آدم وقتی دچار شرم مزمنه، موفقیت‌هاش هم براش بی‌ارزش می‌شن. چون ذهنش باور نداره که شایسته‌ی تحسینه.

رشد همیشه زیبا نیست؛ بعضی رشدها با سوگواری شروع می‌شن.

ولی باید زندگی کرد

اگر لِم کار با obsidian دستم اومد و ازش نتیجه گرفتم راجبش آموزشی بزارم؟

*پ.ن1: نه مثل اونایی ک شیش ساعت داستان تعریف میکنن تا یچیزی یاد بدن، سعی میکنم چکیده و مفید پیش ببرم

*پ.ن2: طی یکی دوماه آینده اگر زنده موندم و تونستم اثراتشو به چشم ببینم.

#محتوا

گوشی بلای جون و روان آدمیزاد

بعضی وقتا ما نمی‌تونیم تصمیم بگیریم، چون ذهن‌مون هنوز داره با نسخه‌های قدیمی از خودمون مشورت می‌کنه.

نوشته: برای کسانی که تو را در دریا رها کردند،
هرگز تعریف نکن، چطور به ساحل رسیدی!

اگه همیشه می‌خوای «زود» مسائل رو حل کنی، شاید به این خاطره که هیچوقت فرصت نداشتی بین «درد و شفا» مکث کنی. حالا ذهنت فقط دو حالت بلده: بحران یا کنترل. «ابهامِ» بین‌شون رو طاقت نمیاری.

و نگم از دردناک بودن ساختن صبر و تحمل این ابهام

هشتِ صبح باید دانشگاه باشم خیرِ سرم؛
یه جمله از هگل خوندم مغزم دیگه خاموش نمیشه :

منطق صرفاً خودجنبانی مفهوم است!

نشستم دارم شرح و تفسیر همین پنج‌تا کلمه رو می‌خونم.
بزرگوار واقعاً یه چیزی مصرف می‌کرده اینارو می‌گفته ...

ما گاهی به جای «مرز» گذاشتن، «دیوار» می‌سازیم. چون اولین تجربه‌‌های صمیمیت‌مون با درد همراه بوده.

چطور بفهمیم چیزی که داریم اسمشو می‌ذاریم مرز، یه دیواره درواقع ؟

مرز یعنی انتخاب. یعنی من آگاهانه تصمیم می‌گیرم تا کجا پیش برم و چقدر آسیب‌پذیر باشم. مرز، ارتباط رو قطع نمی‌کنه، بلکه «شکل» ارتباط رو تنظیم می‌کنه. مثل کسی که می‌گه: نمی‌خوام در مورد این موضوع الان حرف بزنم، چون به زمان نیاز دارم.

نوشته:
هر وقت دلتنگ کسی شُدید به این فکر کنید که اون آدم می‌تونست به یه قهوه دعوتتون کنه، اما نخواست.
می‌تونست کنارتون باشه، اما نخواست.
می‌تونست زنگ بزنه و صداتونو بشنوه،اما نزد.
می‌تونست خودشو توی زندگیتون پررنگ‌تر کنه، اما نخواست.
می‌تونست برای نگه‌داشتنتون تلاش کنه، اما نخواست و نکرد، چون نمی‌خواست باشین:).

ترس از صمیمیت یعنی: می‌خوام نزدیکت بشم، ولی نزدیک شدن منو می‌ترسونه. می‌خوام دوستت داشته باشم، اما یاد گرفتم که عشق یعنی رنج و درد.

ترس از صمیمیت؟ بله می‌ترسم تو هم بهم آسیب بزنی؛ می‌خوام که دوست داشته باشم اما زخمام قوی‌تر از احساساتم عمل می‌کنن.

بعضی آدم‌ها احساس امنیت رو فقط وقتی تجربه می‌کنن که در خدمتِ دیگران باشن. چون در کودکی تنها زمانی ارزش داشتن که «مفید» بودن.

یه خوش آمد هم به بیننده های جدید میگویم

یعنی چی که وقتی از فکرم استفاده میکنم و میخوام تمرکز کنم لوب پیشانیم درد میگیره

حس پاتریکو دارم که از ذهنش کار میکشید و مخش دود میکرد! یعنی انقدر از مغزم استفاده نمیکنم؟ ینی چییییی

امیدوارم پروازت از آزادی باشه، نه از ترس شکار شدن.