστε τους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ότου να μην υπάρχει πειρασμός και να είναι η θρησκεία του ΑΛΛΑΧ η μοναδική, κι αν όμως βάλουν τέλος (στην απιστία τους), τότε (στ’ αλήθεια) ο ΑΛΛΑΧ βλέπει όλα όσα κάνουν.
ΤΑΛΜΟΥΔ
"Αυτοί που διαβάζουν την Καινή Διαθήκη δεν έχουν θέση στον κόσμο που έρχεται”. Sanhedrin 90a.
Maimonides, Hilchot Aboda Zara 10, 5.6: “Όταν οι εβραίοι έχουν το πάνω χέρι στους μη-εβραίους, τότε μας απαγορεύεται ούτε έναν από αυτούς να ανεχόμαστε ανάμεσά μας”.
Sanhedrinn 56a: “Αυτοί (οι μη-εβραίοι) γι αυτό (λόγω της βλασφημίας τους προς τον θεό) θα εκτελεστούν με το σπαθί”.
SCHABBATH (116A) TOS. "Τα Ευαγγέλια ονομαζόμενα τεύχη της ανομίας, είναι αιρετικά βιβλία".
SCHABBATH (116A). Όι Ταλμουδισταί συμφωνούν ότι τα βιβλία των Χριστιανών πρέπει να καίγονται".
ZOHAR (11, 25Α). Οι Χριστιανοί πρέπει να καταστραφούν, ως ειδωλολάτρες".
Bar Nachmani, “Bammidhar baba” (172, Γ.4, 173, Γ.1): “Στην εποχή του Μεσσία, οι Εβραίοι θα εξαλείψουν όλους τους λαούς του κόσμου”.
Rosh Hashanah 17a: "Οι Χριστιανοί ("minim") και όλοι οι υπόλοιποι που απορρίπτουν το Ταλμούδ θα πάνε στην κόλαση και θα τιμωρούνται εκεί για όλες τις γενιές."
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 5,51 γράφει: Ω! Σεις που πιστέψατε! Μη κάνετε τους Εβραίους και τους Χριστιανούς, φίλους και προστάτες σας! Δεν είναι παρά μονάχα μεταξύ τους φίλοι και προστάτες. Κι εκείνος ανάμεσά σας (ενν. μεταξύ των μουσουλμάνων) που πιάνει (φιλίες) μ’ αυτούς είναι ένας απ’ αυτούς. Ο ΑΛΛΑΧ δεν καθοδηγεί τον άδικο και παράνομο λαό. Στο 3,28: Οι Πιστοί δεν παίρνουν προστάτες και δεν κάνουν φίλους άπιστους, αλλά τουναντίον τους πιστούς. Κι αν κανείς κάνει τούτο, τότε να μην περιμένει καμιά βοήθεια από τον ΑΛΛΑΧ. Εκτός αν προφυλαχθείτε απ’ αυτούς, ώστε να μπορέσετε να προστατεύετε τον εαυτό σας.
TALMOUD ΓΙΑ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΒΑΠΤΙΣΜΕΝΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ
ORACH CHAIIM, 113. "Απόφευγε να παρουσιάζεσαι ότι τρέφεις σεβασμόν προς τον Ιησούν".
CHOSCHEN HAM. (26, 1). Ό Εβραίος δεν πρέπει να προσφεύγη εις Χριστιανόν Δικαστήν ή Χριστιανικούς Νόμους".
ZOHAR (11, 64Β). "Αι γεννήσεις των Χριστιανών πρέπει να ελαττωθούν αριθμητικώς".
HILKOTH AKUM (IX, 2). "Να αποστείλης δώρα εις τους Χριστιανούς, μόνον εάν αυτοί είναι άθρησκοι",
BABHA KAMA (113B). "Επιτρέπεται να εξαπατά τις τους Χριστιανούς".
ZOHAR (1, 25Β). "Εκείνοι, οι οποίοι κάνουν καλό εις τους Χριστιανούς, ουδέποτε θα αναστηθούν".
