دکتر افسانه شریفیان؛ فوق تخصص گوارش و كبد در مورد هپاتیت اتوایمیون توضیح می دهد . بخش اول
@autoimmunir

آموزش جامعه
هپاتیت اتوایمیون (1)
بخش اول- هپاتیت اتوایمیون یكی از علل كمتر شایع هپاتیت مزمن می‌باشد. هپاتیت مزمن به معنای التهاب طولانی مدت كبد است. در بیماری هپاتیت اتوایمیون، سیستم ایمنی بدن به سلول‌های كبد حمله كرده و سبب التهاب سلول‌های كبدی می‌شود.
درباره سیستم ایمنی چه می‌دانید؟
سیستم ایمنی به صورت معمول از ما در مقابل عفونت‌های ویروسی و باكتری‌ها و سایر عوامل خارجی دفاع می‌كند. سیستم ایمنی شامل گلبول‌های سفید (لنفوسیت‌ها) و آنتی‌بادی‌ها (پروتئین‌های مخصوص) می‌باشد كه وظیفه حمله و از بین بردن اجسام و میكروب‌های خارجی را بر عهده دارند.
به چه بیماری‌هایی اتوایمیون می‌گویند؟
در افرادی كه بیماری اتوایمیون (خودایمن) دارند، سیستم ایمنی قسمت و یا قسمت‌هایی از بدن شخص را به عنوان خارجی شناسایی كرده و به آن حمله می‌كند و در نتیجه باعث التهاب و حتی صدمه به آن مناطق می‌شود. بیماری‌های سیستم ایمنی متنوع و مختلف هستند.
علامت هر بیماری وابسته به مكان و یا مكان‌هایی از بدن كه مورد حمله سیستم ایمنی قرار می‌گیرند، فرق می‌كند. در بعضی از بیماری‌های سیستم ایمنی، آنتی‌بادی‌ها و در بعضی دیگر گلبول‌های سفید هستند كه سبب تخریب می‌شوند. از جمله بیماری‌های اتوایمیون می‌توان آرتریت روماتوئید، میاستنی گراو و بعضی از انواع دیابت را نام برد.
علت
در بیماری هپاتیت اتوایمیون، گلبول‌های سفید (لنفوسیت‌ها) عامل اصلی درگیری می‌باشند. لنفوسیت‌ها (گلبول‌های سفید) به سلول‌های كبدی (هپاتوسیت‌ها) حمله می‌كنند و سبب التهاب و صدمه آنها می‌شوند. علت شروع بیماری هپاتیت اتوایمیون و یا سایر بیماری‌های اتوایمیون ناشناخته است.
برای بروز بیماری اتوایمیون نیاز است هر دو مورد زمینه ارثی و عوامل شروع‌كننده وجود داشته باشند. به عبارت دیگر در فردی كه زمینه ارثی مساعد دارد، باید یك عامل شروع‌كننده (ویروس‌ها، مواد شیمیایی یا سایر عوامل) وجود داشته باشد تا بیماری بروز پیدا كند. این تئوری می‌تواند به این سوال كه چرا اغلب افراد از بدو تولد بیماری را نشان نمی‌دهند، پاسخ دهد.
ابتلا بین زنان و مردان
هپاتیت اتوایمیون شیوع نسبتا كمی دارد، بطوری كه از هر ده هزار نفر یك نفر به این بیماری مبتلا می‌شوند. از هر 10 مورد بیمار، 7 نفر زن هستند. بیماری اغلب در زنان دیده می‌شود؛ اما این بیماری را در تمام افراد و در همه سنین (مردها، بچه‌ها و افراد مسن) می‌توان دید، امكان ابتلا به یك و یا چند بیماری اتوایمیون دیگر، در افرادی كه هپاتیت اتوایمیون دارند، نسبت به افراد عادی بیشتر است.
علایم
در بیشتر موارد علایم بالینی در طی هفته‌ها یا ماه‌ها بتدریج ظاهر می‌شود. در آغاز بیماری، بسیاری از افراد بدون علامت بالینی هستند. شایع‌ترین علایم اولیه، احساس خستگی بیش از حد، احساس ناخوشی و همچنین درد عضلات و مفاصل است كه معمولاً در صبح‌ها بیشتر است.
هنگامی كه التهاب كبدی به سمت بدتر شدن پیشرفت می‌كند، امكان دارد یرقان (زردی) بروز نماید. یرقان (زردی) به معنای زرد شدن پوست و مخاط‌های شخص است. معمولاً شما هنگامی كه سفیدی چشم‌های‌تان به سمت زردی می‌رود، متوجه این امر می‌شوید. این به علت افزایش ساخته شدن ماده شیمیایی بیلی‌روبین در كبد و یا اختلال و كاهش در رفع آن می‌باشد كه در نهایت سبب بالا رفتن غلظت آن در خون می‌شود.
هنگامی كه یرقان (زردی) به علت هپاتیت ایجاد می‌شود، ادرار تیره شده، مدفوع امكان دارد كم‌رنگ شود (بی‌رنگ یا خاكستری رنگ) و احساس خارش و كاهش اشتها در شخص ایجاد می‌شود.سایر علایم بالینی شامل بزرگی كبد (هپاتو مگالی)، ضایعات پوستی، درد مفاصل، درد شكمی، عروق نابجای پوستی (آنژیومای عنكبوتی)، تهوع و استفراغ می‌باشند. بدون درمان، التهاب مزمن سبب آسیب كبدی شده و می‌تواند به سمت سیروز پیش برود.
سیروز به وضعیتی گفته می‌شود كه كبد در اثر صدمه ناشی از هپاتیت اتوایمیون به صورت سفت در می‌آید و سطح كبد كه به طور طبیعی صاف می‌باشد، ناصاف و دانه دانه می‌شود كه می‌تواند سبب بروز مشكلات جدی كبدی شده و در موارد شدید به نارسایی كبد بیانجامد. در بعضی از موارد، علایم بالینی به سرعت در عرض چند روز پیشرفت كرده و سبب هپاتیت حاد می‌شوند (حاد به معنی ناگهانی و یا در مدت كوتاه می‌باشد).
علایم بیماری حاد، شامل تب، درد شكمی، یرقان (زردی)، تهوع و احساس ناخوشی و مریضی در شخص می‌باشد. گاهی هپاتیت حاد سیر بطئی پیدا كرده و به هپاتیت مزمن تبدیل می‌شود. ولی گاهی اوقات خیلی سریع به سمت نارسایی كبدی پیش می‌رود. علایم بالینی افرادی كه در مراحل پیشرفته بیماری (نارسایی كبد) می‌باشند، شامل جمع شدن مایع در شكم (آسیت)، اختلال هوشیاری و خونریزی‌های گوارشی است...
@autoimmunir

