درمان استاندارد هپاتیت خودایمنی

بلافاصله پس از تشخیص هپاتیت خودایمنی و برای خاموش کردن بیماری و جلوگیری از پیشرفت بیشتر بیماری، یک داروی مهارکننده سیستم ایمنی شروع شود.
درمان استاندارد هپاتیت خودایمنی عبارت است از تجویز پردنیزون با دوز ۳۰ تا ۶۰ میلی‌گرم در روز یا یک میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز در ترکیب با آزاتیوپرین ۱۰۰ میلی‌گرمی (یک تا دو میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن در روز). مصرف استروئیدها می‌تواند بیماری را خاموش کند. آزاتیوپرین، در این بیماران دیرتر مورد استفاده قرار می‌گیرد.
استفاده از پردنیزون سیستمیک می تواند با عوارضی مثل سایکوز، شکستگی مهره‌ های کمری به دلیل پوکی استخوان، دیابت شدید؛ ‌فشارخون بالای کنترل نشده همراه شود. به‌عنوان کورتیکواستروئید جایگزین می توان از بودزوناید با عوارض ناخواسته کمتر در ترکیب با آزاتیوپرین استفاده کرد. قبل از شروع آزاتیوپرین باید یک کنترل CBC جهت اطمینان از اینکه بیمار سایتوپنی یا افت پلاکت پیش از درمان ندارد انجام شود. پس از فروکش بیماری، باید پردنیزون به تدریج و طی ۶ تا ۱۲ هفته با اندازه‌گیری مرتب شاخص‌های آزمایشگاهی (هر ۴ هفته یکبار طی درمان و برای ۳ ماه پس از قطع درمان) کاهش یابد. قطع ترکیبات کورتن و ادامه ازاتیوپرین قدمی است به جلو.

. در بیمارانی که به درمان استاندارد و نیز درمان‌های جایگزین موجود پاسخ درمانی نمی‌دهند، بیماری کبدی پیشرفت کرده و نیازمند پیوند کبد می‌شوند. اخیرا، به دلیل عوارض ناخواسته استفاده از پردنیزون، همچنین شکست‌ درمانی و پاسخ‌دهی ناکامل و مسمومیت‌های دارویی تجربه شده از سوی بیماران، بحث فراوانی در مورد درمان‌های جایگزین در جمعیت مبتلایان به هپاتیت خودایمنی مطرح شده است. این درمان‌های جایگزین عبارتند از مایکوفنولات موفتیل، تاکرولیموس، سیکلوسپورین، بودزوناید و آلوپورینول. ریتوکسیماب، اینفلیکسیماب و سیکلوفسفاماید نیز مورد مطالعه قرار گرفته‌اند، اما اطلاعات اندکی در مورد کاربرد آنها در هپاتیت اتوایمیون وجود دارد.

🗒 سوال: من خانمی ۲۸ ساله ام . حدود ۶ ماه قبل که با خستگی و ..به پزشک مراجعه کردم و پس از نمونه برداری از کبد متوجه شدم که هپاتیت اتوایمون دارم و قرص کورتن و ازارام مصرف میکنم, در حال حاضر کورتن ۵ میلی گرم و دو تا عدد قرص آزاتیوپرین ۵۰ میلی گرم در روز مصرف می کنم. خدا را شکر آنزیم های کبدم به محدوده طبیعی رسیده ولی پزشک معالج ادامه درمان را توصیه می کند. چرا؟ و اینکه آیا میشه با وجود مصرف این قرص ها باردار شد؟

👓 پاسخ: ادامه درمان برای ۳ تا ۵ سال و طبق نظر پزشک ضروری است و اینکار باعث جلوگیری از عود بیماری میشود. مدت درمان گاهی حتی به دلیل آسیب جدی کبد بیشتر از ۵ سال است.و در مورد حاملگی نیز در شرایط آسیب کم کبد و بعد از ۳ سال درمان و خاموش شدن بیماری و با مصرف مقادیر کم‌ دارو امکان پذیر است.

