زندگى يعنى تعادل بينِ نگه داشتن و رها كردن
نه خیلی به یه چيز بچسب
نه همه چيز رو رها كن...

📚 @Academic_Library

آدم‌ها را تشویق کنید. زحمتشان را ببینید و زیبایی‌شان را بگویید. ذوقشان را کور نکنید، نیش نزنید. اگر رویایی دارند، مسخره نکنید و اگر اول راهند و هنوز ناشی‌اند، کمکشان کنید و جنبه‌ی مثبت کارشان را ببینید. یک تحسینِ ساده و به‌اندازه، نیرویی بزرگ و سازنده به آن‌ها می‌بخشد.

📚 @Academic_Library

اگه جسمتون همون جاییه که دلتون هست..
خوشبختین...

📚 @Academic_Library

شما با چگونه بودنتان به دیگری یاد می‌دهید که با شما چگونه رفتار کند.

اگر خود را در موضع حقیرانه قرار می‌دهید به او می‌گویید " من بی‌ارزشم، مرا تحقیر کن"،

اگر به نیازهای خود بی‌توجهید به دیگری می‌گویید که "فقط تو مهم هستی، نیازهای من اهمیتی ندارد".

اگر دائم او از شما دور می‌شود و شما به سمتش می‌روید، پیامی که به او می‌دهید این است که" نیازی نیست مراقب رابطه باشی، من همیشه هستم".

اگر فقط نیازهای خودتان مهم است و او را نادیده می‌گیرید گویی به او می‌گویید " من برترم، اگر می‌خواهی در رابطه بمانم فقط به من اهمیت بده وگرنه برو".

📚 @Academic_Library

برای بهتر زندگی کردن هیچ وقت دیر نیست👌

📚 @Academic_Library

مراحل تبدیل یک آرزو به واقعیت:

یک آرزو که براش تاریخ تعیین بشه، میشه هدف
یک هدف که به مراحل کوچکتر تبدیل بشه، میشه برنامه
یک برنامه که با عمل همراه بشه، میشه واقعیت

📚 @Academic_Library

بعضی وقت‌ها کوتاه آمدن هم خودت را نجات می‌دهد هم دیگران را...

📚 @Academic_Library

نردبان این جهان ما و منیست
عاقبت این نردبان افتادنیست

لاجرم هرکس که بالاتر نشست
استخوانش سخت تر خواهد شکست

#مولانا

📚 @Academic_Library

اگه تو زمستون سنجابی رو اینجوری پیدا کنید برای زنده موندنش نباید مستقیم روش گرما بگیرید باید نم نم مثل این سنجاب با محیط خونه و خوردن یکم غذا گرم حالش خوب بشه

📚 @Academic_Library

یه کلمه‌ی تلخ در عربی هست؛
به اسم «القتار»
به معنای دردی که نه می‌گذاری بیرون بریزد
نه می‌توانی نگهش داری...
«حسی که گلو را می‌سوزاند و قلب را از داخل آهسته خرد می‌کند»

📚 @Academic_Library

به خودت یاد بده که...!
بدون مورد توجه قرار گرفتن،
بدون تایید‌ شدن،
بدون دعوت‌ شدن ب جمعی
و بدون حمایت شدن هم
حالت خوب باشه و بتونی از زندگیت لذت ببری!

📚 @Academic_Library

ما اغلب گمان می‌کنیم دوام رابطه، نتیجهٔ یک انتخاب درست است
اما واقعیت این است که هیچ انتخابی به‌تنهایی ضامن رضایت و پایداری نیست.

آنچه رابطه را زنده نگه می‌دارد، توانِ دو نفر در ترمیمِ پی‌درپی است
در مواجهه با ناامیدی‌ها، در کنار آمدن با بخش‌های ناخوشایند خود و دیگری.
عشق، پروژه‌ای تمام‌نشدنی‌ست؛ نه یک انتخاب نهایی.

📚 @Academic_Library

هیاهوی بسیار برای هیچ!

📚 @Academic_Library

ردیفِ اولِ زندگیت رو به هرکسی نده.
ردیفِ اول جایِ کساییه که توی غم و شادی، شکست و پیروزی، کنارت بودن و امتحان پس دادن.