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 34,33 γράφει: …Και έτσι έκρυψαν τη μετάνοιά (τους), όταν είδαν τα βασανιστήρια. Και θα βάλουμε χαλινάρια στους λαιμούς των άπιστων. Μήπως (είναι δυνατό) ν’ ανταμειφθούν διαφορετικά από ό,τι (κακό) έκαναν; Στο 47,8: Εκείνοι όμως που αρνούνται (τον ΑΛΛΑΧ) γι’ αυτούς είναι η καταστροφή, κι ο ΑΛΛΑΧ θα ματαιώσει τα έργα τους. Στο 34,5: Αυτοί όμως που προσπαθούν να ματαιώσουν τις Εντολές Μας, -γι’ αυτούς θα υπάρξει μια Τιμωρία, -ένας οδυνηρός εξευτελισμός.
ΤΑΛΜΟΥΔ
"Όποιος δεν εκτελεί τας εντολάς του Ραββίνου, είναι άξιος θανάτου" (Κείμενον ERUBIN, FOLIO 21, β)
"Τα λόγια των Ραββίνων είναι λόγια Θεού ζώντος!" (BACHAIAD PENT FOLIO 201, COL.4) και "Εάν ο ραββίνος σου λέγη ότι το δεξί σου χέρι είναι αριστερό και το αριστερό σου δεξί, πρέπει να πιστέψης τα λόγια του!" (AD. DEUTER., XVII, 11), (δηλ το σημερινό σύστημα είναι ο θεός τους και σε αυτό πρέπει όλοι μας να υπακούμε)
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 9,123 γράφει: Ω! Εσείς που πιστέψατε! Πολεμάτε τους Άπιστους που σας ζώνουν τριγύρω, κι ας βρουν στο πρόσωπό σας τραχύτητα, και μάθετε, ότι ο ΑΛΛΑΧ βρίσκεται μαζί μ’ αυτούς που τον φοβούνται.
ΤΑΛΜΟΥΔ
Κείμενον ERUBIN, FOLIO 21, β: "Όποιος δεν εκτελεί τας εντολάς του Ραββίνου, είναι άξιος θανάτου".
Maimonides, Hilchot Rozeach 1, l: “Μόνο όποιος σκοτώνει έναν εβραίο καταπατεί την εντολή «ου φονεύσεις»”.
ΚΟΡΑΝΙ
Στο 4,84: Πολέμα λοιπόν υπέρ του ΑΛΛΑΧ. Ευθύνη δεν έχεις παρά μόνο για τον εαυτό σου. Να εξεγείρεις τους πιστούς στη μάχη. Ίσως ο ΑΛΛΑΧ αναχαιτίσει τη δύναμη των απίστων. Γιατί ο ΑΛΛΑΧ είν’ άφθαστος σε δύναμη κι ο πιο αυστηρός στην τιμωρία.
Στο 8,39: Και πολεμήστε τους (σκοτώνοντάς τους) μέχρις ότου να μην υπάρχει πειρασμός και να είναι η θρησκεία του ΑΛΛΑΧ η μοναδική, κι αν όμως βάλουν τέλος (στην απιστία τους), τότε (στ’ αλήθεια) ο ΑΛΛΑΧ βλέπει όλα όσα κάνουν.
ΤΑΛΜΟΥΔ
"Αυτοί που διαβάζουν την Καινή Διαθήκη δεν έχουν θέση στον κόσμο που έρχεται”. Sanhedrin 90a.
Maimonides, Hilchot Aboda Zara 10, 5.6: “Όταν οι εβραίοι έχουν το πάνω χέρι στους μη-εβραίους, τότε μας απαγορεύεται ούτε έναν από αυτούς να ανεχόμαστε ανάμεσά μας”.
Sanhedrinn 56a: “Αυτοί (οι μη-εβραίοι) γι αυτό (λόγω της βλασφημίας τους προς τον θεό) θα εκτελεστούν με το σπαθί”.
ΤΑΛΜΟΥΔ
Choschenham- mischapat 425,6: “Τους αιρετικούς και αυτούς που αρνούνται τον Νόμο και τους προφήτες, πρέπει μετά από μία εντολή να θανατωθούν. Αν είναι κάπως δυνατόν είτε δημόσια με το σπαθί, ή αν δεν γίνεται αυτό, τότε με ύπουλο δόλο, μέχρι που να προκληθεί η θανάτωση”.
