NEW BOT Телеграм, страница

108 views09:49

🔷 سین می‌کنی، سیو می‌کنی، ساین‌آپ می‌کنی ... ولی نمی‌خونی

🔹 اگه می‌خوای از خرده‌سواد برسی به مطالعۀ عمیق، این متن رو بخون

🔸 ظاهراً این روزها، خیلی از ما، مدام در حال یادگیری‌ هستیم: پیج‌های فلسفی را فالو می‌کنیم، ریلزهای یک دقیقه‌ای دربارۀ ابتذال شر را سین می‌کنیم، ویدیوهایی دربارۀ دل‌بستگی ناایمن را سیو می‌کنیم، پادکست‌های «نیچه در ده دقیقه» را توی مسیر پلی می‌کنیم و گاهی هم یک مسترکلاسِ «چطور مثل متفکران بزرگ فکر کنیم؟» را ساین‌آپ می‌کنیم و مطمئن هم هستیم که داریم رشد می‌کنیم. اما خیلی‌هایمان معمولاً یک متن عمیق و بلند را تا آخر نمی‌خوانیم چون «تایمشو» نداریم، یا کتاب و مجله نمی‌خریم چون خیلی گران‌اند.

🔸 اما واقعاً مسئله فقط گرانی و کمبود وقت است؟ بیشترِ ما ساعت‌های زیادی را در همین شبکه‌های اجتماعی می‌گذرانیم به این خیال که داریم دنبال دانش و آگاهی می‌رویم و فکر می‌کنیم این محتواها رایگان است. اما همان‌طور که اقتصاددان‌ها می‌گویند، «هیچ چیز رایگان نیست». ما داریم هزینۀ این‌ها را با زمان و توجهمان می‌دهیم که از هر چیز دیگری ارزشمندتر است و این هزینه را عملاً به خودِ پلتفرم‌ها می‌پردازیم، و البته که گاهی برای دوره‌های آموزشی گران و کم‌مایه پول هم می‌پردازیم.

🔸 حالا چه باید کرد؟ آیا باید همدیگر را به‌خاطر وضعیتی که در آن قرار گرفته‌ایم سرزنش کنیم؟ به‌هرحال اینکه آدم به‌جای ول‌چرخیدن در شبکه‌های اجتماعی سراغ «خُرده‌محتواهای فکری» برود خودش یک قدم مثبت است. اما آیا باید تسلیم پلتفرم‌ها شویم و به همین مقدار راضی باشیم؟

🔸 پلتفرم‌ها با همۀ مزیت‌هایشان یک جور دانش فست‌فودی ساخته‌اند؛ کوتاه، جذاب و مصرفی. برای اینکه وقت بیشتری را در آن‌ها بگذرانیم طوری طراحی شده‌اند که مدام محتوای کوتاه و جذاب جلوی چشممان بگذارند. این روند کم‌کم تمرکزمان را می‌گیرد و کاری می‌کند که دیگر به‌راحتی سراغ متن‌های بلند و محتوای جدی نرویم. از جایی به بعد هم آدم خیال می‌کند دیدن چند پست و یکی دو ویدیوی آموزشی یا پادکست همان کاری را می‌کند که قبلاً کتاب و مجله می‌کرد. درحالی‌که این‌ها در بهترین حالت فقط شروع کارند.

🔸 پس مسئله این نیست که پلتفرم‌ها بدند. پادکست و یوتیوب و پست‌های تحلیلی لازم‌اند و اتفاقاً کمک می‌کنند درهای جدیدی به رویمان باز شود و با موضوعاتی تازه آشنا شویم. مسئله این است که این‌ها جای مطالعۀ عمیق را نمی‌گیرند. خواندن است که اجازه می‌دهد استدلالی را از اول تا آخر «دنبال کنیم» و به جزئیات حساس شویم.

🔸 استفانیه دل‌توفو، زبان‌شناس و استاد توسعۀ انسانی دانشگاه دلاور، در مطلبی که در شمارۀ ۳۶ مجلۀ ترجمان منتشر شده می‌گوید شنیدن و دیدن هم ابزارهای فهمیدن‌اند، اما دقیقاً همان کاری را نمی‌کنند که خواندن می‌کند. در شنیدن باید با سرعتِ گوینده جلو برویم و معمولاً هم‌زمان کار دیگری هم می‌کنیم، برای همین بخش‌هایی از مطلب در حافظه تثبیت نمی‌شود. خواندن اما اجازه می‌دهد مکث کنیم، برگردیم، جمله را دوباره ببینیم، سرعت را خودمان تنظیم کنیم و ایده‌ها را به دانسته‌های قبلی وصل کنیم. برای محتواهای عمیق و جدی، خواندن معمولاً نتیجۀ بهتری می‌دهد.

🔸 اگر این حرف‌ها را قبول نداشته باشیم، بقیۀ حرف‌ها هم فایده ندارد. اما اگر پذیرفتیم که عمیق‌شدن مستلزم خواندنِ متن‌های جدی است، سؤال بعدی این می‌شود که در این سیل محتوا از کجا بفهمیم کدام متن واقعاً ارزش خواندن دارد؟

🔸 اینجاست که به میانجی‌های فرهنگی نیاز داریم؛ کسانی که میان متون متعدد بگردند، منابع را بسنجند، سروصداها را کنار بگذارند و یک بستهٔ خواندنیِ قابل‌اعتماد جلوی ما بگذارند. این همان کاری است که ما سال‌هاست در ترجمان انجام می‌دهیم: میانجیگریِ فرهنگی از طریق محتواگردانی؛ جست‌وجوی عمیق در منابع معتبر، ترجمه و ویرایش، و بعد چیدن آن‌ها در قالبی که خواننده‌ای با وقت و بودجۀ محدود هم بتواند دنبال کند. در قالب تازه‌ای که برای مجلۀ ترجمان طراحی کرده‌ایم نیز این نقش میانجی پررنگ‌تر از قبل شده است.

🔸 این شیوۀ انتخاب و ترجمه و چیدن محتوا با چند تا لایک و بازنشرِ تصادفی دوام نمی‌آورد. انتخاب از میان منابع معتبر جهانی و تبدیل‌کردنشان به متن خواندنی، کار وقت‌گیر و پرهزینه‌ای است و اگر قرار باشد کیفیتش پایین نیاید، باید به خودِ خواننده تکیه کند، نه به الگوریتم. در مجله‌داری اسم این نوع پشتیبانی می‌شود «اشتراک».

@tarjomaanweb
↪️ @commac

156 viewsedited 09:50