راز پشت پرده گولنگ ساده: فلسفه‌ای که باید زنده بماند
(تفکر مینیمالیستی در جهان پرزرق‌وبرق پترن‌ها)

گولنگ، از همان روزهای آغازین، با یک وعده بزرگ وارد صحنه شد:
سادگی، وضوح، و اجتناب از پیچیدگی‌های غیرضروری.
در آن زمان، نگرانی اصلی این بود که در نسخه‌های بعدی، مخصوصاً گولنگ ۲، اضافه‌شدن فیچرهای متعدد این فلسفه را تهدید کند.

امروز، تصویر کمی متفاوت است.
زبان هنوز همان مسیر آرام و محتاطانه خود را ادامه می‌دهد و تغییراتش اغلب تدریجی است.
اما یک اتفاق مهم‌تر در حاشیه افتاده: ورود برنامه‌نویسانی از زبان‌های دیگر که همراه خود، عادت‌ها، پترن‌ها و تفکرات اکوسیستم‌های پیشین‌شان را آورده‌اند.
نتیجه این مهاجرت فکری این است که حتی بدون تغییرات بزرگ در هسته زبان، استفاده از گولنگ در بسیاری از پروژه‌ها دارد به سمت همان پیچیدگی‌هایی می‌رود که روزی از آن فرار می‌کردیم.

در تعریف فلسفی، «سادگی در گولنگ» یک ویژگی ذاتی زبان نیست که با نصب کامپایلر به‌طور خودکار بیاید.
سادگی یک انتخاب آگاهانه است که باید در تمام چرخه توسعه، نگهداری و تصمیم‌گیری حفظ شود.
این یعنی، هر بار که می‌خواهیم یک پترن جدید یا رویکردی از زبان‌های دیگر را وارد پروژه کنیم، باید از خود بپرسیم:

* آیا این انتخاب واقعاً باعث وضوح بیشتر می‌شود؟
* یا فقط ظاهری حرفه‌ای دارد ولی بار مفهومی و نگهداری پروژه را سنگین‌تر می‌کند؟
* آیا این رویکرد با فلسفه مینیمالیستی گولنگ هم‌خوانی دارد؟

مینیمالیسم در گولنگ به معنای فقر ایده یا محدودیت خلاقیت نیست.
برعکس، یعنی ساختن راه‌حل‌هایی که نه‌تنها کار می‌کنند، بلکه به‌سادگی فهمیده، نگهداری و توسعه داده می‌شوند.

بعضی پترن‌ها که در زبان‌های پیچیده‌تر ضروری‌اند، ممکن است در گولنگ نه‌تنها بی‌فایده باشند، بلکه فلسفه زبان را تضعیف کنند.
اما این مانع از آن نمی‌شود که این پترن‌ها با هیجان و بی‌محابا وارد پروژه‌ها شوند،چون «مد» شده‌اند یا چون در کامیونیتی زبان قبلی محبوب بوده‌اند.

از این رو، ضروری است که:

* سادگی را یک اصل دائمی بدانیم، نه یک خاطره نوستالژیک از نسخه‌های اولیه زبان؛
* قبل از پذیرش هر پترن، آن را با نیاز واقعی و فلسفه گولنگ تطبیق دهیم؛
* و به جای تقلید، راه‌حل‌هایی بسازیم که در بستر زبان، طبیعی و پایدار باشند.

کدی که به فلسفه گولنگ وفادار است، فقط از نظر سینتکس ساده نیست؛
بلکه در معماری، جریان داده، و تعامل تیمی هم شفاف و مختصر باقی می‌ماند.

پس اگر گولنگ را انتخاب کرده‌ایم، باید آگاهانه مینیمالیست باشیم، نه صرفاً به خاطر محدودیت‌های زبان، بلکه به خاطر انتخابی که به کیفیت و پایداری محصول منجر می‌شود.

