این قسمت:
وقتی میبینی خودت داره کلافت می کنه
از خودت پاشو، خودت باش و سفر کن با خودت

(آهنگ از قمیشیه)

https://virgool.io/@farshidbashirzadeh/%D9%85%D8%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D8%AA-%D8%A7%D8%AE%D8%B1%D8%A7%D8%AC-%D9%85%D9%88%D8%B1%DA%86%D9%87-%D8%A7%DB%8C-%D8%AF%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D9%86%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D9%85%D8%AF%DB%8C%D8%B1%DB%8C%D8%AA%DB%8C-%D8%B4%D9%85%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D9%87%D9%81%D8%AA-smswd2sdpzw2


داستان کوتاه در مورد اخراج. شاید بی ربط هم نباشد.

نشونه های مهرطلبی یا همون people pleasing بودن در مواجهه با دیگران:
https://javoonegroup.com/people-pleasing-in-relationship

آسمان تو چه رنگ است امروز؟
آفتابی ست هوا؟
یا گرفته است هنوز؟

https://youtube.com/shorts/j5l_hmD1LXU?si=o0c-s4dVubbGLH1I

این خیلی منو خوب توصیف کرد :))))

«تجربه از علم بالاتره»* و یا
«بقراط و جالینوس و زکریای رازی لابد نمیفهمیدن»**
____

من دور و اطرافم کم از این دکتر علفی‌ها و عشاق علفیجات میبینم، فکر میکنم واقعا دیگه دکون دستگاه اینا تخته شده. بعد یهو چشم خورد به این توییت و رفتم منشن‌های زیرشو دیدم، از سرم دود بلند شد.

اونی که زیر عَلَم این علفیا سینه میزنه، همونیه که فکر میکنه واقعا معتادا کرونا نگرفتن و واکسن اگر بزنه از اون عمر گهربارش کم میشه. همونی که محکم ترین آره‌ی جهان رو به روغن بنفشه میگه.

اون همونیه که وقتی میخواد مرغ درست کنه، یه دور قشنگ میبرتش زیر شیر آب که بشورتش مرغ تمیز بشه، بعد که آلودگی باکتریایی سطح مرغ همه‌جای زندگیش پاشیده شد، رو همون دست دستکش هم میذاره که مثلا تمیز باشه وقتی مرغو میزنه تو مواد. بعد با همون دستکش به صد تا جا دست میزنه.

همونیه که میگه شیر کارخونه‌ای چیه؟!!! آدم باید مثل قدیمیا همه چیو طبیعی بخوره. میره یه دبه برمیداره، میره روستاشون شیر گاو بگیرن بدن بخوره. اونم مثل همون گاوی که شیر داد، یک جا کل شیرو سر میکشه، تهش تب مالت میگیره.
بعدش باز باید بپره بغل همون بی‌صاحب پزشکی که هی از گفتن این جمله راجع‌بهش احساس میکنن خنجر به فیل زدن: «علم پزشکی همه چیو کشف نکرده. پیشینیان ما سرطان رو درمان میکردن ولی اینا هنوز نمیتونن».

همونیه که شاش بچه نابالغ میده به پاترنش که این نمیدونم مثلا تو رخت خواب، مثل حسن یزدانی اینو ضربه کنه. یا باهاش مهربون باشه. عاشقش بشه.

همونه که میگه چیه این استیل و اینا. آدم باید تو قابلمه سنگی غذا درست کنه. اصلا طعمش بهتر هم میشه.

واقعا سردرده. میدونم. از اون غرغراست که فایده هم نداره. بهشون تک به تک بگی اقا اینی که فکر میکنی غلطه، یا فحش میده، یا مغلطه میکنه.
به هر حال، اگر کسی بود اطرافتون که در مکالمه رو میشد باهاش باز کرد، و به این چیزا باور داشت، حرف بزنید. حرف زدن بدم نیست.

