Ռուսաստանի գերտերության կարգավիճակը հարցականի տակ է դրված, քանի որ Ադրբեջանից կտրուկ մեղադրանքներ ու կոշտ արձագանք է եղել Եկատերինբուրգում ադրբեջանցիների ձերբակալություններին։

Եթե ռուսները կուլ տվեցին, փորձեցին մեղմել և ԱԳՆ խոսնակ Զախարովայի պես լղոզեցին, ապա ամեն հաջորդ միջադեպից հետո ադրբեջանցիներն ավելի «լկստված են լինելու»։

Գերտերության կարգավիճակը և միջազգային իմիջը, որոնք այդքան փափագվում էին ռուսական քարոզչամեքենայի կողմից, այդ նույն քարոզչամեքենան չի կարողանալու պահել։

Ռուսները որոշ ժամանակ անց ստիպված են լինելու «սապոգը» բերել տարածաշրջան, եթե ցանկանում են չկորցնես Հյուսիսային Կովկասը, որովհետև այս պահին նրանց ձեռքի տակից Հարավայինը շատ սահուն սողալով հեռանում է։

Ցավոք թե բարեբախտաբար՝ այդ «սապոգը» վերադառնալու է տարածաշրջան, որովհետև այդպիսին է տարածաշրջանի գելոպոլիտիկ կառուցվածքը։

Բայց ինչ գնով և ինչ հետևանքներով։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Մինչ ՌԴ ԱԳՆ-ից վերբալ նոտա են հանձնում Ադրբեջանի դեսպանին՝ պահանջով, որպեսզի անմիջապես ազատ արձակվեն «Սպուտնիկի» լրագրողները, Բաքվում չեն հանգստանում և, նախ, ոչնչացնում են ռուսական «Միրատորգ» ընկերության մոտ 0.6 տոննա կիսաֆաբրիկատ, հիմա էլ ձերբակալել են իբր Իրանից ՌԴ թմրանյութ տեղափոխող մաքսանենգ ՌԴ քաղաքացիների։

Բոլորի համար պարզ է՝ Ալիևին հարկադրել են «վա-բանկ» գնալու։ Իսկ ռուսները… եթե թուլություն դրսևորեցին՝ ոչ միայն Ալիևն է ավելի «լկստված» քայլերի գնալու, այլև Նիկոլը, ինչպես նաև դուրս կգան հենց ՌԴ տարածքում գործող ֆանատիկ իսլամիստական «քնած յաչեյկաները»։

Եվ քանի որ ՀՀ ԱԺ-ի մակարդակով էլ խոսվում է ռուսական հեռուստաալիքները արգելելու հավանականության մասին, ապա կարելի է արձանագրել, որ առաջիկա ամիսներն ու 1-2 տարին որոշիչ են լինելու մեր տարածաշրջանի համար:

Ըստ ամենայնի՝ որոշակի խմբեր շահագրգռված են Ուկրաինայում դանդաղ հաջողություններ գրանցող Ռուսաստանին այլ խնդիրներով շեղելու։ (Թեև ոչ մեկ դեռ չի հերքել ինչ-որ պահի Արևելյան Եվրոպայում, մասնավորապես՝ Լեհաստանի և մերձբալթյան երկրների դեմ հարկադրված ռազմական գործողությունների մեջ թաթախվելու հավանականությունը):

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Ի պատասխան Բաքվում ՌԴ 10 քաղաքացիների ձերբակալման և նրանց հանդեպ գործադրած բռնության՝ ՌԴ Եկատերինբուրգ քաղաքում շատ կոշտ ձևով ձերբակալել են տեղական ադրբեջանական համայնքի ղեկավարին, ով ըստ լուրերի ուղիղ կապ ունի ադրբեջանական կազմակերպված հանցավոր խմբի կողմից 2000-ականներին ադրբեջանցու սպանության հետ։

