خوش اومدین بیننده های جدید

منباب این حرف دارم
دستم بنده
زنده برگردم مینویسم

ذهنی که مدام خودش رو سرزنش می‌کنه، در واقع می‌خواد احساس ناتوانی رو کنترل کنه. چون «تقصیر»، حسِ کنترلِ کاذب می‌ده.

هیچ‌چیز به اندازه‌ی فهمیده شدن، آدمو زنده نمی‌کنه. چون فهمیده شدن یعنی «بودنم معنا داره».

خیلی جالبه
بین بازه 4 تا 5:30 صبح که بیدار میشی انرژی داری
یکذره که اینور اونور بشه ساعتش خواب‌آلودگی زخم میکنه

از حال آدما میشه حرف هاشون رو خوند،
اما از خوندن حرفاشون نمیشه حالشون رو فهمید.

خب راجب این قضیه

یکچیزی که الان تفاوتشو فهمیدم از اینکه خودم میخواستم، یا چیزی بوده که از محیط بهم القا شده،
همین چنلمه! بحث دیلی بودن یا بخش هایی از خودم رو نشون دادن، و تعداد بیننده هاست
وقتی نفرات کم بودن و یه حس شناخت نسبی داشتم، راحت بودم
ولی هی دلم میخواست نفرات بیشتر و بیشتر باشن

اما حالا که تعداد به اصطلاح غریبه های دنبال کننده زیاد شده، یه حس نا امنی دارم، فهمیدم که اینکه میخوام ببیننده های زیادی داشته باشم چیزی نبود که دنبالش بودم، و شاید بیشتر از عدد، هدفم شناختن آدم های بیشتر بوده
نه صرفا دنبال کننده

نمیدونم اونایی ک هزارتایی و.... دنبال کننده دارن چطور اینکه توسط اینهمه ادم ناشناس دیده بشن براشون عادی یا قابل هندله
ولی خودم جزو اون دسته آدمای پرایوسی فریکم، نمیدونم چطور باید این قضیه بهش عادت کنم یا هندلش کنم

کوچیک جمع بزرگا باش، نه بزرگ جمع کوچیک ها.

کل این ظرفو دیگه رسوب زده
جایی برای چیزی نداره...

چی شمارو برای زندگی نگه میداره؟
چیه که میگین به‌خاطرش ادامه بدم؟
چیه صبح براش پا میشین؟
چی زنده نگه تون میداره؟
خواهش میکنم جواب بدین، چه تو کامنت، چه تو دایرکت چنل، چه ناشناس
ولی جواب بدین