یه کسی که اخیراً بهم پیمان معرفی کرد، آرین اکبریه. یه بابایه که یک موسسه راه انداخت تحت عنوان TELSI، برای مبارزه با خرافه، از جمله همین طب (؟) سنتی. این ویدوی مصاحبه فیوز۲۴ باهاشو میتونید ببینید. برای آشنایی بیشتر کمک
میکنه.

پی‌نوشت* و **: اینارو نوشته بودن. اینقدر عجیب بود گذاشتمش عنوان :))

صحبت های شب تو ماشین »»»»

م می‌گه: شاید استرس داری چون نمیتونی ببینی
و نمیتونی ببینی چون شیشه جلوت کثیفه.

شنیدن آدم ها باعث میشه این وراحت بگم که اکثرمون داریم از یه سری چیزهای مشابه رنج می‌بریم و فکر میکنم دیگری رنج نمیبره

وقتی کار می‌کنیم و خلق می‌کنیم
حس تعلق پیدا می‌کنیم
ناخودآگاه به خلق معتاد میشیم و فکر میکنیم جای درستی هستیم.
و حتی بدتر، هربار هم که فکر عوض کردن شغل به ذهنمون میاد، ترس از دست دادن خلق (و البته حقوق) در کنار این که «نکنه به خاطر تنبلی این فکرها رو دارم» باعث میشه که به ادامه کار بپردازیم حتی با شدت بیشتر.
مراقب باشید. 🚶

ع میگه: این اتفاق اگه فقط یه اتفاق بود وسط زندگی، فقط یه اتفاق بود وسط زندگی.
ولی وقتی این اتفاق وسط جنگ افتاد، دیگه یه اتفاق نیست..

You can check out any time you like
But you can never leave

توی قسمت «سائق آزادی» پادکست رواق، یه سری جمله بدیهی گفت که مثل تیر به سرم خورد.

همچنان توصیه میکنم که گوش کنید. به شکل خاص داشت می‌گفت «ما مسئول زندگی خودمون هستیم. به این معنی نیست که بقیه در رسیدن ما به اینجا که هستیم تاثیر ندارن، اتفاقا تاثیر دارن، ولی نهایتا خودمون مسئول هستیم. کسی مسئول این نیست بیاد ما رو نجات بده.»

یه جوری شاید مترادف با این باشه که تهش خودمون و خودمون اصلا. شاید یکی دیگه به ما چاقو بزنه ولی خودمون باید به فکر درمان باشیم. شاید یکی دیگه به ما تراما بده، اخراجمون کنه یا هرچیزی، ولی کسی که تهش باید اقدام کنه برای اون وضعیت ماییم.

واسه این یه مثال مهم تو ذهنم هست. یادم میاد نزدیک های نهایی کردن پایان‌نامه بود (آخرای تیر ۴۰۳) و به انواع دلایل تحت فشار بودم،
شما حساب کنید آخرین باری بود که می‌تونستم یه نفر رو ببینم و میخواستم از فرصت استفاده کنم طبیعتا، استادم حج بود، میخواستم خیلی زودتر از اون چیزی که بود دفاع کنم و کار هم که سر جای خودش.

تو این شرایط با هر مصیبتی بود به یه متن اولیه رسیدم، حالا اینجا انتظار داشتم آدما بیان و مسئولیت از اینجا به بعدش رو قبول کنن، ولی هیچکس قبول نکرد و خیلی برام ناراحت کننده بود. انتظار داشتم برا من اصلاحاتش رو انجام بدن خودشون. البته دوستان خوبی داشتم که خوندن و فیدبک های خوبی دادن دمشون گرم، ولی انگار یادم رفته بود باز هم این کار منه. بچه‌ی منه.
توقعاتی داشتم که نمیگفتم چون مسخره بود گفتنشون ولی داشتم. و این توقعات هم خودم رو هم بقیه رو عصبانی/ناراحت می‌کرد.

به نظرم یکی از اولین نیازمندیهای پخش شافل آهنگ، اینه که وقتی میزنی آهنگ قبلی واقعا برگرده آهنگ قبلی.

توقع نادرستیه؟ حس میکنم اپ اندروید تلگرام نداره.