من خودم، الان زندگی به مراتب راحت‌تری دارم؛ در مقایسه با نوجوانی و اولای جوانی. یعنی اصلا در حدی که اگر بهم بگن باید برگردی به نوجوانی وگرنه سر برادر عزیز‌تر از جونت بلا ملا میاریم، با برادر عزیز‌تر از جونم خداحافظی می‌کنم.

ولی دلم واسه خونه قبلیمون، واسه خرگوشمون، واسه کفشای آل‌استار فیکم، واسه تخم‌‌مرغ شانسیای بعد از دندون‌پزشکی، تنگ می‌شه.

آدم وقتی چیزیو از دست می‌ده، فقط خوبیاشو یادش می‌مونه. چه شخص باشه، چه خرگوش، چه خونه، چه زمان.
واسه همینه که بعضی وقتا کینه‌ای بودن به بقا کمک می‌کنه. اگه کینه‌ای باشی، هر چقدر هم دلت تنگ بشه، سیاهیای گذشته یادت نمی‌ره. و احتمال این‌که خودتو از سر دلتنگی دوباره بندازی تو هچل‌های گذشته، کم‌تر می‌شه.