📡 ۲-۲ | تحقیقی جدید نشان می‌دهد که بسیاری از سیاره‌های #فراخورشیدی در ابعاد زمین از دید تجهیزاتِ امروزی بشر پنهان است و هنوز کشف نشده‌اند. سیاره‌های فراخورشیدی، سیاره‌هایی‌اند که به دور ستاره‌ای غیر از خورشیدِ ما چرخش می‌کنند [🔗].

برای شناسایی این سیاره‌ها، نورِ ورودی ستاره به تلسکوپ مسدود می‌شود تا سیاره‌هایِ اطرافِ آن نمایان شود؛ در تکنیکی دیگر، کاهش نورِ ستاره به هنگام گذر سیاره از مقابل آن بررسی می‌شود. در سیستم‌های ستاره‌ای دوگانه [🔗]، روشنایی ستارهٔ دوم عملکرد تلسکوپ‌ها را در شناسایی این جهان‌ها (سیاره‌ها) کاهش می‌دهد.

تلسکوپ فضایی کِپلر و #TESS سیارات فراخورشیدی بسیاری شناسایی کرده‌اند. TESS حدود ۳۵۰۰ کاندید شناسایی کرده که ۱۵۰ تا از آن‌ها کاملا تایید شده‌اند. فضاپیمایِ بازنشستهٔ کپلر حدود ۵۳۰ هزار ستاره رصد و ۲۶۶۲ سیارهٔ جدید شناسایی کرد.—🌐، ۷ تیر ۱۴۰۰ — [پست قبل: 🔗].

🛰 @TechX

📡 نقص فنی در مجموعه‌ای از قطعات و کامپیوترهای تلسکوپ فضایی #هابل باعث شده بود همهٔ فعالیت‌های علمی آن از ۲۳ خرداد ۱۴۰۰ متوقف شود. ناسا امروز (۲۵ تیر) اعلام کرد با موفقیت سخت‌افزارها و کامپیوترهای آسیب دیده رو روشن کرده و در حال بررسی وضعیت برای آغازِ دوبارهٔ رصدِ کیهان است.

تصاویر: نمایی‌ست از جدا شدن تلسکوپ از فضاپیمایِ حامل (شاتل دیسکاوِری) در ۵ اردیبهشت ۱۳۶۹. — 🌐 — [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX

📡 نمایی از سیارهٔ ناهید از دید تلسکوپ فضایی #پارکر، از فاصلهٔ ۱۲۳۰۰ کیلومتریِ سیاره (۲۱ تیر ۱۳۹۹). این تلسکوپ برای بررسی خورشید و بادهای خورشیدی در ۲۱ مرداد ۱۳۹۷ برای مأموریتی هفت ساله به فضا ارسال شد [🔗]. پارکِر، از گرانش سیارهٔ ناهید [Venus] استفاده می‌کند تا مدارِ خود به دور خورشید را کنترل کرده و هر بار به خورشید نزدیک‌تر شود.

لایهٔ سفید رنگ در اطرافِ سیاره ناشی از انتشار نور از اتم‌هایِ اکسیژن در نواحی بالایِ جَوِ سیاره است (Nightglow). لایهٔ سیاه‌رنگ در قسمت مرکزی سیاره به "Aphrodite Terra" معروف است؛ مرتفع‌ترین ناحیه در سطحِ سیاره. ردهایِ نوری سفید ناشی از پرتوهای کیهانی‌ و ذرات باردار معلق در فضاست. نقطهٔ مشکی در گوشهٔ تصویر به خودِ فضاپیما مرتبط است.— 🌐 — [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX

📡 فضاپیمایِ #وویجر ۱ [🔗] در ۴ اسفند ۱۳۵۷ به نزدیکی‌هایِ سیارهٔ مشتری رسید و حدود ۱۹۰۰۰ تصویر از این غولِ گازی ثبت کرد؛ کشف آتش‌فشان‌هایِ فعال در سطح ماهِ آیو (Io) یکی از مهم‌ترین‌ شگفتی‌ها بود. برای اولین بار در خارج از کرهٔ زمین، فوران‌های آتش‌فشانی مشاهده می‌شد.—🌐— [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX

📡 #تایتان، به عنوان بزرگترین ماه سیاره #زحل [🔗]، دنیای بسیار جذابی‌‌ست! مشابه زمین، دارای دریاچه و رودخانه است. برخلاف زمین، به جای آب، ترکیب‌هایی از هیدروکربن‌هایِ مایع (متان و اِتان) در سطح آن در جریان است؛ احتمال می‌رود در زیر پوستهٔ آن، اقیانوس‌هایی از آب و آمونیاکِ مایع در جریان باشد. دمای متوسط سطحِ این کُره حدود منفی ۱۸۰ درجهٔ سانتی‌گراد است. منبع متان در تایتان هنوز شناخته شده نیست.

تصویر ۱ و ۲: تصویر در رنگ طبیعی از سیارهٔ زحل و ماهِ آن، تایتان (Titan)، ثبت شده توسط فضاپیمای #کاسینی.

