امروز تو جلسه کتابخوانی در مورد ورود به long distance و ارتباطش با سبک دلبستگی اجتنابی یه چیزی گفتم گفتم برای شما هم بگم. ادعا ندارم درسته و صرفا می‌خوام بگم.

به نظرم یه دید خیلی مثبت به long distance اینه که «اون کسی که بهترین مکمل روح منه یکیه و اونم حالا از قضا دوره» و شاید این چیزیه که خودمون رو باهاش گول می‌زنیم.
نگاه درست تر شاید این باشه که شهر خودت یا شهر های اطراف به احتمال بالایی شامل آدم با کیفیت جنس مخالف هست (حالا در کشور غریب و مهاجرت و ابنا منظورم نیست، اون که شرایط خاص و دشواره) ولی تو داری ناخودآگاه تصمیم می‌گیری بری سراغ یکی که دوره.
یه جمله یکی می‌گفت (که تو جلسه مجبور شدم سانسورش کنم) که «هیچکس بهتر از دختری که ۱۰۰۰+ کیلومتر باهات فاصله داره،لاس نمیزنه» و میخوام از همین نتیجه گیری کنم.
تو در مقابل کسی که در ازت زندگی می‌کنه اونقدر مسیولیت نداری، اونقدر دست و پا گیر نیست برات، کاری نیاز نیست برایش انجام بدی، حتی تعهد نداشتنت رو به راحتی متوجه نمیشه.
وقتی هم که هم دیگه رو می‌بینید اون تمام وقت و انرژیش رو به تو معطوف می‌کنه. یا کامل هست یا کامل نیست.

هی نگید جا پارک نیست. بخواید پارک کنید جا هست.

حتی اسنپ هم از chatGPT استفاده میکنه
ما که دیگه یه کارمند ساده ایم مهندس 🤭

امروز یاد گرفتم که:
نوشتن، لزوما در مورد وقتی میخونیش نیست، بلکه می‌تونه در مورد وقتی که می‌نویسیش باشه.

رشت.