حاملگی و هپاتیت خود ایمنی 👇

هپاتیت خودایمنی در افراد جوان دیده می شود و بارداری یکی از مشکلات رودر روی این افراد است.
باید اذعان کرد که همسران مردان مبتلا به این بیماری می تواندد باردار شوند. اما در زنان مبتلا، پاسخ این سوال به چند عامل برمی گردد. آیا بیماری کنترل شده است یا خیر؟ چه مدت از زمان درمان گذشته است ؟ و اینکه آیا سیروز کبدی وجود دارد یا خیر؟
حاملگی در حضور فعال بودن بیماری ممنوع است و برای جنین و مادر خطرناک است. ولی در خانمهایی که بیماری انها خاموش شده و شدت اسیب کبدی کم هست ، مشکلی جهت بارداری ندارند و بیشتر آنها در طی دوران حاملگی مسئله جدی نداشته و بچه‌های سالمی را به دنیا می‌آورند. در بعضی مطالعات شیوع نارس بودن، کم‌وزنی و سایر مشکلات جنینی در نوزادانی که از مادران مبتلا به هپاتیت اتوایمیون به دنیا آمده‌اند کمی بیشتر از جمعیت کلی گزارش شده است. لذا مادران باید در طول حاملگی و چندین ماه بعد از زایمان پیگیری‌های دقیق و منظمی داشته باشند.
آیا درمان با پردنیزولون و آزاتیوپرین در حاملگی می تواند ادامه یابند و خطری ندارند؟ چه بهتر است که این داروها مصرف نشوند و یا با حداقل مقدار مصرف شوند. همکاری نزدیک پزشک کبد و پزشک زنان و بیمار خیلی مهمه. ولی گاهی قطع دارو در حین حاملگی می‌تواند سبب شعله‌ور شدن بیماری میشود. و چند ماه پس از زایمان نیز خطر شعله ور شدن بیماری وجود دارد. تغییر نوع دارو در سه ماهه اول و سوم حاملگی یکی از تصمیمات مهم‌پزشکان در حفظ سلامت مادر و کودک خواهد بود. انجام آزمایشات مکرر در طی حاملگی و بعد از زایمان به این خاطر بسیار مهم است. بنابراین توصیه می‌گردد که در این دوران به طور مرتب به پزشک خود مراجعه نمایید، چرا که ممکن است جهت جلوگیری از شعله‌ور شدن بیماری و بروز عوارض، نیاز به تغییر میزان و تعداد داروهای شما باشد.

با سیروز و کارکرد کبد بیشتر آشنا شوید

سیروز کبدی (Cirrhosis) عارضه‌ای بر مبنای وجود زخم‌هایی طولانی‌مدت در کبد است. هیچ اندامی در بدن نمی‌تواند انواع مختلفی از کارکردهای حیاتی‌ای را که کبد انجام می‌دهد را انجام دهد. کبد آنزیم‌ها و صفرایی را تولید می‌کند که به هضم غذا کمک کرده و بدن را در جذب چربی و کلسترول کمک می‌کند و انرژی را برای بدن شما به ارمغان می‌آورد. همچنین کبد مواد مضر بدن شما مانند الکل و مواد شیمیایی دیگر را از بین می‌برد. پروتئین‌های ضروری را تولید می‌کند که به خون کمک می‌کند تا لخته شود، سموم و مواد مخدر را از بین می‌برد یا خنثی می‌کند، به حفظ سطح قند خون طبیعی کمک می‌کند و تعدادی هورمون را تنظیم می‌کند. سیروز بیماری است که در آن سلول‌های کبدی طبیعی با بافت آسیب‌دیده جایگزین می‌شوند. سیروز به علت آسیب مکرر به کبد شما در طول زمان اتفاق می‌افتد. بافت آسیب‌دیده شروع به جایگزینی بافت کبدی سالم می‌کند و همچنین بافت آسیب‌دیده مانع از کارکرد طبیعی کبد می‌شود که همین امر باعث می‌شود تمام این کارکردهای مهم با مشکل مواجه شود. درمان سیروز با رژیم غذایی مناسب و مصرف داروها است تا مانع پیشرفت بیماری شویم. در موارد شدید، آسیب بسیار شدید است و تنها راه‌حل این معضل، پیوند کبد است.

بهترین رژیم غذایی برای بیماران سیروز کبدی

پرهیز از مصرف گوشت قرمز،استفاده از مرغ بدون پوست، شیر با چربی معمولی، کاهش روغن مصرفی در غذا، استفاده هر روزه از هویج و اسفناج، کاهش مصرف نمک و حذف نمکدان از سفره‌ها، مصرف هر روزه میوه بویژه مرکبات، پرهیز از مصرف الکل و خودداری از مصرف تخم مرغ از مواردی است که در کنترل بیماری سیروز کبدی نقش پررنگی دارد.