بیماری های خودایمنی تیرویید در بیماران مبتلا به هپاتیت خودایمنی شایع می باشند و مطلب زیر برای اگاهی بیماران مفید است 👇

اختلالات تیروئید خود ایمنی یک نوع بیماری بوده که در آن آنتی بادی تولید شده توسط سیستم ایمنی غده‌ی تیروئید را مورد هدف قرار می‌دهد. 👇
@autoimmunir

بخش اول:

غده‌ی تیروئید یک غده‌ی کوچک و پروانه‌ای شکل بوده که درست زیر سیب آدم در پایین گردن قرار دارد. این غده بخشی از سیستم درون ریز بدن انسان می‌باشد. تیروکسین و تریودو تیروکسین دو هورمونی بوده که توسط غده‌ی تیروئید تولید می‌شود. این هورمون نقش حیاتی در تنظیم دما، متابولیسم و رشد کلی بدن ایفاء می‌کند. ترشح این هورمون‌ها وابسته به ترشح هورمون تحریک کننده‌ی تیروئید توسط غده‌ی هیپوفیز می‌باشد. در صورتی‌که غده‌ی تیروئید نتواند این هورمون‌ها را به درستی ترشح کند، فرد احتمالا از مشکلات سلامتی رنج خواهد برد. افرادی که از اختلالات مربوط به غده‌ی هیپوفیز و یا کمبود ید رنج می‌برند، قطعا در معرض ابتلا به خطرات مربوط به توسعه‌ی مشکلات غده‌ی تیروئید می‌باشند. اختلالات تیروئیدی می‌تواند به عدم توانایی سیستم ایمنی در تمایز یابی بین سلول‌های خارجی و فولیکو‌ های تیروئید نسبت داده شود. چنین اختلالاتی از نظر پزشکی به عنوان بیماری‌های خودایمنی تیروئید به آن‌ها اشاره می‌شود.

اختلالات تیروئیدی
کم‌کاری و پرکاری اصطلاحات پزشکی بوده که به منظور توصیف مشکلات مربوط به غده‌ی تیروئید استفاده می‌شود. هنگامی که غده‌ی تیروئید دارای فعالیت بیش از حد باشد، شروع به ترشح مقادیر زیادی از این هورمون کرده که در این صورت گفته می‌شود که فرد از پرکاری رنج می‌برد. علائمی که ممکن است به فرد واسطه‌ی این بیماری تجربه کند، شامل کاهش وزن، خستگی، افسردگی، لرزش دست، حرکات مکرر روده، نگرانی، تغییر در میل جنسی، بی‌خوابی و مشکلات رفتاری می‌باشد. از سوی دیگر، هنگامی که غده‌ی تیروئید کند عمل کند، مقادیر کافی از هورمون تیروئیدی تولید نخواهد کرد که در این صورت گفته می‌شود که فرد به کم‌کاری مبتلاست. علائمی که این بیماران تجربه می‌کنند، شامل خستگی بیش از حد، عدم تحمل به سرما، خشکی پوست، خارش در اطراف چشم، افسردگی، از دست دادن اشتها، ناخن‌های شکننده، ریزش مو و متابولیسم آهسته می‌باشد. تیروئیدیت یا التهاب غده ی تیروئید و گواتر یا تورم در غده‌ی تیروئید از جمله مشکلات تیروئیدی بوده که معمولا به ودلیل واکنش خودایمنی غیر نرمال رخ می‌دهد.

علائم بیماری تیروئید خود ایمنی:
همانطور که قبلا ذکر شد، یک بیماری خود ایمنی هنگامی که آنتی بادی‌ها نتوانند بین سلول‌های خود بدن و سلول‌های خارجی تمایز ایجاد کنند، اتفاق افتاده و در این شرایط آنتی بادی‌ها به سلول‌های بدن حمله می‌کنند. یک بیماری غده‌ی تیروئید هنگامی که آنتی بادی‌ها این غده را مورد هدف قرار می‌دهند، تشخیص داده می‌شود. تیروئیدیت هاشیمتو، بیماری گواتر و گریوز همگی از موارد مربوط به بیماری تیروئیدی می‌باشند. ژن‌های توارثی یا عوامل محیطی می‌تواند مستعد ابتلاء فرد به چنین واکنش‌های ایمنی باشد. تنش یا عدم تعادل هورمونی نیز ممکن است محرک بروز این بیماری باشد. در این‌جا برخی اطلاعات در رابطه با علائم هر یک از این بیماری ها را ارائه می‌دهیم.

