چرا وقتی برا یکی میخوام کار انجام بدم فنی میشم پاش و قشنگ با دقت انجامش میدم
اما تا پای کار خودم میخوام بشینم مغزم خاموش میشه و انگار اولین بارمه دارم اونکارو میکنم :/

بهترین مزیت تنها زندگی کردن اینه که هیچ بهانه‌ای نداری.
مقصر همه چی خودتی و هر اتفاقی بیافته باید بندازی گردن خودت.

زبانی ک باهم صحبت میکنین و لوکیشنی ک هستین مهم نیست
مهم آدمیه ک باهاش وقت میگذرونی

*وقتی احساس ناکافی بودن میکنی، دوستی ک حتی یکبار هم از نزدیک ندیدیش ولی از دوست های صمیمیت هم بهش حس نزدیکی بیشتری داری، میاد ارزشت رو بهت یادآور میشه

اینکه هر کسی یک واقعیت از تو رو پیش خودش نگه‌ می‌داره هم جالبه، یعنی تو آدم‌های امنی داری که در برابر مسائل مختلف با توجه به شرایطت و طرف مقابلت می‌تونی دربارشون حرف بزنی، درباره‌ی عشق با یک نفر، درباره‌ی ضعفت با یک نفر... و خلاصه‌ی جمع اون تکیه کردن‌ها و تیکه‌تیکه گفتن‌ها یک حلقه‌ای رو درست می‌کنه که می‌تونه گاهی رازآلود و ناراحت کننده و گاهی دلگرم‌کننده و آرامش‌بخش باشه و تصویری رو از تو بسازه که در چشم‌های مختلف به نظرهای متفاوتی برسه.

چسب زخم‌ها بعداز خوب شدن زخم دور انداخته میشن.
(موضوع چسب زخم نیست)

قشنگ‌تر از شب بخیر گفتن، صبح بخیر گفتنه به نظرم.

یکی از مشکلات بزرگ هم نسلیای من و به بعد (اونایی که تو شرایط سخت بزرگ شدن رو فاکتور میگیرم، اونا تموم تلاششونو برای بقا کردن و دارن میکنن) اینه که بخش زیادی از بچگی‌هاشون توی فضای بیش از حد محافظت‌شده گذشت. نه اجازه داشتن خودشون دست به کاری بزنن و نتیجه‌شو تجربه کنن، نه فرصت روبه‌رو شدن با پیامد اشتباهات رو پیدا کردن. انگار همه‌چیز پیشاپیش براشون مدیریت شده بود.

حالا که وارد نوجوانی و جوانی شدن، توقع اینه که سریع وارد کار بشن، نتیجه بگیرن، پول دربیارن یا به جایی برسن. در حالی‌که هیچ‌وقت یاد نگرفتن که موفقیت زمان می‌بره و شکست بخشی از مسیر طبیعیه.

از طرف دیگه، خیلی‌ها بخش بزرگی از زمانشون درگیر بازی‌ها بودن؛ جایی که سیستم پاداش فوری داره. هر حرکتی خیلی سریع به نتیجه و دستاورد می‌رسه. همین باعث شد ذهن به دریافت بازخورد آنی عادت کنه. حالا در دنیای واقعی، وقتی بین «تلاش» و «نتیجه» فاصله میفته یا جایی شکست پیش میاد، صبر و تحملش رو ندارن و زود امیدشون رو از دست میدن.

این وضعیت سخت‌تر میشه چون انعطاف و فرصت تمرین بچگی دیگه وجود نداره. حالا باید دو برابر انرژی بذارن تا اون صبر و پشتکار رو بسازن، یاد بگیرن شکست خوردن یعنی پایان نیست، و به مرور فاصله‌ی بین عمل و دستاورد رو تحمل کنن.

@averagebpdguy

مشترک گرامی شما ۷۰درصد از حجم بسته تابستان خود را مصرف کرده‌اید.

پس از به پایان رسیدن حجم باقی مانده، بسته پاییز و شروع مهر و رفتن به دانشگاه/مدرسه بطور خودکار برای شما فعال خواهد شد.

اینکه میدونم کاری ندارم و باید بخوابم
ولی ناخودآگاه برای خوابیدن مقاومت میکنم واقعا چرخه مزخرفیه

حضور آدم های درست توی زندگی ، تاب آوری رنج و ملال رو خیلی بیشتر می کنه. خدا رو شکر به خاطر آدم های درست.

تو شوخی شوخی یه حرفی رو می‌زنی، من جدی جدی ساعت‌ها درگیر و ناراحتم.

یاد بگیریم آدم ها و حرف و کاراشونو جدی نگیریم

برق میره نتم میره
برق خونه نمیره و منطقه دیگه هم میره باز نت میره
وتف!!

تا صد درصد قطعی نشده، صداش‌رو درنیار.

نمی‌خوام بهترین باشم، فقط می‌خوام بهتر بشم.