کمبود عنصر «روی» نیز به عنوان یکی از مواد ضروری و کمیاب در بدن بیماران مبتلا به سیروز پیش می‌آید و این امر ممکن است سبب اختلال در میزان هوشیاری این افراد شود. به همین دلیل مصرف آن توصیه می‌شود.

جهت کسب اطلاعات بیشتر می توانید کتاب سیروز کبدی نوشته دکتر سید مؤید علویان را از طریق لینک زیر دانلود نمایید:

لینک دریافت مستقیم👇
https://fa.hopehealthclub.com/portfolio-item/comprehensive-of-cirrhosis-%D8%B1%D8%A7%D9%87%D9%86%D9%85%D8%A7%DB%8C-%D8%AC%D8%A7%D9%85%D8%B9-%D8%B3%DB%8C%D8%B1%D9%88%D8%B2-%DA%A9%D8%A8%D8%AF%DB%8C/

لینک دریافت سایر کتب👇
http://fa.hopehealthclub.com/portfolio-item/book-brouchor/

جوش های صورت در مصرف کنندگان ترکیبات کورتن دار

👀سوال: من خانمی ۳۰ ساله و مبتلا به هپاتیت خودایمنی هستم و از ۶ ماه قبل تحت درمان با پردنیزولون و آزاتیوپرین هستم. بیماری من کنترل شده ولی دچار جوش های صورت به حدی شدم که در دوران بلوغ اینجوری نشده بودم و موهای من ریزش پیدا کرده است. چه توصیه ای دارید؟

👣پاسخ: جوش های صورت از عوارض داروهای کورتن دار مثل پردنیزولون می باشد. با کاهش میزان دارو طبق نظر پزشک بهتر می شود. از درمانهای موضعی و ترکیبات انتی بیوتیکی طبق نظر پزشک متخصص پوست استفاده کنید. تغذیه مناسب می تواند این عارضه را کم کند. ریزش مو هم نتیجه مصرف آزاتیوپرین بوده و مصرف ترکیبات روی و استفاده از شامپوهای تقویت کننده مو مفید خواهند بود.

دکتر افسانه شریفیان؛ فوق تخصص گوارش و كبد در مورد هپاتیت اتوایمیون توضیح می دهد . بخش اول
@autoimmunir