بیماری هاشیموتو:
این بیماری به عنوان تیروئیدیت هاشیموتو نیز شناخته می‌شود و توسط التهاب غده‌ی تیروئید تشخیص داده می‌شود. این بیماری توسط ترشح ناکافی هورمون‌های تیروئیدی مشخص می‌شود. افرادی که سابقه‌ی خانوادگی ابتلاء به بیماری هاشیموتو را دارا می‌باشند، در معرض افزایش خطر ابتلاء به این بیماری قرار دارند. اگرچه اعتقاد بر این است که عوامل ژنتیکی نیز یکی از علل این بیماری می‌باشد.
علائم این بیماری افسردگی، دردهای عضلانی، افزایش حساسیت به سرما، خشکی پوست، خستگی، افزایش وزن، چهره‌ی پف کرده و گرفتگی صدا برخی از علائمی بوده که ممکن است در طی بروز این بیماری تجربه می کنند.
@autoimmunir

بخش دوم

بیماری گریوز یا پرکاری تیرویید:

بیماری گریوز یکی دیگر از اختلالات خودایمنی بوده که در آن غده‌ی تیروئید مقادیر بیش از حد هورمون‌های تیروئیدی را تولید کرده که توسط آنتی بادی‌هایی به نام آنتی بادی گیرنده‌ی تیروتروپین تحریک می‌شود. این بیماری یک فرم از پرکاری تیرویید بوده که در آن علائمی مانند عرق کردن بیش از حد، اضطراب، افزایش حساسیت به گرما، بی‌خوابی، خستگی، ضربان قلب سریع، لرزش دست، حرکات مکرر روده و بزرگ شدن غده‌ی تیروئید توسط بیمار تجربه می‌شود. در این بیماری ممکن است فرد با وجود داشتن رژیم غذایی مناسب از کاهش وزن نیز رنج ببرد. زنان ممکن است از مشکلات قاعدگی به واسطه‌ی این بیماری رنج ببرند.

تشخیص و درمان بیماری‌های خود ایمنی تیروئیدی:
بیماری‌های تیروئیدی می‌تواند به کمک آزمایشات خون و یا روش‌های تصویر برداری مانند اسکن تیروئید سونوگرافی از تیروئید تشخیص داده شود.
تیروئید کم کار به دلیل بیماری هاشیماتو می‌تواند با کمک قرص‌ جیگزینی تیروکسین درمان شود. از آن‌جا که مواد غذایی خاصی وجود دارند که می‌توانند میزان جذب تیروکسین سنتزی را تحت تاثیر قرار دهد، اما ممکن است نیاز به استفاده از دستورالعمل‌های خاص رژیم غذایی وجود داشته باشد. از سوی دیگر، داروهای ضد تیروئیدی و درمان ید رادیو اکتیو باری درمان بیماری گریوز توصیه می‌شود. ید رادیواکتیو به تخریب فعالیت بیش از حد سلول‌های تیروئیدی کمک کرده و ممکن است باعث کاهش عملکرد تیروئیدی گردد. در صورتی‌که عملکرد غده‌ی تیروئید به میزان قابل توجهی کاهش یابد، ممکن است نیاز به استفاده از قرص‌های هورمونی سنتزی باشد.
مسدود کننده‌های بتا و داروهای دیگری نیز ممکن است برای کاهش علائم بیماری‌های تیروئیدی تجویز شود. برداشتن غده‌ی تیروئید تنها در شرایط نادر، هنگامی که درمان دارویی جوابگو نیست، صورت می‌گیرد. از آن‌جا که دیگر بیماری‌های خود ایمنی مانند بیماری سلیاک، آرتریت روماتوئید، بیماری آدیسون یا ویتیلیگو نیز می‌تواند با بیماری خود ایمنی تیروئیدی به وجود آید، باید بررسی‌های پزشکی انجام شود و سطوح هورمون تیروئید در فواصل منظم تحت نظارت قرار گیرد.
یک بیماری خود ایمنی تیروئیدی می‌تواند اثرات جدی بر سلامت فرد داشته باشد. بنابراین مهم است که این بیماری در مراحل اولیه تشخیص داده شود. تاخیر در تشخیص و درمان بیماری‌های تیروئیدی ممکن است بر کیفیت زندگی فرد تاثیر منفی بگذارد.
منبع: راسخون
@autoimmunir

سلنا گومز، خواننده و هنرپیشه‌ی معروف در سال ۲۰۱۵ مبتلا به بیماری خودایمنی بدن بود.
@autoimmunir

طی سال‌های اخیر موارد بسیار زیادی از بیماری خودایمنی (بیماری‌ای که در آن دستگاه ایمنی بدن برخی اعضا را به عنوان بیگانه شناخته و به آن‌ها حمله می‌کند) مشاهده شده است که به دلیل خاموش بودن این بیماری و این که صرفاً اخیراً نسبت به این بیماری آگاهی‌بخشی عمومی انجام می‌شود، بسیاری از این بیماران مدت‌های مدیدی را در بیمارستان‌ها و در صف مطب پزشکان گذرانده‌اند تا بالاخره به درستی مورد معاینه قرار بگیرند. یکی از این بیماران به نیویورکر گفته: «من به همان شکلی بیمار شدم که همینگوی می‌گفت آدم ورشکسته می‌شود: به آرامی و سپس ناگهان.»

