نوشته: برای کسانی که تو را در دریا رها کردند،
هرگز تعریف نکن، چطور به ساحل رسیدی!

اگه همیشه می‌خوای «زود» مسائل رو حل کنی، شاید به این خاطره که هیچوقت فرصت نداشتی بین «درد و شفا» مکث کنی. حالا ذهنت فقط دو حالت بلده: بحران یا کنترل. «ابهامِ» بین‌شون رو طاقت نمیاری.

و نگم از دردناک بودن ساختن صبر و تحمل این ابهام

هشتِ صبح باید دانشگاه باشم خیرِ سرم؛
یه جمله از هگل خوندم مغزم دیگه خاموش نمیشه :

منطق صرفاً خودجنبانی مفهوم است!

نشستم دارم شرح و تفسیر همین پنج‌تا کلمه رو می‌خونم.
بزرگوار واقعاً یه چیزی مصرف می‌کرده اینارو می‌گفته ...

ما گاهی به جای «مرز» گذاشتن، «دیوار» می‌سازیم. چون اولین تجربه‌‌های صمیمیت‌مون با درد همراه بوده.

چطور بفهمیم چیزی که داریم اسمشو می‌ذاریم مرز، یه دیواره درواقع ؟

مرز یعنی انتخاب. یعنی من آگاهانه تصمیم می‌گیرم تا کجا پیش برم و چقدر آسیب‌پذیر باشم. مرز، ارتباط رو قطع نمی‌کنه، بلکه «شکل» ارتباط رو تنظیم می‌کنه. مثل کسی که می‌گه: نمی‌خوام در مورد این موضوع الان حرف بزنم، چون به زمان نیاز دارم.

نوشته:
هر وقت دلتنگ کسی شُدید به این فکر کنید که اون آدم می‌تونست به یه قهوه دعوتتون کنه، اما نخواست.
می‌تونست کنارتون باشه، اما نخواست.
می‌تونست زنگ بزنه و صداتونو بشنوه،اما نزد.
می‌تونست خودشو توی زندگیتون پررنگ‌تر کنه، اما نخواست.
می‌تونست برای نگه‌داشتنتون تلاش کنه، اما نخواست و نکرد، چون نمی‌خواست باشین:).

ترس از صمیمیت یعنی: می‌خوام نزدیکت بشم، ولی نزدیک شدن منو می‌ترسونه. می‌خوام دوستت داشته باشم، اما یاد گرفتم که عشق یعنی رنج و درد.

ترس از صمیمیت؟ بله می‌ترسم تو هم بهم آسیب بزنی؛ می‌خوام که دوست داشته باشم اما زخمام قوی‌تر از احساساتم عمل می‌کنن.

بعضی آدم‌ها احساس امنیت رو فقط وقتی تجربه می‌کنن که در خدمتِ دیگران باشن. چون در کودکی تنها زمانی ارزش داشتن که «مفید» بودن.

یه خوش آمد هم به بیننده های جدید میگویم

یعنی چی که وقتی از فکرم استفاده میکنم و میخوام تمرکز کنم لوب پیشانیم درد میگیره

حس پاتریکو دارم که از ذهنش کار میکشید و مخش دود میکرد! یعنی انقدر از مغزم استفاده نمیکنم؟ ینی چییییی

امیدوارم پروازت از آزادی باشه، نه از ترس شکار شدن.

اپیزود ۸ پادکست روزمرگی‌های یک روان‌درمانگر:
ترس از صمیمیت

چقدر این اپیزود منه تروماتایز شده درون رو لمس کرد

صوبح بخیر
@averagebpdguy

گاهی باید یادمان بیاید که زندگی، میدانِ راضی نگه داشتنِ دیگران نیست.
نه خانواده‌ای که خیال می‌کند بهتر از ما می‌داند،
نه دوستی که توقع دارد هم‌جهت او برویم،
و نه جامعه‌ای که برای هر نفس کشیدنی قانون نوشته است.
ما برای تجربه‌ی خودمان زنده‌ایم،
برای فهمیدنِ آنچه با روح‌مان سازگار است،
برای اشتباه کردن، دوباره برخاستن،
و رسیدن به آن آرامشی که در دلِ انتخاب‌های خودمان ریشه دارد.
در پایان، هیچ‌کس جز خودت تاوان یا ثمرِ راهت را نمی‌بیند.
پس شجاع باش.
کاری را بکن که حقیقتاً برای تو درست است،
حتی اگر دنیا در سکوت بماند.
شاد بودن را انتخاب کن،
شادی‌ای که از صداقت با خودت آغاز می‌شود. 🌿

-یادداشت‌های‌_روزمرگی

آدم‌هایی که زیاد نصیحت می‌کنن، معمولاً طاقت دیدن درد دیگران رو ندارن. نصیحت، گاهی فقط یه راه فرار از همدلی و احساس گناهه.

کمرم اینجوریه که در بدترین پوزیشن ممکن و وقتی کار مهمی نمیکنم اوکیه
به محض اینکه میخوام یه کار مهمو شروع کنم یا تمرکز کنم یادش میوفته که عههههه من خرابم! بزار الان جوری درد بگیرم که نتونه نفس بکشه


دوست عزیز شما توی کدوم تیمی؟!