ΚΟΡΑΝΙ
Γράφει στο 8,17: δεν είστε εσείς που τους σκοτώσατε (προς εβραίους για τον Χριστό και κάθε χριστιανό), αλλ’ ο ΑΛΛΑΧ τους σκότωσε. Και δεν είσαι εσύ που την έριξες, αν την έριξες, αλλά ο ΑΛΛΑΧ την έριξε, για να δώσει καλή αμοιβή στους πιστούς με ευεργετική δοκιμασία. Γιατί ο ΑΛΛΑΧ είναι –τα πάντα- Ακούων. Παντογνώστης
ΤΑΛΜΟΥΔ
Pesachim 87 b, Raschi: “Αν είναι να τους καταπατήσουμε (τους μη-εβραίους) ας είναι να κτυπήσουμε την σκέψη τους. Αυτή θα είναι για πάντα η απασχόλησή μας”.
Ραβίνος Yaacov Rerrin: “Ένα εκατομμύριο Άραβες δεν αξίζουν ούτε ένα εβραϊκό νύχι”.
****
Choschenham- mischapat 425,6: “Τους αιρετικούς και αυτούς που αρνούνται τον Νόμο και τους προφήτες, πρέπει μετά από μία εντολή να θανατωθούν. Αν είναι κάπως δυνατόν είτε δημόσια με το σπαθί, ή αν δεν γίνεται αυτό, τότε με ύπουλο δόλο, μέχρι που να προκληθεί η θανάτωση”.
ΚΟΡΑΝΙ
Γράφει στο 8,17: δεν είστε εσείς που τους σκοτώσατε (προς εβραίους για τον Χριστό και κάθε χριστιανό), αλλ’ ο ΑΛΛΑΧ τους σκότωσε. Και δεν είσαι εσύ που την έριξες, αν την έριξες, αλλά ο ΑΛΛΑΧ την έριξε, για να δώσει καλή αμοιβή στους πιστούς με ευεργετική δοκιμασία. Γιατί ο ΑΛΛΑΧ είναι –τα πάντα- Ακούων. Παντογνώστης
ΤΑΛΜΟΥΔ
Pesachim 87 b, Raschi: “Αν είναι να τους καταπατήσουμε (τους μη-εβραίους) ας είναι να κτυπήσουμε την σκέψη τους. Αυτή θα είναι για πάντα η απασχόλησή μας”.
Ραβίνος Yaacov Rerrin: “Ένα εκατομμύριο Άραβες δεν αξίζουν ούτε ένα εβραϊκό νύχι”.
****
Forwarded from Λιολιος Παναγιωτης🔊 (Παναγιωτης Λιολιος)
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ! ΧΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΣΑΣ!

Τον μίσησαν και τον μισούν αυτοί που αυτός αγάπησε.
Μα τον μίσησαν και τον μισούν γιατί ποτέ δεν αγάπησε τον φθόνο τους, την μισαλλοδοξία και την υποκρισία τους.
Με εγκώμια και ωσαννά τον προϋπαντούσαν για να τον πείσουν πως είναι πατριώτες του Υψίστου Θεού, μόνο και μόνο για να ευλογήσει τα αντίχριστα θέλω τους.
Παιδόφιλοι,straight και transexual gay…
Πείθουν τον κόσμο πως ο σατανάς έχει την δύναμη Θεού, με εξουσία να κλέβει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και πως η ανθρωπιά μόνο στην εικόνα βαπτίζεται την θεανθρωπιά του Ιησού Χριστού.
Και για παιδεία της ουσίας στην καρδιά του ανθρώπου φυτεύουν του αντιχρίστου τα ωσαννά, τα εν ανθρώποις ευδοκία, τον φθόνο, το μίσος, το ψέμα και την υποκρισία.
***
Όποιος Χριστόν εβαπτίσθηκε παιδιά μου, Χριστόν ενδύθηκε·
τουτέστιν όταν κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού είσαι το ένα με όλους τους άλλους.
Κι αν δεν το γνωρίζεις αυτό και δεν το γνωρίζουν και οι άλλοι, τότε δες και ποιος είναι ο διάβολος που λέει ότι αυτός που κοινωνάς είναι ένας άλλος από σένα.
Αδέλφια μου, εμείς Σώμα Χριστού εσμέν.
Ξυπνήστε, χάσατε την ψυχή σας.
