اپلیکیشن حال خوب | Good Mood

چند وقتی میشه که یه بخشی از وقت آزادم رو مشغول توسعه یه برنامه بودم که حس و حال بهتری به روزای آدم‌ها بده. نتیجه‌ش شد یه اپ به اسم حال خوب!

این برنامه صبح بهمون صبح بخیر می‌گه، شب‌ها شب بخیر می‌گه، و توی طول روز برامون نوتیف‌های مثبت و انگیزشی می‌فرسته. هدفش اینه که یه حال خوب بهمون بده و انرژی بیشتری برای روزمون داشته باشیم.

فعلا نسخه MVP رو برای اندروید منتشر کردم و تا چند روز دیگه نسخه iOS هم منتشر میشه.

ایده اولیه‌ست و تازه اول راهه. خیلی دوست دارم شما هم نصبش کنین تا با فیدبک و کمک شما کم‌کم تکمیلش کنم.

از این لینک می‌تونین نصبش کنین:
http://cafebazaar.ir/app/?id=com.seyedmahdii.goodmood&ref=share

@techstuff100

توی نسخه جدید React یه کامپایلر اومده که قراره خیلی از دردسرهای memoization رو حل کنه. اما واقعا چقدر خوب کار می‌کنه و روی پروژه‌های واقعی کارآمده؟

طبق تست‌های انجام شده از این کامپایلر روی یک پروژه واقعی با ۱۵ هزار خط کد:
۱. روی initial load سایت تقریبا هیچ تاثیر منفی نداشت! یعنی با اینکه همه چیز رو مموایز می‌کنه، سنگین‌تر نشده.

۲. روی interactions performance خیلی خوب جواب داده.

۳. ❌ نمی‌تونیم به صورت کامل، مموایز کردن دستی رو بذاریم کنار، چون:
- طبق داکیومنت React، کتابخونه‌های خارجی باید قبل از استفاده با کامپایلر، کامپایل شده باشن و فعلا خیلی از کتابخونه‌های محبوب هنوز کامپایل نشدن.
- کدهای قدیمی ممکنه درست کار نکنن.
- گاهی کد ما نیاز به بهینه‌سازی دستی داره (برای حالت‌ها و نیاز‌های خاص)

نتیجه‌گیری: اگه performance اپ براتون در اولویت اول نیست، فعال کردن کامپایلر می‌تونه نتایج قابل قبولی بده. ولی اگه می‌خواید بهترین عملکرد ممکن رو داشته باشید، هنوز هم باید memoization دستی رو بلد باشید.

مقاله:
https://www.developerway.com/posts/how-react-compiler-performs-on-real-code

@techstuff100

چطور توکن‌ها رو توی مرورگر امن نگه داریم؟

برای ذخیره access token‌ها توی مرورگر، روش‌های مختلفی مثل localStorage، sessionStorage و کوکی‌ها و ... رو  داریم. اما واقعیت اینه که هر کدوم از اینها نقاط ضعف و قوت خودشون رو دارن و اگه درست پیاده‌سازی نشن، احتمال حملات XSS و CSRF بالا میره. جالبه بدونید هیچ روش واقعا امنی برای ذخیره توکن‌ها توی مرورگر وجود نداره و همشون به نوعی آسیب‌پذیرن.
یکی از بهترین روش‌ها استفاده از کوکی‌هاست؛ البته با ست کردن اتربیوت‌هایی مثل HttpOnly و SameSite=Strict. همچنین میشه از الگوی Token Handler استفاده کرد که با رمزنگاری توکن‌ها و مدیریتشون از طریق بک‌اند، ریسک حملات رو به حداقل رسوند.

لینک مقاله:
https://readmedium.com/en/https:/curity.medium.com/best-practices-for-storing-access-tokens-in-the-browser-6b3d515d9814

@techstuff100

تفاوت any و unknown توی TypeScript

توی TypeScript، وقتی نمی‌دونیم یه مقدار دقیقا چه نوعی داره، معمولا از any استفاده می‌کنیم. در کنارش یه گزینه دیگه هم داریم: unknown.

می‌تونیم اینطوری مقایسه‌شون کنیم: any یعنی «بی‌خیال تایپ شو و هر کاری دوست داری بکن» آزادی کامل میده، ولی ریسک کرش بالا میره. unknown یعنی «من نمی‌دونم تایپش چیه، ولی قبل از استفاده باید مطمئن بشی» یه جورایی جلوی اشتباهات رو می‌گیره و کد امن‌تر میشه.

مثال رو ببینید.

@techstuff100

آشنایی با Database Sharding: وقتی دیتابیس بزرگ میشه چیکار کنیم؟

وقتی اپلیکیشن‌مون رشد می‌کنه و تعداد کاربرها و حجم دیتا زیاد میشه، یه نقطه‌ای میرسه که دیتابیس دیگه نمی‌کشه و response time میره بالا. این دقیقا همون جاییه که Database Sharding به کمکمون میاد.

تو Sharding میایم دیتابیس رو به تیکه‌های کوچکتر (shard) تقسیم می‌کنیم و روی چند تا سرور پخششون می‌کنیم. این کار رو می‌تونیم به روش‌های مختلفی مثل Range-based، Hash-based یا حتی Geo-based انجام بدیم. این کار پیچیدگی‌های خودش رو داره؛ مثلا باید حواسمون باشه که دیتا به صورت متوازن بین سرورها توزیع بشه تا hotspot نداشته باشیم.

لینک مقاله:
https://aws.amazon.com/what-is/database-sharding/

@techstuff100

نکته حرفه‌ای React: چطور یک کامپوننت سنگین با children رو memoize کنیم؟

مموایز کردن کامپوننت‌های سنگین که children دارن، یه چالش جالبه که خیلی‌ها توش اشتباه می‌کنن. اکثرا فکر می‌کنن اگه هم برای children و هم کامپوننت سنگین از memo استفاده کنن کافیه. (کد ۱)

راه‌حل درست اینه که children رو با useMemo مموایز کنیم. چون children در نهایت یک آبجکته و با هر بار رندر، یک آبجکت جدید ساخته میشه. (کد ۲)

@techstuff100