آموزش جامعه
هپاتیت اتوایمیون (1)
بخش اول- هپاتیت اتوایمیون یكی از علل كمتر شایع هپاتیت مزمن می‌باشد. هپاتیت مزمن به معنای التهاب طولانی مدت كبد است. در بیماری هپاتیت اتوایمیون، سیستم ایمنی بدن به سلول‌های كبد حمله كرده و سبب التهاب سلول‌های كبدی می‌شود.
درباره سیستم ایمنی چه می‌دانید؟
سیستم ایمنی به صورت معمول از ما در مقابل عفونت‌های ویروسی و باكتری‌ها و سایر عوامل خارجی دفاع می‌كند. سیستم ایمنی شامل گلبول‌های سفید (لنفوسیت‌ها) و آنتی‌بادی‌ها (پروتئین‌های مخصوص) می‌باشد كه وظیفه حمله و از بین بردن اجسام و میكروب‌های خارجی را بر عهده دارند.
به چه بیماری‌هایی اتوایمیون می‌گویند؟
در افرادی كه بیماری اتوایمیون (خودایمن) دارند، سیستم ایمنی قسمت و یا قسمت‌هایی از بدن شخص را به عنوان خارجی شناسایی كرده و به آن حمله می‌كند و در نتیجه باعث التهاب و حتی صدمه به آن مناطق می‌شود. بیماری‌های سیستم ایمنی متنوع و مختلف هستند.
علامت هر بیماری وابسته به مكان و یا مكان‌هایی از بدن كه مورد حمله سیستم ایمنی قرار می‌گیرند، فرق می‌كند. در بعضی از بیماری‌های سیستم ایمنی، آنتی‌بادی‌ها و در بعضی دیگر گلبول‌های سفید هستند كه سبب تخریب می‌شوند. از جمله بیماری‌های اتوایمیون می‌توان آرتریت روماتوئید، میاستنی گراو و بعضی از انواع دیابت را نام برد.
علت
در بیماری هپاتیت اتوایمیون، گلبول‌های سفید (لنفوسیت‌ها) عامل اصلی درگیری می‌باشند. لنفوسیت‌ها (گلبول‌های سفید) به سلول‌های كبدی (هپاتوسیت‌ها) حمله می‌كنند و سبب التهاب و صدمه آنها می‌شوند. علت شروع بیماری هپاتیت اتوایمیون و یا سایر بیماری‌های اتوایمیون ناشناخته است.
برای بروز بیماری اتوایمیون نیاز است هر دو مورد زمینه ارثی و عوامل شروع‌كننده وجود داشته باشند. به عبارت دیگر در فردی كه زمینه ارثی مساعد دارد، باید یك عامل شروع‌كننده (ویروس‌ها، مواد شیمیایی یا سایر عوامل) وجود داشته باشد تا بیماری بروز پیدا كند. این تئوری می‌تواند به این سوال كه چرا اغلب افراد از بدو تولد بیماری را نشان نمی‌دهند، پاسخ دهد.
ابتلا بین زنان و مردان
هپاتیت اتوایمیون شیوع نسبتا كمی دارد، بطوری كه از هر ده هزار نفر یك نفر به این بیماری مبتلا می‌شوند. از هر 10 مورد بیمار، 7 نفر زن هستند. بیماری اغلب در زنان دیده می‌شود؛ اما این بیماری را در تمام افراد و در همه سنین (مردها، بچه‌ها و افراد مسن) می‌توان دید، امكان ابتلا به یك و یا چند بیماری اتوایمیون دیگر، در افرادی كه هپاتیت اتوایمیون دارند، نسبت به افراد عادی بیشتر است.
علایم
در بیشتر موارد علایم بالینی در طی هفته‌ها یا ماه‌ها بتدریج ظاهر می‌شود. در آغاز بیماری، بسیاری از افراد بدون علامت بالینی هستند. شایع‌ترین علایم اولیه، احساس خستگی بیش از حد، احساس ناخوشی و همچنین درد عضلات و مفاصل است كه معمولاً در صبح‌ها بیشتر است.
هنگامی كه التهاب كبدی به سمت بدتر شدن پیشرفت می‌كند، امكان دارد یرقان (زردی) بروز نماید. یرقان (زردی) به معنای زرد شدن پوست و مخاط‌های شخص است. معمولاً شما هنگامی كه سفیدی چشم‌های‌تان به سمت زردی می‌رود، متوجه این امر می‌شوید. این به علت افزایش ساخته شدن ماده شیمیایی بیلی‌روبین در كبد و یا اختلال و كاهش در رفع آن می‌باشد كه در نهایت سبب بالا رفتن غلظت آن در خون می‌شود.
هنگامی كه یرقان (زردی) به علت هپاتیت ایجاد می‌شود، ادرار تیره شده، مدفوع امكان دارد كم‌رنگ شود (بی‌رنگ یا خاكستری رنگ) و احساس خارش و كاهش اشتها در شخص ایجاد می‌شود.سایر علایم بالینی شامل بزرگی كبد (هپاتو مگالی)، ضایعات پوستی، درد مفاصل، درد شكمی، عروق نابجای پوستی (آنژیومای عنكبوتی)، تهوع و استفراغ می‌باشند. بدون درمان، التهاب مزمن سبب آسیب كبدی شده و می‌تواند به سمت سیروز پیش برود.
سیروز به وضعیتی گفته می‌شود كه كبد در اثر صدمه ناشی از هپاتیت اتوایمیون به صورت سفت در می‌آید و سطح كبد كه به طور طبیعی صاف می‌باشد، ناصاف و دانه دانه می‌شود كه می‌تواند سبب بروز مشكلات جدی كبدی شده و در موارد شدید به نارسایی كبد بیانجامد. در بعضی از موارد، علایم بالینی به سرعت در عرض چند روز پیشرفت كرده و سبب هپاتیت حاد می‌شوند (حاد به معنی ناگهانی و یا در مدت كوتاه می‌باشد).
علایم بیماری حاد، شامل تب، درد شكمی، یرقان (زردی)، تهوع و احساس ناخوشی و مریضی در شخص می‌باشد. گاهی هپاتیت حاد سیر بطئی پیدا كرده و به هپاتیت مزمن تبدیل می‌شود. ولی گاهی اوقات خیلی سریع به سمت نارسایی كبدی پیش می‌رود. علایم بالینی افرادی كه در مراحل پیشرفته بیماری (نارسایی كبد) می‌باشند، شامل جمع شدن مایع در شكم (آسیت)، اختلال هوشیاری و خونریزی‌های گوارشی است...
@autoimmunir

بیماری های خودایمنی تیرویید در بیماران مبتلا به هپاتیت خودایمنی شایع می باشند و مطلب زیر برای اگاهی بیماران مفید است 👇

