من الان باید یه جوون بی دغدغه می‌بودم که لاشه کامپیوتر جمع میکرد و چنتا روتر و هاب میگرفت باهاش هوم سرور درست میکرد
و اخر دغدغه‌ش ستاپ کردن سرور ماینکرفت روشون برای پلی دادن با دوستاش می‌بود

اما الان به صفحه کد ادیتور خیره شدم
که منو با خودش به تهی میکشونه

وقتی کسی به ما آسیب می‌زنه، بخشیدن به این معنا نیست که کارش درست بوده؛ بلکه یعنی “من” تصمیم گرفتم سنگینی اون رنج رو با خودم حمل نکنم.
فراموش نمی‌کنم، اما انتخاب می‌کنم که دیگه اجازه ندم اون درد، حالِ امروزم رو هم خراب کنه.

اینو همیشه به خودم یادآوری کنم…

آدم دوست دارم‌های کسی رو باور میکنه که دوست داشتن تو تک تک رفتارهاش دیده می‌شه.

الان دلم یه همنشینی در دل طبیعت (و نبود پشه😭) میخواست
با تم ترک های خوزه جون

اميدوارم فردا لبخند بزنی، و کسی عاشقت شود و تو را ببوسد و عاشقت کند، و تو قبل از خواب به او فکر کنی، و بفهمی او که دل می‌بندد، چقدر خوشبخت است …

رفتنِ برق و نت رو مخ ترین بخش زندگی تو این مرز و بومه
یعنی چی که انتظار دارین به زندگیی برسیم اونم وقتی که بخش های اساسیش رو قطع میکنین

خدا رو شکر بعد از جنگ هیچ مشکل روحی و روانی پیدا نکردم. از قبل همه رو داشتم.

گفت: وقتی می‌نویسم، تسکین پیدا میکنم؛ و وقتی تسکین پیدا می‌کنم، حس می‌کنم تحملم زیاد می‌شه و برای چند روز دیگه دووم آوردن و ادامه دادن، قدرت دارم. و این همون چیزیه که ازش فرار می‌کنم. من دیگه نمی‌خوام تحمل کنم! می‌خوام کاری از پیش ببرم و واسه خودم دستاوردی داشته باشم!

می‌گفت:
ما آدم‌هایِ «امروز را نَزیسته»
و مُضطرب در اندیشه‌ی فرداییم.
و چه بَد احوالی...

من ریدم در اون شرکتی که چه ریموت چه حضوری نمیشه کارشو انجام داد بخاطر نت
و زور میکنه که بیای سرکار و حتی از یه سیستم سرمایش معمولی هم برخوردار نیست عین تنوره
علنا اتلاف وقت و زندگی

همیشه خستگی ذهن به مراتب بدتر از خستگی بدنه. آدمیزاد هم که همیشه قوی نیست. یوقتایی دلش می‌خواد یه گوشه‌ای باشه که هیچ‌کس پیداش نکنه؛ نه آدم‌ها، نه خاطره‌ها و نه افکار بی‌اجازه. خودش باشه و یه سکوت امن. جایی که مجبور نباشه تظاهر کنه خوبه. جایی که هیچ «بایدی» در کار نباشه.