پروتکل کنترل پیغام اینترنت (ICMP) یک پروتکل در لایه شبکه است که برای ارسال پیغام‌ها و اطلاعات مدیریتی در شبکه اینترنت استفاده می‌شود. این پیغام‌ها شامل اطلاعات خطا، درخواست‌های مسیریابی و دیگر پیام‌های کنترلی می‌باشند. ICMP به عنوان یکی از ابزارهای تشخیص و رفع مشکلات در شبکه استفاده می‌شود.
✉️ @localhost_kj

پکت ICMP شامل :
سرتیتر (Header)
بدنه (Body) است.

ساختار سرتیتر ICMP عبارت است از:

1. نوع (Type): 8 بیت
2. کد (Code): 8 بیت
3. Checksum: 16 بیت
4. Identifier (شناسه): 16 بیت
5. Sequence Number (شماره توالی): 16 بیت

پس از سرتیتر، بدنه پکت ICMP حاوی اطلاعات خاص به نوع پیغام است که توسط Type و Code مشخص می‌شود. ساختار بدنه بر اساس نوع پیغام متفاوت است.

✉️@localhost_kj

پروتکل ICMP از نظر عمده برای ارسال پیغام‌های کنترلی و خطا در شبکه استفاده می‌شود. برخی از کاربردهای کلی ICMP عبارتند از:

1. تشخیص خطاها: ارسال پیغام‌های خطا به دستگاه‌ها در صورت بروز مشکلات در ارتباطات شبکه.

2. Ping: استفاده از پیغام‌های Echo Request و Echo Reply برای اندازه‌گیری زمان پاسخ و تست دسترسی به دستگاه‌ها.

3. Trace Route: بررسی مسیری که یک پیام از یک دستگاه به مقصد طی می‌کند، با استفاده از پیغام‌های ICMP Time Exceeded.

4. پیشگیری از تسلط سرویس (DoS): محدود کردن تعداد درخواست‌ها و پاسخ‌های ICMP برای جلوگیری از حملات DoS.

5. مدیریت مسیریابی: ارسال پیغام‌های ICMP Redirect برای به‌روزرسانی جداول مسیریابی در دستگاه‌ها.

این کاربردها توسط این پروتکل امکانات مهمی را برای تشخیص و اصلاح مشکلات در شبکه ارائه می‌دهند.
✉️@localhost_kj

آسیب ها و‌یا حملاتی که از طریق icmp میتواند شبکه را تهدید کند:

1. حملات پرانتزالی (Ping Floods): حملاتی که با ارسال تعداد زیادی درخواست Ping به یک دستگاه، منابع آن را به حداکثر فشار می‌اندازند و باعث افت کیفیت سرویس می‌شوند.

2. تزریق پیغام‌های جعلی (ICMP Spoofing): ارسال پیغام‌های ICMP با اطلاعات جعلی، که ممکن است به نقض امانت و تزریق داده‌های مخرب منجر شود.

3. استفاده در حملات DoS: حملات Denial of Service (DoS) که با اشغال منابع شبکه به وسیله درخواست‌ها یا پاسخ‌های ICMP صورت می‌گیرند.

4. اطلاعات زیرساختی: حملاتی که از طریق پیام‌های ICMP ممکن است اطلاعات زیرساختی و نقاط ضعف در شبکه فاش شوند.

✉️@localhost_kj

⬅️با درود فراوان خدمت طراحان و برنامه نویسان گرامی➡️
وان سرور جهت گسترش فعالیت خود در زمینه طراحی سایت، از علاقمندان و کارآموزان فعالیت در این حوزه دعوت به همکاری به عمل می آورد.
تخصص های مورد نیاز برای همکاری:
🔴1- برنامه نویس فرانت (html - css- Bootstrap - taliwind - js - jQery - vuejs)
🔴2- برنامه نویس بک اند (php - python - laravel)
🔴3- سی ام اس کار (Wordpress - seo - woocommerce)
هدف بلند مدت ایجاد یک تیم موفق در اجرای پروژه های برنامه نویسی و پلاگین نویسی میباشد.

شرایط عضویت:
🟢1- آشنایی متوسط با بخشی از زبانهایی که در سه حوزه بالا قید شده.
🟢2- روحیه تیمی و سازگاری کار گروهی
🟢3- قدرت ریسرچ و منطق برنامه نویسی
🟢4- خلاق و مسئولیت پذیر
🟢5- ترجیحا ساکن کرج و امکان دیدار و جلسات حضوری
🟢6- آشنایی مبتدی با git

✉️ @localhost_kj

در مفهوم LACP (Link Aggregation Control Protocol)، "مستر سوئیچ" به عنوان یک نقش در تشکیل گروه‌های لینک (Link Aggregation Groups یا LAGs) در شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شود. در اینجا، مستر سوئیچ یا LACP Master، نقش دستگاهی است که سرپرستی بر گروه لینک را برعهده دارد و ارتباط با دیگر دستگاه‌ها جهت ایجاد گروه لینک را مدیریت می‌کند.