بیماری خودایمنی، یک وضعیت التهابی مزمن است که توسط خود سلول‌های ایمنی بدن ایجاد می‌شود. این سلول‌ها به اشتباه گمان می‌کنند که بدن در خطر است و به همین دلیل به بافت‌های سالم حمله‌ور می‌شوند. هپاتیت خودایمنی، رماتیسم مفصلی و تیروئیدیت هاشیموتو تنها سه نمونه از صدها بیماری‌ای هستند که در این دسته‌بندی قرار می‌گیرند.

نتایج برخی مطالعات جدید

پژوهشگران برای انجام این مطالعه، روی موش‌های آزمایشگاهی تغییرات ژنتیکی‌ای انجام دادند که آنان را نسبت به بیماری خودایمنی آسیب‌پذیر ساخت. آنان سپس باکتری معده را بررسی کردند تا ببینند کدامشان ملتهب شده یا در تولید آنتی‌بادی‌های محرک سیستم خودایمنی دخیل هستند. مشخص شد که مجرم Enterococcus gallinarum است.

آنان وقتی سلول‌های کشت‌شده‌ی کبد افراد سالم را با افرادی که بیماری خودایمنی داشتند مقایسه کردند، در گروه اخیر آثاری از Enterococcus gallinarum را یافتند.

جالب این‌جاست که پژوهشگران نه تنها منشأ مشکل را پیدا کردند، بلکه روش‌هایی برای کاهش آثار بیماری خودایمنی نیز یافتند. آنان موفق شدند با استفاده از واکسن و آنتی‌بیوتیک رشد Enterococcus gallinarum را متوقف کنند و بدین ترتیب آثار بیماری محو شد. آنان امیدوارند که این تحقیقات به درمان انواع خاصی از بیماری خودایمنی همچون بیماری خودایمنی کبد منجر شود.
منبع: کرونوس
@autoimmunir

پیام این مقاله: بیماران خودایمنی عزیز به آینده امیدوار باشید. محققین برای کشف دقیق بیماری در حال تلاش هستند. دکتر علویان

با سلام و احترام

از آنجا که آموزش جامعه یکی از اصلی ترین راه های پیشگیری، تشخیص بموقع و درمان زود هنگام بیماری هاست و همکاری بیماران در به نتیجه رسیدن درمان بسیار مهمه ، کانال آموزش جامع بیماریهای خود ایمنی شامل هپاتیت خود ایمنی، بیماری کلانژیت صفراوی اولیه، کلانژیت اسکلروزان و اشکال دیگر خود ایمنی overlap قصد دارد با در اختیار گذاشتن به روز ترین مطالب آموزشی در این خصوص به ارتقاء سطح دانش بیماران همت گمارد.

✅آگاهی امروز، سلامت فردا

دکتر سید مؤید علویان
@hemangiomairan

دکتر افسانه شریفیان؛ فوق تخصص گوارش و كبد در مورد هپاتیت اتوایمیون توضیح می دهد . بخش دوم
@autoimmunir

هپاتیت اتوایمیون (2)

بخش دوم- هپاتیت اتوایمیون یكی از علل كمتر شایع هپاتیت مزمن می‌باشد. هپاتیت مزمن به معنای التهاب طولانی مدت كبد است. در بیماری هپاتیت اتوایمیون، سیستم ایمنی بدن به سلول‌های كبد حمله كرده و سبب التهاب سلول‌های كبدی می‌شود.

در بین بیمارانی كه بدون درمان رها می‌شوند. زمان لازم برای پیشرفت بیماری به سوی سیروز از شخصی به شخص دیگر متفاوت است. با درمان، معمولا التهاب كنترل شده و اغلب بیماران آینده خوبی دارند. علایم بالینی هپاتیت اتوایمیون از خفیف تا شدید متغیر می‌باشند. از آنجایی كه هپاتیت ویروسی و هپاتیت دارویی علایم بالینی مشابهی با هپاتیت اتوایمیون دارند، تنها از روی علایم بالینی نمی‌توان بیماری را تشخیص داد و نیاز به انجام تست‌های تكمیلی می‌‌باشد.
هپاتیت اتوایمیون یك بیماری عفونی نیست، بنابراین از شخصی به شخص دیگر به هیچ طریق قابل انتقال نمی‌باشد. البته به علت زمینه ژنتیكی، ابتلا به این بیماری در بعضی از خانواده‌ها بیشتر می‌باشد.
تشخیص
بسیاری از افرادی كه در مراحل اولیه بیماری هپاتیت اتوایمیون هستند، یا بدون علامتند و یا علایم مبهمی دارند. بنابراین در اغلب موارد، تشخیص تنها به دنبال آزمایش‌های روتینی كه در آن آنزیم‌های كبدی مورد بررسی قرار گرفته‌اند، داده می‌شود. هنگامی كه علایم بالینی و آزمایشگاهی به نفع هپاتیت باشند، تست‌های مربوط به هپاتیت و عامل ایجادكننده آن توسط پزشك درخواست می‌شود. تست‌ها معمولا شامل آزمایش خون، تصویربرداری و بیوپسی كبد می‌باشد.
بیوپسی كبد
در هنگام نمونه‌برداری (بیوپسی كبد)، قسمت كوچكی از بافت كبد جهت بررسی زیر میكروسكوپ قرار گرفته می‌شود. مطالعه بافت‌شناسی زیر میكروسكوپ، التهاب و شدت پیشرفت آسیب كبدی به سوی سیروز را نشان می‌دهد. نوع سلول‌های التهابی كه در محل دیده می‌شوند، معمولا به تشخیص قطعی هپاتیت اتوایمیون و رد سایر علل هپاتیت كمك می‌كند.

