وقتی والدین با تروماهای درمان‌نشده زندگی می‌کنن،
بچه‌ها مجبور می‌شن هزینه‌ی سکوت، ترس و اشتباه‌های اون‌ها رو بدن.
گاهی بدبختی، ارثیه‌ست.

فیلمی تلخ و تکان‌دهنده درباره مرزهای از دست‌رفته، ترس از «نه گفتن» و آسیبی که بزرگ‌ترها ناخواسته به کوچک‌ترها منتقل می‌کنن.

بارون این روزهای جنوب ایران باعث شده تا تصاویر کم‌نظیری از جزیره هرمز ثبت بشه. این بارش کم سابقه اگرچه مشکلات زیادی رو برای مسافران ایجاد کرده، اما از نظر زیبایی بصری یکی از جلوه‌های تکرارنشدنی طبیعت خاص منطقه رو به وجود آورده.

دانشمدان گفتن شوخ‌طبعی اغلب نشونهٔ سطحی بودن نیست؛ برعکس، خیلی وقت‌ها حاصل درک بالاتر از رنج، تناقض‌ها و سختی‌های زندگیه.

در روان‌شناسی، شوخ‌طبعی یکی از «مکانیزم‌های بالغ دفاعی» محسوب می‌شه؛ یعنی ذهن برای عبور سالم از فشارها، از طنز استفاده می‌کنه، نه انکار. این آدم‌ها زندگی رو ساده نمی‌بینن؛ فقط بلد شدن سنگینی‌ش رو با لبخند حمل کنن.
گاهی پشت یه شوخی خوب، سال‌ها فکر، تجربه و عمق خوابیده…

او گفت:
«تو احساس گیرکردن داری چون داخل ذهنت زندگی می‌کنی. آدم‌های “کم‌هوش” در دنیای واقعی زندگی می‌کنند.»

همه اول خندیدند…
تا وقتی که توضیح علمی‌اش را شروع کرد.

«بیشتر افراد باهوش عمدتاً با شبکه‌ی حالت پیش‌فرض مغز (DMN) کار می‌کنند.
این بخش از مغز مسئول تحلیل، پیش‌بینی، شبیه‌سازی، مرور مداوم، تردید و بیش‌فکری است.

این توانایی فوق‌العاده است…
اما هم‌زمان یک زندان هم هست.

آن‌قدر از همه‌ی ریسک‌ها و پیامدهای ممکن آگاهی که مغزت جلوی عمل‌کردن را می‌گیرد.
شفافیتت تبدیل به تردید می‌شود.
آگاهیت تبدیل به قفس می‌شود.»

در مقابل، آدم‌های «کم‌هوش‌تر» (به گفته‌ی خودش، نه من) به‌طور پیش‌فرض از شبکه‌ی تجربه‌ی مستقیم (DEN) استفاده می‌کنند.

این سیستم مربوط به این کارهاست:

انجام دادن

امتحان کردن

لمس کردن

تجربه کردن

شکست خوردن

یادگیری در لحظه