استفاده از LACP به ترکیب چند لینک فیزیکی به صورت منطقی کمک کرده و از افزایش پهنای باند و افزایش قابلیت اطمینان شبکه اطمینان حاصل می‌شود.

✉️ @localhost_kj

برای درک این موضوع باید مبحث ether channel رو بشناسید:
حالا ether channel چیه؟
"اتر چنل" یا "EtherChannel" یک تکنولوژی است که در شبکه‌های کامپیوتری برای ایجاد گروه‌های لینک (Link Aggregation Groups یا LAGs) به منظور افزایش پهنای باند و افزایش اطمینان استفاده می‌شود. در این سیستم، چند لینک فیزیکی یا پورت را ترکیب و به عنوان یک لینک منطقی عمل می‌کند.

اتر چنل می‌تواند با استفاده از پروتکل‌های مختلفی ایجاد شود، از جمله LACP (Link Aggregation Control Protocol) یا PAgP (Port Aggregation Protocol). این فناوری کمک به توزیع بار بین لینک‌ها و افزایش ظرفیت پهنای باند کلی شبکه می‌کند.

✉️ @localhost_kj

اتر چنل یعنی شبکه بهتر! با استفاده از این چیز، سرعت انتقال داده‌ها بیشتر میشه و شبکه مون قوی‌تر و امن‌تر عمل می‌کنه. به جای اینکه یه لینک بزاریم، چندتا لینک رو با هم جور کنیم و باعث بشه داده‌ها راحت‌تر جا برند و اگر یکی از لینک‌ها خراب بشه، داده‌ها خودکار از مسیر دیگه ارسال بشن. یه جورایی شبکه رو هوشمندتر و بهتر از قبل می‌کنه...
حالا مزایاش چیه؟

استفاده از اتر چنل یا EtherChannel در شبکه‌های کامپیوتری دارای مزایای متعددی است:

1. افزایش پهنای باند:
اتر چنل به افزایش پهنای باند شبکه کمک می‌کند، زیرا چندین لینک فیزیکی را به صورت منطقی ترکیب می‌کند. این افزایش پهنای باند منجر به افزایش سرعت انتقال داده و بهبود عملکرد شبکه می‌شود.

2. ارتقا قابلیت اطمینان:
اتر چنل با فراهم کردن مسیرهای موازی بین دستگاه‌ها، مقاومیت در برابر اختلالات و خرابی‌ها را افزایش می‌دهد. در صورت خرابی یک لینک، داده‌ها به صورت خودکار از مسیر دیگری انتقال می‌یابند.

3. توازن بار:
اتر چنل به طور هوشمند بار ترافیک را بین لینک‌های فیزیکی توزیع می‌کند، که به بهبود توازن بار شبکه و جلوگیری از افزایش فشار بر یک لینک خاص کمک می‌کند.

4. سهولت مدیریت:
اتر چنل به مدیران شبکه امکان مدیریت و پیکربندی آسان را فراهم می‌کند. تشکیل گروه‌های لینک به وسیله این تکنولوژی نسبت به مدیریت لینک‌ها به صورت جداگانه،
سهولت بیشتری ایجاد می‌کند.

✉️ @localhost_kj

اتر چنل (EtherChannel) و لود بالانسینگ (Load Balancing) هر دو به بهبود عملکرد و قابلیت اطمینان شبکه کمک می‌کنند، اما در زمینه‌های مختلفی فعالیت می‌کنند:

1.اتر چنل (EtherChannel):
-هدف اصلی:اتر چنل به ترکیب چندین لینک فیزیکی به صورت منطقی به منظور افزایش پهنای باند و افزایش اطمینان در شبکه می‌پردازد.
-عملکرد:چندین لینک فیزیکی به عنوان یک لینک منطقی (اتر چنل) می‌پیوندد، که باعث افزایش پهنای باند شبکه می‌شود. در صورتی که یک لینک خراب شود، داده‌ها از لینک دیگر به صورت خودکار انتقال می‌یابند.

2. لود بالانسینگ (Load Balancing):
-هدف اصلی:لود بالانسینگ به توزیع بار ترافیک بین چندین مسیر یا لینک فیزیکی به منظور استفاده بهینه از منابع شبکه می‌پردازد.
-عملکرد:ترافیک بین لینک‌ها به صورت هوشمند توزیع می‌شود تا از آنها به بهترین شکل استفاده شود. این کار باعث جلوگیری از افت فشار بر یک لینک خاص و افزایش کارایی شبکه می‌شود.

به طور کلی، اتر چنل بیشتر به افزایش پهنای باند و افزایش اطمینان متمرکز است، در حالی که لود بالانسینگ به بهینه‌سازی توزیع بار ترافیک بین مسیرهای مختلف و جلوگیری از افت فشار تمرکز
دارد.