درمان
تقریبا همیشه هپاتیت اتوایمیون نیاز به درمان دارد. مطالعات نشان می‌دهند كه اگر درمان هر چه زودتر شروع شود، سبب بهبود علایم بالینی و توقف آسیب‌های وارده به كبد شده و حتی گاهی اوقات به بهبود صدمات ایجاد شده می‌انجامد. درمان شامل داروهایی است كه سبب كاهش التهاب و سركوب كردن سیستم ایمنی بیش‌فعال می‌شوند.
طول مدت درمان: معمولا بیماران بعد از حدود 3 سال از شروع درمان به مرحله فروكش بیماری وارد می‌شوند. بعضی از افراد در نهایت می‌توانند درمان را متوقف كنند، اگرچه امكان عود مجدد بیماری نیز می‌رود. امكان دارد درمان با دوز كم در طول سال‌ها (حتی تمام عمر)، بارها شروع و قطع شود.
بعضی از افراد كه فرم خفیف بیماری را دارند ممكن است نیاز به گرفتن دارو نداشته باشند. تصمیم‌گیری برای آنكه كدام بیمار باید درمان شود و كدام بیمار می‌تواند درمان را متوقف سازد، بر عهده پزشك معالج بوده و به صورت جداگانه و از فردی به فرد دیگر فرق می‌‌كند. افرادی كه درمان دارویی آنها متوقف شده، باید به طور مرتب توسط پزشك خود معاینه و آزمایش شوند، تا در صورت بروز هرگونه علایم جدید، درمان دوباره شروع شود و پیشرفت بیماری متوقف گردد.
به عنوان یك قانون كلی، درمان قطع نمی‌شود، مگر آنكه بیماری به مرحله فروكش رفته و یا درمان شكست بخورد و یا عوارض جانبی شدید در اثر درمان در شخص ظاهر شود. مرحله فروكش بیماری یعنی دیگر شخص علایم بالینی نداشته باشد و تست‌های كبدی نیز در حد طبیعی باشد و در بیوپسی جدید بافت كبدی رو به بهبود باشد. معمولا قبل از آنكه درمان را قطع كنند، یك بیوپسی مجدد از كبد گرفته تا مطمئن شوند كه التهاب بافت كبدی بهتر شده است.
اگر نیاز به شروع درمان نبود: پیگیری‌های مرتب در افرادی كه نیاز به شروع درمان نداشته باشند، توصیه می‌شود. پیگیری‌ها شامل معاینه بالینی و تست‌های خونی، هر چند ماه یك بار می‌باشد و معمولا حداقل هر 2 سال یك‌بار بیوپسی كبد توصیه می‌شود.
@autoimmunir

با سلام و احترام

از آنجا که آموزش جامعه یکی از اصلی ترین راه های پیشگیری، تشخیص بموقع و درمان زود هنگام بیماری هاست و همکاری بیماران در به نتیجه رسیدن درمان بسیار مهمه ، کانال آموزش جامع بیماریهای خود ایمنی شامل هپاتیت خود ایمنی، بیماری کلانژیت صفراوی اولیه، کلانژیت اسکلروزان و اشکال دیگر خود ایمنی overlap قصد دارد با در اختیار گذاشتن به روز ترین مطالب آموزشی در این خصوص به ارتقاء سطح دانش بیماران همت گمارد.

✅آگاهی امروز، سلامت فردا

دکتر سید مؤید علویان
@autoimmunir

کانال جامع آموزشی بیماری های خودایمنی کبد
هپاتیت خودایمنی با انواع اتوایمیون خالص و یا همراه با سایر موارد و بیماری کلانژیت صفراوی و کلانژیت اسکلروزان نیاز به همکاری بیماران با پزشک در درمان دارد و..
اگاهی امروز ، سلامتی فردا
https://news.1rj.ru/str/AutoimmunIr

بیماری روماتیسم مفصلی در بیماران مبتلا به هپاتیت خود ایمنی . اطلاعات بیشتر در 👇
@autoimmunir

روماتیسم مفصلی نوعی اختلال خود ایمنی بوده که با علائم مختلفی مانند تورم، التهاب، تب، سوزش و غیره همراه است. در این مطلب قصد داریم با علائم روماتیسم مفصلی بیشتر آشنا شویم. با ما همراه باشید.
به گزارش گروه رسانه های دیگر آنا،روماتیسم مفصلی نوعی اختلال خود ایمنی بوده که باعث التهاب مزمن مفاصل می‌شود. این بیماری ابتدا به صورت آهسته و با علائم کم پدیدار شده و سپس با گذشت ماه‌ها پیشرفت می‌کند. علائم این بیماری مزمن، معمولا در هر دو طرف بدن ظاهر شده، در هر فردی متفاوت است و ممکن است روز به روز تغییر کنند.
علائم روماتیسم مفصلی چیست؟
خستگی: قبل از بروز علائم دیگر، ممکن است به طور غیرمعمول دچار خستگی زیاد شوید. احساس خستگی می‌تواند هفته‌ها یا ماه‌ها پیش از شروع علائم دیگر، پدیدار شود. گاهی اوقات احساس خستگی با احساس ناخوشی و یا حتی افسردگی نیز می‌تواند همراه باشد.
احساس سفتی و چوب شدگی در صبح: احساس سفتی و چوب شدگی در صبح، اغلب نشانه اولیه روماتیسم است. اگر این سفتی به مدت چند دقیقه طول بکشد، معمولا نشانه‌ای از فرم حاد شونده روماتیسم است. اگر این سفتی به مدت چند ساعت طول بکشد، نشانه‌ای از آرتروز التهابی بوده که نوعی از روماتیسم مفصلی است. همچنین ممکن است پس از چرت زدن یا نشستن نیز، دچار احساس سفتی شوید.