اختلالات تیروئید خود ایمنی یک نوع بیماری بوده که در آن آنتی بادی تولید شده توسط سیستم ایمنی غده‌ی تیروئید را مورد هدف قرار می‌دهد. 👇
@autoimmunir

بخش اول:

غده‌ی تیروئید یک غده‌ی کوچک و پروانه‌ای شکل بوده که درست زیر سیب آدم در پایین گردن قرار دارد. این غده بخشی از سیستم درون ریز بدن انسان می‌باشد. تیروکسین و تریودو تیروکسین دو هورمونی بوده که توسط غده‌ی تیروئید تولید می‌شود. این هورمون نقش حیاتی در تنظیم دما، متابولیسم و رشد کلی بدن ایفاء می‌کند. ترشح این هورمون‌ها وابسته به ترشح هورمون تحریک کننده‌ی تیروئید توسط غده‌ی هیپوفیز می‌باشد. در صورتی‌که غده‌ی تیروئید نتواند این هورمون‌ها را به درستی ترشح کند، فرد احتمالا از مشکلات سلامتی رنج خواهد برد. افرادی که از اختلالات مربوط به غده‌ی هیپوفیز و یا کمبود ید رنج می‌برند، قطعا در معرض ابتلا به خطرات مربوط به توسعه‌ی مشکلات غده‌ی تیروئید می‌باشند. اختلالات تیروئیدی می‌تواند به عدم توانایی سیستم ایمنی در تمایز یابی بین سلول‌های خارجی و فولیکو‌ های تیروئید نسبت داده شود. چنین اختلالاتی از نظر پزشکی به عنوان بیماری‌های خودایمنی تیروئید به آن‌ها اشاره می‌شود.

اختلالات تیروئیدی
کم‌کاری و پرکاری اصطلاحات پزشکی بوده که به منظور توصیف مشکلات مربوط به غده‌ی تیروئید استفاده می‌شود. هنگامی که غده‌ی تیروئید دارای فعالیت بیش از حد باشد، شروع به ترشح مقادیر زیادی از این هورمون کرده که در این صورت گفته می‌شود که فرد از پرکاری رنج می‌برد. علائمی که ممکن است به فرد واسطه‌ی این بیماری تجربه کند، شامل کاهش وزن، خستگی، افسردگی، لرزش دست، حرکات مکرر روده، نگرانی، تغییر در میل جنسی، بی‌خوابی و مشکلات رفتاری می‌باشد. از سوی دیگر، هنگامی که غده‌ی تیروئید کند عمل کند، مقادیر کافی از هورمون تیروئیدی تولید نخواهد کرد که در این صورت گفته می‌شود که فرد به کم‌کاری مبتلاست. علائمی که این بیماران تجربه می‌کنند، شامل خستگی بیش از حد، عدم تحمل به سرما، خشکی پوست، خارش در اطراف چشم، افسردگی، از دست دادن اشتها، ناخن‌های شکننده، ریزش مو و متابولیسم آهسته می‌باشد. تیروئیدیت یا التهاب غده ی تیروئید و گواتر یا تورم در غده‌ی تیروئید از جمله مشکلات تیروئیدی بوده که معمولا به ودلیل واکنش خودایمنی غیر نرمال رخ می‌دهد.

علائم بیماری تیروئید خود ایمنی:
همانطور که قبلا ذکر شد، یک بیماری خود ایمنی هنگامی که آنتی بادی‌ها نتوانند بین سلول‌های خود بدن و سلول‌های خارجی تمایز ایجاد کنند، اتفاق افتاده و در این شرایط آنتی بادی‌ها به سلول‌های بدن حمله می‌کنند. یک بیماری غده‌ی تیروئید هنگامی که آنتی بادی‌ها این غده را مورد هدف قرار می‌دهند، تشخیص داده می‌شود. تیروئیدیت هاشیمتو، بیماری گواتر و گریوز همگی از موارد مربوط به بیماری تیروئیدی می‌باشند. ژن‌های توارثی یا عوامل محیطی می‌تواند مستعد ابتلاء فرد به چنین واکنش‌های ایمنی باشد. تنش یا عدم تعادل هورمونی نیز ممکن است محرک بروز این بیماری باشد. در این‌جا برخی اطلاعات در رابطه با علائم هر یک از این بیماری ها را ارائه می‌دهیم.