Τα παιδιά σας, την περιουσία σας, τα Όσια και Ιερά σας.
Η Εκκλησία της Ελλάδος πρόδωσε την ανθρωπιά μας.
Αδερφωθείτε ήγγικεν η ώρα του Ιησού Χριστού.
Ιωάννης εν Χριστώ

Τον μίσησαν και τον μισούν αυτοί που αυτός αγάπησε.
Μα τον μίσησαν και τον μισούν γιατί ποτέ δεν αγάπησε τον φθόνο τους, την μισαλλοδοξία και την υποκρισία τους.
Με εγκώμια και ωσαννά τον προϋπαντούσαν για να τον πείσουν πως είναι πατριώτες του Υψίστου Θεού, μόνο και μόνο για να ευλογήσει τα αντίχριστα θέλω τους.
Παιδόφιλοι,straight και transexual gay…
Πείθουν τον κόσμο πως ο σατανάς έχει την δύναμη Θεού, με εξουσία να κλέβει το αυτεξούσιο του ανθρώπου και πως η ανθρωπιά μόνο στην εικόνα βαπτίζεται την θεανθρωπιά του Ιησού Χριστού.
Και για παιδεία της ουσίας στην καρδιά του ανθρώπου φυτεύουν του αντιχρίστου τα ωσαννά, τα εν ανθρώποις ευδοκία, τον φθόνο, το μίσος, το ψέμα και την υποκρισία.
***
Όποιος Χριστόν εβαπτίσθηκε παιδιά μου, Χριστόν ενδύθηκε·
τουτέστιν όταν κοινωνείς το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού είσαι το ένα με όλους τους άλλους.
Κι αν δεν το γνωρίζεις αυτό και δεν το γνωρίζουν και οι άλλοι, τότε δες και ποιος είναι ο διάβολος που λέει ότι αυτός που κοινωνάς είναι ένας άλλος από σένα.
Αδέλφια μου, εμείς Σώμα Χριστού εσμέν.
Ξυπνήστε, χάσατε την ψυχή σας.
Τα παιδιά σας, την περιουσία σας, τα Όσια και Ιερά σας.
Η Εκκλησία της Ελλάδος πρόδωσε την ανθρωπιά μας.
Αδερφωθείτε ήγγικεν η ώρα του Ιησού Χριστού.
Ιωάννης εν Χριστώ
ΟΙ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΩΣ ΚΆΘΕ ΚΟΜΜΑΤΙΚΉ ΦΑΤΡΊΑ, ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ, ΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΕΛΛΆΔΑΣ, ΑΛΛΑ, ΟΙ ΜΑΚΕΛΑΡΙΔΕΣ,
ΟΠΟΥ, ΠΑΡΆΓΟΥΝ, ΜΌΝΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΉ, ΤΗΣ ΕΜΠΛΟΥΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΧΡΑΝΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ
ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΧΘΟΝΙΩΝ, ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΩΝ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΚΡΎΒΕΤΕ, ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΓΕΝΝΟΥΣ, ΩΣ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΕΊΝΑΙ, ΌΤΙ Η ΧΟΎΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΈΑΤΡΟ, ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ
ΉΣΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ
ΚΚΕ, ΤΙ ΣΥΜΦΏΝΗΣΕ ΚΑΙ ΞΕΠΟΎΛΗΣΕ, ΜΕ ΥΠΟΤΑΓΉ. ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ, ΑΠΌ ΤΟ Β ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ, ΩΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, ΜΑΤΑΙΩΣ;;;
Η "ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΝ" ΤΩΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ, ΔΩΛΕΙΩΝ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
"ΜΆΡΣΑΛ"
ΌΠΟΥ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ, ΤΟ ΥΠΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΌ
ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΥ ΚΚΕ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΌΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΣΤΕΙΝ ΤΟ ΠΟΙΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΕΚ ΠΆΣΑΝ ΚΌΜΜΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΚΟΙΝΟΒΟΎΛΙΟ
ΚΟΜΜΑΤΙΚΉ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, ΕΝΏ, ΕΊΝΑΙ ΠΛΈΟΝ ΚΑΙ
ΑΠΟΛΥΤΟΣ, ΑΝΗΘΙΚΟ ΛΌΓΩ ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΙΑΣ
ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΟΛΑΓΝΙΑΣ
ΤΟ "ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ" ΥΠΟΧΕΙΡΙΟΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ, ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΚΚΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΤΕΛΙΚΆ, ΠΌΣΟ ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΤΕ, ΑΝΉΘΙΚΑ, ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ, ΣΤΕΓΑΖΩΝΤΑΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΩΝ, ΣΤΑ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΑ, ΑΜΈΤΡΗΤΑ
ΑΚΊΝΗΤΑ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΕΝΏ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΊΝΑΙ ΆΣΤΕΓΟΙ;;;;
ΠΌΣΟ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ ΤΕΛΙΚΆ;;;;
ΤΑ ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙΑ, ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΈΣΩ ΧΑΜΑΣ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
ΆΡΑΓΕ ΔΕΝ ΛΑΜΒΆΝΟΥΝ, ΜΙΖΕΣ ΌΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΕΝΏ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΊΣΤΕΣ, ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ
ΦΤΑΧΝΩΝΤΑΣ ΜΊΑ ΚΟΛΛΑΣΗ, ΜΕ ΌΜΟΡΦΑ ΧΡΩΜΑΤΑ;;;;;
ΕΕΕΕ ΠΟΙΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΚΚΕ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ
ΤΣΙΡΆΚΙΑ, ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΉ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ, ΩΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΙΣΛΆΜ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΩΝ, ΣΤΗΝ ΓΗΝ;;;
ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ
Ο αστυνομικός που δημιούργησε το ψεύτικο ΚΚΕ την περίοδο του Μεταξά. Γιατί συνελήφθη και εξορίστηκε από τους Άγγλους - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ https://www.mixanitouxronou.gr/paxinos-dexi-cheri-maniadaki-choynta-metaxa/
ΟΠΟΥ, ΠΑΡΆΓΟΥΝ, ΜΌΝΟ ΚΑΤΑΣΤΟΛΉ, ΤΗΣ ΕΜΠΛΟΥΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΧΡΑΝΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ
ΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠΟΧΘΟΝΙΩΝ, ΞΕΠΟΥΛΗΜΕΝΩΝ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΩΝ
ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΚΡΎΒΕΤΕ, ΑΠΌ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΓΕΝΝΟΥΣ, ΩΣ ΜΕΤΑΛΑΜΠΑΔΕΥΣΗΝ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
ΕΊΝΑΙ, ΌΤΙ Η ΧΟΎΝΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΈΑΤΡΟ, ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΙΟΥ
ΉΣΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ
ΚΚΕ, ΤΙ ΣΥΜΦΏΝΗΣΕ ΚΑΙ ΞΕΠΟΎΛΗΣΕ, ΜΕ ΥΠΟΤΑΓΉ. ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΟΥΣ, ΑΠΌ ΤΟ Β ΠΑΓΚΌΣΜΙΟ ΠΟΛΕΜΟ
ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΙΣ, ΩΣ ΝΟΜΙΖΕΙΣ, ΜΑΤΑΙΩΣ;;;
