می‌خواستم بهت بگم اگه هنوز داری کمک می‌گیری، به این معنا نیست که ناتوان یا نالایقی. اتفاقاً دقیقا برعکس؛ یعنی تو هنوز امید داری، هنوز تلاش می‌کنی که بسازی، حتی وقتی زمین بازی ناعادلانه‌ست.

این روزها زندگی واقعاً سخته، به خودت افتخار کن که داری ادامه می‌دی.

اتفاقا گاهی منت کارهای کرده و نکرده‌ات رو سرشون بذار؛ مردم یاد گرفتن اینطوری بیشتر قدر بدونن.

پاشو! باهام برگر درست کن خسته شدم

به یادت نخواهم آمد، زیرا که از من زخمی نداری‌.

اونی که این کیبرد داد دست ما
از تو قبر بکشمش بیرون همین کیبرد و موس ....

همه‌ی ما موهبت مخصوص به خودمون رو داریم. یکی موهبتش خوب صحبت کردنه، یکی موهبتش خوب گوش کردن. یکی موهبتش آروم بودنه، یکی موهبتش شلوغ بودن و... . می‌بینی؟ خیلی وقت‌ها تو ضعف می‌بینیش، غافل از اینکه تو یه موهبت داری.

اراده مهم‌تر از هوش و استعداده.

درد تو آنقدر عمیق است که پشت‌ چشمت گیر کرده و اگر بخواهی گریه کنی، اشکت در نمی‌آید.

- صادق هدایت

در‌ انتخاب ادم های اطرافت بی رحم ترین باش. هر لحظه ‌ای که با آدم‌ های اشتباه، منفی و بی‌ هدف میگذرونی، فقط وقتت رو تلف نکردی، فرصت بودن با آدم‌ های درست و ساختن ایندت رو از دست دادی. این هزینه فرصت، جبران‌ ناپذیره.

@hamidreza01

امروز تنها کسی که کارشو جلو نبرد من بودم
ولی خب روز دوست داشتنیی بود👩‍🦯

گفت: همه رو نجات دادم، جُز خودم.
گفتم: گاهی نقش مُنجی رو بازی کردن، یه دفاع روانیه تا کسی زخم ناتوانی‌هامون رو نبینه.

هر دفاع روانی، یه خاطره‌ست با لباس مبدل. اگه بهش گوش بدی، شاید بهت بگه از چی می‌ترسه.

احساس می‌کنم دائم درحال درجا زدنم. نه رو به جلو نه رو به عقب، مدت‌هاست سعی می‌کنم فقط جایی که هستم رو حفظ کنم.

مدت زیادیه درگیر اینم که مسیرمو پیدا کنم
انگار تو جای درست نیستم، انگار یه مسیری ک میدونستی درسته رو تا نزدیک مقصد اومدی ولی حالا گم شدی، میدونی نزدیک مقصدتی، ولی انگار هیچکدوم راه هایی ک میبینی درست نیست(وقتی تو گیم بالای پوینتر مپ وایسادی و بعد میفهمی مقصد زیر پات داخل تونله نه روی زمین 🌚)

این گم شدنه رو مخه، حس میکنی داره دیرت میشه و راه ها داره به روت بسته میشه
و از ترسش هیچ راهیم نمیتونی امتحان کنی
و مثل یه بچه تنها میری یه گوشه و تو خودت مچاله میشی...

از من بودن خستم🧑‍🦯