Ինչ-որ բան հուշում է, որ Բաքվում շուտով «զադնի կդնեն»՝ համենայն դեպս ժամանակավորապես։

Հետևենք իրադարձությունների ընթացքին։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Ադրբեջանի գործողությունների վերաբերյալ Մարիա Զախարովայի և Դմիտրի Պեսկովի հայտարարություններից ինձ մոտ դեժավյու է։

Լրիվ այն Արևմուտքի քարոզչությունը և մալթիքալչըրըլիզմից բխող քաղաքական կոռեկտությունն է, որից հրապարակային այդքան նողկում է նույն Զախարովան։ Մանավանդ Զախարովայի ակնարկը՝ «Բաքուն կապ չունի, իրենք պուպուշ են, սաղ բրիտանացիներն են խառնակիչ» ոճի մեջ շատ խղճուկ է նայվում կողքից։

Կոռեկտության ժամանակներն անցել են, որքան էլ հին դպրոցի դիվանագետները փորձում են «խիստ մտահոգված լինելու» բառապաշարի մեջ մնալ։ Այդ փորձերը հստակ դիտարկվում են որպես թույլի դիրքորոշում, վնասում երկրի իմիջին և տեղիք տալիս նոր նվաստացումների։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

ԴՐԱԾՈՆ ՎԵՀԱՓԱՌԻ ՀԵՏԵՎԻՑ ԷԼ ԿԳՆԱ, ԵՐԿՐԻՑ ԷԼ ՄՈԽԻՐ ԿԹՈՂՆԻ

Ոչ միայն զուտ հետևից կգնա, այլ կհասնի նրան, որ Էջմիածնում էլ կունենանք ժ/պ։ Օրինակ՝ Պոլսո հայ պատրիարքը կդառնա Ամենայն հայոց կաթողիկոս Ն.Ս.Օ.Տ.Տ. ժամանակավոր պաշտոնակատար։

Սա, ցավոք, հեգնանք չէ։ Երբ դեռ Արցախ կար, Հայաստանում իշխանությունն էլ զավթած չէր, հասարակության մեջ միֆ էր պտտվում, թե «հող հանձնողին հողին են հանձնելու»։

Իշխանությունը զավթվեց օտարի կողմից։ Իշխանությանը կարգվեց «հայ» բառարմատով սկսվող ցանկացած բանի հանդեպ գարշանք և խորը ատելություն զգացող դրածոն։

Ստեփանակերտում «Արցախը Հայաստան է և վերջ» ասող դրածոն կարճ ժամանակ անց հանձնեց Ստեփանակերտն ու Արցախը։ Եվ ի՞նչ։ Հողին հանձնվե՞ց. ոչ միայն չհանձնվեց, այլև նրան կրողները ապահովվեցին նրա կենդանությունը։

Դրածոն քանդեց պետության հիմքերը՝ թուլացրեց բանակը, ոստիկաններին դարձրեց երկու կոպեկի համար հլու-հնազանդ ծառա, ԱԱԾ-ն վերածեց փալասի։ Նա դեռ իշխանության ղեկին է։

Դրածոն ձերբակալեց երկու Սրբազանի։ Իրեն առաջին քրիստոնյա ազգը համարող հասարակությունը ոչ միայն ոտքի չելավ, այլև դա էլ կուլ տվեց։

Իսկ ինչո՞ւ պիտի Արցախի հանձնումը կուլ տված էլիտան, կուլ չտա նաև կաթողիկոսի հանդեպ հալածանքը։

Ընկերներ և բարեկամներ, վերջապես դադարենք էլի ինքներս մեզ սին հույսերով կերակրելու, թե դեռ կարող ենք փրկել։ Ի՞նչը փրկել, ո՞վ է փրկողը. երկրորդ նախագահի՝ նիկոլականի 50 այքու և անգալար-անակոս ուղեղով աջակիցնե՞րը, երրորդ նախագահի աջակիցնե՞րը, 2018-ին Սերժ մերժած Ծառուկյան Գագիկի բարեգործության շահառունե՞րը, Սամվել Ալեքսանյանի Սիթի սուպերմարկետի աշխատակիցնե՞րը, Հայաստանի հետ էմոցիոնալ կապ չունեցող սփյո՞ւռքը, Արսինե Խանջյանն ու Մարգարիտա Սիմոնյա՞նը։