Η "ΕΝΣΑΡΚΩΣΗΝ" ΤΩΝ ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ, ΔΩΛΕΙΩΝ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟ ΣΧΕΔΙΟ
"ΜΆΡΣΑΛ"
ΌΠΟΥ ΥΠΟΤΑΧΘΕΙΤΕ, ΤΟ ΥΠΟΚΡΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΙΝΌ
ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΥ ΚΚΕ, ΑΛΛΆ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΕΛΛΑΔΑΣ
ΌΠΟΥ ΣΗΜΕΡΑ, ΕΣΤΕΙΝ ΤΟ ΠΟΙΟ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟ ΕΚ ΠΆΣΑΝ ΚΌΜΜΑ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΚΟΙΝΟΒΟΎΛΙΟ
ΚΟΜΜΑΤΙΚΉ ΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, ΕΝΏ, ΕΊΝΑΙ ΠΛΈΟΝ ΚΑΙ
ΑΠΟΛΥΤΟΣ, ΑΝΗΘΙΚΟ ΛΌΓΩ ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΙΑΣ
ΚΑΙ ΙΣΛΑΜΟΛΑΓΝΙΑΣ
ΤΟ "ΑΠΟΚΡΥΦΟΝ" ΥΠΟΧΕΙΡΙΟΝ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ, ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ
ΜΕ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΚΚΕ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ
ΤΕΛΙΚΆ, ΠΌΣΟ ΞΕΠΟΥΛΗΘΗΚΑΤΕ, ΑΝΉΘΙΚΑ, ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΕΙΣ, ΣΤΕΓΑΖΩΝΤΑΣ ΛΑΘΡΟΕΙΣΒΟΛΕΩΝ, ΣΤΑ ΑΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΤΑ, ΑΜΈΤΡΗΤΑ
ΑΚΊΝΗΤΑ ΤΟΥ ΚΚΕ
ΕΝΏ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΕΊΝΑΙ ΆΣΤΕΓΟΙ;;;;
ΠΌΣΟ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ ΤΕΛΙΚΆ;;;;
ΤΑ ΑΛΙΣΒΕΡΙΣΙΑ, ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΙ ΜΈΣΩ ΧΑΜΑΣ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ
ΆΡΑΓΕ ΔΕΝ ΛΑΜΒΆΝΟΥΝ, ΜΙΖΕΣ ΌΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΆ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΕΝΏ ΠΑΡΙΣΤΑΝΕΤΕ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΊΣΤΕΣ, ΤΩΝ ΑΔΥΝΑΜΩΝ
ΦΤΑΧΝΩΝΤΑΣ ΜΊΑ ΚΟΛΛΑΣΗ, ΜΕ ΌΜΟΡΦΑ ΧΡΩΜΑΤΑ;;;;;
ΕΕΕΕ ΠΟΙΟΥΝΤΕΣ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΚΚΕ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ
ΤΣΙΡΆΚΙΑ, ΥΠΟΤΑΓΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΉ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΣΡΑΉΛ, ΩΣ ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΙ ΤΟΥ ΙΣΛΆΜ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΛΑΓΝΩΝ, ΣΤΗΝ ΓΗΝ;;;
ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ
Ο αστυνομικός που δημιούργησε το ψεύτικο ΚΚΕ την περίοδο του Μεταξά. Γιατί συνελήφθη και εξορίστηκε από τους Άγγλους - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ https://www.mixanitouxronou.gr/paxinos-dexi-cheri-maniadaki-choynta-metaxa/
ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Ο αστυνομικός που δημιούργησε το ψεύτικο ΚΚΕ την περίοδο του Μεταξά. Γιατί συνελήφθη και εξορίστηκε από τους Άγγλους - ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ…
Ο αστυνομικός που ήταν δεξί χέρι του Μανιαδάκη και επί Μεταξά εξουδετέρωσε την καθοδήγηση του ΚΚΕ συνελήφθη και φυλακίστηκε από τους Άγγλους! Με τι τους εκβίαζε; Δολοφονήθηκε στην εξορία
ΓΝΩΣΘΑΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΑΠΌ ΩΣ ΓΝΩΡΊΖΕΤΕ,
ΑΥΤΟΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥΣ
<<#ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ_ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ>>
ΚΑΙ ΠΟΛΛΆ, ΑΛΛΆ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΚΑΤΑΛΆΒΕΤΕ ΤΟ, ΌΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΟΥ ΠΑΡΩΝΤΟΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ, ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΜΑΚΕΛΑΡΙΔΕΣ, ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ
ΌΠΟΥ ΑΥΤΌ, ΕΞΗΓΕΊ, ΤΗΝ ΣΥΨΗ, ΤΟΥ "ΑΔΕΙΟΥ ΤΑΦΟΥ" ΠΟΥ ΖΕΙ, ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΌ, ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΓΙΓΝΩΣΘΕ ΜΑΣ
ΑΡΑ, ΌΤΙ ΈΧΕΙ ΑΙΏΝΙΟ ΓΙΓΝΩΣΘΕ, ΠΡΟΣ ΩΦΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Ο ΕΧΩΝ ΩΤΑΣ, ΑΚΟΥΕΤΩ
ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΤΟΥΤΩΝ ΕΣΤΕΙΝ, ΤΟ ΕΞΞΑΓΓΕΛΜΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΗΧΕΊ, ΠΛΈΟΝ, ΕΚ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΟΝ
ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ, ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΥΠΑΡΞΗΝ
[{{{#Α_Π_Ο_Λ_Ι_Τ_Ι_Κ_Ο_Π_Ο_Ι_Η_Θ_Υ_Τ_Α_Ι}}}]
#ΑΠΑΡΝΗΘΗΤΩ_ΕΑΥΤΌΝ #ΕΛΛΗΝΕΣ;;;
ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ, ΚΑΤΆΜΑΤΑ, ΟΥΔΈΠΟΤΕ, ΘΑ ΒΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗΝ, ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΌΣΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ
ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ
ΓΝΩΣΘΑΣΘΕ, ΤΗΝ ΟΛΌΤΗΤΆ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΜΑΣ
👁️👁️
⬇️⬇️⬇️
Το σοκ της Ιστορίας | Protagon.gr https://www.protagon.gr/themata/44341017853-44341017853
ΑΥΤΟΕΠΙΚΑΛΟΥΜΕΝΟΥΣ
<<#ΑΡΙΣΤΕΡΟΥΣ_ΚΟΥΜΟΥΝΙΣΤΕΣ>>
ΚΑΙ ΠΟΛΛΆ, ΑΛΛΆ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
ΚΑΤΑΛΆΒΕΤΕ ΤΟ, ΌΛΑ ΤΑ ΚΟΜΜΑΤΑ, ΤΟΥ ΠΑΡΩΝΤΟΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ, ΕΊΝΑΙ ΟΙ ΜΑΚΕΛΑΡΙΔΕΣ, ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΜΑΣ
ΌΠΟΥ ΑΥΤΌ, ΕΞΗΓΕΊ, ΤΗΝ ΣΥΨΗ, ΤΟΥ "ΑΔΕΙΟΥ ΤΑΦΟΥ" ΠΟΥ ΖΕΙ, ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΌ, ΕΛΛΗΝΙΚΌ ΓΙΓΝΩΣΘΕ ΜΑΣ
ΑΡΑ, ΌΤΙ ΈΧΕΙ ΑΙΏΝΙΟ ΓΙΓΝΩΣΘΕ, ΠΡΟΣ ΩΦΕΛΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑΣ
Ο ΕΧΩΝ ΩΤΑΣ, ΑΚΟΥΕΤΩ
ΕΛΛΗΝΕΣ,
ΤΟΥΤΩΝ ΕΣΤΕΙΝ, ΤΟ ΕΞΞΑΓΓΕΛΜΑΝ ΠΟΥ ΘΑ ΗΧΕΊ, ΠΛΈΟΝ, ΕΚ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΟΝ
ΕΙΣ ΠΑΣΑΝ, ΕΛΛΗΝΙΚΗΝ ΥΠΑΡΞΗΝ
[{{{#Α_Π_Ο_Λ_Ι_Τ_Ι_Κ_Ο_Π_Ο_Ι_Η_Θ_Υ_Τ_Α_Ι}}}]
#ΑΠΑΡΝΗΘΗΤΩ_ΕΑΥΤΌΝ #ΕΛΛΗΝΕΣ;;;
ΑΝ ΔΕΝ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ, ΤΗΝ ΑΛΉΘΕΙΑ, ΚΑΤΆΜΑΤΑ, ΟΥΔΈΠΟΤΕ, ΘΑ ΒΙΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΧΑΡΗΝ, ΑΥΤΗΣ ΚΑΙ ΌΣΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ
ΠΑΝΑΓΙΏΤΗΣ ΛΙΟΛΙΟΣ
ΓΝΩΣΘΑΣΘΕ, ΤΗΝ ΟΛΌΤΗΤΆ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΜΑΣ
👁️👁️
⬇️⬇️⬇️
Το σοκ της Ιστορίας | Protagon.gr https://www.protagon.gr/themata/44341017853-44341017853
Protagon.
Το σοκ της Ιστορίας
Το νέο βιβλίο των Στάθη Καλύβα και Νίκου Μαραντζίδη δεν είναι μόνο μια εντυπωσιακή αποκάλυψη των πραγματικών γεγονότων που σημάδεψαν τη δεκαετία του 1940. Πρωτίστως, είναι ένα έργο που προσφέρει το «κλειδί» για την αποκρυπτογράφηση όλων των μυστηρίων της…