سفت شدن مفاصل: سفت شدن یک یا چند مفصل کوچک، از اولین علائم روماتیسم مفصلی است. این حالت می‌تواند در هر زمان از روز روی دهد. به طور معمول، سفت شدن مفاصل از دست ها شروع می‌شود. معمولا این حالت به طور آرام پدیدار شده، هرچند می‌تواند به طور ناگهانی نیز روی داده و در طول یک یا دو روز، چندین مفصل را تحت تاثیر قرار دهد.

درد مفاصل: سفتی مفاصل اغلب با احساس درد هنگام لمس همراه است. این شرایط بر روی هر دو طرف بدن به طور مساوی تأثیر می‌گذارد. در اوایل شروع بیماری، احساس درد ابتدا در انگشتان و مچ دست پدیدار می‌شود. این احتمال نیز وجود دارد که در زانو، پا، مچ پا و یا شانه‌های‌تان نیز احساس درد را تجربه کنید.

تورم مفاصل: التهاب ملایم مفاصل در اوایل شروع بیماری، امری شایع بوده و باعث می‌شود که مفاصل بزرگتر از حد معمول شوند. همچنین این تورم باعث می شود که به هنگام لمس مفاصل، احساس گرما به شما دست دهد.

تب: اگر هم زمان با درد و التهاب مفاصل، دچار تب خفیف شوید، این عارضه علامتی برای شروع روماتیسم مفصلی است. هرچند تب بالای ۳۸ درجه، می‌تواند نشانه‌ای از یک بیماری دیگر یا عفونت نیز باشد.

احساس بی حسی، گزگز و سوزش: التهاب تاندون‌ها می‌تواند بر روی اعصاب فشار وارد کند. این حالت می‌تواند منجر به بی حسی، گزگز و یا احساس سوزش در دست شده که به آن سندرم تونل کارپال گفته می‌شود. همچنین در زمان حرکت، ممکن است ساییده شدن غضروف آسیب دیده به مفاصل، باعث ایجاد نوعی صدا در دست‌ها و پا‌های شما شود.

کاهش فعالت‌های حرکتی: التهاب مفاصل می‌تواند باعث بروز تغییر شکل یا بی ثباتی در تاندون‌ها و رباط‌ها شود. با پیشرفت بیماری، ممکن است دیگر نتوانید برخی از مفاصل خود را خم یا راست کنید. اگر چه ممکن است فعالیت‌های حرکتی باعث ایجاد درد در شما شوند، اما باید به طور منظم و ملایم ورزش کنید.
دیگر علائم روماتیسم مفصلی عبارتند از:

ضعف عمومی یا احساس رخوت
خشک شدن دهان
خشکی، خارش یا تورم چشم‌ها
ترشحات چشم
اختلال در خواب
بروز درد در قفسه سینه به هنگام نفس کشیدن (ذات الجنب)
ایجاد برآمدگی‌های سفت در زیر پوست دست
از دست دادن اشتها
کاهش وزن
در صورت مشاهده علائم روماتیسم مفصلی، بهتر است برای تشخیص قطعی، به پزشک مراجعه کنید.
منبع: ستاره سلامت
@autoimmunir

با کلانژیت صفراوی اولیه بیشتر آشنا شوید.
@autoimmunir

کلانژیت صفراوی اولیه چیست؟

کلانژیت صفراوی اولیه که قبلا سیروز صفراوی اولیه گفته می شد ، یک بیماری پیشرونده مزمن کبدی می باشد که باعث تخریب مجاری صفراوی، کاهش تولید اسید صفراوی، سیروز و در نهایت نقص عملکرد کبدی می شود.

کلانژیت صفراوی اولیه یک بیماری توقف مزمن صفراست که به دلیل انهدام پیشرونده مجاری کوچک و متوسط صفراوی داخل کبد، به وجود می‌آید. در این بیماری مجاری صفراوی بزرگ‌تر کناری، سالم باقی می‌مانند.

این بیماری به کندی پیشرفت می‌کند تا اینکه نهایتا ممکن است منجر به سیروز کبدی (مرگ سلول‌های کبدی و به حالت پلاستیکی درآمدن کبد)، افزایش فشار خون ورید باب، نیاز به پیوند کبد می‌گردد.

علت کلانژیت صفراوی اولیه
دلیل مشخصی برای بروز این بیماری وجود ندارد، اما به نظر می رسد که این بیماری جزء بیماری های خودایمنی می باشد.
افرادی که دچار این مشکل می باشند، اغلب به مشکلاتی مانند آرتریت روماتوئید، بیماری خودایمنی تیروئید (هاشیموتو)، اسکلرودرما و سندروم شوگرن نیز مبتلا هستند.

میزان شیوع
حدود ۹۵ درصد از مبتلایان به بیماری را زنان بین سنین ۳۰ تا ۶۰ سال تشکیل می دهند که ممکن است یک زمینه خانوادگی برای ابتلا به این بیماری در آنها وجود داشته باشد، هر چند که این بیماری جزء بیماری های ارثی محسوب نمی شود.