Ոչ մեկ չի ուզում Հայաստանը փրկի, ժամանակ են սպանում բոլորը։

Թվում է, բայց ինչո՞ւ փրկես անդունդը գլորվող և արդեն մի 100 անգամ գլխիվայր շուռ եկած «Հայաստանի երրորդ հանրապետություն» անունը կրող ավտոբուսը։

Խնդիրը հենց այն է, որ մարդիկ կառչել են ավտոբուսի մետաղաջարդոն դարձած մասերից։

Այս Հայաստանն ապագա, ցավոք, չունի։ Նայեք Նիկոլի ցանկացած ասածի՝ իմացեք, որ դրա հակառակն է սպասվում։ Բայց ապագա ունեն հայերը։

Այլ հարց է, թե ինչ կարգավիճակով և հնարավորություններով մենք կկանգնենք այդ ապագայի առջև։

Հենց այս պահին, քանի դեռ մեզանում հասարակության շրջանում որոշակի ազդեցություն ունեցողները շարունակում են պարապ ժամանակ սպանել՝ ո՛վ ժողովրդավարության երգը երգելով, ո՛վ «Քոչարյան՝ մեր միակ արժանի առաջնորդ» կամ այլ ու այլոց ուղղված ներբողներով փրկչական առաքելության մասին կլկլացնել։

Եթե անկեղծ լինեին, ապա հիմա պետք է ասած լինեին.

Ժո՛ղ ջան, կներեք, բայց մենք չենք ցանկանում Նիկոլի ձեռքից իշխանությունը վերցնենք, որովհետև ոչ մեկ դրսից մեզ երաշխիք չի տալիս, որ մենք այդ իշխանությունը ոտքներիս չենք գցի։ Մեզանից ոչ մեկ չի ուզում պատմության մեջ Նիկոլի հետ կիսել այս ամոթալի և աղետալի հետևանքները։ Թող բոլորը Նիկոլին հիշեն՝ որպես դավաճան, որպես դրածո, որպես հանձնող, որպես հազարավոր զոհերի համար պատասխանատու, մեզ թող չհիշեն սերունդները։ Մենք չենք ցանկանում մեր վրա դնել այդ պատասխանատվությունը։ Դրա համար ուղղակի ժամանակ ենք սպանում, մինչև Նիկոլը երկիրը վերածի մոխիրի։ Բա հետո՞։ Դե հետոն կգա, հետո կմտածենք էլի։

Հարգելի հետևորդներ, իհարկե, ներողամիտ եղեք, որ այսքան ուղիղ և կոշտ ձևով եմ ձեզ ներկայացնում այն դիրքորոշումը, որ կա որոշ շրջանակներում։ Իմ գրածը չի նշանակում, թե ամեն ինչ կորած է, վերջացած է և մենք շրջում ենք մեր պատմության վերջին էջը։

Մեր վրայով բազմաթիվ անգամներ են վայրի արջի ցեղերն անցել։ Դրանցից շատերն այսօր չկան։ Մենք կանք։

Հայի գենետիկ հիշողությունն այնպիսին է, որ այն թույլ է տալու հերթական անգամ մոխրի վերածված երկիրը ոտքի կանգնացնել։ Պարզապես դրա համար հիմքերը հիմա է անհրաժեշտ ճիշտ դնել, այլ ոչ թե տգիտությամբ և անբանությամբ ուղեղ լվանալ։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Սա էլ ձեզ դրա համար հիմքը.