بیماری هاشیموتو:
این بیماری به عنوان تیروئیدیت هاشیموتو نیز شناخته می‌شود و توسط التهاب غده‌ی تیروئید تشخیص داده می‌شود. این بیماری توسط ترشح ناکافی هورمون‌های تیروئیدی مشخص می‌شود. افرادی که سابقه‌ی خانوادگی ابتلاء به بیماری هاشیموتو را دارا می‌باشند، در معرض افزایش خطر ابتلاء به این بیماری قرار دارند. اگرچه اعتقاد بر این است که عوامل ژنتیکی نیز یکی از علل این بیماری می‌باشد.
علائم این بیماری افسردگی، دردهای عضلانی، افزایش حساسیت به سرما، خشکی پوست، خستگی، افزایش وزن، چهره‌ی پف کرده و گرفتگی صدا برخی از علائمی بوده که ممکن است در طی بروز این بیماری تجربه می کنند.
@autoimmunir

بخش دوم

بیماری گریوز یا پرکاری تیرویید:

بیماری گریوز یکی دیگر از اختلالات خودایمنی بوده که در آن غده‌ی تیروئید مقادیر بیش از حد هورمون‌های تیروئیدی را تولید کرده که توسط آنتی بادی‌هایی به نام آنتی بادی گیرنده‌ی تیروتروپین تحریک می‌شود. این بیماری یک فرم از پرکاری تیرویید بوده که در آن علائمی مانند عرق کردن بیش از حد، اضطراب، افزایش حساسیت به گرما، بی‌خوابی، خستگی، ضربان قلب سریع، لرزش دست، حرکات مکرر روده و بزرگ شدن غده‌ی تیروئید توسط بیمار تجربه می‌شود. در این بیماری ممکن است فرد با وجود داشتن رژیم غذایی مناسب از کاهش وزن نیز رنج ببرد. زنان ممکن است از مشکلات قاعدگی به واسطه‌ی این بیماری رنج ببرند.

تشخیص و درمان بیماری‌های خود ایمنی تیروئیدی:
بیماری‌های تیروئیدی می‌تواند به کمک آزمایشات خون و یا روش‌های تصویر برداری مانند اسکن تیروئید سونوگرافی از تیروئید تشخیص داده شود.
تیروئید کم کار به دلیل بیماری هاشیماتو می‌تواند با کمک قرص‌ جیگزینی تیروکسین درمان شود. از آن‌جا که مواد غذایی خاصی وجود دارند که می‌توانند میزان جذب تیروکسین سنتزی را تحت تاثیر قرار دهد، اما ممکن است نیاز به استفاده از دستورالعمل‌های خاص رژیم غذایی وجود داشته باشد. از سوی دیگر، داروهای ضد تیروئیدی و درمان ید رادیو اکتیو باری درمان بیماری گریوز توصیه می‌شود. ید رادیواکتیو به تخریب فعالیت بیش از حد سلول‌های تیروئیدی کمک کرده و ممکن است باعث کاهش عملکرد تیروئیدی گردد. در صورتی‌که عملکرد غده‌ی تیروئید به میزان قابل توجهی کاهش یابد، ممکن است نیاز به استفاده از قرص‌های هورمونی سنتزی باشد.
مسدود کننده‌های بتا و داروهای دیگری نیز ممکن است برای کاهش علائم بیماری‌های تیروئیدی تجویز شود. برداشتن غده‌ی تیروئید تنها در شرایط نادر، هنگامی که درمان دارویی جوابگو نیست، صورت می‌گیرد. از آن‌جا که دیگر بیماری‌های خود ایمنی مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتوئید، بیماری آدیسون یا ویتیلیگو نیز می‌تواند با بیماری خود ایمنی تیروئیدی به وجود آید، باید بررسی‌های پزشکی انجام شود و سطوح هورمون تیروئید در فواصل منظم تحت نظارت قرار گیرد.
یک بیماری خود ایمنی تیروئیدی می‌تواند اثرات جدی بر سلامت فرد داشته باشد. بنابراین مهم است که این بیماری در مراحل اولیه تشخیص داده شود. تاخیر در تشخیص و درمان بیماری‌های تیروئیدی ممکن است بر کیفیت زندگی فرد تاثیر منفی بگذارد.
منبع: راسخون
@autoimmunir

سلنا گومز، خواننده و هنرپیشه‌ی معروف در سال ۲۰۱۵ مبتلا به بیماری خودایمنی بدن بود.
@autoimmunir

طی سال‌های اخیر موارد بسیار زیادی از بیماری خودایمنی (بیماری‌ای که در آن دستگاه ایمنی بدن برخی اعضا را به عنوان بیگانه شناخته و به آن‌ها حمله می‌کند) مشاهده شده است که به دلیل خاموش بودن این بیماری و این که صرفاً اخیراً نسبت به این بیماری آگاهی‌بخشی عمومی انجام می‌شود، بسیاری از این بیماران مدت‌های مدیدی را در بیمارستان‌ها و در صف مطب پزشکان گذرانده‌اند تا بالاخره به درستی مورد معاینه قرار بگیرند. یکی از این بیماران به نیویورکر گفته: «من به همان شکلی بیمار شدم که همینگوی می‌گفت آدم ورشکسته می‌شود: به آرامی و سپس ناگهان.»

