روی دیوار نوشتند:
بنویس، بدرخش، بساز

اما دریغ از اینکه در دل ما جوری دگر حک شده:
نوشتیم،
و نوشته‌هایمان به آتشی بدل شدند که مجال شعله‌ور شدن نیافت.
بر آن آتش، آب یخ ریختند،
مبادا که روشنایی‌اش خطر بیافریند.
و نخواستند بگذارند،
که از خاکستر خویش، ساختنی دوباره برآید.

بلاخره امتحانا تموم شددددد
و استاد حرومزاده ای که از بهمن دیوانه مون کرده بود نمره رو نمیذاشت هم بلاخره امروز گذاشت نمره رووووو🥳🥳

تو برگه‌ی ارزیابی اولیه نوشته بود: «مشکل خاصی ندارم، فقط باید با کسی حرف بزنم». ازش پرسیدم: نوشتی مشکلی نداری، پس چرا اینجایی؟ گفت: «می‌خوام داستان ادامه دادن‌هامو برای کسی تعریف کنم. من قهرمان زندگیم‌ام، اما نیاز دارم کسی ببینه قهرمان بودنمو. اومدم که برات تعریف کنم چقدر خوب دووم آوردم.»

چرا وقتی برا یکی میخوام کار انجام بدم فنی میشم پاش و قشنگ با دقت انجامش میدم
اما تا پای کار خودم میخوام بشینم مغزم خاموش میشه و انگار اولین بارمه دارم اونکارو میکنم :/

بهترین مزیت تنها زندگی کردن اینه که هیچ بهانه‌ای نداری.
مقصر همه چی خودتی و هر اتفاقی بیافته باید بندازی گردن خودت.

زبانی ک باهم صحبت میکنین و لوکیشنی ک هستین مهم نیست
مهم آدمیه ک باهاش وقت میگذرونی

*وقتی احساس ناکافی بودن میکنی، دوستی ک حتی یکبار هم از نزدیک ندیدیش ولی از دوست های صمیمیت هم بهش حس نزدیکی بیشتری داری، میاد ارزشت رو بهت یادآور میشه

اینکه هر کسی یک واقعیت از تو رو پیش خودش نگه‌ می‌داره هم جالبه، یعنی تو آدم‌های امنی داری که در برابر مسائل مختلف با توجه به شرایطت و طرف مقابلت می‌تونی دربارشون حرف بزنی، درباره‌ی عشق با یک نفر، درباره‌ی ضعفت با یک نفر... و خلاصه‌ی جمع اون تکیه کردن‌ها و تیکه‌تیکه گفتن‌ها یک حلقه‌ای رو درست می‌کنه که می‌تونه گاهی رازآلود و ناراحت کننده و گاهی دلگرم‌کننده و آرامش‌بخش باشه و تصویری رو از تو بسازه که در چشم‌های مختلف به نظرهای متفاوتی برسه.

چسب زخم‌ها بعداز خوب شدن زخم دور انداخته میشن.
(موضوع چسب زخم نیست)

قشنگ‌تر از شب بخیر گفتن، صبح بخیر گفتنه به نظرم.

یکی از مشکلات بزرگ هم نسلیای من و به بعد (اونایی که تو شرایط سخت بزرگ شدن رو فاکتور میگیرم، اونا تموم تلاششونو برای بقا کردن و دارن میکنن) اینه که بخش زیادی از بچگی‌هاشون توی فضای بیش از حد محافظت‌شده گذشت. نه اجازه داشتن خودشون دست به کاری بزنن و نتیجه‌شو تجربه کنن، نه فرصت روبه‌رو شدن با پیامد اشتباهات رو پیدا کردن. انگار همه‌چیز پیشاپیش براشون مدیریت شده بود.

حالا که وارد نوجوانی و جوانی شدن، توقع اینه که سریع وارد کار بشن، نتیجه بگیرن، پول دربیارن یا به جایی برسن. در حالی‌که هیچ‌وقت یاد نگرفتن که موفقیت زمان می‌بره و شکست بخشی از مسیر طبیعیه.

از طرف دیگه، خیلی‌ها بخش بزرگی از زمانشون درگیر بازی‌ها بودن؛ جایی که سیستم پاداش فوری داره. هر حرکتی خیلی سریع به نتیجه و دستاورد می‌رسه. همین باعث شد ذهن به دریافت بازخورد آنی عادت کنه. حالا در دنیای واقعی، وقتی بین «تلاش» و «نتیجه» فاصله میفته یا جایی شکست پیش میاد، صبر و تحملش رو ندارن و زود امیدشون رو از دست میدن.

این وضعیت سخت‌تر میشه چون انعطاف و فرصت تمرین بچگی دیگه وجود نداره. حالا باید دو برابر انرژی بذارن تا اون صبر و پشتکار رو بسازن، یاد بگیرن شکست خوردن یعنی پایان نیست، و به مرور فاصله‌ی بین عمل و دستاورد رو تحمل کنن.

@averagebpdguy

مشترک گرامی شما ۷۰درصد از حجم بسته تابستان خود را مصرف کرده‌اید.

پس از به پایان رسیدن حجم باقی مانده، بسته پاییز و شروع مهر و رفتن به دانشگاه/مدرسه بطور خودکار برای شما فعال خواهد شد.