ای عاقبت رقیبم زد بوسه بر لبِ جانان.
﮼سه‌شنبه‌ها با دایان.

واقعا به جایی از زندگیم رسیدم که بعد از آخرین نقطه‌ی خوشحالی‌ای که یادم میاد هیچی دیگه از ته قلبم خوشحالم نکرده و از اون نقطه زمانی هزار ساله داره می‌گذره اگر چه همین دیروز بود که گوجی بوجی شدم و از ته قلبم خوشحال بودم.

من، به درمانگرم:
«ولی اون‌ها آدم‌های بدی نبودن. فقط شکسته بودن.
خودشون هم تروما داشتن.»

درمانگرم:
«و این قابل قبوله. ولی بذار یه چیزی ازت بپرسم...
آیا تروماشون بهشون این حق رو می‌ده
که درون تو یه ترومای جدید بسازن؟»

و من فقط نشستم.
ساکت.
چون جوابی نداشتم.

این جوونی‌رو بنداز جلوی اولین سگی که دیدی.

خب خداروشکر روزای بد تموم شد. ( داریم وارد روزای بدتر میشیم )

آدمی که ذوق‌ش کور شده، هیچ‌وقت به زبون نمیاره: "خوشحال باش چون ذوقمو کور کردی"، سکوتش خودش گویای همه‌چیزه.

گاهی پشت یه عکس‌العمل کوچیک، یه داستان بلند خوابیده.

داداش من قویامو بودم این چند ساله.
الان نمیخوام قوی باشم. میخوام برم کنج دستشویی‌ دو زانو بشینم غصه‌ بخورم.

از من، منی ماند که دیگر شوق ماندن ندارد..

بچه‌های پدر و مادرای تروما زده‌ی جنگیم.
از لحظه‌ی تولد، تو این جغرافیا، با پکیج کامل تروما و اختلال روانی به دنیا اومدیم.
از ما چی انتظار دارین؟

واسه درمانه روانم، یه زندگی دیگه نیاز دارم.

من الان باید یه جوون بی دغدغه می‌بودم که لاشه کامپیوتر جمع میکرد و چنتا روتر و هاب میگرفت باهاش هوم سرور درست میکرد
و اخر دغدغه‌ش ستاپ کردن سرور ماینکرفت روشون برای پلی دادن با دوستاش می‌بود

اما الان به صفحه کد ادیتور خیره شدم
که منو با خودش به تهی میکشونه