بچه‌های پدر و مادرای تروما زده‌ی جنگیم.
از لحظه‌ی تولد، تو این جغرافیا، با پکیج کامل تروما و اختلال روانی به دنیا اومدیم.
از ما چی انتظار دارین؟

واسه درمانه روانم، یه زندگی دیگه نیاز دارم.

من الان باید یه جوون بی دغدغه می‌بودم که لاشه کامپیوتر جمع میکرد و چنتا روتر و هاب میگرفت باهاش هوم سرور درست میکرد
و اخر دغدغه‌ش ستاپ کردن سرور ماینکرفت روشون برای پلی دادن با دوستاش می‌بود

اما الان به صفحه کد ادیتور خیره شدم
که منو با خودش به تهی میکشونه

وقتی کسی به ما آسیب می‌زنه، بخشیدن به این معنا نیست که کارش درست بوده؛ بلکه یعنی “من” تصمیم گرفتم سنگینی اون رنج رو با خودم حمل نکنم.
فراموش نمی‌کنم، اما انتخاب می‌کنم که دیگه اجازه ندم اون درد، حالِ امروزم رو هم خراب کنه.

اینو همیشه به خودم یادآوری کنم…

آدم دوست دارم‌های کسی رو باور میکنه که دوست داشتن تو تک تک رفتارهاش دیده می‌شه.

الان دلم یه همنشینی در دل طبیعت (و نبود پشه😭) میخواست
با تم ترک های خوزه جون

اميدوارم فردا لبخند بزنی، و کسی عاشقت شود و تو را ببوسد و عاشقت کند، و تو قبل از خواب به او فکر کنی، و بفهمی او که دل می‌بندد، چقدر خوشبخت است …

رفتنِ برق و نت رو مخ ترین بخش زندگی تو این مرز و بومه
یعنی چی که انتظار دارین به زندگیی برسیم اونم وقتی که بخش های اساسیش رو قطع میکنین

خدا رو شکر بعد از جنگ هیچ مشکل روحی و روانی پیدا نکردم. از قبل همه رو داشتم.

گفت: وقتی می‌نویسم، تسکین پیدا میکنم؛ و وقتی تسکین پیدا می‌کنم، حس می‌کنم تحملم زیاد می‌شه و برای چند روز دیگه دووم آوردن و ادامه دادن، قدرت دارم. و این همون چیزیه که ازش فرار می‌کنم. من دیگه نمی‌خوام تحمل کنم! می‌خوام کاری از پیش ببرم و واسه خودم دستاوردی داشته باشم!

می‌گفت:
ما آدم‌هایِ «امروز را نَزیسته»
و مُضطرب در اندیشه‌ی فرداییم.
و چه بَد احوالی...