بیماری خودایمنی، یک وضعیت التهابی مزمن است که توسط خود سلول‌های ایمنی بدن ایجاد می‌شود. این سلول‌ها به اشتباه گمان می‌کنند که بدن در خطر است و به همین دلیل به بافت‌های سالم حمله‌ور می‌شوند. هپاتیت خودایمنی، رماتیسم مفصلی و تیروئیدیت هاشیموتو تنها سه نمونه از صدها بیماری‌ای هستند که در این دسته‌بندی قرار می‌گیرند.

نتایج برخی مطالعات جدید

پژوهشگران برای انجام این مطالعه، روی موش‌های آزمایشگاهی تغییرات ژنتیکی‌ای انجام دادند که آنان را نسبت به بیماری خودایمنی آسیب‌پذیر ساخت. آنان سپس باکتری معده را بررسی کردند تا ببینند کدامشان ملتهب شده یا در تولید آنتی‌بادی‌های محرک سیستم خودایمنی دخیل هستند. مشخص شد که مجرم Enterococcus gallinarum است.

آنان وقتی سلول‌های کشت‌شده‌ی کبد افراد سالم را با افرادی که بیماری خودایمنی داشتند مقایسه کردند، در گروه اخیر آثاری از Enterococcus gallinarum را یافتند.

جالب این‌جاست که پژوهشگران نه تنها منشأ مشکل را پیدا کردند، بلکه روش‌هایی برای کاهش آثار بیماری خودایمنی نیز یافتند. آنان موفق شدند با استفاده از واکسن و آنتی‌بیوتیک رشد Enterococcus gallinarum را متوقف کنند و بدین ترتیب آثار بیماری محو شد. آنان امیدوارند که این تحقیقات به درمان انواع خاصی از بیماری خودایمنی همچون بیماری خودایمنی کبد منجر شود.
منبع: کرونوس
@autoimmunir

پیام این مقاله: بیماران خودایمنی عزیز به آینده امیدوار باشید. محققین برای کشف دقیق بیماری در حال تلاش هستند. دکتر علویان

با سلام و احترام

از آنجا که آموزش جامعه یکی از اصلی ترین راه های پیشگیری، تشخیص بموقع و درمان زود هنگام بیماری هاست و همکاری بیماران در به نتیجه رسیدن درمان بسیار مهمه ، کانال آموزش جامع بیماریهای خود ایمنی شامل هپاتیت خود ایمنی، بیماری کلانژیت صفراوی اولیه، کلانژیت اسکلروزان و اشکال دیگر خود ایمنی overlap قصد دارد با در اختیار گذاشتن به روز ترین مطالب آموزشی در این خصوص به ارتقاء سطح دانش بیماران همت گمارد.

✅آگاهی امروز، سلامت فردا

دکتر سید مؤید علویان
@hemangiomairan

دکتر افسانه شریفیان؛ فوق تخصص گوارش و كبد در مورد هپاتیت اتوایمیون توضیح می دهد . بخش دوم
@autoimmunir

هپاتیت اتوایمیون (2)

بخش دوم- هپاتیت اتوایمیون یكی از علل كمتر شایع هپاتیت مزمن می‌باشد. هپاتیت مزمن به معنای التهاب طولانی مدت كبد است. در بیماری هپاتیت اتوایمیون، سیستم ایمنی بدن به سلول‌های كبد حمله كرده و سبب التهاب سلول‌های كبدی می‌شود.