Ֆեյսբուքով երկիրը ոստիկանապետության վերածած դրածոն ֆեյսբուքով էլ հրահանգում է իրավապահներին փաստացի գնալ Վեհափառի հետևից։ Ցավոք, գնալու են։ Հետևանքնե՞րը... հարցս հռետորական է։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Հայրենիքը պարզապես հողի կտոր է, եթե վերջինի վրա ապրողը որևէ էմոցիոնալ կապ չունի դրա հետ։

Ես 11 տարի ապրել և 2.5 տարի աշխատել եմ Արցախի ազատագրված հողի վրա՝ Քաշաթաղում։ Աշխատել եմ այնպիսի ոլորտում, որը հնարավորություն է ընձեռել շփվելու Հայաստանի և սփյուռքի տարբեր անկյուններից վերաբնակված, հետևաբար՝ տարբեր մշակութային ազդեցություն կրող հայերի հետ։

Չհաշված բացառությունները՝ իմ ընդհանուր եզրակացությունը դեռ 2015թ., երբ բավականաչափ գյուղեր էի այցելել ու տեսել մարդկանց ապրելակերպը, պետության հոգածության իրական մակարդակը, հետևյալն էր.

Մենք արժանի չենք այս հողերին, որովհետև չենք արժևորում, կապված չենք այս հողին։

Ցավոք, Արցախում հայտնված հայերի զգալի մասն այնտեղ հայտնվել էր ոչ պետական խորքային և նպատակային ծրագրի շրջանակում, այլ շատ մակերեսային, իներցիոն ծրագրով։

Չէր կարող այլ կերպ լինել, քանի դեռ նույն Արցախում բարձրաստիճան պաշտոնյաների շրջանում համոզմունք էր՝ «դե, Քաշաթաղը խորը թիկունք է»։ Վերաբերմունքն էլ համապատասխան էր։ Այնպիսին, կարծես՝ վերին օղակում այդ տարածքներին վերաբերում էին որպես, հայերեն ասած՝ разменная монета (փոխանակման կոպեկ)։

Մենք մեր հայրենիքին վերաբերվում ենք որպես գինով լի պաթոսափրփրած գավաթով իսահակյանական իմաստնությամբ կենաց ասելու առիթ։ Մեր ինքնությունը կորսվում է: Դանդաղ է կորսվում, բայց հաստատուն քայլերով։ Ու սեփական անզորությունը ցույցերին մասնակցությամբ կոծկող, իրենց քաղաքական կարիերայի ավարտը գուժող ցանկացած նախաձեռնություն բնում խեղդող «ազգային էլիտան» և դրա հանդեպ շատերի պոլիտկոռեկտությունը միայն օգնում են էքզիստենցիալ սպառնալիքի ռեալիզացմանը։

Բայց նույնիսկ եթե չատգԸփԸթ-ին հարցնեք և կամ փորձեք դիտարկել Հայաստանի հետագա ճակատագիրը «խաղերի տեսության» միջոցով, կպարզեք, որ միակ ճանապարհը «առանց նախապայմանների» համախմբումն է։

Բայց ինչպես կարելի է տեսնել՝ ընդդիմության շրջանում իրենց առաջնորդ(ներ)ի միակը լինելու կռապաշտ մոտեցումը ի ցույց է դնում մեր «ազգային» ինքնահռչակված, բայց իրականում նիկոլիզմի մետաստազ ծառայող շրջանակների ջանքերով համախմբմանը խոչընդոտելու արդյունավետությունը։

Թե՝ բա համախմբվեք, թե՝ բա մի կողմ դրեք ամբիցիաները…

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Ակամայից հիշեցի Վահան Հովհաննիսյանի հայտնի ելույթներից մեկը ԱԺ-ի ամբիոնից՝ ուղղված Արմեն Աշոտյանին և Հրայր Թովմասյանին։ Կարծեմ, բոլորն են հիշում։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Իսկ ո՞վ է հիշում, թե ինչ եղավ Տիգրան Մեծի կայսրության հետ, երբ վերաբնակեցված հույները բացեցին Տիգրանակերտի դարպասները… դավադրություններ, դավաճաններ, քայքայված Հայաստան, Արտաշիսյանների անկում, դրածոների կեսդարյա իշխանություն։

