-کاترین می

آغاز قصه ی تلخ این بیماری همیشه مثل یه صحنه توی صورتمه
این که زندگی جنگه و بگیر به چنگ، اگه جایی رو می خوای
قدرت، اگه فردایی رو می خوای
قصه ی درد مشترک تموم تَرَک های جامعه
واسه نگاهی که انقدر کدر و تلخه
یه لحظه بکن، مجسم این جنگ رو
موفقیت، یعنی قلبت رو کم کن
می شکنیم تا راه هست، مریضیم
پیش، یعنی بالا، پس، یعنی زیر، نقطه
زندگی تو شعبده بازی قدرت
آواز نداره زبون لکنت
بیا پیک بزنیم با جرئت
هنوز باهات دارم صحبت
چند سالی هست که با غم می خونم
اونا که منو دنبال کردن می دونن
روزای کمی بود که رنگی بودم
زخمی شدم وقتی جنگ پیش اومد
چقدر انسانی بود از هر شکل یا هر چی تنت داری، یا کفشت
برسه تو دستت، حَقِّت
حتی وقتی می گن: "نمی تونه، شهرستانی"
رپ کردم واسه هدف بهترم
درجه یک، امروز درجه یک ترم
این واسه اونا که نسخ شعرمن
ادبیات بی ادب شعر بلد
همه گنده هاتون هَوَل سِحرم شدن
وقتی کوبیدم قلم زندمو تو هیپ هاپ
زمان گفت می رم، منم فقط نوشتم
هنو خونه ام تو کولم
هنو کلی قدم تو کولم
هنو دستای قطع تو کولم
هنو موی بلند تو کولم
من مسافر زندگی ام اما
هنو مردن تو کولم
ولی باید زندگی کرد
ولی باید زندگی کرد
هنو خونه ام تو کولم
هنو کلی قدم تو کولم
هنو دستای قطع تو کولم
هنو موی بلند تو کولم
من مسافر زندگی ام اما
هنو مردن تو کولم
ولی باید زندگی کرد
ولی باید زندگی کرد
رشد کردم ولی فهمیدم باید
یا خود کشی بکنم یا کشته بشم
واسه امثال من یا جنگه یا مرگ
اینو زد تو صورتم رخ گشنه ی شهرم
یه زمینی که پوست نداره
زخم خونواده ی شب که روز نداره
دیدم، وطنتون نفوذ نداره
تو سر کسی که اتاقشو دوست نداره
زخم ریزش، آغاز جهش
یعنی گریز از مرکز و ناز مکش
همه می شیم پاره تهش
بین دو کش، آواره تهش
دیگه آینه حسابی می بینه تنهام
فکر کردم به جون خونه می شینه حرفام
اما، کشیده شدم به سمت جلو
تا که بفهمم چی می گن ترسام
گفتم هدفتو نطفه اش رو بذار
یا که واسه خونه اتون قدرت رو بخواه
شوخی نکن با خودت، خسته شدی دیگه
یه کلام نمی تونم ،نقطه اشو بزار
یه طرف ساحل و سوختگی بود
که پُر شیرجه ی نزده و کوفتگی بود
یه طرف یه دریای بزرگ
که چشم توی چشمم دوخته می دوختم
(چِشم)
ساحل رو زدم تو سینه ام
خسارت دریا رو دادم بره
موندم، روی جفت پاهام
این دومی رو هم محاله یادم بره
اشک ریختم رو خاک روحم
دیدم حالم گِله
همون خونه ای که یه روزی بود انتخابم
امروز فقط توش یه رباتم ولش...
هنو خونه ام تو کولم
هنو کلی قدم تو کولم
هنو دستای قطع تو کولم
هنو موی بلند تو کولم
من مسافر زندگی ام اما
هنو مردن تو کولم
ولی باید زندگی کرد
ولی باید زندگی کرد
منو خونه جور شدیم هر جور شده
رفتم تو خودم اونم رفت تو خودش
کسی که پل بشه میون شکاف
یعنی باید بگذره از رو خودش
مبارزه واژه ی من بود اصلاً
نمی رفت بیرون هیچ جور از تو سرم
من زندگی ام بیشتر از هیکلمه
واِلا خالشو می کوبیدم رو تنم
دیدم، ذهنم تو اتاق ایستاده
که همه دیوارا غیر قاب هیچ کاره ان
من اون کوچه رو ترک می کنم اما
اون کوچه هنوز سر جاش ایستاده
معنا نمیده سکونت
ولی تو جهان نمیشه دروغ کرد
اگه زمان بگیره عفونت، از مکان نمی شه عبور کرد
ما هر دو میگیم زخم از ته دل
اما فرق داره من زیر ضربدره اسمم
تو انگشت رفت زیر پاشنه ی کفشت
من آدم افتاد تو دفتر شعرم
هنوز رخ بی نقاب، تو حجاب، نمی ره لختیه باد
شعر من همین افتادناست
مهم نی چی دنیای تخمی بخواد
من دیوار بلند پشت خونه
که می گرفت جلو نور آزاد رو ندیدم
رُل سایه ها آزارم داد، کارگردان این تئاتر رو ندیدم
موی رهای آزادی رو قیچی قدرت گرفت از من و ما
به غیر اشک های درخت، تصویر باد رو ندیدم
هنو خونه ام تو کولم
هنو کلی قدم تو کولم
هنو دستای قطع تو کولم
هنو موی بلند تو کولم
من مسافر زندگی ام اما
هنو مردن تو کولم
ولی باید زندگی کرد
ولی باید زندگی کرد