NEW BOT Телеграм, страница

این ویدیو ساخت هوش مصنوعی است و واقعیت ندارد.
✅ @commac

172 viewsedited 12:47

😁1

142 views15:03

🔵 آیا زمان آن رسیده که از «خواندن» دربرابر «سواد» دفاع کنیم؟

🔹 خواندن را معمولاً با سواد اشتباه می‌گیرند. سواد مهارتی است برای رمزگشایی از متونِ مکتوب، اما خواندن فراتر است. خواندن با تفسیر و تخیل سروکار دارد؛ دستاوردی فرهنگی است که معنا در دل آن خلق می‌شود. سواد یعنی دریافت «سطر»ها، و خواندن یعنی دریافت آنچه «بین سطرها» پنهان شده.

🔹 خواندن ما را به دیدگاه‌ها و ایده‌های متفاوت دربارۀ مخمصه‌هایمان مجهز می‌کند. این عمل همواره قابلیت براندازیِ پیش‌فرض‌ها را دارد و به تجربۀ بشری معنا می‌بخشد.

🔹 ازطریق خواندن است که «آگاهیِ معطوف به تغییر» امکان می‌یابد و میل به نوشدن در ما پدید می‌آید. تاریخ مطالعه نشان می‌دهد که خواندن، بیش از آنکه پاسخ به دست دهد، پرسش برمی‌انگیزد.

🔹 و دقیقاً به همین دلیل، خواندنْ عملی «در جست‌وجوی معنا»ست، نه تضمینی برای «دریافت معنا». این گریزپاییِ معنا تاریخی به درازای خودِ نوشتار دارد و در طول تاریخ انتقادات زیادی به دنبال داشته است. سقراط نسبت به فناوریِ جدیدِ نوشتن تردید داشت و اظهار نگرانی می‌کرد از اینکه عامۀ مردم کتاب بخوانند. قدما معتقد بودند که حتی متن‌های خوب را نیز نباید هر کسی بخواند. معتقد بودند مطالعه، ازآنجاکه شامل عمل «تفسیر» است، غالباً مردم را به نتایجی سوق می‌دهد که نظم اخلاقیِ غالب را به چالش می‌کشند. سقراط، با زبان استعاره، خواندن و نوشتن را نوعی «مخدر» می‌دانست که هم می‌تواند دوا باشد و هم سم.

🔹 او هشدار می‌داد که، برخلاف گفت‌وشنودهای شفاهی که میان افرادی با جایگاه مشابه و رسوم مشترک و آن هم در یک محیط فرهنگیِ محصور و امن رخ می‌دهد، واکنش‌ها و رفتار خوانندۀ دور از دسترس را نمی‌توان سنجید. سقراط می‌گفت نوشتجات قدرت تمایزگذاری ندارند و میان خواننده‌ای که آن را می‌فهمد و از محتوایش سود می‌برد با کسی که گمراه و سردرگم می‌شود فرقی نمی‌گذارند.

🔹 بااین‌حال، در طی سالیان، مطالعه به چیزی فراتر از عمل مکانیکیِ رمزگشایی از متن تبدیل شد و رفته‌رفته نوعی دستاورد فرهنگی قلمداد شد که افراد را به «خلق معنا»، و نه‌فقط «درک و دریافت» آن، توانا می‌ساخت. پیوند میان خواندن و حس مکاشفه رنگی معنوی و گاه عارفانه به آن می‌بخشید. ادیانی همچون یهودیت و مسیحیت خود را به‌واسطۀ رابطه‌شان با یک متن مقدس تعریف می‌کردند.

🔹 با اوج‌گیری اومانیسم، بُعد معنویِ مطالعه به قالب فردی و شخصی درآمد. فعالیتِ خواندن به‌تدریج از کاربرد ابزاریِ هدفمندش در جست‌وجوی حقیقت، به‌سمت راهبردی برای خودپروری حرکت کرد.

🔹 برون‌دادِ این تحولات در آرمانِ «عشق به مطالعه» در سدۀ هجدهم متبلور شد که، در مقام پاسخ به نقدهای سقراطی، غایتِ خواندن را تربیتِ خوانندۀ بصیری تعریف می‌کرد که به‌تنهایی قادر به تمایزگذاری و قضاوت مستقل است.

🔹 امروزه، انواع جدید سواد (سواد بصری، سواد شنیداری، سواد رایانه‌ای، سواد مالی و ...) دوباره جایگاه منحصربه‌فرد و اقتدار فرهنگیِ این آرمان را زیر سؤال برده و، به‌جای «جستجوگریِ معنا»، تضمین «دریافت معنا» می‌دهند. در این وضع، این پرسش بنیادین مطرح می‌شود که «اگر خواندن صرفاً نوعی از انواع سواد باشد، آیا محکوم به ابتذال نیست؟».

🔹 آیا در این جهان چندپارۀ مملو از سواد نباید نگرانی‌های سقراط را جدی گرفت و این بار از «خواندن» دربرابر «سواد» دفاع کرد؟

🔺 آنچه خواندید برگرفته از کتاب «قدرت خواندن؛ از سقراط تا توییتر» است. این کتاب را فرانک فوردی نوشته و محمد معماریان ترجمه کرده است. برای مطالعۀ بخش‌های بیشتری از این کتاب و تهیۀ آن می‌توانید به فروشگاه اینترنتی ترجمان بروید.

🔗 لینک ورود:
https://B2n.ir/ze8096
✅ @commac

فروشگاه اینترنتی کتاب ترجمان

قدرت خواندن؛ از سقراط تا توییتر (چاپ پنجم)

فرانک فوردی، جامعه‌شناس مشهور مجارستانی، در این کتاب روایتی تاریخی از خواندن و مخاطرات آن در هر دورۀ تاریخی ارائه می‌دهد. او می‌گوید که کلمات مکتوب، از خاستگاه‌های قدیم خود تا کنون، هم بیانگر و هم تهدیدی علیه هنجارهای اخلاقی بوده‌اند و امروز، که هواداران…

182 viewsedited 15:03