Եթե չհիշեցիք, անպայման վերհիշեք։ Մենք նորէն անցնում ենք ամենի միջով։ Պարզապես հիմա իրադարձություններն ավելի արագ են տեղի ունենում, քան 2000 տարի առաջ։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Թարմացում ալիքի աշխատանքի վերաբերյալ.

Չնայած զբաղվածությանս և նրան, որ տաղտկալի, միապաղաղ ու խիստ կանխատեսելի հայաստանյան իրողության պայմաններում քաղաքականության համատեքստում գրառումների արդիականությունն ինձ համար սպառված է, այսուհանդերձ ժամանակ առ ժամանակ կշարունակեմ կիսել ձեզ հետ մերձքաղաքական բաների մասին մտքերս։

Գրելու եմ Արցախի մասին (կորստի չէ. հնարավոր է, ձեզ համար է այն կորսված, ոչ ինձ համար), էքզիստենցիալ մանրուքների շուրջ, արձակից կտորներ։

Մի խոսքով, եթե մնացել եք այստեղ՝ քաղաքական թեմաներով տեսակետս կարդալու նպատակով, ապա ցավում եմ, ես «վա՜յ, կործանվում ենք» ողբացող կամ կեղծ հույսի կտեր տվող և անցյալից կառչած զանգվածից ինձ պոկել եմ։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Երիտասարդականին հարակից մետրոնոմում դրված խաչքարների նկարի դիմաց եմ նստել։ Այս նկարն ինձ համար ինքնության բոլոր վիճակների համալիր է։

Այստեղ տեսնում ես ճգնաժամ, վեհություն, ոգի, հիշողություն, քայքայում, լքվածություն, ավերվածություն, ծնկից կանգնելու մղում…

Եվ լռություն։ Նվվոցից, ողբից, ատելությունից, թուլամորթությունից ու թուլակամությունից զատված խորհրդավորություն։ Ինքնամաքրվելու խորհուրդ, որը միայն լսողին ու տեսնողին է հասու։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Հոչանցի սուր գագաթի մոտ մեկ անգամ եմ եղել, բայց չբարձրացա։

Չհաշված Բերձորի մեր տան վերևի սարը, շրջանում մի անգամ եմ մինչև գագաթ հասել։

Վերնիշեն գյուղն էր։ Ես ու Անահիտը Անիի հետ գնացել էինք վերջինիս տուն։ Իր հոր ու Հայկի հետ առավոտ կանուխ, քանի դեռ գյուղն արդեն արթուն էր, բացի երկու հոգուց՝ Անիից ու Անահիտից, գնացինք անտառ։ Անիի հայրը համենայն դեպս հույս ուներ ճանապարհին վարազ կամ եղնիկ հանդիպելու։ Հանդիպեցինք… հետքերին։ Մոտ մեկուկես ժամ երևի բարձրացանք։

Եթե դուք երբևէ բարձրացել եք որևէ սարի գագաթին, ապա ձեզ ծանոթ է զգացողությունը։

Կարծես ներքևում թոքերդ թթվածին չէր լցվում, իսկ վերևում թթվածինն օրգանիզմիդ մեջ ճախրում է այնպես, ինչպես արծիվն է թևերը տարածում օդի իր արքայության մեջ։

Իսկ տեսարանը… քո՝ քաղաքի ամենօրյա հոգսերի, վարկադարդերի, քաղաքական կեղծ օրակարգերի, հանապազօրյա սքրոլինգի ճահճից սարի վրա դուրս պրծնելուց հետո ես հասկանում, թե որքան խորը և համապարփակ մատրիցայի մեջ ես ապրում՝ պարզապես չնկատելով շուրջդ։