✉️ @localhost_kj

در تجهیزات سیسکو، مجموعه‌ای از پروتکل‌های مسیریابی به نام "Routing Protocols" وجود دارد که برای مسیریابی اطلاعات در شبکه‌های کامپیوتری استفاده می‌شوند. برخی از این پروتکل‌ها شامل:

1. EIGRP (Enhanced Interior Gateway Routing Protocol): یک پروتکل مسیریابی داخلی سیسکو که از الگوریتم DUAL استفاده می‌کند.

2. OSPF (Open Shortest Path First): یک پروتکل مسیریابی دینامیک و باز منبع با هدف انتخاب مسیرهای بهینه بر اساس تاخیر.

3. RIP (Routing Information Protocol): یک پروتکل ساده و محدود به تعداد هاپ‌ها برای مسیریابی.

4. BGP (Border Gateway Protocol): یک پروتکل مسیریابی بین‌دامنه که برای مسیریابی بین انواع مختلف شبکه‌ها مورد استفاده قرار می‌گیرد.

هرکدام از این پروتکل‌ها وظایف و ویژگی‌های مختلفی دارند و بر اساس نیازهای شبکه، انتخاب می‌شوند.

✉️ @localhost_kj

EIGRP یا Enhanced Interior Gateway Routing Protocol یک پروتکل مسیریابی داخلی در شبکه‌های کامپیوتری است که توسط شرکت سیسکو توسعه یافته است. این پروتکل از الگوریتم DUAL (Diffusing Update Algorithm) برای مسیریابی بهینه و پویا استفاده می‌کند. EIGRP اطلاعات مسیریابی را به صورت پویا تبادل می‌کند و می‌تواند به صورت اتوماتیک تغییرات در شبکه را مدیریت کند. از مزایای آن می‌توان به پشتیبانی از ویژگی‌های مانند انتخاب مسیرهای بهینه، توازن بار، و سازگاری با IPv6 اشاره کرد.

✉️ @localhost_kj

OSPF یا Open Shortest Path First یک پروتکل مسیریابی دینامیک است که برای مدیریت مسیرها در شبکه‌های IP استفاده می‌شود. این پروتکل به صورت باز (Open) و بر اساس کوتاه‌ترین مسیر (Shortest Path First) عمل می‌کند. OSPF از الگوریتم Dijkstra برای محاسبه مسیرهای بهینه بین مسیریاب‌ها استفاده می‌کند.

یکی از ویژگی‌های مهم OSPF این است که به صورت هراره (hierarchical) عمل می‌کند و شبکه را به مناطق (areas) تقسیم می‌کند، که این امر به بهبود کارایی و مقیاس‌پذیری کمک می‌کند. همچنین، OSPF از پیش‌تعیین‌شده بودن مسیرها و اطلاعات توپولوژی به صورت مداوم برای تصمیم‌گیری مسیریابی استفاده می‌کند.

✉️ @localhost_kj

RIP یا Routing Information Protocol یک پروتکل مسیریابی داخلی و ساده است که در شبکه‌های کامپیوتری برای انتقال اطلاعات مسیریابی به‌صورت پویا به کار می‌رود. این پروتکل از الگوریتم Bellman-Ford برای تعیین مسیرهای بهینه به ایستگاه‌های مختلف شبکه استفاده می‌کند.

یکی از ویژگی‌های مهم RIP، محدودیت در تعداد هاپ‌ها (hops) برای مسیر یابی است که باعث ساده‌تر شدن و پیاده‌سازی آن می‌شود. با این حال، به دلیل سادگی، RIP در شبکه‌های بزرگ و پیچیده کمتر استفاده می‌شود و جایگزین‌های پیشرفته‌تری مانند OSPF یا EIGRP معمولاً در این موارد به کار می‌روند.

✉️ @localhost_kj

BGP یا Border Gateway Protocol یک پروتکل مسیریابی بین‌دامنه (inter-domain) است که برای مسیریابی بین شبکه‌ها و ارائه دهندگان خدمات اینترنت (ISPs) استفاده می‌شود. این پروتکل برای تصمیم‌گیری در مورد مسیرهای بهینه بین شبکه‌های مختلف به‌کار می‌رود.

BGP بر اساس اطلاعات ویژه به نام وضعیت‌های مسیر (path attributes)، که شامل اطلاعاتی از جمله تاخیر، پهنای باند، و اولویت است، تصمیم‌گیری می‌کند. این پروتکل بسیار منعطف است و امکان تعریف سیاست‌های مسیریابی دقیق بین اپراتورهای شبکه را فراهم می‌کند.

BGP بیشتر در اینترنت برای اتصال شبکه‌های مختلف به یکدیگر و اعلام مسیرهای بهینه برای انتقال داده به‌کار می‌رود.

✉️ @localhost_kj