در بین بیمارانی كه بدون درمان رها می‌شوند. زمان لازم برای پیشرفت بیماری به سوی سیروز از شخصی به شخص دیگر متفاوت است. با درمان، معمولا التهاب كنترل شده و اغلب بیماران آینده خوبی دارند. علایم بالینی هپاتیت اتوایمیون از خفیف تا شدید متغیر می‌باشند. از آنجایی كه هپاتیت ویروسی و هپاتیت دارویی علایم بالینی مشابهی با هپاتیت اتوایمیون دارند، تنها از روی علایم بالینی نمی‌توان بیماری را تشخیص داد و نیاز به انجام تست‌های تكمیلی می‌‌باشد.
هپاتیت اتوایمیون یك بیماری عفونی نیست، بنابراین از شخصی به شخص دیگر به هیچ طریق قابل انتقال نمی‌باشد. البته به علت زمینه ژنتیكی، ابتلا به این بیماری در بعضی از خانواده‌ها بیشتر می‌باشد.
تشخیص
بسیاری از افرادی كه در مراحل اولیه بیماری هپاتیت اتوایمیون هستند، یا بدون علامتند و یا علایم مبهمی دارند. بنابراین در اغلب موارد، تشخیص تنها به دنبال آزمایش‌های روتینی كه در آن آنزیم‌های كبدی مورد بررسی قرار گرفته‌اند، داده می‌شود. هنگامی كه علایم بالینی و آزمایشگاهی به نفع هپاتیت باشند، تست‌های مربوط به هپاتیت و عامل ایجادكننده آن توسط پزشك درخواست می‌شود. تست‌ها معمولا شامل آزمایش خون، تصویربرداری و بیوپسی كبد می‌باشد.
بیوپسی كبد
در هنگام نمونه‌برداری (بیوپسی كبد)، قسمت كوچكی از بافت كبد جهت بررسی زیر میكروسكوپ قرار گرفته می‌شود. مطالعه بافت‌شناسی زیر میكروسكوپ، التهاب و شدت پیشرفت آسیب كبدی به سوی سیروز را نشان می‌دهد. نوع سلول‌های التهابی كه در محل دیده می‌شوند، معمولا به تشخیص قطعی هپاتیت اتوایمیون و رد سایر علل هپاتیت كمك می‌كند.

درمان
تقریبا همیشه هپاتیت اتوایمیون نیاز به درمان دارد. مطالعات نشان می‌دهند كه اگر درمان هر چه زودتر شروع شود، سبب بهبود علایم بالینی و توقف آسیب‌های وارده به كبد شده و حتی گاهی اوقات به بهبود صدمات ایجاد شده می‌انجامد. درمان شامل داروهایی است كه سبب كاهش التهاب و سركوب كردن سیستم ایمنی بیش‌فعال می‌شوند.
طول مدت درمان: معمولا بیماران بعد از حدود 3 سال از شروع درمان به مرحله فروكش بیماری وارد می‌شوند. بعضی از افراد در نهایت می‌توانند درمان را متوقف كنند، اگرچه امكان عود مجدد بیماری نیز می‌رود. امكان دارد درمان با دوز كم در طول سال‌ها (حتی تمام عمر)، بارها شروع و قطع شود.
بعضی از افراد كه فرم خفیف بیماری را دارند ممكن است نیاز به گرفتن دارو نداشته باشند. تصمیم‌گیری برای آنكه كدام بیمار باید درمان شود و كدام بیمار می‌تواند درمان را متوقف سازد، بر عهده پزشك معالج بوده و به صورت جداگانه و از فردی به فرد دیگر فرق می‌‌كند. افرادی كه درمان دارویی آنها متوقف شده، باید به طور مرتب توسط پزشك خود معاینه و آزمایش شوند، تا در صورت بروز هرگونه علایم جدید، درمان دوباره شروع شود و پیشرفت بیماری متوقف گردد.
به عنوان یك قانون كلی، درمان قطع نمی‌شود، مگر آنكه بیماری به مرحله فروكش رفته و یا درمان شكست بخورد و یا عوارض جانبی شدید در اثر درمان در شخص ظاهر شود. مرحله فروكش بیماری یعنی دیگر شخص علایم بالینی نداشته باشد و تست‌های كبدی نیز در حد طبیعی باشد و در بیوپسی جدید بافت كبدی رو به بهبود باشد. معمولا قبل از آنكه درمان را قطع كنند، یك بیوپسی مجدد از كبد گرفته تا مطمئن شوند كه التهاب بافت كبدی بهتر شده است.
اگر نیاز به شروع درمان نبود: پیگیری‌های مرتب در افرادی كه نیاز به شروع درمان نداشته باشند، توصیه می‌شود. پیگیری‌ها شامل معاینه بالینی و تست‌های خونی، هر چند ماه یك بار می‌باشد و معمولا حداقل هر 2 سال یك‌بار بیوپسی كبد توصیه می‌شود.
@autoimmunir