Եթե դուք չեք եղել Արցախում կամ եղել եք միայն Շուշիում, Գանձասարում, Ամարասում և մեկ փողոցի շուրջ սփռված Ստեփանակերտում, ապա «կորցրածը գնահատելու մասին» հին իմաստնությունը հավանաբար նոր եք ընկալում… կամ՝ չեք էլ ընկալում։

Դեհ… էդ ո՞ր մեկն է ներկա պահը գնահատում։ Մենք ապրում ենք կա՛մ անցյալում՝ կարոտով երանի տալով հին օրերը («բա լավ չէր մեր ժամանակ»), կա՛մ երազում ենք ինչ-որ ապագայի մասին, որը կհասնի երկնքից թափվող մանանայի պես…

Երկու թե երեք օր մնացինք Վերնիշենում։ 4-5 ընտանիք։ Լիքը փլատակ։ Մարդիկ ու մարդկայնություն։ Ես գյուղում չէի ապրի, որովհետև չունեմ մինիմալ հմտություն բահ բռնելու, անասուն պահելու, ծառ աճեցնելու։

Բայց քաղաքի ու գյուղի առօրյաների մեջ հասկանում ես, որ միջիդ մարդը կենդանանում, շունչ է առնում գյուղամեջում, սարերի լանջերին, գյուղի ծայրին թառած անտառով դեպի գագաթը բարձրանալիս։

Իսկ քաղաքում միապաղաղ, հոգնեցնող, ինտրիգներով, ծերը ծերին հասցնելու կենսակերպը քեզ վերածում է ռոբոտի։ Իսկ մինչ դու փախչում ես ուրբանիզացիայի ավտոմատացված լճից, հեռու գյուղում մեծացող երեխան երազում է քաղաքի «առավելություններից» օգտվելու մասին։

Այդպես են լքվում գյուղերը։ Այդպես լքվում են նաև երկրները. սկզբից՝ մտքում, ապա նաև ֆիզիկապես…

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

ԴԵԿՈՐԱՏԻՎ ԻՐԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ ԿԱՄ ԿԱՐԾՐ ՊԱՏՐԱՆՔՆԵՐ

«Wag the Dog», «Don’t Look Up», «Слуга народа», «One Battle After Another», ֆեյսբուք, ինստագրամ… սրանք վիզուալ էֆեկտներ են, որոնք մեր շուրջ ձևավորում են դեկորացիաներ։ Այսպիսի դեկորատիվ ներկայացում էր նաև 2018-ին Հայաստանում տեղի ունեցածը։

Այդպիսի դեկորացիաների շնորհիվ, կախված այս կամ այն խմբի ինտելեկտուալ մակարդակից՝ ձևավորվում են որոշակի պատրանքներ։

Սրան զուգահեռ շատ հետաքրքիր իրադարձություններ են մեր շուրջ։

Մի կողմից, թվում է՝ ինքնությունը ինքնաքանդվում է, զի ունակ չէ դիմադրելու ուռուցքի մետաստազներին։ Ազգ, բանակ, եկեղեցի…

Մյուս կողմից, այդ նույն երևույթների մասին իդեալականացված պատկերացումներ ունեցող զանգվածը բախվում է իրականությանը, ուր այդ երևույթները փաստացի մարդկային թուլություններից կախում ունեն և բացարձակ կատարյալ և աստվածային չեն։

Եվ կա երրորդ կողմ։

Դրածոյի գործողությունները ինքնամաքրման գործընթաց են ձևավորում, որի արդյունքում զտվում են, օրինակ, նույն ՀԱԵ շարքերը։

Այնպես որ, իհարկե, ամեն ինչ ծանր է, էլ ավելի ծանր է լինելու, դեռ ամբողջ կեղտը չէ, որ ջրի երեսին է, բայց ինձ անհասկանալի է շարունակական ողբը, խուճապն ու ելքը չտեսնելու հետևանքով պատված ապատիան։ Իսկ ո՞վ է ասել, որ մենք նստելու էինք տանը, մեր փոխարեն՝ Աստված գործն աներ, մենք էլ վերջում գինի խմեինք…

