از خواب اصرار، از من انکار.

انشالله ک امشب میخوابیم
و دوباره ساعت ۴ زنگ نمیزنن ک زنده‌ای یا موشک زدنت

آرامشی که آهنگای این دوستمون داره رو تو کمتر ارتیستی دیدم

گفتن جمله‌هایی مثل: «من از پسش بر میام»، «من می‌تونم» و ... واقعاً تاثیر داره؛ هم اضطراب رو کمتر می‌کنه و هم تمرکز رو بیشتر.

پس چرا با تکرار « من سکسیم »، « من دلبرم » تا الان هیچ دلی نبردم و هیچ مخی نزدم😔🤌

زندگی ایده آل:
شغلی که سرت باهاش گرم باشه + کسی که دوستت داشته باشه + یکی دوتا دوست واقعی.

همون قدر ک تکنولوژی رو دوست دارم ازش بدمم میاد
الان خوشم میاد ک میتونم مدل ai دانلود کنم و لوکال چت بات داشته باشم و کارامو جلو ببرم اگر نتی نداشتم، یا خیلی چیزای خفنی ک ساخته شدن و آدم فرایند کارکردن و ساختشونو یاد میگیره(مث ریاضی) ازش لذت میبره

آما از اینم بدم میاد که تکنولوژی باعث شده زندگی پخش و پلا شه و همش در حال سر جنبوندن بین چیزای مختلفی و آرامشی برات نذاشته! نت کارمیکنه؟ کسی پیام نداده؟ عه ۴ ساعته نشستم پا یوتوب! عه نمیتونم گوشیو از خودم دور کنم


بابا یکم بالانس😭

اگر در مورد بدترین اتفاق زندگی‌تان مکرر حرف بزنید، تبدیل به اتفاق بد میشود.
اگر در مورد اتفاق بد مکرر حرف بزنید، تبدیل به اتفاق خنثی میشود.
اگر در مورد اتفاق خنثی، مکرر حرف بزنید تبدیل به جوک میشود.
اگر در مورد جوکی مکرر حرف بزنید، تبدیل به باد هوا میشود.

کلید درمان تروما، تکرار است

✍️دکتر روح الله صدیق

کسی که سیستم نویز کنسلینگو ابداع کردی
جات تو بهشته
اولین سالیه ک سروصدا طبل و تمبک احمقا کمتر اذیتم میکنه

می‌گویند قلبت در هر حالی که باشد، چهره‌ات هم به همان حال در می‌آید. چه بگویم؟ خودت آشفتگی موهایم را، لبخند پریشانم را، و سرگردانی چشمانم را ببین. حس و حال پرنده‌ای کوچک و نحیف را دارم که از کوچ خسته شده، و دلش اندکی آرامش میخواهد. حالا فرقی ندارد کجا. یک رویا، آسمان، شاید یک آغوش …

بی‌اهمیتی از جانب کسایی که دوست‌شون دارم، یه‌چیزی رو توی وجودم خاموش می‌کنه؛ یه نوری، یه شوقی، یه حسی که تا قبلش فکر می‌کردم خاموش‌نشدنیه. چیزی که دیگه بعدش به‌راحتی روشن نمی‌شه.

بی‌احترامی، درهایی رو می‌بنده که صدتا معذرت‌خواهی هم نمی‌تونه بازشون کنه...

خودآگاهی یعنی عدم تبدیل درد به رنج.

درد بخش طبیعی و اجتناب‌ناپذیر از زندگی ماست. همیشه موقعیت‌هایی پیش میاد که با خواسته‌ها، باورها یا انتظارات ما همخونی ندارن؛ و این ناهماهنگی درد ایجاد می‌کنه. اما چیزی که اغلب ما رو فرسوده و خسته می‌کنه، خود درد نیست؛ بلکه تفسیر ما از درده. تفسیر ما از درد می‌شه رنج.

مثلاً من بی‌پولم و هزینه‌هام خیلی بیشتر از درآمدمه. این یه درد واقعیه. من نمی‌تونم نیازها یا خواسته‌هام رو تامین کنم، نمی‌تونم چیزایی که دوس دارمو بخرم. اما ذهنم میاد و یه تفسیر مفصل به این بی‌پولی من اضافه می‌کنه:
«چون بی‌ پولم پس بی عرضه‌ام. چون بی عرضه‌ام پس کسی دوستم نداره. چون کسی دوستم نداره پس شرمگین می‌شم. چون شرمگین و بی عرضه‌ام پس به انزوا پناه می‌برم و روابطم رو کم می‌کنم و در نهایت افسرده و منفعل می‌شم.»
این زنجیره‌ی تفسیری، واقعیت فقر و بی پولی نیست، برداشت ذهن من از فقره؛ و همینه که رنج روانی رو تشدید می‌کنه.

حالا بهش فکر کن: کجاهای زندگیت، درد رو تبدیل به هیولای رنج کردی؟