⭕️ تحلیل و بررسی درباره پاسخ‌های این خودآزماییِ پنج‌پرسشی، در ادامه آمده است. با مطالعه آن می‌توانید شناخت بیشتری از باورهای خود به‌دست آورید. 🤔

@MathEduReview

نمایی از کلاس مبتنی بر رفتارگرایی

@MathEduReview

نمایی از کلاس مبتنی بر ساخت‌وساز‌گرایی

@MathEduReview

مکتب رفتارگرایی به‌طور رسمی، سال ۱۹۱۳ با سخنرانی معروف جان ب. واتسون (۱۸۷۸-۱۹۵۸) بنیان‌گذاری شد.

وی با مطالعه رفتار حیوانات، اظهار داشت: «روان‌شناسی از دیدگاه یک رفتارگرا، شاخه‌ای کاملأ دقیق تجربی از علوم طبیعی است. هدف نظری آن، پیشگویی و کنترل رفتار است. رفتارگرا در تلاش‌هایش برای دستیابی به طرحی یکسان از پاسخ‌های حیوانات، هیچ خطی برای جداسازی انسان از حیوانات نمی‌کشد. رفتار بشر تنها بخشی از طرح کلی پژوهش‌های رفتارگرا است.»


@MathEduReview

آموزشگران رفتارگرا به‌شدت به این نکته معتقدند که جهان علم، مجموعه‌ای از محرک‌ها و پاسخ‌ها است که به‌دلیل انطباق رفتاری بین محرک و تقویت‌کننده‌های مناسب، یادگیری و ادراک اتفاق می‌افتد.

آنها معتقدند که معلمان باید پاسخ‌های مناسب فراگیران را در موقعیت‌های مناسب تقویت کنند تا این رفتارهای مطلوب، بخشی از رفتار خودبه‌خودی دانش‌آموزان شود.


@MathEduReview

ریشه‌های رفتارگرایی به دیدگاه فلسفی افرادی مانند جان لاک (۱۶۳۲-۱۷۰۴) برمی‌گردد. وی معتقد بود، «ذهن لوح سفیدی است که می‌توان آن را به هر شکلی پرورش داد.»

این دیدگاه فلسفی، در زمان خود، موجب رشد علمی اروپا شد و گامی به جلو محسوب می‌شد. اما در ادامه جریان تکاملی خود، این دیدگاه باید تغییر می‌کرد.


@MathEduReview

مهمترین تحولی که پس از ظهور رفتارگرایی در روان‌شناسی رخ داد، تبدیل روان‌شناسی به علمی دقیق، عینی و قابل مشاهده و اندازه‌گیری مانند فیزیک و شیمی بود.

جدا از هر گونه پیامد و نتیجه‌ای که چنین رویکردی دربرداشت، ماهیت جذاب و متفاوتی به روان‌شناسی داد و شاید همین امر موجب گسترش سریع و همه‌جانبه آن شد.


@MathEduReview

رفتارگرایان معتقدند:
معلم مبدا انتقال دانش است که باید آن را در بسته‌های کوچک ارائه کند و دانش‌آموزان دریافت‌کنندگان منفعلی هستند که باید به محرک‌ها در محیط کلاس پاسخ دهند

@MathEduReview

نخستین کوشش روان‌شناسی برای ربط دادن رویدادها به رفتار، رویکرد تداعی‌گرایی ادوارد ثورندایک (۱۸۷۴-۱۹۴۹) است. وی در رویکرد متفاوت خود، تداعی بین تأثیرات حسی و تکانه‌های عملکرد را اتصال یا پیوند نامید. ثورندایک با آزمایش‌های فراوان روی حیوانات، اساسی‌ترین شکل یادگیری را از راه آزمون و خطا می‌دانست.


@MathEduReview

اعتقاد مشخص ثورندایک درباره یادگیری در کلاس درس آن بود که کلاس باید دارای نظم و ترتیب بوده و هدف‌های آن به‌روشنی تعریف شده باشند.

این هدف‌های آموزشی باید در حد توانایی پاسخ‌دهی یادگیرنده باشد و به واحدهای قابل کنترل تقسیم شوند تا وقتی یادگیرنده پاسخ مقتضی می‌دهد، معلم بتواند وضع خوشایندی برای او تدارک ببیند. وی معتقد بود که باید یادگیری از ساده به پیچیده پیش می‌رود.


@MathEduReview

بوریس اسکینر (۱۹۰۴-۱۹۹۰) به‌عنوان یکی از سرشناس‌ترین روان‌شناسان رفتارگرا محسوب می‌شود. نظرات وی جنبه‌های مشترک فراوان با نظرات رفتارگرایان پیش از او دارد. او نیز مانند ثورندایک، علاقه فراوانی برای به‌کار بستن نظریه یادگیری خود در آموزش‌وپرورش داشت.


@MathEduReview

به اعتقاد اسکینر، بهترین شکل یادگیری در حالتی است که:

1⃣ اطلاعاتی که قرار است آموخته شود، در گام‌های کوچک ارائه شوند؛

2⃣ به یادگیرندگان بلافاصله درباره یادگیری‌شان بازخورد داده شود؛

3⃣ یادگیرندگان بتوانند با سرعت متناسب خود، یاد بگیرند.


@MathEduReview

اسکینر هم‌چنین ابداع‌کننده یادگیری برنامه‌ای بود که شامل ویژگی‌هایی است که به اعتقاد وی «موجب بهترین صورت یادگیری می‌شود»، یعنی گام‌های کوچک، پاسخ‌دهی آشکار، بازخورد فوری، و سرعت تعریف شده برای هر فرد است که با تکرار و تمرین انتظار داشت به نتیجه مطلوب یعنی پاسخ به محرک‌ها (پرسش‌ها) برسد.

وی بر این اساس ماشین تدریس را معرفی کرد. ایده‌ای که بعدها به‌عنوان عمل معلم تعبیر شد.


@MathEduReview

مهم‌ترین ویژگی کلاس‌های متداول، تأکید بر «دقت» و «تمرکز» دانش‌آموزان است.

@MathEduReview

بررسی اجمالی دنیای مدرسه‌ای، تأثیر عمیق مبانی نظری رفتارگرایی بر محیط‌های آموزشی را نشان می‌دهد. بیشتر رویدادهای سنتی تدریس، تحت نفوذ رفتارگرایی است. برای نمونه، مفهوم «آموزش جهت‌دار» مثال بارزی از مدل‌های رفتارگرایی برای یادگیری است؛ یا استفاده از امتحان‌ها برای اندازه‌گیری رفتار قابل مشاهده؛ استفاده از تشویق و تنبیه در نظام مدرسه‌ای؛ تجزیه فرایند آموزش به «شرایط یادگیری» که توسط رابرت گانیه (۱۹۱۶-۲۰۰۲) ارائه شده است.


@MathEduReview

«تدریس علم نیست، بلکه هنر است. اگر تدریس علم بود، بهترین روش تدریس وجود داشت و همه باید مانند آن تدریس می‌کردند. اما چون تدریس علم نیست، آزادی عمل بسیار و احتمال بیشتری برای توجه به تفاوت‌های فردی وجود دارد.»
George Pólya; 1969



@MathEduReview