اگه آدم‌های «گذری» و «بی‌تعهد» رو بشونی ردیف اول، جلوی دیدت رو می‌گیرن و نمیذارن آدم‌های واقعی رو ببینی.
جایگاه آدم‌ها رو بر اساس «کیفیتشون» بچین.

📚 @Academic_Library

آیا در «اتاق انتظار» زندگی می‌کنید؟

اگر با دقت به ذهنمان نگاه کنیم، می‌بینیم که بخش بزرگی از عمرمان را در حالتِ «انتظار» سپری می‌کنیم.

انتظار برای رسیدنِ آخر هفته، انتظار برای تعطیلات، انتظار برای بزرگ شدن بچه‌ها
انتظار برای بازنشستگی، یا انتظار برای رسیدن به آن موفقیتِ بزرگ.

این نوعِ انتظار، صبر کردن در صفِ نانوایی نیست؛ بلکه یک «وضعیتِ ذهنی» است. در این وضعیت، پیامِ پنهانِ ذهن این است:

"من این لحظه را نمی‌خواهم؛ من لحظه‌ی بعدی را می‌خواهم." "من اینجا را دوست ندارم؛ من می‌خواهم آنجا باشم."

فاجعه همین‌جاست وقتی در حالتِ انتظار زندگی می‌کنید، «لحظه‌ی حال» را تبدیل به یک مانع، یک مزاحم، یا پُلی می‌کنید که فقط باید از روی آن رد شد تا به آینده رسید.

شما «اکنون» را قربانیِ «آینده» می‌کنید.
اما نکته‌ی ترسناک این است که آینده هرگز نمی‌آید. وقتی هم که می‌آید، دوباره نامش «اکنون» است. پس کسی که یاد گرفته منتظر باشد، تمامِ زندگی‌اش را صرفِ رسیدن به افقی می‌کند که مدام عقب‌نشینی می‌کند.

زندگی، در «مقصد» نیست؛ زندگی در خودِ «مسیر» جاری است. اگر در حینِ نوشیدنِ چای، به فکرِ تمام شدنِ آن و رفتن به سرِ کار هستید، شما چای نمی‌نوشید؛ شما دارید «انتظار» را می‌نوشید. اگر در حینِ بازی با فرزندتان، فکرتان در جلسه‌ی فرداست، شما آنجا نیستید.

بزرگترین غارتگرِ زندگی، مرگ نیست؛ بلکه عادتِ «زندگی نکردن در حال» به امیدِ «آینده‌ای بهتر» است. بیرون آمدن از اتاقِ انتظار، یعنی آشتی کردن با همین لحظه.

یعنی درکِ اینکه: «زندگیِ واقعی، همین است که الان در جریان است، نه آن تصویری که در سر داری.»

📚 @Academic_Library

عزیزِ صبورم، خواستم بهت یادآور شم که دوستی‌های بی‌اساس، روابطِ بدون لبیل
جمع آدم‌هایی که بی‌هدف وقتت‌ رو می‌گیرن و تنش‌هایی که آدم‌های کوچیک برات ایجاد می‌کنن رو رها کن
ترک کن
و تموم‌شون کن.

حتی علم شیمی هم می‌گه:

پیوند‌های قدیمی وقتی شکسته می‌شن، پیوندهای جدید تشکیل می‌شن.

📚 @Academic_Library

احساسات از فرکانس‌های مشخصی هستند که با تکرارشان حتی چهره‌ها ساخته می‌شوند.

📚 @Academic_Library

تراپیستم گفت:
یه نفر پشت در اتاق گیر افتاده و کمک می‌خواد
و تو تنها نفری هستی که می‌تونی نجاتش بدی و تو هیچ چیزی نداری که بتونی باهاش در و بشکنی و باز کنی، چیکار می‌کنی؟
گفتم: من در و می‌شکنم
گفت: نمی‌شکنه
گفتم: کمک می‌خوام از کسی
گفت: کسی نیست که بخواد کمکت کنه
گفتم: هیچکاری نمی‌تونم بکنم؟
گفت: نه
گفتم: پس باید چکار کنم؟
گفت: رها کن.
گفت: اونی که تو اتاقه، گذشته ی توئه
و اون هی داره خودش رو به تو
یادآوری می‌کنه اما تو کاری نمیتونی براش بکنی
پس باید رهاش کنی.
و این بسیار دردناکه ولی تنها راه نجاته. رها کن رفیق

📚 @Academic_Library