خارش شدید بدن معمولاً جزء علایم این بیماری می باشد، طوری که در اثر خارش زیاد، پوست بدن زخم می شود

علائم
در ابتدا بسیاری از مبتلایان به این بیماری، بدون علامت می باشند و چندین علامت اولیه مانند خستگی، خشکی چشم ها و دهان در آنها مشاهده می شود.
خارش شدید بدن معمولاً جزء علایم این بیماری می باشد، طوری که در اثر خارش زیاد، پوست بدن زخم می شود.
مبتلایان ممکن است درجاتی از درد مفاصل و یا درد استخوان، تهوع مکرر، وجود درد در سمت راست بالای شکم و احتباس مایعات را بیان کنند.
علایــم پیشرونده سیروز صفراوی اولیه شامل ادرار تیره رنگ، مدفوع کم رنگ یا خاکی رنگ، افزایش کبودی و خونریزی، واریس مری و زردی یا یرقان می باشد.

عوارض کلانژیت صفراوی اولیه
در بیماری سیروز صفراوی اولیه، کاهش اسید صفراوی لازم برای هضم مواد غذایی منجر به سوء جذب ویتامین های محلول در چربی (آ، د، ای و کا) و گاهی اوقات باعث کمبود ویتامین، افزایش سطح کلسترول خون، افزایش چربی خون، استئاتوره (مدفوع چرب) و پوکی استخوان می شود.
افزایش سطح سمی آمونیاک در نتیجه کاهش عملکرد کبدی و کاهش تجزیه مواد نیتروژنی مانند پروتئین ها، باعث ایجاد آنسفالوپاتی در حد کاهش شدید سطح هوشیاری و کما می شود.

راه های تشخیص بیماری
تست های آزمایشگاهی نشان دهنده افزایش سطح سرمی آلکالین فسفاتاز و افزایش ترانس آمیناز و همچنین افزایش غلظت آنتی بادی ضد سلولی می باشد.
در این بیماران سطح بیلی روبین خون تا مراحل انتهایی بیماری ممکن است درحد طبیعی خود باقی بماند.
تشخیص نهایی سیروز صفراوی اولیه، بر اساس بیوپسی (نمونه برداری) از کبد می باشد.

درمان کلانژیت صفراوی اولیه
درمان قطعی برای بیماری وجود ندارد، هر چند که پیوند کبد در مبتلایان به نوع پیشرفته بیماری موثر بوده است.
درمان بر اساس افزایش کیفیت زندگی و کاهش احتیاج به پیوند کبد پایه گذاری می شود.

داروهای کلانژیت صفراوی اولیه
داروهایی مثل کولشی‌سین و متوتروکسات در افزایش عملکرد کبد موثرند.
نتایـج نهایی تحقیقات نشان می دهند که تنها دارویی به نام ursodeoxycholic acid در کاهش میزان پیشرفت این بیماری تاثیر دارد
کلستیرامین رزین و ریفامپین در کنترل خارش پوستی موثرند.
داروهای موضعی مثل سارنا (Sarna) و استحمام کوتاه مدت در کاهش و تسکین علائم بیماری موثرند.

توصیه های غذایی
بیماران باید از مصرف غذاهای حاوی ادویه و همچنین غذاهای تند اجتناب کنند و جهت کاهش خارش از لباس های نخی گشاد با رنگ روشن و سبک استفاده کنند.
بعضی بیماران نیازمند جایگزینی ویتامین های A و D و K و همچنین کلسیم ناشی از سوء جذب و کمبود این مواد می باشند.
تخریب مسیر صفراوی باعث اختلال در هضم غذاهای چرب می شود. در نتیجه بیماران باید رژیم غذایی کم چرب را رعایت کنند.
مبتلایان باید از مصرف الکل به جهت احتمال آسیب کبدی پرهیز نمایند.
شرکت در گروههای حمایتــی باعـث کاهش اضطراب در بیماران می شود.

منبع: نیره ولدخانی، بخش سلامت تبیان همراه با اصلاحات
@autoimmunir

❓سوال پزشکی:
🔺كليدواژه: هپاتيت خودایمنی، کلانزیت صفراوی اولیه، خشکی دهان، نبود بزاق، بیماری شوگرن

🔸سوال:
خانمی هستم ۵۲ ساله که از ۵ سال مشخص شده که مبتلا به نوعی بیماری خودایمنی در کبد و صفرا هستم. از دو سال قبل دچار خشکی و احساس جسم خارجی در چشم و خشکی شدید دهان شده ام. علت ان چیست؟

🔹دکتر علویان پاسخ می دهد:
این بیماری شوگرن‌می باشد. بیماری شوگرن یک بیماری خودایمنی است که با خشکی دهان و چشمها همراه است.


