این پشت میزنشینی زندگی مدرن چی بود به جون ما افتاد

اگه با دلار 1000 تومنی زندگیتو جمع کردی
با دلار 100هزار تومنی نصیحت نکن.

گاهی هیچ اختلال روانی‌ای در کار نیست، فقط پول نداریم.
و همین بی‌پولیه که ما رو وادار می‌کنه چیزهایی رو تحمل کنیم که روان‌مون رو فرسوده می‌کنه، مثل ادامه‌ دادن یه ازدواج ناموفق، تحمل کردن یه کارفرمای بی‌رحم، زندگی در محله‌ای ویران و موندن در یه ساختمان دلگیر.
این است حقیقتِ عریان.
From

بخش بد وزن کم کردن اینه نمیدونی این چیزی که الان داری از خودت میبینی پوست اضافه‌ست یا چربیه👨‍🦯

مهر مگه برا بچه مدرسه ایا نبود؟
چرا همه غیب شدن؟(ویو صفر)🌝

هیچ‌کس هر روز صددرصد نیست. نوسان داشتن یعنی زنده بودن.

همه‌ی احساساتت اجازه‌ی بودن دارن، حتی اونایی که دوست‌شون نداری و برات دردناکن.

الکامپ، نمایشگاه سراسر محصولات کپی و فاقد هرگونه خلاقیت و فن‌آوری
و یه سالن هم اختصاص داده شده به دوستان چینی مون
تجربه بدی نبود، ولی چیز به خصوصی هم نبود👨‍🦯

هیچ‌کس نمی‌تونه جای خالیِ «دوست‌داشتنِ خودت» رو پر کنه.

باید می‌دیدم که چطور پیرمردی حدودا صد ساله، چهل کیلومتر کوهنوردی می‌کند. می‌دانی چرا قادر بود این کار را انجام بدهد؟ چون هیچ‌کس به اون نگفته بود نمی‌تواند. هیچکس به او نگفته بود باید گوشه‌ی خانه‌ای قدیمی منتظر مرگش بنشیند.

📖دونده مادرزاد
-کریستوفر مک‌دوگال
#book

تنها بخش آزار دهنده الکامپ دیدن زوج هایی که باهم اومده بودن بود

نامردا نمیگین مام دلمون میخواد ؟

امروز یه چیز جالب کشف کردم:

موز در واقع یک berry واقعی حساب میشه، چون از یک تخم منفرد رشد می‌کنه، گوشت نرم داره و دونه (هرچند خیلی ریز و تکامل‌نیافته) توش وجود داره.

اما توت‌فرنگی جزو خانواده berry ها نیست. اون دونه‌های ریز روی سطحش در حقیقت هر کدوم یه میوه مستقل به اسم آکنه(achene) هستن، و بخش قرمز و گوشتی فقط بخش متورم‌شده‌ی گل محسوب میشه.

درواقع توت فرنگی ایمپاستره🌚

منم مثل تو ترسیده‌ام، منم مثل تو نگران چیزهای زیادی هستم. اما اگه این نگرانی و ترس، «اِمروز‌مون» رو ازمون بگیره، کم‌کم دیگه چیزی برامون نمی‌مونه که بخوایم نگرانش باشیم.

«امروزت» رو دریاب، فردا رو هم از پسش برمیای.

به شنیدنش نیاز داشتم.

تو داستان نیمه‌کاره نیستی؛ هنوز صفحات زیادی برای نوشتن داری.

آدم کمال‌گرا اغلب همون کودکیه که به خاطر «اشتباه کردن» تنبیه شده؛ حالا سال‌هاست جرأت نداره عادی و کافی باشه.

و این حس ناکافی بودن به این آسونیاهم قرار نیست عوض بشه...

'دیگه از یه جایی به بعد نمیشه با همه موافق بود، نمیشه هرچی گفتن تایید کنی، نمیشه هرکاری خواستن براشون انجام بدی با اینکه اون کار به زندگیِ خودت لطمه میزنه، نمیشه تو رودروایسیِ فامیل و آشنا از برنامه های خودت بزنی. نمیشه خب؟ نمیشه. یه جا دیگه باید وایسی و بگی « نه ». نه چون وقت ندارم، نه چون برنامه دارم، نه چون اینکار حالمو بد میکنه، حتی نه چون حال ندارم. راحت. بدون فکر به اینکه کی قراره ناراحت شه کی خوشحال، این بار اولویت اصلی تویی.

مهم تویی و حالت و زندگیت. نه هیچ کس دیگه ای.'

باشه؟!