موفق باشید! 🌹

@srfirouzi_channel

سادگی یا اسکیلبیلیتی؟
(تصمیمی که آینده محصول را شکل می‌دهد)

خیلی وقت‌ها در طراحی سیستم‌ها، تیم‌ها از همان روز اول می‌پرسند:
«وقتی میلیون‌ها کاربر داشتیم، چه می‌کنیم؟»

نتیجه این طرز فکر، معماری‌های پیچیده، ابزارهای اضافه، و ماه‌ها زمان صرف مسائلی است که شاید هیچ‌وقت پیش نیایند.

در حالی که واقعیت این است:
بیشتر محصول‌ها در ابتدای مسیر بیش از هر چیز به سادگی نیاز دارند

- ساده برای ساخت
- ساده برای نگهداشت
- ساده برای تغییر
- ساده حتی برای اسکیل

اسکیلبیلیتی مهم است، اما نه به قیمت از دست دادن تمرکز روی حل مسئله اصلی.
بسیاری از استارتاپ‌های موفق ابتدا محصولی ساده و پایدار ساخته‌اند و وقتی واقعاً با رشد کاربر مواجه شدند، سراغ اسکیل رفته‌اند.

پس از خود بپرسیم:

آیا پیچیدگی در راستای اسکیلبیلیتی واقعاً لازم است؟
یا داریم آینده‌ای نامعلوم را پیش‌خور می‌کنیم؟

گاهی بهترین انتخاب این است که سیستم را ساده بسازیم و اجازه دهیم رشد واقعی ما را به سمت اسکیل هدایت کند.

سادگی امروز، راه را برای اسکیل فردا نیز باز می‌کند.

موفق باشید 🌹

@srfirouzi_channel

مفهوم Trade-off در توسعه نرم‌افزار
(تعادل میان مزایا و معایب در تصمیم‌های فنی)

در توسعه نرم‌افزار، هیچ تصمیمی رایگان نیست. هر انتخابی، در کنار مزایا، هزینه‌ها و محدودیت‌هایی هم دارد. Trade-off یعنی برقراری تعادل میان این مزایا و معایب، و انتخاب بهترین گزینه متناسب با شرایط واقعی پروژه.

مثال ساده از دنیای خارج:
وقتی می‌خواهید خودرویی بخرید، معمولاً باید بین مصرف سوخت پایین و قدرت موتور بالا یکی را قربانی کنید. به ندرت خودرویی پیدا می‌شود که هر دو ویژگی را به بهترین شکل داشته باشد.

و در دنیای نرم‌افزار:

- اگر بخواهید سرعت توسعه بالاتر برود، احتمالاً باید کمی از بهینه‌بودن یا کارایی چشم‌پوشی کنید.
- اگر انعطاف‌پذیری کامل بخواهید، باید پیچیدگی بیشتری را بپذیرید.
- اگر سراغ فریم‌ورک‌های جدید بروید، نوآوری بیشتری به دست می‌آورید، اما منابع آموزشی و نیروی متخصص کمتری پیدا می‌کنید.

تفاوت در معیارهای سنجش
نکته مهم دیگر این است که معیارهای سنجش در هر پروژه متفاوت است:

- یک استارتاپ ممکن است سرعت رسیدن به بازار را مهم‌تر بداند.
- یک سیستم بانکی احتمالاً امنیت و پایداری بلندمدت را در اولویت قرار می‌دهد.
- یک پروژه تحقیقاتی شاید بیشتر به انعطاف‌پذیری و نوآوری اهمیت دهد.

بنابراین حتی اگر دو تیم روی یک زبان یا فریم‌ورک واحد بحث کنند، ممکن است از زاویه‌های متفاوتی آن را ارزیابی کنند و به نتایج متفاوتی برسند.


به همین دلیل، انتخاب زبان، ابزار یا فریم‌ورک هیچ‌وقت یک پاسخ مطلق «بهترین» ندارد.
سؤال درست این نیست که کدام بهترین است؟
بلکه این است که کدام گزینه با توجه به نیازهای فعلی پروژه و توان تیم، بهترین تعادل (Trade-off) را فراهم می‌کند؟

🌹 موفق باشید!

@srfirouzi_channel