🔰با درک بهتر بیماری و رعایت دستورات پزشکی بر بیماری خود غلبه کنید🔰
آگاهی امروز، سلامتی فردا
پاسخ به سوالات:
‏
@profalavian

با بیماری شوگرن بیشتر آشنا شوید.
@autoimmunir

سندرم شوگرن
بخش اول: سندرم شوگرن چیست؟
سندرم شوگرن، یک بیماری خود ایمنی مزمن است. بطور طبیعی سیستم ایمنی بدن را از گزند عوامل خارجی محافظت می کند ولی در بیمار مبتلا به بیماری خودایمن سیستم ایمنی بدن به بافت ها و سلول های خودی حمله می کند. در سندرم شوگرن سیستم ایمنی به غدد مختلف از جمله غدد بزاقی و اشک حمله میکند و بدنبال این تهاجم خشکی چشم، دهان و نقاط دیگر بدن روی میدهد، غدد بزاقی و غدد اشکی که رطوبت دهان و چشم ها را تامین می کنند گرفتار می شوند .گرفتاری این غدد موجب کاهش تولید بزاق و اشک چشم شده و در نتیجه خشکی دهان و خشکی چشم ها بوجود می آید.
اصطلاح پزشکی است که برای خشکی چشم ها که در (sicca Keratoconjunctivitis) کراتوکنژنکتیویتسیکا سندرم شوگرن وجود دارد بکار می رود. خشکی چشم ها را بیماران با عباراتی نظیر احساس وجود شن و خاک در چشمها بیان می کنند. بعضی از بیماران دچار تاری دید بوده و یا براثر نور شدید و نور فلوئورسنت ناراحتی در چشم ها پیدا می کنند.
اصطلاح پزشکی است که برای خشکی دهان بکار می رود .خشکی دهان موجب اختلال (Xerostomia) گزرستمی درحس چشایی صحبت کردن و گاهی اشکال در بلع می شود .کمبود بزاق می تواند پوسیدگی های دندان و یا عفونتهای دهان هم ایجاد کند.
دو نوع سندرم شوگرن وجود دارد که اولیه و ثانویه نامیده می شوند. هر دو نوع بیماری های سیستمیک هستند. بدین معنی که بسیاری از قسمت های بدن را گرفتار می کنند. در شوگرن اولیه کاهش عملکرد غدد اشکی و بزاقی بتدریج پیشرفت می کنند و علاوه بر گرفتاری این غدد علائمی در قمسمت های دیگر بدن نیز بوجود می آید. شوگرن ثانویه در بیمارانی اتفاق می افتد که مبتلا به یک بیماری زمینه ای خودایمنی و التهابی مانند آرتریت روماتوئید یا لوپوس نیز
هستند. شوگرن اولیه سریعتر پیشرفت می کند و موجب اختلال در عملکرد غدد اشکی و بزاقی می شود .شوگرن ثانویه نسبت به نوع اولیه خشکی کمتری در چشم ها و دهان ایجاد می کند ولی در این بیماران هم بیماری اولیه و هم علائم شوگرن ثانویه باید درمان شوند.
همانطور که گفته شد سندرم شوگرن یک بیماری سیستمیک است و می تواند قسمت های مختلف بدن را گرفتار کند.
علائم دیگر در سندرم شوگرن عبارتند از: خستگی خشکی پوست سرفه های خشک و خشکی واژن. برخی از بیماران درد و خشکی و تورم در مفاصل داشته و یا از بی حسی و گزِگزشدن اندام ها شکایت دارند. بندرت درگیری کلیه، ریه و کبد دیده میشود علائمی که کمتر شایع هستند عبارتند از :ضایعات پوستی، التهاب ریه کلیه ها و کبد.
@autoimmunir

بخش دوم: درمان سندرم شوگرن
درمان سندرم شوگرن از بیماری به بیماردیگر و بر حسب گرفتاری قسمت های مختلف بدن متفاوت است. در همه بیماران برای کنترل علائم، به ویژه خشکی چشم و دهان استفاده از قطره های اشک مصنوعی، محرک ترشح بزاق و مرطوب کننده های دهان توصیه می شوند.
درمان خشکی چشم:
- قطره های اشک مصنوعی:
انواع قطره ها برای مرطوب کردن چشم وجود دارند که به اشک مصنوعی معروف هستند و جایگرین برای اشک طبیعی هستند. غلظت اشک های مصنوعی متفاوت است. بعضی از قطره ها حاوی مواد نگهدارنده هستند که ممکن است چشم ها را تحریک کنند. اشک ها ی مصنوعی که بدون مواد نگهدانرده هستند، چشم ها را تحریک نمی کنند.
- پمادها:
چون خاصیت مرطوب کنندگی آن ها نسبت به قطره ها به مدت طولانی تری باقی می ماند، معمولا آن ها را برای استفاده در شب ها تجویز می کنند. مراقبت از چشم ها
- از قطره های اشک مصنوعی که چشمان شما را تحریک می کنند استفاده نکنید. قطره های مختلف را امتحان کنید و قطره ای را پیدا کنید که چشمان شما را ناراحت نکند .معمولا قطره هایی که بدون مواد نگهدارنده هستند برای استفاده طولانی مناسب هستند.
- عمل پلک زدن را زیاد انجام بدهید. معمولا در موقع خواندن یا کار با کامپیوتر پلک زدن کمتر می شود. بخاطر داشته
باشید که در هر دقیقه 5 تا 6 بار پلک بزنید.
7
- چشمان خود را از گرد و خاک و باد محافظت کنید.
- در اتاق هائی که بیشتر وقت خود را می گذرانید دستگاه های مولد رطوبت قرار دهید و یا از آن ها در سیستم گرما
و سرمای محل سکونت خود استفاده کنید.
- سیگار نکشید و در اتاق هائی که دود سیگار وجود دارد نمانید.
اگر از ریمل استفاده می کنید فقط در نوک مژه ها از آن استفاده کنید بطوریکه وارد چشم ها نشود .برای جلوگیری -
ازتحریک چشم ها کرم های صورت را در زیرپلک تحتانی نمالید.
- از پزشک خود سئوال کنید که آیا هیچکدام از داروهائی که مصرف می کنید ایجاد خشکی می کنند
@autoimmunir