i was called out by this so you will be as well

تنها بودن سخته
ولی زندگی با خانواده‌‌ای که درکت نمیکنن سخت‌تره

در آغوشِ تنهاییِ شیرینم پناه می‌گیرم تا زمانی‌که کسی رو پیدا کنم که به زندگیم ارزشِ بیشتری نسبت به "آرامشم" اضافه کنه‌.

Give this playlist a listen: wanderlust
https://open.spotify.com/playlist/37i9dQZF1DWWpO97CaFM3p

این روزها، بیشتر از همیشه به این باور رسیدم که چیزهای واقعی نیازی به زور زدن ندارن؛ نه اصرار، نه التماس، نه پیش‌داوری. هرچی قراره بمونه، می‌مونه؛ هرچی هم قراره بره، با هزار امید و برنامه هم رفتنیه.

من میگم آدمیزاد باید یسری مسیرهارو بره یا مطمئن‌تر میشه که باید رهاش کنه یا سفت بچسبه بهش.

ولی من دلم بغل میخواد...

از خواب اصرار، از من انکار.

انشالله ک امشب میخوابیم
و دوباره ساعت ۴ زنگ نمیزنن ک زنده‌ای یا موشک زدنت

آرامشی که آهنگای این دوستمون داره رو تو کمتر ارتیستی دیدم

گفتن جمله‌هایی مثل: «من از پسش بر میام»، «من می‌تونم» و ... واقعاً تاثیر داره؛ هم اضطراب رو کمتر می‌کنه و هم تمرکز رو بیشتر.

پس چرا با تکرار « من سکسیم »، « من دلبرم » تا الان هیچ دلی نبردم و هیچ مخی نزدم😔🤌

زندگی ایده آل:
شغلی که سرت باهاش گرم باشه + کسی که دوستت داشته باشه + یکی دوتا دوست واقعی.

همون قدر ک تکنولوژی رو دوست دارم ازش بدمم میاد
الان خوشم میاد ک میتونم مدل ai دانلود کنم و لوکال چت بات داشته باشم و کارامو جلو ببرم اگر نتی نداشتم، یا خیلی چیزای خفنی ک ساخته شدن و آدم فرایند کارکردن و ساختشونو یاد میگیره(مث ریاضی) ازش لذت میبره

آما از اینم بدم میاد که تکنولوژی باعث شده زندگی پخش و پلا شه و همش در حال سر جنبوندن بین چیزای مختلفی و آرامشی برات نذاشته! نت کارمیکنه؟ کسی پیام نداده؟ عه ۴ ساعته نشستم پا یوتوب! عه نمیتونم گوشیو از خودم دور کنم


بابا یکم بالانس😭

اگر در مورد بدترین اتفاق زندگی‌تان مکرر حرف بزنید، تبدیل به اتفاق بد میشود.
اگر در مورد اتفاق بد مکرر حرف بزنید، تبدیل به اتفاق خنثی میشود.
اگر در مورد اتفاق خنثی، مکرر حرف بزنید تبدیل به جوک میشود.
اگر در مورد جوکی مکرر حرف بزنید، تبدیل به باد هوا میشود.

کلید درمان تروما، تکرار است

✍️دکتر روح الله صدیق

کسی که سیستم نویز کنسلینگو ابداع کردی
جات تو بهشته
اولین سالیه ک سروصدا طبل و تمبک احمقا کمتر اذیتم میکنه

می‌گویند قلبت در هر حالی که باشد، چهره‌ات هم به همان حال در می‌آید. چه بگویم؟ خودت آشفتگی موهایم را، لبخند پریشانم را، و سرگردانی چشمانم را ببین. حس و حال پرنده‌ای کوچک و نحیف را دارم که از کوچ خسته شده، و دلش اندکی آرامش میخواهد. حالا فرقی ندارد کجا. یک رویا، آسمان، شاید یک آغوش …