تصویر ۳: سمت تاریک تایتان و بازتابِ نور خورشید از سطح، ثبت شده توسط کاسینی. —🌐— [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX

📡 گرانش #تایتان (Titan) نسبت به زمین کمتر است و جو تایتان نیز نسبت به زمین غلظت بالایی دارد؛ (مثال: وزن ۸۰ کیلوگرمی در زمین، در تایتان ۱۲ کیلوگرم خواهد بود). دانشِ بشر از این جهان‌های دور (فاصله از زمین: ~ ۱.۳ میلیارد کیلومتر)، از داده‌های ارسالی فضاپیمای #کاسینی و کاوشگر هویگِنس است (سال‌های ۱۳۸۳-۱۳۹۶).

تصویر ۱: تنها تصویر از سطح تایتان است. این تصویر توسط کاوشگر هویگِنس سازمان فضایی اروپا در ۲۵ دی ۱۳۸۳ ثبت شد. سطحی یخ زده پر از سنگ‌ریزه های گرد؛ یخ‌هایی از ترکیبات هیدروکربن.

تصویر ۲، مرکز: تصویربرداری راداری فضاپیمای کاسینی (ناسا) از قطب شمال تایتان. تصویر ۲، چپ: دریاچه‌های سطحی، اغلب به پهنایِ کمتر از ۱۰۰ کیلومتر. تصویر ۲،‌ راست: دومین دریای بزرگ سطح تایتان است به ابعاد ۴۲۰ در ۳۵۰ کیلومتر.

تصویر ۳: بازتاب نور از قطب شمال تایتان که تاییدی‌ست بر وجود دریاهایی در سطح آن (۱۷ تیر ۱۳۸۸، کاسینی). —🌐— [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX

📡 با استفاده از کاوشگر غیرمتحرک و ایستای #InSight [«این‌سایت»]، برای اولین بار اطلاعات جدیدی از لایه‌های درونی مریخ منتشر شده است [۳۱ تیر ۱۴۰۰].

اندازه‌گیری‌هایِ لرزه‌سنج کاوشگر وجود هسته‌ٔ مذاب در لایه‌های زیرین مریخ را تایید می‌کنند. هستهٔ مرکزیِ کرهٔ زمین، جامد است؛ لایهٔ اطراف هسته مذاب؛ محققین هنوز از جزئیات لایه‌های درونی‌ترِ مریخ اطلاع ندارند. پوستهٔ مریخ حدود ۲۰ کیلومتر ضخامت دارد؛ لایهٔ زیرین پوسته، گوشتهٔ ۱۵۶۰ کیلومتری سیاره است. و هسته‌ای مذاب به شعاع ۱۸۳۰ کیلومتر، قلب سیارهٔ سرخ را تشکیل می‌دهد.

لرزه‌نگارِ کاوشگر «این‌سایت» ۷۳۳ مریخ‌لرزه ثبت کرده؛ ۳۵ تا از آن‌ها بین مقیاس‌های ۳ و ۴ بودند. سرعت و شکلِ امواج لرزه‌ای به هنگام گذر از مواد مختلف متغییر است و از این طریق می‌توان لایه‌های مختلف را مشخص کرد. صدها سال طول کشید تا لایه‌های زمین با دقت شناسی شوند؛ حدود ۴۰ سال برای ماه طول کشید.

این کاوشگر در ۵ آذر ۱۳۹۷ در مریخ مستقر شد. [🔗].— 🌐 — [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX

📡 در ۱۷ خرداد ۱۴۰۰، فضاپیمای #جونو [Juno] از نزدیک‌ترین فاصله‌اش به ماهِ پوشیده از یخِ «گانیمد» [Ganymede] در اطراف سیارهٔ مشتری عبور کرد [🔗]. کمتر از یک روز بعد، ۳۴ اُمین گذرِ نزدیکش از قطب-به-قطب سیارهٔ مشتری نیز انجام گرفت که حدود سه ساعت طول کشید.

تصاویرِ ثبت شده با دوربین اصلیِ فضاپیما به‌صورت فیلم کوتاهی منتشر شده که در این پست قرار گرفته.

نزدیک‌ترین فاصله به ماهِ گانیمد حدود ۱۰۳۸ کیلومتر بود؛ با سرعتِ نسبیِ ۶۷۰۰۰ کیلومتر در ساعت. حدود ۱۴ ساعت و ۵۰ دقیقه بعدتر، فضاپیما مسافت ۱.۱۸ میلیون کیلومتریِ بین گانیمد–مشتری را طی کرده و از ارتفاع ۳۴۰۰ کیلومتری سیاره عبور می‌کند. گرانشِ سیاره [🔗]، سرعتِ فضاپیما را به ۲۱۰ هزار کیلومتر در ساعت می‌رساند. [۲۳ تیر ۱۴۰۰] —🌐— [پست قبل: 🔗]

🛰 @TechX