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes

Կար պահ, երբ ես ՀԱԵ-ն՝ որպես հայ ինքնության հենասյուներից մեկի, ավելի ամուր էի կարծում։ Հետո մինչ սրբազանների ձերբակալությունները, հետաքրքիր մանրամասներ իմացա։ Դրանք ինձ ստիպեցին վերհիշել մի կարևոր բան։

Եկեղեցու սպասավոր հոգևորականները նախևառաջ մարդ են։ Ցանկացած մարդ ունի թուլություններ, վախեր, նախանձ, ամբիցիաներ։

Մենք առհասարակ մեր միջավայրի հանդեպ ունենք պղպջակային պատկերացումներ։

Օրինակ, 2020-ին կարծում էինք, թե 3 տասնամյակ թուրք-ադրբեջանական ագրեսիային դիմակայող Արցախի յուրաքանչյուր բնակիչ ավելի կարևորելու է օդից կախված վտանգին դիմակայումը, քան առօրյա հոգսերն ու վարկերը։ Ունեցանք այն, ինչ ունեցանք։

Հետո կարծում էինք, թե բանակը այն կառույցն է, որը հստակ կանգնած է պետականության թիկունքին։ Մինչդեռ հետո հայտնաբերեցինք, որ բանակը, այդ թվում՝ հանձնված Արցախից բազմաթիվ սպաներ պատրաստ են խոնարհվել նրա առջև, ով ամեն գնով և բացահայտ խորտակում է պետականությունը։

Այնուհետ լիահույս էինք, որ ազգային անվտանգությունը ազգին է ծառայում։ Մինչդեռ այն ըստ ամենայնի ծառայում է ում ասես, բացի գլխավոր սուբյեկտից՝ ազգից։

Մենք ճոռոմ ելույթ էինք ունենում ՀԱԵ դերի և կարևորության մասին, բայց ինչպես տեսնում ենք՝ ՀԱԵ-ն բավականին թուլացած հիմքեր ունի։ Ավելին՝ պահը գա, կուլ ենք տալու նաև այդ կառույցի վերջնական պառակտումը։

Հայաստանում չկա՛ պետություն, չկա՛ ազգ, չկա՛ էլիտա։ Մենք սովորական զանգվածի ենք վերածվել, որին բզկտում են։ Մեր հաշվին ինքնահաստատվում են նույնիսկ նրանք, ովքեր տակավին 100-150 տարի առաջ չգիտեին ինչ բան է ինքնությունը։ Փոխարենը՝ նրանք շատ հաջող կերպով գողանում և յուրացնում են մեր ինքնությունը։

Իսկ մենք նմանվել ենք տնական թռչնի՝ աքլորի, որին գլխատում են, նրա մարմինը դեռ որոշ ժամանակ շարունակում է թփրտալ։ Մենք էլ ենք հիմա նույն կարգավիճակում՝ կիսահիստերիկ կերպով արձագանքում ենք սոց.ցանցերում։

Բարեբախտաբար հիմա ամբողջ աշխարհում է վերաիմաստավորման, ինքնամաքրման, սեփական տեղը գտնելու մաքառումը։ Բարեբախտաբար մեր այս իներտ վիճակը գերազանցապես նման է հիպնոսի։ Մենք էլ կանցնենք այս դժվարին ժամանակները։ Իհարկե, դուրս չենք գալու որպես ծովից ծով երկիր։ Դուրս կգանք բզկտված, բայց մեր պատմությունը բազմիցս է ծնել դավաճանների ու դրածոների, իսկ մեր ինքնությունը շարունակ վերածնվել է։

🤩 Ալբերտիչ | հեղինակային ալիք
@albertich_notes